เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 176 คุณรีบรับปากฉัน
เธออธิบายด้วยรอยยิ้มว่า “ฟันคุดอักเสบ ดังนั้นหน้าก็เลยบวม อีกไม่กี่วันก็ดีขึ้นแล้ว คุณอย่าจับหน้าฉัน เพราะมันเจ็บมาก”
สายตาของเขาอ่อนโยนดั่งสายลม เขายื่นนิ้วไปเกลี่ยปลายจมูกของเธอ “คุณอายุเท่าไหร่แล้ว ยังมีฟันคุดอีกเหรอ?” หลังจากนั้นเขาก็ลูบหัวเธอ “เอาล่ะ ผมจะไม่จับหน้าคุณ คุณจะไปโรงพยาบาลหรือว่าคุณมีวิธีบรรเทาปวดเอง?”
“ไม่จำเป็นหรอก” หญิงสาวมองเขาแล้วส่ายศีรษะ และกล่าวว่า “นี่เป็นเรื่องปกติ อีกไม่กี่วันก็ดีขึ้นแล้ว คุณไม่ต้องกังวลมากเกินไป”
“โอเค” ภีมพลหยิบพวงกุญแจออกมาจากกระเป๋า มีการ์ตูนผู้หญิงห้อยอยู่ “คุณดูสิว่านี่เหมือนคุณหรือเปล่า?”
เธอสังเกตอย่างละเอียด และจงใจกล่าวว่า “ไม่เห็นจะเหมือนเลย? ขี้เหร่มาก!” แต่เธอก็คว้ามันไปจากมือของเขา “คุณให้ฉันเหรอ ขอบคุณค่ะ!”
“แล้วคุณดูอันนี้สิ หล่อไหม?” หลังจากนั้นเขาก็หยิบออกมาอีกชิ้น “นี่คือผม สองชิ้นนี้ผมเป็นคนลงมือปั้นเอง”
เธอมองอย่างละเอียด คว้าการ์ตูนผู้ชายที่อยู่ในมือของเขามา แล้วคืนการ์ตูนผู้หญิงให้เขา “ฉันจะเอาอันนี้ ต่อไปถ้าฉันคิดถึงคุณ ฉันจะได้เอามันออกมาดู”
“เด็กโง่ ถ้าคุณคิดถึงผมก็โทรหาผมสิ เห็นผมตัวจริง จะได้หายคิดถึงมากยิ่งขึ้น” ภีมพลพูดติดตลก
สีหน้าของพวกเขาสองคนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“คุณรับของขวัญของผมไปแล้ว ตอนนี้คุณตอบคำถามของผมได้แล้วใช่ไหม?” ภีมพลเก็บพวงกุญแจ จากนั้นเอามือวางมือบนไหล่ของเธอ และมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก “คุณคิดดีแล้วใช่ไหม? คุณนายนภา”
“ฉันรักคุณ” นภาลัยไม่ได้คิดอะไร มองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ นับตั้งแต่นั้นมา ฉันหวังว่าคุณจะมีความสุข และหวังว่าตนเองจะสามารถรักษารอยแผลเป็นบนหลังและโรคกระเพาะของคุณให้หายได้ และหวังว่าจะสามารถรักษารอยแผลเป็นของแม่คุณให้หายได้เช่นกัน ฉันหวังว่า……….”
ภีมพลไม่สามารถอดกลั้นไว้ได้อีกต่อไปแล้ว ฝ่ามือใหญ่ของเขาจับหลังศีรษะของเธอ และกดริมฝีปากบางของเขาไปที่ปากเล็กที่อ่อนนุ่ม ปิดกั้นคำพูดที่เธอยังพูดไม่จบ
หัวใจของนภาลัยเต้นแรง ใช้สองมือคว้าเสื้อตรงเอวของเขาด้วยความประหม่า
ความรู้สึกซาบซึ้งแผ่กระจายผ่านเลือดของภีมพลอย่างช้า ๆ เขาสัมผัสถึงความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนเป็นเวลา 38 ปี
จูบที่ยาวนานสิ้นสุดลง
นภาลัยเขินอายและไม่กล้าสบตาเขา ภีมพลบีบหูของเธอเบา ๆ และมองเธอด้วยความรักอย่างสุดซึ้ง “ผมกับญาณีถูกนักข่าวที่น่าเบื่อพวกนั้นถ่ายรูปตอนที่ในปราสาท…..”
“เดี๋ยวก่อน” เธอขัดจังหวะเบา ๆ ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “คุณกำลังอธิบายเหรอ?”
มีความเหม่อลอยอยู่ในดวงตาของเขาเล็กน้อย แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้น “คุณเห็นข่าวหรือยัง?”
“ฉันไม่ต้องการคำอธิบาย” นภาลัยกอดเขา แล้วซุกหน้าเข้าไปในอ้อมกอดที่อันอบอุ่นของเขา “ฉันเชื่อใจคุณ”
ภีมพลรู้สึกเหมือนว่าหน้าอกของตนเองถูกกระแทก และกอดเธอไว้แน่น
“ความจริงแล้วฉันก็มีของขวัญจะมอบให้คุณเหมือนกัน” เธอหันหลังแล้วเดินไปที่โต๊ะอย่างรวดเร็ว
ผ่านไปครู่หนึ่ง ภีมพลเห็นเธอถือขวดยาเล็ก ๆ มายืนอยู่ตรงหน้า และป้ายกำกับบนขวดที่เขียนด้วยลายมือ
“นี่เป็นยารักษาโรคกระเพาะอาหาร ฉันไม่มั่นใจว่าจะได้ผลร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่มันก็คุ้มค่าที่จะลอง” เสียงของเธอไพเราะเหมือนเสียงระฆัง และรอยยิ้มก็ทำให้คนรู้สึกอบอุ่นใจ
ภีมพลยื่นมือออกไปรับ “บอกมาสิว่าผมควรจะขอบคุณยังไง? คุณอยากได้ของขวัญอะไร?”
“ฉันต้องการให้คุณดีกับแชมป์และขวัญข้าวตลอดไป ถึงแม้ว่าต่อไปคุณจะมีลูกอีก” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
ภีมพลไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติใด ๆ เขาถามด้วยรอยยิ้มว่า “คุณนายนภา คิดจะมีลูกคนที่สามแล้วใช่ไหม?”
“คุณรีบรับปากฉันสิ” เธอถามเหมือนเด็ก
“โอเค ผมรับปากคุณ” ผู้ชายกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ต่อให้ไม่ว่าพวกเราจะมีลูกเพิ่มอีกกี่คน ผมก็จะไม่ละเลยแชมป์และขวัญข้าว ผมสาบาน ผมติดค้างพวกเขามาเจ็ดปีแล้ว ผมทำได้เพียงรักพวกเขาเพิ่มเป็นทวีคูณเท่านั้น!”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ นภาลัยก็รู้สึกโล่งอก เธอยืนอยู่หน้าเขาและยิ้มด้วยความอ่อนโยน รอยยิ้มนั้นมีความออดอ้อนเล็กน้อยและมีความอ้างว้างเล็กน้อย
