เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 206 ภีมพลที่เสียสติ
“………” ภีมพลพยายามสงบสติอารมณ์ เขาหันหลังจากไป
“เฮ้! มือของนายไม่ทำแผลสักหน่อยหรอ?”
เขาขึ้นรถ เหมือนไม่ได้ยินเสียง และขับรถจากไปอย่างรวดเร็ว……
เบญญาถอนหายใจ เธอก้มลงมองเลือดสดข้างหน้าเท้าเธอ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
หนีไปแม้แต่ลูกก็ไม่พาไป?
ภีมพลออกจากบ้านเบญญา แลมโบกินี่วิ่งไปตามถนน
ในหัวของเขามีภาพความทรงจำหลั่งไหลเข้ามา ทันใดนั้นก็มีภาพเหตุการณ์หนึ่งฉายขึ้นอย่างชัดเจน………
“เธอไม่รับไว้ ฉันจะรู้สึกไม่สบายใจ”
“ได้ ฉันจะรับไว้ ฉันจะเก็บมันไว้ บริษัทต้องการเมื่อไหร่นายก็ส่งอีเมลมาที่รมิตา ฉันจะได้โอนเงินให้นาย”
อีเมลของรมิตา
ภีมพลเหยียบเบรก จอดรถอยู่ข้างทาง
เขาหยิบโทรศัพท์ค้นหาอีเมลของรมิตา จากนั้นก็ส่งจดหมายไป………
“นภาเธออยู่ที่ไหน? ทำไมไปโดยไม่บอกลา? เธอกลับมาเถอะ ฉันและลูกต้องการเธอ”
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ห้ะ? มีเรื่องอะไรพวกเรามาเผชิญหน้าพร้อมกันได้หรือเปล่า?”
“ขอโทษ เป็นฉันที่ปกป้องเธอไม่ได้”
“ได้โปรดกลับมาเถอะ ฉันไม่มีเธอไม่ได้……สัญญาแล้วจะอยู่ด้วยกัน!”
แต่ว่าข้อความพวกนี้ เหมือนโยนก้อนหินในมหาสมุทร ไม่ได้ทำให้เกิดคลื่นน้ำ
ภีมพลมือหนึ่งกำโทรศัพท์อย่างรอคอย อีกมือกำพวงมาลัยแน่น เขาเหยียบคันเร่งสุด ขับไปหมู่บ้านซันไลต์!
ไม่แน่อาจมีร่องรอยที่นั่น
ค่ำคืนมืด แลมโบกินี่จอดอยู่หน้าห้องไม้ไผ่
สาวินได้ยินเสียงรถจึงเปิดประตูออกมา นึกว่าอาจารย์กลับมา เขามาต้อนรับอย่างดีใจ กลับพบเพียงผู้ชายที่ท่าทางดูไม่ค่อยปกติลงจากรถ
“……” สาวินไม่กล้าสบตาเขาโดยตรง เขาเดินไปรอบๆรถ แน่ใจว่าไม่มีคนอื่น
“นภาอยู่นี้ไหม?” เสียงภีมพลต่ำ มองจ้องไปที่เขา
สาวินมึนแล้ว “อะไรนะ? อาจารย์ของผมไม่อยู่แล้ว?”
ดูแล้วคงไม่ได้กลับมา ภีมพลหันกลับไปขึ้นรถ เขาไม่กล้าที่จะเสียเวลา ไม่นานรถก็ออกตัวไป
สาวินยืนอยู่ในสวนที่ว่างเปล่า ใบหน้าที่ดูงงงวยมองไปยังรถที่หายไป มีสติกลับมาจึงค่อยโทรศัพท์หาอาจารย์ ไม่มีสัญญาณแล้ว? เรื่องอะไรกันนะ?
ระหว่างทางกลับเมือง สายตาของภีมพลปรากฏดวงตาเย็นยะเยือก แม้แต่ผียังรู้ว่าใจของเขาร้อนรนแค่ไหน
“งั้นเธอลองดูอันนี้ หล่อไหม? อันนี้คือฉัน ทั้งสองตัวนี้ฉันทำเองกับมือนะ”
“ฉันเอานายตัวนี้ ต่อไปคิดถึงนาย ก็จะได้หยิบออกมาดู”
“เด็กน้อย คิดถึงฉันก็โทรหาฉัน มองตัวจริงจะได้หายคิดถึง”
เธอบอกเป็นนัยต้องหลายรอบว่าเธอกำลังจะไป แต่เข้าไม่เคยใส่ใจเลยสักครั้ง……ภีมพลรู้สึกเสียใจอย่างมาก
ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น?
ทำไมจำเป็นต้องไป?
แลมโบกินี่จอดอยู่ที่หน้าวิลล่าของกรินทร์ แต่กรินทร์ก็ไม่รู้ที่อยู่ของเธอ และก็โทรหาเธอไม่ติดเช่นกัน
เวลานี้ ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว และเริ่มมีลมพัดแรง ชั้นก้อนเมฆลดต่ำลง
“ขอบคุณ” เสียงของภีมพลดูทรมานอย่างมาก “หากได้ข่าวของเธอรบกวนช่วยบอกฉันด้วย” พูดจบ เขาเปิดประตูรถ
“ทำไมเธอต้องหนีไปด้วยล่ะ?” กรินทร์ถาม
“………”
เขาตอบไม่ได้ ได้แต่มองเขาด้วยสายตาซับซ้อน จากนั้นก็ขึ้นรถ
ภีมพลนึกถึงคนที่เกี่ยวข้องกับนภาทุกคน แต่ทุกคนต่างไม่รู้ที่อยู่ของเธอ
เธอเหมือนกับหลุดลอยหายไปจากกลุ่มคน จนถึงตอนนี้เขายังไม่แน่ใจว่าเธอหนีไปจากเมืองไนร์ก้าไหม
ท้ายที่สุดก็ขับรถเข้ามาที่บ้านของญาณี
แลมโบกินี่จอดอยู่ข้างรถเบนท์ลีย์สีแดง บรรยากาศรอบตัวภีมพลดูหนาวเย็น อารมณ์ก็ถึงขั้นอันตราย
เขาลงรถกดกริ่งบ้านของเธอ
ญาณีที่เพิ่งเลิกงานเปิดประตู มองดูภีมพลที่อยู่หน้าประตู เธอรู้สึกแปลกใจมา เขาไม่ได้มาที่นี่มากี่ปีแล้ว?
ไม่รอให้เธอได้ดีใจ ภีมพลกำไปที่คอเธอ! ดวงตาแดงก่ำ
ญาณีรู้สึกเหมือนแผ่นดินจะทลายลงมา เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะทำแบบนี้
