เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก – บทที่ 137 คุณภีมเลิกก่อปัญหาสักที

เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 137 คุณภีมเลิกก่อปัญหาสักที

เพียงแวบเดียวก็มองเห็นคนทั้งสองร่วมกันวิจัยยาอย่างรู้ใจกัน ถึงแม้จะเห็นเพียงด้านหลัง แต่ทั้งคู่ยืนใกล้กันและส่งหลอดเลือดให้แก่กันเป็นระยะๆ แม้จะสวมถุงมือปลอดเชื้อ แต่ในสายตาของภีมพลถือว่าว่าใกล้ชิดกันมากจนหาที่เปรียบไม่ได้แล้ว

“อะแฮ่ม!”

เขาจงใจกระแอมเล็กน้อย ทำให้ทั้งคู่หันมามองโดยพร้อมเพรียงกัน

เมื่อเห็นภีมพล กรินทร์และรมิตาตกตะลึงในทันที

เขาก้าวเข้าไปข้างในและเห็นว่ารมิตากำลังสวมหน้ากาก เธอตัดผมสั้นและมัดเป็นหางม้าอย่างเรียบร้อย

“หยุดนะ! คุณไม่ได้สวมชุดปลอดเชื้อ!” รมิตายกมือห้ามโดยหวังว่าเขาจะหยุด

ภีมพลหยุดทันที เสียงนี้…ไม่เหมือนเสียงเธอเลย! ทำไมเสียงถึงเปลี่ยนไปล่ะ?

แต่ผู้หญิงที่เขานอนด้วย เขาไม่มีทางจำผิดแน่ๆ

เขามองเธอด้วยความสนใจอย่างมาก รูปร่างของเธอไม่ได้เปลี่ยนไป เขาสงสัยจริงๆ ว่าแม่ของเขาตาลายจนจำเธอไม่ได้จริงๆ เหรอ?

รมิตาจ้องมองเขาด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย

ภีมพลเหลือบมองกลับไปที่ประตู “ประตูเปิดอยู่ คงเรียกว่าพื้นที่ปลอดเชื้อไม่ได้หรอกมั้ง อย่าพูดมั่วๆ น่า”

“นี่คุณ…”

เขาจึงเดินเข้าไปอีกครั้ง

รมิตารู้สึกประหม่าอย่างอธิบายไม่ถูก รู้สึกว่าเขาไม่ได้มาดี

เธอกับกรินทร์ยืนห่างกันเพียงสองก้าว และนั่นทำให้ภีมพลรู้สึกไม่พอใจมากขึ้นเรื่อยๆ

ชุดสูทที่ออกแบบเองของภีมพลนั้นสะอาดและเรียบมากจนมองไม่เห็นรอยย่น เนื่องจากความสูงและท่าทางของเขามักทำให้ผู้คนรู้สึกถูกกดขี่อยู่เสมอ

ภีมพลยืนนิ่งอยู่ข้างหน้ารมิตา ก่อนจะยื่นมือออกมาแล้วผลักกรินทร์ออกไป

อยู่ห่างจากภรรยาของฉันซะ!

กรินทร์อึ้ง!

แบบนี้แปลว่าไปสะกิดต่อมคนขี้หึงเข้าแล้วหรือเปล่า?

ก่อนที่รมิตาจะพูดอะไร ภีมพลก็ถามเธอว่า “ทำไมคุณต้องพักอยู่ที่นี่ด้วย?”

“วิจัยยาให้แม่คุณน่ะ” เธอตอบ “ไม่อยากเสียเวลาเดินทาง”

ภีมพลเถียงไม่ออก ก่อนจะมองไปที่กรินทร์อีกครั้ง “แล้วคุณล่ะ ทำไมคุณถึงพักอยู่ที่นี่ด้วย?”

“เหตุผลของผมก็เหมือนกับอาจารย์แหละครับ” กรินทร์ยิ้ม

ภีมพลถามย้ำอีกครั้ง “บ้านคุณอยู่ไกลจากที่นี่หรือเปล่า?”

“ไม่ไกลครับ” กรินทร์สัมผัสปลายจมูกอย่างสิ้นหวัง

“ไม่ไกลก็กลับไปพักที่บ้านสิ!” ภีมพลดูเหมือนเด็กที่โกรธจัด

แต่กรินทร์กล่าวว่า “ไม่ได้หรอกครับ คุณภีม เรามีข้อตกลงอยู่ เราไม่สามารถออกจากที่นี่ได้สิบวัน” ไม่มีทาง

“ภีมพล” รมิตาไม่ได้ใช้เสียงเดิมของเธอ เธอยังคงสวมหน้ากากและพูดอย่างเคร่งขรึม “กว่าแม่ของคุณจะตกลงที่จะรับการรักษาได้ คุณอย่าสร้างปัญหาเลย ตกลงไหม กรินทร์เป็นเพียงเด็กฝึกงานของฉัน คุณจะหึงไปทำไมกัน?”

“ผมเปล่าสักหน่อย!” ภีมพลรีบอธิบาย “ใครบอกว่าผมหึง?”

กรินทร์รู้สึกเหนื่อยล้าจึงบอกเขาว่า “คุณภีม เมื่อคืนเราไม่ได้พักเลย เราอยู่ที่นี่ทั้งคืน และในที่สุดก็พัฒนายาขวดแรกได้สำเร็จแล้วด้วย”

“และมันถูกนำไปใช้กับแม่ของคุณแล้ว” เธอกล่าวเสริม “มันจะมีผลในสามวัน”

ในเวลานั้น ภีมพลกำลังมีความคิดอะไรบางอย่าง

ผ้าไหมโผล่ขึ้นที่หน้าประตู มีเพียงกรินทร์และรมิตาเท่านั้นที่มองเห็น เพราะภีมผลกำลังยืนหันหลังให้ประตูอยู่

โดยกลัวว่าเขาจะพูดเปิดเผยความลับ รมิตาจึงพูดอย่างเคร่งขรึม “คุณภีม มีคนมาหาที่หน้าประตูน่ะค่ะ”

ภีมพลเหลือบมองจึงเห็นผ้าไหมยืนอยู่

ดังนั้นเขาจึงพูดกับผ้าไหมต่อหน้าทุกคน “ผ้าไหม เตรียมห้องให้ฉัน คืนนี้ฉันจะค้างที่นี่!”

ผ้าไหมแทบไม่เชื่อหูของเธอ

คุณภีมไม่เคยพักค้างคืนที่รีพัลส์เบย์มาก่อน แม้แต่คุณนายยังรั้งเขาไว้ไม่ได้ แต่วันนี้เขากลับอยากจะค้างคืน? “เธออยากให้ฉันพูดซ้ำอีกไหม?” ภีมพลมองเธอ

“ไม่ ไม่จำเป็นค่ะ! ฉันจะจัดการให้เดี๋ยวนี้เลย!” ผ้าไหมหันกลับไปอย่างมีความสุขและวิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็วเพื่อประกาศข่าวดี!