เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 204 ตัดแม่ตัดลูก
ช่วงยามเย็น
แสงอาทิตย์ตกดินถูกกลุ่มเมฆปกคลุมรอบๆ จากแสงม่วงเปลี่ยนเป็นแดง จากแดงเปลี่ยนส้ม……ดูโรแมนติกดึงดูดผู้คน
แลมโบกินี่ขับเข้ามาในเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า จอดอยู่หน้าวิลล่าที่ดูทันสมัยภายใต้แสงอาทิตย์
ภีมพลถือเค้กเดินลงจากรถ มุมปากของเขายกขึ้นดูอบอุ่นอย่างมาก เดินเข้ามาในห้องรับแขกอย่างอารมณ์ดี
“สวัสดีครับคุณภีม” พ่อบ้านพูดกับเขาอย่างนอบน้อม
ภีมพลถือเค้กเดินขึ้นชั้นบน มองดูร่างที่เดินหายไปข้างบน พ่อบ้านปวิธถอนหายใจหนัก
“นภา!”
ทั้งห้องนอนและห้องสมุดไม่มีร่างของเธออยู่
“นภา?”
เขาเดินหาเธอทั่วชั้นสองอีกรอบ และก็ไม่พบเธอจริงๆ
แปลก คนล่ะ?
ตอนนี้ภีมพลถือเค้กเดินลงมา “คุณนายล่ะ? เธอไม่อยู่บ้าน?”
พ่อบ้านไม่ได้ตอบ เดินไปหาเขา ไปรับเค้กในมือภีมพลมา จากนั้นยื่นจดหมายให้เขาฉบับหนึ่ง
“นี่คืออะไร?” ภีมพลยื่นมือไปรับ เขามองไปที่พ่อบ้านปวิธครั้งหนึ่ง มองเห็นเขาที่เหมือนจะพูดแต่ต้องเงียบลง นั่นทำให้ภีมพลมีความรู้สึกถึงลางร้ายอย่างบอกไม่ถูก!
เขารีบฉีกจดหมายออก!
พ่อบ้านพูดเสียงเบา “คุณนายไปแล้ว นี่เป็นสิ่งที่คุณนายเขียนให้คุณ”
ในจดหมายเธอพูดว่า………
“เดิมทีฉันไม่คิดจะบอกลานาย แต่คิดว่าหากไม่บอกก็คงจะดูไม่ดี ดังนั้นเลยบอกนายสักหน่อย ขอโทษ ชีวิตนี้ฉันคงอยู่เคียงคู่กับนายไม่ได้แล้ว ได้โปรดดูแลแชมป์และขวัญข้าวให้ดี และขอให้นายมีความสุข”
ประโยคไม่กี่ประโยค ทำให้ภีมพลรู้สึกเจ็บปวดหัวใจอย่างหนัก!
“นี่มันตั้งแต่เมื่อไร?!” เขาตะโกนเสียงดัง ขยำกระดาษเป็นก้อน กัดฟันพูดเสียงเย็นชา “เธอไปอยู่ไหน?!”
“คุณออกไปไม่นาน คุณนายก็จากไป……” พ่อบ้านปวิธพูดขอโทษ “คุณนายไม่ให้ผมโทรไปหาคุณ บอกรอคุณกลับมาก็จะรู้เอง”
ดวงตาภีมพลเหมือนนึกอะไรได้ รีบก้าวเท้าวิ่งออกไปจากห้องรับแขก
พ่อบ้านปวิธก็รู้สึกเกรงกลัว
เขาเปิดประตูรถแลมโบกินี่ขับอย่างเร็วไปที่รีพัลส์เบย์ วิลล่า!
มือหนึ่งกำพวงมาลัยแน่น อีกมือหยิบโทรหาวริศ “นภาทิ้งจดหมายว่าจากไปแล้ว หาที่อยู่ของเธอ! ทันทีเดี๋ยวนี้!”
กำโทรศัพท์ ดวงตาของเขาโหดเหี้ยมเหมือนจะมีไฟลุกออกมา ในใจมีความรู้สึกเจ็บจี๊ดและปวดร้อนในหัวใจ!
เธอหนีไปแล้ว!
เขาไม่ยอมรับ!
ระยะทางที่ใช้เวลาถึง20นาที แต่เขาขับมาถึงภายใน5นาที!
เสียงเบรกดังอยู่หน้ารีพัลส์เบย์ วิลล่า ล้อรถเกือบจะเกิดควันไหม้ เสียงเบรกรถยิ่งทำให้คนภายในวิลล่าตกใจ
คะนึงนิตย์หันมอง เขาเห็นลูกชายกระแทกประตูรถวิ่งมาทางห้องรับแขก!
“ทำไมต้องให้เธอไป?!” ภีมพลวิ่งไปตรงหน้าแม่ จ้องและถาม “เธอไปไหน?!”
ท่าทางที่ดูเหมือนพบศัตรูแบบนั้น
ผ้าไหมตกใจ ถือถาดอาหายืนหยุดนิ่งไม่ไกลด้วยใจดวงน้อย
“ฉันไม่รู้” คะนึงนิตย์พูดเสียงเรียบ เธอนั่งสงบนิ่งดั่งภูเขาอยู่ที่โซฟา “เป็นตัวเธอเองที่จะไป”
“ดังนั้นแม่รู้ว่าเธอไปแล้ว ?!” ภีมพลกำหมัดและทุบลงมา สายตาเผยความรู้สึกเกลียดออกมา
บรรยากาศภายในห้องรับแขกดูเคร่งเครียดขึ้นมาในพริบตา ผ้าไหมไม่กล้าแม้แต่จะหายใจดัง
คะนึงนิตย์นั่งตัวตรง ดูเฉยเมยเหมือนแต่ก่อน “เท้าก็เป็นของเธอเอง ลูกยังไม่รู้ แม่จะรู้ได้ไงกันล่ะ?”
ท่าทางของแม่ทำให้ภีมพลโกรธจัด!
สายตาของเขาเหมือนน้ำแข็งทิ่มแทง อดกลั้นและพูด “ผมจะถามแม่เป็นครั้งสุดท้าย เอาเธอไปไว้ไหนแล้ว?” เขากัดฟันพูดแต่ละคำ อย่างกับว่าสามารถจะกำจัดคนทิ้งได้
“แม่ก็จะพูดเป็นครั้งสุดท้าย” คะนึงนิตย์เงยหน้าขึ้น “แม่ไม่รู้”
แม่ลูกจ้องตากัน ภีมพลแสดงออกให้เห็นว่าได้มีความเกลียดชังขึ้นมาเล็กน้อย!
มองดูหมัดที่เขากำแน่น ผ้าไหมเหงื่อออก ใจของเธอรู้สึกลำคอเสียงแหบแห้ง!
ภีมพลทุบลงบนโต๊ะกาแฟอย่างแรง!
เสียงที่ดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว คะนึงนิตย์ตกใจจนหลับตาแน่น ร่างกายสั่นขึ้นอย่างหนัก!
และทำให้ผ้าไหมตกใจจนร้องดัง ถาดในมือสั่นจนตกลงมา!
ในเวลานั้น ถ้วยเซรามิกและน้ำชาในถาดก็หล่นลงผสมปนเปกันอยู่บนพื้น เกิดเสียงเพล้งดังขึ้น!
“หากหาเธอไม่เจอ ผมจะไม่นับแม่เป็นแม่ผม!” ภีมพลยืนยันด้วยความโกรธ และรีบออกไป!
