เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 136 คนขี้หึงมาแล้ว
นภาลัยไม่อยู่ แต่รมิตาอยู่ที่นั่น? เธอทำได้ยังไง?
ไม่เปิดเผยใบหน้างั้นเหรอ?
แล้วเสียงล่ะ?
แม่ฟังเสียงไม่ออกงั้นเหรอ?
“คุณภีม เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” ผ้าไหมถามอย่างสงสัย
“อืม ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจแล้ว”
แต่คำถามเหล่านั้นลอยวนอยู่ในหัวของภีมพลหลายวินาที ประเด็นสำคัญคือกรินทร์กับนภาลัยอยู่ที่รีพัลส์เบย์ด้วยกัน!
ไม่แปลกเลยที่หาเธอไม่เจอ
เมื่อคิดว่ากรินทร์คิดอะไรกับเธอ ประธานภีมผู้ยิ่งใหญ่จึงนั่งไม่ติด เขาวางสายและออกไปจากห้องทำงานทันทีโดยไม่ได้ทักทายวริศ
หลังจากลงบันไดไป เขาขึ้นไปนั่งบนรถแลมโบกินี่ “กันต์ธี ไปที่รีพัลส์เบย์”
รถแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว
ผ้าไหมพูดถึงข้อตกลงทางโทรศัพท์เมื่อครู่ ซึ่งหมายความว่ากรินทร์จะอยู่กับเธอทั้งกลางวันและกลางคืนเป็นเวลาสิบงั้นเหรอ?
ภีมพลรู้สึกเหมือนโดนแย่งคนรักไป!
เขาคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังหึง
ไม่นานรถก็มาถึงรีพัลส์เบย์และหยุดที่สนามหน้าบ้าน
ในเวลานั้นเอง เด็กๆ รีบวิ่งออกจากห้องนั่งเล่น…
“พ่อ!”
“นั่นพ่อ! รถของพ่อ!”
เด็กๆ ตื่นเต้นมากและวิ่งไปทีละคนอย่างรวดเร็ว!
หลังจากลงจากรถ ภีมพลย่อตัวลง เหยียดแขนที่แข็งแรงออกแล้วกอดเด็กๆ ไว้ในอ้อมแขน “คิดถึงจังเลย อยู่บ้านคุณยายเชื่อฟังหรือเปล่า?” จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นพร้อมกับลูกสองคนแล้วเดินไปทางห้องนั่งเล่น
“เชื่อฟังครับ คุณยายบอกว่าพวกเราเป็นเด็กดีด้วย!”
“วันนี้พ่อไม่ไปทำงานเหรอ?”
“วันนี้พ่อไปทำงาน แต่เพราะพ่อคิดถึงลูกๆ ไง พ่อเลยมาหา” น้ำเสียงของเขาแผ่วเบา
ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องนั่งเล่น คะนึงนิตย์เดินออกมาจากห้องนอนพอ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นลูกชายมาตอนกลางวันแสกๆ “ทำไมแกถึงมาที่นี่?”
“แม่ครับ” ภีมพลวางเด็กๆ ลงและลูบหัวพวกเขาด้วยความรัก “ไปเล่นกันเถอะ พ่อขอคุยอะไรกับคุณยายสักหน่อย”
“ครับ พ่อ”
“บ๊ายบายค่ะ คุณยาย!”
เด็กๆ วิ่งออกไปอย่างเชื่อฟัง
“สวัสดีค่ะ คุณภีม” คนใช้นำชามาและรู้ว่าเขากินขนมไม่ได้
สองแม่ลูกนั่งลงบนโซฟา
“มีอะไรที่ทำให้แกทิ้งงานมาหาฉันกลางวันแสกๆ แบบนี้?” คะนึงนิตย์หยิบชาขึ้นมาและเหลือบมองเขาอย่างแผ่วเบา
ใบหน้าของภีมพลฉายแววอ่อนโยน “ผมดีใจมากที่แม่ยอมรับการรักษาอีกครั้ง”
“กรินทร์เป็นคนบอกแกเหรอ?” เธอกล่าวอย่างแปลกใจ
“บอกอะไรครับ?”
แม่ลูกมองหน้ากัน ดวงตาของคะนึงนิตย์ดูจริงจัง “เขาบอกว่าแกอยากให้ฉันมีสุขภาพดีและมีความสุข ไม่ว่าฉันจะแข็งแรงหรือไม่ก็ตาม ยังไงซะมันก็เกินครึ่งชีวิตของฉันแล้ว มันง่ายมากที่จะให้ฉันมีความสุข”
เธอจงใจหยุดอีกครั้งและจิบชาอย่างสบาย ๆ
ภีมพลรู้สึกงงเมื่อได้ยิน สุขภาพดีอะไรกัน? มีความสุข? กรินทร์พูดอะไรกันแน่?
ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอพูดต่อว่า “ขอแค่ฉันมีความสุข แกจะทำใช่ไหม?”
ภีมพลตอบอย่างซื่อสัตย์และใจเย็น “มันขึ้นอยู่ว่าเป็นเรื่องอะไร ผมไม่กตัญญู ผมไม่สามารถฝืนใจตัวเองได้ ถ้ามันทำให้แม่มีความสุข แต่ผมไม่มีความสุข ผมคงทำไม่ได้หรอก”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ คะนึงนิตย์ก็ไม่มีความสุขและรู้สึกตื่นตระหนกในใจ
ห้องนั่งเล่นเงียบไปครู่หนึ่ง ภีมพลยืนขึ้น เสียงของเขายังคงอ่อนโยน “ผมได้ยินมาว่าหมอกรินทร์กับหมอรมิตาอยู่กับแม่ที่นี่ ความคิดการค้นคว้าเรื่องยาโดยแข่งกับเวลาเป็นเรื่องน่าซึ้งใจมาก ผมขอตัวขึ้นไปขอบคุณพวกเขาก่อนนะครับ”
คะนึงนิตย์ลืมตาขึ้นมองเขา “ขอบคุณที่แกไม่พานภาลัยมาขวางหูขวางตาฉันวันนี้”
ชายหนุ่มยิ้ม เขาสงสัยจริงๆ ว่านภาลัยปลอมตัวมาได้ยังไง
เห็นๆ กันอยู่ว่าเธออยู่ที่นี่ จะไม่ขวางหูขวางตาได้ยังไง
เด็กสองคนนั้นก็อยู่ที่นี่ด้วย พวกเขาดูไม่ออกเหรอ? หรือว่า…พวกเขาเอาเด็กไปเป็นพวกแล้ว?
หลังจากขึ้นไปชั้นบนแล้ว ภีมพลก็หยุดอยู่หน้าประตูที่เปิดอยู่
