เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 177 นี่คือความรัก
“ฉันยังมีของขวัญจะมอบให้คุณอีกหนึ่งชิ้น” นภาลัยยิ้มด้วยความลึกลับ เธอเขย่งปลายเท้าแล้วยื่นมือไปปลดกระดุมเสื้อของเขา เธอปลดกระดุมสองที่เม็ดของเขาอย่างรวดเร็ว
ร่างกายของภีมพลเริ่มร้อน เขาคว้ามือของเธอที่อยู่ตรงหน้าอกของเขาเอาไว้ “ผมไปอาบน้ำก่อน” หลังจากนั้น เขาหันหลังแล้วเดินมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำ
“เฮ้!” แต่กลับถูกเธอคว้าตัวเอาไว้ “คุณจะไปอาบน้ำทำไม?”
“……”
เขาหันกลับมา พวกเขาสองคนสบตากัน ความคิดบางอย่างแวบเข้ามาในสมอง นภาลัยหน้าแดงทันที “คุณ…..คุณคิดว่าฉันกับคุณจะ……. ”
“หรือว่ามันไม่ใช่?” ผู้ชายกล่าวเบา ๆ และขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“โอ๊ย ไม่ใช่แน่นอน ตอนนี้ยังกลางวันแสก ๆ คุณคิดอะไรอยู่?” เธอรีบหยิบขวดยาขึ้นมาอีกขวด “นี่คือยาที่ฉันวิจัยและผลิตออกมาล่าสุด ใช้รักษารอยแผลเป็นที่หลังของคุณโดยเฉพาะ คุณเชื่อฉัน! ฉันสัญญาว่าจะช่วยคุณกำจัดมันออกไปจนหมดภายในเวลาไม่เกินหนึ่งอาทิตย์!”
ภีมพลไม่ได้รู้สึกเก้อเขินแม้แต่น้อย นึกไม่ถึงว่าเธอยังจำรอยแผลเป็นที่หลังของเขาได้?
มีร่องรอยของอารมณ์ที่ซับซ้อนอยู่บนใบหน้าที่หล่อเหลา เขาถอนสายตาและมองออกไปนอกหน้าต่าง “ทำไมคุณถึงดีกับผมขนาดนี้?” เขารู้สึกว่ามันไม่เหมือนความจริง
“เพราะคุณเป็นพ่อของเด็ก ๆ” เสียงของนภาลัยหวานเหมือนน้ำผึ้ง
“………” เขาตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ขมวดคิ้ว
“แล้วยังเป็นเพราะฉันรักคุณ!” เธอรีบกล่าวเสริมประโยคหนึ่ง ยื่นมือไปดึงเขา “มานี่เร็ว!” เธอดึงเขาขึ้นไปบนเตียง “รีบถอดเสื้อผ้าออก”
ภีมพลถอดรองเท้าแล้วนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง แล้วถอดเสื้อด้วยความเชื่อฟัง
นภาลัยคุกเข่าอยู่ข้างหลังเขา รอยแผลเป็นที่หลังของเขาไม่ใหญ่มาก แต่ตำแหน่งของแผลขนาดเท่ากำปั้นนั้นก็ทำให้คนรู้สึกตกตะลึงเช่นกัน
เขาที่เป็นที่รักของทุกคน เขาที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้ จะมีจุดบกพร่องได้อย่างไร?
เธอเป็นเหมือนนางฟ้าที่ร่ายเวทมนตร์อยู่บนหลังของเขา
“คุณวางใจเถอะ นิ้วของฉันผ่านการฆ่าเชื้อแล้ว” เธออธิบายขณะที่ทายา “การใช้นิ้วทายา จะช่วยทำให้การแทรกซึมของยาดีขึ้น และผลลัพธ์ก็จะดียิ่งขึ้น”
ความจริงแล้วเขาไม่สนใจว่าเธอจะล้างมือหรือไม่
เมื่อมองรอยแผลเป็นที่ตะปุ่มตะป่ำแล้ว นภาลัยรู้สึกเจ็บปวดใจอยู่สักครู่
ภีมพลสามารถรับรู้ได้ถึงความอ่อนโยนจากปลายนิ้วของเธอ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตนเองเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก
“ช่วงหลายที่ผ่านมา ความสัมพันธ์ของคุณกับคุณแม่ราบรื่นใช่ไหม? ผมได้ยินพ่อบ้านปวิธบอกว่าคุณแม่ย้ายของทั้งหมดของคุณมาที่รีพัลส์เบย์ วิลล่าแล้ว” ภีมพลกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและไพเราะมาก “ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีความจำเป็น แต่ผมก็รู้สึกมีความสุขมาก เพราะหมายความว่าคุณแม่ของผมไม่เกลียดคุณแล้ว”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น นภาลัยสงบนิ่งราวกับน้ำ เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ถูกต้อง แม่ของคุณยังชอบอาหารที่ฉันทำอีกด้วย”
“คุณเข้าครัวด้วยเหรอ?” ภีมพลขยับดวงตาและรู้สึกเจ็บปวดใจ “คุณมีเวลาได้อย่างไร? คุณช่วยคุณแม่วิจัยและพัฒนายา จนแทบจะไม่มีเวลาพักผ่อน”
เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันแค่จะลองฝีมือตนเองเท่านั้น พยายามทำให้เธอรู้สึกพอใจ แล้วเธอก็กินข้าวไปสองถ้วยเลย”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ภีมพลก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เห็นพวกคุณเข้ากันได้ดี ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขมาก” มุมปากของเขาโค้งได้สวยงามมาก
“ภีมพล ต่อไปคุณอย่าทะเลาะกับแม่ของคุณอีก” นภาลัยทายาด้วยความอ่อนโยน ดวงตาสดใส เธอกล่าวเบา ๆว่า “ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ชีวิตเธอคงจะขมขื่นมาก และไม่มีใครสามารถเข้าใจเธอจริง ๆ”
“ความจริงแล้วผมกับคุณแม่ไม่มีเรื่องอะไรต้องทะเลาะกัน” ภีมพลกล่าว “ปัญหาระหว่างผมกับคุณแม่ ก็คือเรื่องที่จะให้ผมแต่งงานกับญาณีเท่านั้น แต่ตอนนี้เธอค่อย ๆ ชอบคุณแล้ว ต่อไปไม่น่าจะมีปัญหาอะไรอีก”
นภาลัยยิ้มแต่ไม่พูดอะไร ดวงตาสีดำของเธอราวกับเม็ดฝนกลางคืน
“เธอรักคุณมากเช่นกัน” ผ่านไปครู่หนึ่ง นภาลัยกล่าวอีกครั้งว่า “เพียงแต่เธอแสดงออกไม่เป็น ถึงแม้ว่าเธอตั้งใจจับคู่คุณกับญาณี แต่เมื่อสงบสติอารมณ์และคิดไตร่ตรองแล้ว นี่ก็เป็นความรักอีกวิธีหนึ่ง เธอหวังว่าจะมีคนสามารถแบ่งเบาภาระของคุณได้ เพราะทีเอ็ม กรุ๊ปเป็นธุรกิจขนาดใหญ่”
ภีมพลขยับดวงตาอีกครั้ง “คุณแม่พูดอะไรกับคุณอีกแล้วใช่ไหม?”
“ไม่มีอะไร” นภาลัยยิ้มทันที เธอวางขวดยาลง ใช้ทิชชูเปียกเช็ดนิ้ว แล้วช่วยเขาสวมเสื้อ “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะช่วยคุณทายาทุกวัน”
ภีมพลหันกลับมาแล้วทับอยู่บนร่างกายของเธอ เขาไม่กล้าสัมผัสใบหน้าของเธอ ริมฝีปากทั้งสองประกบกันอย่างลึกซึ้ง…….
