เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 144 ผู้หญิงคนนี้คือแมลงสาบที่ตีไม่ตาย
“บอสครับ” อีกฝ่ายบอกเขาว่า “มีเหตุการณ์แปลกๆ ที่ต้องบอกกับคุณครับ คุณภีมย้ายไปอยู่ที่รีพัลส์เบย์ โดยทำงานตอนกลางวันและนอนค้างที่นั่นในตอนกลางคืน”
“…” แววตาของเขาดูสับสน
อีกฝ่ายยังกล่าวอีกว่า “นี่เป็นความจริงแน่นอนครับ วริศยังตามไปส่งคอมพิวเตอร์และอุปกรณ์สำนักงานให้เขาด้วย”
มีบางอย่างแวบเข้ามาในดวงตาของไวศิษฎ์ “ฉันเข้าใจแล้ว” เขาพูดก่อนจะวางสาย และคิดในใจว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับคะนึงนิตย์หรือไม่?
ภีมพลจึงไม่สนใจเขาอย่างทุกวันนี้
อาการป่วยกำเริบหรือพยายามฆ่าตัวตาย?
ชั้นบนของรีพัลส์เบย์
ผ้าไหมนำกล่องอาหารกลางวันสองกล่องซึ่งค่อนข้างอุดมสมบูรณ์ พร้อมไปด้วยผักและเนื้อสัตว์
ด้วยเหตุผลที่นภาลัยสวมหน้ากาก ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการลงไปกินข้าวชั้นล่าง กรินทร์จึงได้แก้ปัญหาเรื่องอาหารในห้องวิจัยยา
เนื่องจากคะนึงนิตย์ขอร้องไม่ให้ปิดประตู นภาลัยจึงจะกลับไปที่ห้องนอนเพื่อทานอาหาร
หลังจากที่ผ้าไหมออกไป เธอเตรียมตัวจะออกไปพร้อมกับกล่องอาหารกลางวัน ทันใดนั้นภีมพลก็ปิดประตูและล็อกกลอน
“กินที่นี่เถอะ”
เขากำลังรอให้รมิตาถอดหน้ากาก ก่อนจะก้าวเข้ามาหาและมองเธอด้วยความสนใจ
รมิตาสบตาเขาและถอดหน้ากากออกอย่างสงบ
ในที่สุด ภีมพลงก็เห็นเธอที่หายสาบสูญไปนาน ซึ่งยังสวยเหมือนเดิมเมื่อเห็นแก้มแดงนั่น เธอรีบหันกลับมาเปิดกล่องอาหารกลางวันอย่างรวดเร็ว
กินอาหารอย่างเงียบๆ ดูน่ารักเป็นบ้าเลย
กรินทร์คีบเนื้อชิ้นหนึ่งลงในชามของเธอ “กินเยอะๆ นะครับ เพิ่มโปรตีนหน่อย”
นั่นทำให้ภีมพลมีรอยยิ้มบิดเบี้ยวยิ้มเล็กน้อย เขาก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว ยื่นมือออกมาแล้วดึงกรินทร์ออกไปทันที “คุณช่วยอยู่ห่างจากเธอได้ไหม? ทันทีที่หน้ากากถูกถอดออก เธอก็ไม่ใช่เจ้านายของคุณอีกต่อไป เธอเป็นภรรยาของผม!”
“…” กรินทร์รู้สึกผิดที่ทำให้อาการหึงของอีกฝ่ายกำเริบขึ้นอีกครั้ง
นภาลัยเหลือบมอง ความอบอุ่นอ่อนโยนที่มุมริมฝีปากของเธอค่อยๆ หายไป และจ้องมาที่เขาอย่างจริงจัง
“คุณรู้ตัวไหมว่าวันนี้คุณทำตัวเด็กมาก?มันปัญญาอ่อนมากเลย”
“ใช่เหรอ?” ภีมพลเอามือล้วงกระเป๋าแล้วครุ่นคิดอย่างจริงจัง “ทำไมผมไม่รู้สึกอย่างนั้นล่ะ ผมแค่ห่วงร่างกายของแม่ เชิญหมอมาด้วยเงินเป็นพันล้าน ผมแค่อยากจะเฝ้าดูด้วย ผิดด้วยเหรอ?”
เรียกได้ว่าเป็นเรื่องปกติ! ธรรมดามาก!
ในห้องนั่งเล่นชั้นล่าง ญาณีนั่งบนโซฟากับคะนึงนิตย์ดื่มชายามบ่ายและพูดคุยกัน
เธอลังเลที่จะจากไป
“ญาณี วันนี้ภีมพลไม่ได้อยู่ที่บริษัท เธอช่วยดูแลเรื่องบริษัทมากหน่อยนะ” แม้ว่าคะนึงนิตย์จะสวมหน้ากากครึ่งหนึ่ง แต่ก็ยังสามารถทำให้อีกฝ่ายรู้สึกถึงรอยยิ้มได้
“ในฐานะรองประธานกรุ๊ป นี่เป็นหน้าที่ของหนูค่ะ” เธอสัญญา “แม้ว่าคุณป้าจะไม่บอก แต่ฉันจะทำให้ดีกว่านี้แน่นอน”
“ญาณี ช่วงนี้เธอยังออกแบบงานอยู่หรือเปล่า” นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับสถานะการทำงานของเธอ
เธอยินดีที่จะแบ่งปัน “หนูจะทำเมื่อฉันมีเวลา เพราะนี่คืองานอดิเรก”
“หนูช่างมีพรสวรรค์จริงๆ” คะนึงนิตย์เหลือบมองนาฬิกาแขวนบนผนังและเริ่มรู้สึกลังเล “มันดึกแล้ว เธอควรกลับไปที่บริษัทใช่ไหม เธอออกมาได้สักพักแล้วนี่นา”
อีกฝ่ายตอบรับด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะ “โอเค งั้นหนูขึ้นไปบอกลาเขาก่อนได้ไหมคะ?”
“ไม่จำเป็นหรอก” คะนึงนิตย์กล่าว “ถ้าทำแบบนั้นจะเสียเวลาเอาได้ บริษัทมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำ”
เธอจึงยืนขึ้น “งั้นฉันไปก่อนนะคุณป้า รักษาสุขภาพด้วยค่ะ”
คะนึงนิตย์ส่งญาณีไปที่สนาม ขึ้นรถและกำชับว่า “ขับรถช้าๆ หน่อยนะ ไว้มีเวลาก็มาเที่ยวบ้าง รีพัลส์เบย์ยินดีต้อนรับเธอเสมอ”
“ค่ะ ลาก่อนนะคะ” เธอโบกมือให้
รถขับออกจากบริเวณนั้น อารมณ์ของญาณีเหมือนกำลังเหยียบอยู่บนก้อนเมฆ
มีรอยยิ้มที่ควบคุมไม่ได้บนริมฝีปากของเธอ
เธอฮัมเพลงขณะขับรถ
“นภาลัย เธอมันขยะ!” เธอยิ้มอย่างเหยียดหยาม “ไม่ได้รับความรักจากแม่สามี แถมตอนนี้ภีมพลก็ไม่กลับบ้าน มาดูกันว่าเธอจะกระโดดโลดเต้นอยู่ในเอเมอรัลด์ เบย์ได้อีกนานแค่ไหนกัน!”
เธอตัดสินใจว่าจะไปเยี่ยมป้านิตย์และภีมพลทุกวัน โดยใช้ข้ออ้างในการรายงานความคืบหน้าของบริษัทเพื่อเพิ่มความสัมพันธ์ของพวกเธอ!
