เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 202 คุกเข่ายอมรับผิด
“ฉันยอมรับ” ญาณีพยักหน้า ลังเลพักหนึ่งก่อนจะพูดต่อ “แต่ว่าฉันรู้สึกผิดอย่างมาก หากไม่เป็นเพราะการกระทำของฉันในวันนั้น นภาลัยคงไม่มีทางเข้ามาอยู่ในชีวิตของเขาได้ ไม่มีทางมีลูก”
คะนึงนิตย์เงยหน้ามองเธอ
และฟังเธอพูด “ฉันเพียงแค่ต้องการได้เขา ฉันรักเขา เพียงแต่ฉันไม่รู้ว่านต้องทำยังไงเขาถึงจะรักฉัน”
เมื่อนึกถึงความรู้สึกหลายปีมานี้ที่เธอมีต่อเขา มุมปากญาณียกยิ้ม ดวงตาเผยความรู้สึกเศร้า “ในสายตาของเขาไม่เคยมีฉัน ฉันกลัวฉันแก่แล้ว ยังไม่ได้อยู่กับคนที่ฉันรักเลย ดังนั้นฉันคิดจะใช้ลูกหยุดเขา หากว่าฉันท้อง ก็มีความหวังเพิ่มขึ้น”
คะนึงนิตย์ได้ฟังรู้สึกสะเทือนใจ ในใจรู้สึกหนักอึ้ง
รักแต่ไม่ได้ครอบครอง เป็นหนึ่งในเรื่องที่เจ็บปวดที่สุดในโลก
“ขอเพียงฉันยังรักเขา ยังอยู่ข้างกายเขาได้ ชีวิตนี้ของฉันก็ถือว่าไม่ได้แย่ขนาดนั้น” ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“งั้นไม่กี่วันก่อนที่เธอมายุ่งกับยาของฉันล่ะ? ก็เป็นเพราะรักเขาหรือไง?”
สายตาของคะนึงนิตย์เหมือนสายฟ้าแรงสูงจ้องไปที่ใบหน้าเธอ เกือบจะทำให้ใจของญาณีเต้นจนเกิดแผลช้ำใน!
“ฉัน………” เธอจ้องมองสายตาคมของหญิงวัยกลางคนบนโซฟา สมองเหมือนถูกตัด นภาลัยบอกแล้วไม่มีทางฟ้องเธอ!
“หากไม่ใช้ชนรพบอกฉัน ฉันว่าทั้งชีวิตฉันคงไม่รู้ว่าตัวเองได้ซ่อนภัยร้ายไว้”
ชนรพ?
มองดูสายตาป้านิตย์ที่นิ่งเรียบเย็นชา ขาทั้งสองของญาณีล้มลงคุกเข่า
ผ้าไหมที่ยืนอยู่ไม่ไกลมองตาโต จ้องเธอด้วยสายตาขับไล่!
ทำไมถึงได้เลวขนาดนี้ได้?!
“ขอโทษคุณป้า” ญาณีรู้สึกเพียงชั่ววินาทีเหมือนโลกใบนี้ดูว่างเปล่า เหมือนสูญเสียเสียง “เป็นเพราะฉันเลอะเลือนไปชั่วขณะ ฉันไม่คิดจะทำร้ายคุณ คุณป้าเป็นผู้มีพระคุณเลี้ยงดูฉันมา ฉันไม่มีทางลืม”
เธอมองขึ้นมา พูดด้วยความเจ็บปวด “คุณป้า ได้โปรดให้อภัยฉันด้วยเถอะ ฉันไม่มีทางทำเรื่องโง่ๆแบบนี้อีกแล้ว ไม่มีทางทำแล้วจริงๆ!”
“คุณป้า………”
ขณะที่เงยหน้าขึ้นมา คะนึงนิตย์มองเห็นใบหน้าเธอมีหยดน้ำตา
ในภาพความทรงจำเธอ ญาณีไม่เคยร้องไห้เลย
เธอแข็งแกร่งกว่าผู้ชาย คะนึงนิตย์ไม่เคยเห็นเธอร้องไห้มาก่อน วันนี้เป็นครั้งแรก
หยดน้ำตาไม่กี่หยดซึมเข้ามาในใจเธอ ยังไงก็เป็นเด็กที่เธอให้ทุนจนโต ทำผิดพลาดก็ทั้งตีทั้งด่ามาแล้ว ยังดีที่ไม่เกิดเรื่องร้ายแรงอะไร แล้วจะไม่อภัยให้เธอได้ยังไงกัน?
มองเห็นดวงตาที่มีหมอกกระจายอยู่อีกชั้นของป้านิตย์ ญาณีร้องไห้เสียงแหบ “ฉันเพียงแค่คิดว่ายังคงมีความหวังเส้นบางๆที่จะได้ใช้ชีวิตกับภีมพล ชีวิตนี้ก็จะรอคอยด้วยความหวังเต็มเปี่ยม ฉันที่สูญเสียภีมพล มีชีวิตอยู่ไปก็ไร้ความหมาย”
“คุณป้า ฉันรักเขามากๆๆจริง…………ฉันถึงได้เสียการควบคุม ได้โปรดให้อภัยฉัน ต่อไปฉันสัญญาจะไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนี้อีก”
“คุณจะลงโทษฉันยังไงก็ได้ คุณจะลดขั้นฉันก็ได้ ไล่ฉันออกจากบริษัทก็ได้ ขอร้องเพียงคุณอย่าไล่ฉันให้ห่างภีมพล……”
“เฮ้ออ!” คะนึงนิตย์ถอนหายใจหนัก “เธอกลับไปลองคิดทบทวนดูเถอะ!” เหมือนกับรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ยิงเธอตายในนัดเดียว
ญาณีมองดูป้าลุกขึ้นเดินจากไป เธอคุกเข่าร้องไห้อยู่บนพื้น หัวใจเจ็บปวดเหมือนถูกฉีก
ผ้าไหมหันหลังเดินตามคุณนายไปที่ห้องรับแขก
ญาณีขับรถออกจากรีพัลส์เบย์ วิลล่า ในหัวของเธอเหมือนจะระเบิด
ภาพข้างหน้าเหมือนเริ่มหนักๆมัวๆ เธอกำพวงมาลัยแน่นและรีบเหยียบเบรก จอดรถข้างทางเพื่อสงบใจ
เธอแค่รู้สึกน้อยใจ ไม่มีใครเข้าใจความรักที่เธอมีต่อภีมพล
น้ำตาปกคลุมดวงตามัวมองไปนอกหน้าต่าง หากว่าคุณป้าตัดขาดกับเธอ แล้วต่อไปเธอจะทำยังไง? ความรู้สึกไม่มีคนช่วยปกคลุมในใจเธอ
