เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 215 เธออยู่ที่นิวยอร์ก
เครื่องบินบินสูงสามหมื่นฟุตจากพื้นดิน แสงแรงที่ส่องทะลุกลุ่มก้อนเมฆ วิวที่ดึงดูดผู้คน
ความสวยเช่นนี้ ภีมพลและนภาก็เคยได้ลิ้มรส และก็นั่งอยู่ในที่นั่งนี้
สายตาดำลึกมองออกไปนอกหน้าต่าง ความหนาวเย็นแผ่เข้ามาในทรวงอก
เสียงที่สดใสเหมือนกระดิ่งของนภาเหมือนดังก้องอยู่ในหูเขา……
“ใช่แล้ว แม่นายยังชอบอาหารที่ฉันทำด้วยนะ”
“ฉันแค่ลองฝีมือตัวเอง และก็เป็นการอ้อนเธอให้มีความสุข เธอกินไปต้องสองชามเลย”
“ภีมพลต่อไปนี้นายห้ามทะเลาะกับแม่นายอีกนะ หลายปีที่ผ่านมาในใจเธอต้องทุกข์อย่างมาก ไม่มีใครที่เข้าใจเธออย่างแท้จริง”
แต่ว่าหลายปีมานี้ นภา ใครที่เข้าใจเธอล่ะ?
เธอเพียงคนเดียวดูแลเด็กต้องสองคน แน่นอนต้องลำบากไม่น้อย และต้องโดนมองด้วยสายตาแปลกประหลาดมากมาย
ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องพวกนี้ ในใจของภีมพลก็จะรู้สึกปวดร้าว
เขาสาบานว่าต้องหาเธอให้เจอ คุ้มครองเธอให้ปลอดภัย!
เมืองไนร์ก้า รีพัลส์เบย์ วิลล่า
คะนึงนิตย์ได้รับโทรศัพท์ คนในโทรศัพท์คนนั้นบอกเธอ “คุณนาย คุณภีมไปนิวยอร์ก เปลี่ยนแพลนช่วงสองอาทิตย์นี้หมด”
เธอกำโทรศัพท์สีหน้าแย่ลง
หากว่าหานภาลัยไม่เจอล่ะ? เขาก็จะไม่กลับมาหรอ?
เพื่อผู้หญิงคนนั้นบอกจะไปก็ไป!
เป็นถึงผู้นำของทีเอ็ม กรุ๊ปที่ยิ่งใหญ่ เหตุผลสักนิดก็ไม่มี! ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความรู้รับผิดชอบเลย
หากยังรักต่อไป ลูกชายคงต้องพังทลายแล้ว!
เวลานี้ ความเกลียดของคะนึงนิตย์ที่มีต่อนภาลัยยิ่งเพิ่มขึ้น
ดังนั้นเธอตัดสินใจแล้ว รอภีมพลกลับมาจากเมืองไนร์ก้า เธอก็จะให้ญาณีท้องลูกของเขา
เธอเข้าใจลูกของเขา เขาให้ความสำคัญชื่อเสียงตระกูลกงพลีต่อคนข้างนอก เขาไม่มีทางไม่รับผิดชอบ
ญาณีนอนอยู่ในโรงพยาบาล เพิ่งจะตรวจร่างกายเสร็จ ความปวดนั้นก็กลับมา เป็นประสบการณ์ที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อน
การโดนกระแทกที่ท้อง แรงของภีมพลทำร้ายกระเพาะของเธอ
แถมยังมีเลือดออกด้านใน จำเป็นต้องนอนพักดูอาการ เธอกินยาแก้ปวดเป็นสองเท่า ในที่สุดก็พอบรรเทาได้
“คุณหมอ จะกระทบกับการมีลูกในอนาคตไหมคะ?” นี่เป็นสิ่งที่เธอเป็นห่วงที่สุด
“น่าจะไม่มีปัญหา” คุณหมอพูด “คุณดูแลตัวเองก่อน จัดการเลือดคั่งให้คุณ รอเลือดหยุดค่อยเช็ก”
“เมื่อไหร่ฉันจะออกจากโรงพยาบาลได้?” เธออยากรีบหาย คนที่บาดเจ็บไม่มีความหวัง
หมอถอนหายใจ “อาการของคุณจะบอกว่าหนักก็ไม่หนัก บอกเบาก็ไม่เบา ไม่ต้องรีบร้อน นอนดูอาการสักอาทิตย์ค่อยว่ากัน”
เธอได้แต่ทำตามหมอ แต่ละวินาทีเหมือนหนึ่งปี
“คุณญาณี ตกลงคุณไปทำอะไรมา?” นุชวราไม่ค่อยเข้าใจ
แต่ญาณีจะบอกความจริงได้ไงกันล่ะ? เธอก็มีศักดิ์ศรี
วริศเคลียร์งานในบริษัทอยู่ที่ทีเอ็ม กรุ๊ป งานเล็กใหญ่ต่างมาหาเขา ทำเขายุ่งจนของตาทั้งสองดำ
นิวยอร์ก วิวคนเดินพลุกพล่านวุ่นวายในสายตา
ร้านอาหารตะวันตกหรูที่คุ้นเคย ยังเป็นที่นั่งเดิม หญิงสาวที่สวมชุดเดรสสีน้ำเงินนั่งอยู่ข้างหน้าต่าง เธอหันเนื้อวัวอย่างเงียบๆ ปิดกั้นเสียงรอบตัวเธออย่างออโต้
เหมือนว่าเขายังคงนั่งอยู่ตรงข้ามเธอ
ทั้งสองวันนภาลัยมากินอาหารที่ร้านนี้ เธอมีเพื่อนอยู่ที่นิวยอร์ก แต่ก็ไม่ได้ติดต่อสักคน ตั้งแต่ขึ้นเครื่อง เธอยังไม่ได้เปิดปากพูดอะไรเลย และไม่ได้พูดคุยกับพนักงาน
เธอใส่หูฟัง ในหูฟังเล่นเสียงฝากข้อความในอีเมล………
“นภาเธออยู่ที่ไหน? ทำไมไปโดยไม่บอกลา? เธอกลับมาเถอะ ฉันและลูกต้องการเธอ”
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ห้ะ? มีเรื่องอะไรพวกเรามาเผชิญหน้าพร้อมกันได้หรือเปล่า?”
“ขอโทษ เป็นฉันที่ปกป้องเธอไม่ได้”
“ได้โปรดกลับมาเถอะ ฉันไม่มีเธอไม่ได้……สัญญาแล้วจะอยู่ด้วยกัน!”
เธอเปิดฟังมาเป็นสิบครั้ง………แต่ละครั้งที่ฟัง สะท้อนในใจเธอออกมาแตกต่างกัน
