เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 216 ได้รับโดยบังเอิญ
นภาลัยไม่คิดจะพักอยู่ที่นิวยอร์กนานนัก เธอเพียงอยากจะไปที่ที่เคยไปกับเขาอีกรอบ รวมถึงวิวที่เคยเห็น
พวกนี้เป็นความทรงจำที่สวยงามที่สุดในชีวิตของเธอ
เธอพยายามบอกกับตัวเองบ่อยครั้ง แค่การรู้จักกันเพียงไม่นานจะมีความรู้สึกอะไรได้ล่ะ?
ใช้เวลาไม่นานก็คงจะปล่อยไปได้เองแหละมั่ง?
แต่ทุกครั้งที่นึกว่าทั้งชีวิตนี้คงไม่มีวันได้เจอเขาอีกแล้ว เธอรู้สึกทรมาน นิ่งเงียบไม่อยากพูดอะไร
หลังมื้อเย็นผ่านไป เธอใส่หูฟังเล่นเพลงI Belong To YouของAmber Kuoและเดินจากไป เสียงใสของนักร้องชัดเจน สามารถทำให้ใจของเธอรู้สึกสงบได้
เธอขึ้นลิฟต์ไปสถานที่ดูวิวที่เคยไปกับเขา คนที่มาที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นคู่รักวัยรุ่น ทุกคนต่างมีคู่มีคนรัก และก็กลายเป็นภาพที่ดูงดงาม
เธอจับราวเดินวนรอบหนึ่ง นักท่องเที่ยวคนอื่นต่างนั่งกระเช้าชมเมือง360องศา มีเพียงนภาลัยที่จ้องมองดาวบนท้องฟ้า
ท้องฟ้าค่ำคืนนี้ค่อนข้างสวย ดวงดาวกระจายทั่ว แสงดาวระยิบระยับ ลมค่อนข้างเย็น
ไม่รู้ตอนนี้ภีมพลเป็นยังไงบ้าง………เมืองไนร์ก้าตอนคืนจะสวยไหม?
เขาจะรับรู้การจากไปของเธอไหม?
เขาจะรู้สึกทรมานแบบเธอไหม?
ถ้าหากว่าไร้เรี่ยวแรงเหมือนกันล่ะ?
เขาจะมีรักครั้งใหม่ ต้องแคร์ความรู้สึกของคะนึงนิตย์อย่างมาก
สิ่งที่นภาลัยไม่รู้คือ ในเวลานี้ภีมพลกำลังมองท้องฟ้าเดียวกับเธอ
เพียงแต่เขาอยู่สูงถึงสามหมื่นฟุต มองเห็นดวงดาวส่องประกาย เขายิ่งคิดถึงเธอมากกว่า
จากชั้นลอยฟ้าลงมา นภาลัยเดินอยู่บนถนนกว้างที่มีรถและคนเดินพลุกพล่านคนเดียว เธอรับลมเย็น ฟังเพลง………เหมือนดวงวิญญาณเร่ร่อน
นึกถึงวันนั้นที่สองคนเดินเคียงบ่าเคียงไหล่กัน ใจของเธอมีความเจ็บปวดค่อยๆแผ่เข้ามา
เขาจะกินยาโรคกระเพาะตรงเวลาไหม?
ทุกวันได้พยายามลองกินอาหารบ้างไหม?
เขางานยุ่งไหม?
จะทำงานจนดึกไหม?
เขามีเวลามาดูแลแชมป์กับขวัญข้าวไหม?
เขาได้หาเธอไหม?
นภาลัยเดินไปเดินมา ความรู้สึกบางอย่างเริ่มเกิดซ้อนทับในใจเธอ เธออยากที่จะควบคุมมันมาก
บังเอิญเงยหน้าขึ้นเห็นร้านถ่ายรูปที่เธอเคยมาล้างกับเขา
หน้าร้านมีไฟเหลืองอ่อนส่องลงมาทำให้ดูสวย และดูย้อนยุค
ประตูโค้งที่ผุพังเล็กน้อย มีโคมไฟส่องกะพริบติดอยู่ เผยความงามที่เก่าแก่ นอกกำแพงแขวนรูปภาพติดอยู่บ้าง
เธอหยุดเดินลังเลอยู่นาน แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะเข้าไปดู ที่จริงที่นี่เธอก็เคยมากับเขา
ภรรยาเจ้าของร้านหญิงวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบ ดวงตาสีฟ้าผมทองเป็นมาตรฐาน ดูอ้วนแต่เข้ากับผู้คนอย่างดี
“โอ้! เธอเอง…!” แค่ครั้งเดียวเธอก็มองออกว่าคือนภาลัย พูดอย่างตื่นเต้น “ไม่กี่วันก่อนเธอเพิ่งจะมาล้างรูปไม่ใช่หรอ? มากับคุณภีม! เธอเป็นภรรยาเขา!” ฝีเท้าเธอหยุดนิ่ง มองไปที่เธออย่างไม่อยากเชื่อ
แม้อีกฝั่งจะพูดอังกฤษ แต่เธอฟังออก
เธอรีบรับอัลบั้มที่ภรรยาเจ้าของหยิบออกมาให้เธอ “ดูเร็ว! พวกคุณเป็นตัวแทนให้คุณหนูอลิซ แสดงการขอแต่งงานที่ปราสาท ตอนนี้ดังในอินเทอร์เน็ตแล้ว ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหม?”
นภาลัยรับอัลบั้มมาเปิด บนสนามหญ้าที่เรียบ หน้าปราสาทที่งดงาม เขาคุกเข่าข้างหนึ่งต่อหน้าเธอ สวมแหวนที่แสดงถึงความรักที่แท้จริงให้เธอ………
ภาพที่ชัดเจนสวยงามเหมือนฝัน ทั้งหมดเป็นการส่งสารในพริบตา
ภรรยาเจ้าของร้านมองออกว่าเธอซาบซึ้งมาก มองนิ้วมือเธอลูบบนภาพเบาๆ เหมือนกำลังกอดคนในรูป
“คุณนายนภา อัลบั้มนี้ให้เธอ เธอถ่ายรูปกับฉันหน่อยได้ไหม?” ยังไม่ได้พูดอะไร ภรรยาเจ้าของร้านก็หยิบโทรศัพท์ยืนอยู่หลังนภาลัย ไม่รอให้เธอได้ตกลง และถ่ายรูปมาสองรูป
“ขอบคุณเธอ! คุณนายนภา! ทำไมคุณภีมไม่มาด้วยล่ะ?”
นภาลัยที่ดูอัลบั้ม เธอเพิ่งมีสติหันมายิ้มจาง “เขางานยุ่ง”
“ก็ใช่ ประธานบริษัทใหญ่หนิ ของให้พวกเธอมีความสุขตลอดไป!”
“ขอบคุณ และขอบคุณอัลบั้มเช่นกัน” นภาลัยยิ้มมุมปาก เธอหยิบอัลบั้มเข้ากระเป๋า เดินออกมาจากร้านถ่ายรูป
นี้คงเป็นการได้รับโดยบังเอิญไหม?
ที่จริงการได้รับของที่บังเอิญกว่านี้อยู่ต่อจากนี้!
