เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 209 ความรักกับความแค้น
“นายกลับไปเถอะ” เขาพูดเสียงเรียบ “ฉันต้องการอยู่เงียบๆคนเดียว”
“งั้นพรุ่งนี้……คุณไปบริษัทไหม?” วริศลองถาม “หรือให้เปลี่ยนแพลนของคุณ? คุณพักผ่อนไปก่อน?”
เขาไม่ได้ตอบ รู้สึกเหมือนพรุ่งนี้ดูเป็นเรื่องที่ไกลแสนไกล เขาไม่แม้แต่จะไปคิดถึงมัน
วริศเข้าใจเขา “โอเค ผมรู้ว่าควรทำอะไร คุณดูแลตัวให้ดี ได้ข่าวผมจะโทรหาคุณ”
เขาไม่พูด วริศหันหลังเดินกลับไป
เสียงฝีเท้าที่ห่างไกล ประตูถูกปิดลงอีกครั้ง ภีมพลลุกขึ้นล็อกประตูอีกครั้ง เขาเดินไปที่บาร์หยิบวิสกี้มาสองขวดและเดินไปข้างหน้าต่าง
ดวงตาที่ลึกดูพยายามอดกลั้นความโกรธที่ซ่อนอยู่ นึกถึงช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันกับนภาในทุกเวลา ใจของเขากำลังหลั่งเลือดออกมา………บริเวณหัวปวดแบบเข็มทิ่มอย่างชัดเจน
บางที่ผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เจ็ดปีที่แล้วก็เข้ามาอยู่ในส่วนลึกของเขาแล้ว
เขาเคยนึกถึงช่วงเวลาที่เขาได้ร่วมรักกับเธออยู่บ่อยครั้ง
ภีมพลไม่ได้หยิบแก้ววิสกี้มา เปิดขวดและยกดื่มโดยตรง……
ความร้อนของสารน้ำผ่านลำคอและลงไปในกระเพาะ ภาพที่ได้อยู่ร่วมกับเธอฉายขึ้นมาในหัวเขาอย่างชัดเจน
“รับของขวัญฉันไปแล้ว ก็ควรจะตอบคำถามฉันได้แล้วไหม? เธอคิดได้หรือยัง? คุณนายนภา”
“ฉันรักนาย ฉันก็ไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ตั้งแต่ตอนนั้นฉันหวังให้นายมีความสุข หวังว่าตัวเองจะรักษาแผลบนหลังนายได้ รวมถึงโรคกระเพาะของนาย ยังหวังว่าจะรักษาแม่ของนาย ฉันยังหวัง……”
เธอยังคงเป็นคนที่อบอุ่น และใจดี ทุกความหวังของเธอต่างเกี่ยวกับเขา ต่างทำเพื่อเขา
ภีมพลนั่งอยู่ที่หน้าต่าง เขาฟังเสียงลมพัด และกระดกดื่ม เธออยู่ไหน? เธอกำลังทำอะไร?
ทุกครั้งที่หลับตา ความรู้สึกเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาผสมปนเปในความคิด……ทุกวินาทีของภีมพลเหมือนเป็นปี
“แค่หาคนคนหนึ่งมันช้าขนาดนี้……”
คืนนั้น ภีมพลนั่งอยู่ตรงนั้น ดื่มและรอโทรศัพท์จากวริศ ไม่แม้แต่คิดจะหลับ
เมื่อคิดถึงเธอมากๆๆ ก็หยิบยารักษาโรคกระเพาะของเธอขึ้นมา กำขวดยาเล็กๆ ในใจเขารู้สึกผสมปนเปกันไปหมด
ตั้งแต่ดึกจนเช้า ภีมพลรู้สึกรักเธอ รู้สึกผูกพัน และก็รู้สึกแค้น!
ไม่แม้แต่จะลาก็จากไป!
นี่เป็นเรื่องที่เขารับไม่ได้อย่างมาก
ขวดยายังอยู่ในมือเขา ในหูได้ยินเสียงคำสั่งของเธอ ต้องกินให้ตรงเวลา
แต่เธอไม่อยู่ข้างกายเขา แม้จะรักษาหายแล้วจะยังไง?
ภีมพลเผยสายตาโหดเหี้ยมเด็ดขาดขึ้นมา! ออกแรงทั้งหมดไปที่ฝ่ามือ เขาอดทนอดกลั้นบีบขวดยาที่ถือมาทั้งคืน!
ขวดแตกลง เม็ดยาเล็กนับไม่ถ้วนหล่นลงมา บางเม็ดหล่นไปบนโซฟา บางเม็ดหล่นไปที่พรม บางเม็ดหล่นออกไปนอกหน้าต่างและหล่นไปไกลแสนไกล……
บนโต๊ะมีขวดวิสกี้โล่งเจ็ดแปดขวดวางอยู่ แต่เขารู้สึกว่าตัวเองยังไม่เมา แต่กลับรู้สึกมีสติอย่างมาก
เขามีสติถึงขั้นรู้ว่าเขารักเธอมากแค่ไหน
ยามเช้ามาถึง เขาไม่เห็นแสงแดด โทรศัพท์ก็ไม่แม้แต่จะดัง………
กลุ่มหมอกปกคลุมรีพัลส์เบย์ วิลล่า
คะนึงนิตย์ตื่นแต่เช้า เธอก็ไม่ได้นอนทั้งคืนเช่นกัน
“คุณนาย คุณตื่นเช้าจัง?” ผ้าไหมเห็นเธอ รู้สึกแปลกใจ “คุณ……”
“เธอช่วยไปดูสถานการณ์ที่เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่าหน่อย” เธอพูดเสียงเรียบ “ฉันเป็นห่วงเขา”
“ทำไมคุณนายไม่ไปเอง?” ผ้าไหมถามไปอัตโนมัติ “คุณไปแล้วไม่แน่……”
คะนึงนิตย์มองที่ใบหน้าเธออย่างเย็นชา ผ้าไหมนิ่งเงียบทันที
ผ่านไปไม่นาน เธอก็ก้มหน้าลงอย่างเชื่อฟัง “ได้ ฉันจะไป ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” พอดีว่าเธอมีเรื่องที่อยากจะพูดกับคุณภีม เก็บไว้แบบนี้มันทรมาน!
