เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 157 เธอไม่มีวันเดินจากไป
นภาลัยสบตาเธออย่างกล้าหาญ “ฉันไม่ไปไหนค่ะ พรุ่งนี้ฉันค่อยอธิบายกับคุณ คุณดูแลตัวเองให้ดีๆ” พูดจบ เธอก็หันหลังเดินจากไป
“หยุดเดี๋ยวนี้!” คะนึงนิตย์โกรธจนกำหมัดแน่น
ผ้าไหมดึงเธอเอาไว้ “คุณนาย คุณอย่าเพิ่งโกรธ คุณไปทำร้ายเธอจนเธอได้รับบาดเจ็บ คุณภีมต้องมาหาเรื่องกับคุณแน่! อีกสองวันเขาก็จะกลับมาแล้วค่ะ!”
ประโยคนี้แหละ ทำให้สติสัมปชัญญะของคะนึงนิตย์ฟื้นคืนกลับมาบ้าง
นภาลัยขึ้นไปชั้นบน กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในปากของเธอตีขึ้นมา ใบหน้าทางด้านซ้ายเจ็บจนชา
หลังจากขึ้นชั้นบนจึงเดินเข้ามาในห้องนอน เธอจัดการล็อกประตูห้อง พิงข้างบานประตูพร้อมทั้งเงยหน้าสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นจึงเดินมาส่องกระจกในห้องน้ำ ทางด้านซีกซ้ายของใบหน้าบวมฉึ่ง หน้าแดงแปร๊ด
มุมปากยังมีคราบเลือดเปรอะเปื้อน
มันเป็นประสบการณ์อันน่าอับอาย ที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน
พลันปล่อยน้ำในอ่างอาบน้ำให้เต็ม ไอน้ำอบอวลไปทั่วห้องน้ำอย่างรวดเร็ว สายตาของเธอเบลอเล็กน้อย
ร่างกายอันเหนื่อยล้าดำดิ่งสู่สายน้ำอันอบอุ่น พลันเงยหน้าหลับตา และสูดหายใจเข้าลึกๆ
ท่ามกลางเวลาที่ไม่รู้สึกเนื้อรู้สึกตัว เธอฉุกคิดถึงคำพูดของภีมพลก่อนที่เขาจะจากไป —
“งั้นคุณไปเถอะค่ะ … ธุระเรื่องงานของคุณไม่ต้องรายงานให้ฉันทราบหรอกค่ะ”
“นี่มันไม่ใช่การรายงานครับ นี่มันเป็นเรื่องที่สามีต้องคอยบอกกล่าวกับภรรยาคนหนึ่ง ก่อนที่สามีคนหนึ่งจะไปไหนมาไหน เรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่องทั่วไปในการพูดให้ฟัง ทุกเรื่องจึงดำเนินการได้เป็นปกติดี”
“ผมอยากจะถามคุณสักเรื่อง คุณตกหลุมรักผมแล้วใช่มั้ย?”
“คุณกลับมาแล้วฉันจะให้คำตอบคุณค่ะ”
“ผมหวังว่าหลังจากที่ผมกลับมาในอีกไม่กี่วัน จะเห็นผิวของแม่ผมอาการดีขึ้นอย่างชัดเจนนะครับ”
“ฉันต้องพยายามอย่างแน่นอนค่ะ!”
เธอรับปากไว้แล้วว่าจะให้คำตอบกับเขาตอนเขากลับมา
รับปากหลังจากที่รอจนเขากลับมา ต้องให้ผิวของแม่ของเขากลับมาดีขึ้นให้ได้อย่างแน่นอน
หรือว่าคำพูดไม่กี่ประโยคของภีมพลเป็นการให้พลังแก่เธอ นภาลัยรวบรวมสติ อีกสักพักต้องไปวิจัยต่อ
แต่ความเจ็บปวดตรงแก้มของเธอตักเตือนเธอไว้เสมอ – – คะนึงนิตย์เป็นผู้หญิงที่ไร้เหตุผล!
นภาลัยเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจแสนดีขนาดนี้ เธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าคนคนหนึ่งผ่านเรื่องราวอะไรมาบ้าง จึงเกิดความหม่นหมองในใจได้ถึงขนาดนี้? ถึงขั้นพูดคำพูดสกปรกขนาดนั้นกับเธอเช่นนี้?
นภาลัยเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เมื่อสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว จึงเป่าผมให้แห้ง
เส้นผมที่สยายจนสามารถปกปิดใบหน้าอันบวมแดงได้ครึ่งหนึ่ง
เพื่อภีมพล เธอต้องใช้โอกาสในการรักษาในครั้งนี้รักษารอยแผลเป็นบนตัวมารดาของเขาให้หายดีให้ได้
ถ้าเวลาเลื่อนไปอีกนิด ความยากในการรักษาก็จะเพิ่มมากขึ้น
ชั้นล่าง ผ้าไหมที่ปลอบโยนคะนึงนิตย์ได้เรียบร้อยแล้ว พลันใช้คำพูดเกลี้ยกล่อมเธอทุกรูปแบบไม่ให้โกรธเคือง ถึงอย่างไรสุขภาพก็เป็นสิ่งที่สำคัญมาก
ตอนที่ผ้าไหมเดินผ่านประตูห้องพยาบาล พลันมองเห็นเงาที่กำลังยุ่งหัวหมุนอยู่คนเดียว นี่เธอยังไม่ได้พักผ่อนอีกเหรอ?
ประมาณห้าทุ่มกว่า ผ้าไหมก็ยังมองเห็นเธอยังอยู่ในนั้น
เที่ยงคืนเข้าไปแล้ว ผ้าไหมนอนหลับไปงีบหนึ่งก็สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก เธอเดินมาอยู่หน้าประตูห้องพยาบาลอีกครั้ง ในห้องไม่มีคนอยู่สักคน
ผ้าไหมครุ่นคิด และค่อยๆ ย่องลงไปยังชั้นล่าง…
นภาลัยเพิ่งเข้าเขามาในห้องนอน เธอใช้ครีมทาตรงบริเวณแก้มบางๆ รู้สึกเสียใจอยู่บ้าง ถึงยังไงมันก็คือความรู้สึกเสียใจ
ยังดีที่วันนี้ภีมพลพาลูกๆ ออกไปด้วย ถ้าความโกรธเคืองลามไปถึงตัวเด็กๆ ด้วย งั้นผลลัพธ์ที่ตามหลังมาก็ยากจะจินตนาการ
อีกอย่างเมื่อเด็กๆ เห็นภาพๆ นี้แล้ว คงจะสร้างเงาอันหม่นหมองที่ลึกมากในวัยเยาว์ไว้ด้วยมั้ง?
มีเสียงเคาะประตูแผ่วเบาดังขึ้น
นภาลัยคิดว่าหูฟาดไปเอง เธอหันกลับมาและใช้สายตามองทางประตู บริเวณโดยรอบเงียบสนิท
ท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว
พลันมีเสียงเคาะแผ่วเบาตามมาอีกสามครั้ง เสียงดังชัดเจนมาก
เธอลุกขึ้นเพื่อไปเปิดประตู ไม่มีความจำเป็นต้องใส่หน้ากากอีกต่อไปแล้ว ถึงอย่างไรสถานะก็ถูกเปิดเผยไปแล้วนี่
พลันเปิดบานประตูจนแง้มเป็นช่องหนึ่ง
ผ้าไหมนำข้าวสวยและช้อนส้อมยื่นให้ตรงด้านหน้าเธอ พลันกระซิบพูด “กับข้าวถูกเททิ้งหมดแล้วค่ะ คุณจัดการพวกนี้เถอะค่ะ”
ปลายจมูกนภาลัยแสบขึ้นมาทันที ในบ้านหลังนี้ มีแค่ผ้าไหมเท่านั้นที่ยังจำได้ว่าเธอยังไม่ได้กินข้าวเย็น
เธอยื่นมือทั้งสองข้างออกไปรับชามและช้อนส้อมอย่างมีมารยาท เธอกล่าวขอบคุณจากหัวใจ “ขอบคุณมากค่ะ”
ผ้าไหมรีบเดินผละออกไป เพราะกลัวเหลือเกินจะถูกคะนึงนิตย์จับได้
เมื่อปิดบานประตูลง นภาลัยเดินมาหยุดทางด้านหน้าเคาน์เตอร์หน้าโซฟา เธอนั่งคุกเข่า จัดการวางชามลงบนโต๊ะอย่างแผ่วเบา และยัดข้าวสวยอันเย็นชืดชามนี้หมด
เธอรู้สึกว่าอร่อยเป็นพิเศษ ยังอร่อยกว่าการกินเนื้อสัตว์อีก เนื่องด้วยอาการหิวโหยจริงๆ
