เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 220 รถชนจนกระเด็น
ในตอนนี้นภาลัยตื่นนอนแล้ว เธอก็ไม่ได้นอนทั้งคืน มักจะฝันเรื่องแปลกๆ
สะพายกระเป๋าลงไปชั้นล่าง ในมือเธอมีบัตรห้องพักอยู่ และใส่หูฟัง
ไม่รู้สึกเสียดายที่มานิวยอร์ก เธอขึ้นเครื่องตอนเช้าสิบโมง เธอต้องไปเนเธอแลนด์
เดินออกจากลิฟต์ตรงไปที่เคาน์เตอร์ ส่งบัตรคืนให้อย่างนุ่มนวล “2501เช็คเอาท์ ขอบคุณ”
“ได้ค่ะ เดินทางโดนสวัสดิภาพ”
เธอเดินออกมาจากโรงแรม หยุดรอไฟเขียวเพื่อข้ามถนนที่ทางม้าลาย
เมอร์เซเดสสีดำขับมาอย่างเร็วจอดลงหน้าทางเข้า ไม่รอคนช่วยเปิดประตูเขาพุ่งลงมา ภีมพลรีบเดินเข้าไปในโถงรับแขกของโรงแรม!
เดินมาที่หน้าเคาน์เตอร์เพื่อความแน่ใจ “สวัสดี ผู้หญิงห้อง 2501ยังอยู่ไหม?!”
หญิงสาวหน้าเคาน์เตอร์ใช้ภาษาอังกฤษในการตอบ “เพิ่งเช็คเอาท์ไปหนึ่งนาทีที่แล้ว เพิ่งจะออกไป”
ภีมพลเหมือนถูกบีบรัด หันหลังวิ่งออกจากโถงใหญ่!
“คุณภีม! โปรดระวังตัว! รถเยอะมาก!”
ถนนที่มีรถขับไปมา ดวงตาคมคุณภีมมองหาร่างของหญิงสาว! เขากวาดตามองทั่วเหมือนสแกนของแบบนั้น!
เขาเดินไปไม่กี่ก้าวก็หยุดลง ใช้สายตามองหา………
แค่นาทีเดียว เธอคงไปได้ไม่ไกล!
ตอนนั้นเอง นภาลัยที่รอไฟเขียว ตอนนี้ข้ามถนนเรียบร้อยแล้ว ไฟด้านหลังแดงขึ้นอีกครั้ง
วางแผนกินข้าวเช้าสักหน่อย เธอใส่หูฟัง ในหูเล่นเพลงI Belong To YouของAmber Kuo
“อาเตียว อยู่หน้าวัดโจคังเต็มไปด้วยแสงแดด ต้มชาที่หอมหวาน พวกเรากำลังคุยเรื่องอดีต………”
“อาเตียว คนเจ้าเลห์มีเลห์เหลี่ยมเป็นร้อยเป็นพัน เมื่อไรที่จะลงจากภูเขา? อย่าลืมพกมีดไปด้วย……”
เป็นท่อนที่เธอชอบที่สุด ทำนองก็ชอบ เสียงของนักร้องเธอยิ่งชอบ เพลงนี้เหมือนแต่งมาเพื่อเธอ
“นภา!”
ตาคมของภีมพลมองเห็นร่างของเธอที่ม้าลายข้างหน้าเขา!
ความสุขใจเขามาในใจเขา เขารู้สึกว่าเลือดทั่วตัวเขาร้อนอย่างมาก!
รถนับไม่ถ้วนบดบังร่างของเธอ ยิ่งเธอเดินยิ่งไกล สายตามองเห็นรถแท็กซี่คันหนึ่งอยู่หน้าเธอ และเธอกำลังเปิดประตูรถ
“นภา!! อย่าขึ้นรถ!!”
“เอี๊ยด………”
รถกระบะคันหนึ่งมาด้วยความเร็วเหยียบเบรก รอยล้อรถลากยาวบนถนน
ยิ่งนานยิ่งใกล้ผู้ชายที่กำลังข้ามถนนอยู่!
ปัง………!
กระบะใหญ่ชนภีมพลกระเด็น!
“คุณภีม!!” ลูกน้องต่างตกใจกลัว
ภีมพลที่โดนชนกระเด็นหมุนบนอากาศหลายรอบ และตกลงขอบฟุตบาทข้างทางอย่างหนัก หัวกระแทกพื้น เลือดสดไหลรินลง สายตามืดสลบ ตอนนี้เขาไม่สามารถขยับได้……
“นภา………” แม้แต่แรงที่จะขยับนิ้วมือยังไม่มี ริมฝีปากที่ไร้เรี่ยวแรงพูดชื่อเธอเบา “นภา……อย่าไป”
“คุณภีม!” ลูกน้องพุ่งเข้ามา ตกใจกัน “คุณภีม!!”
ในเวลานี้ นภาลัยก็นั่งรถแท็กซี่ขับออกไปแล้ว ห่างไปหลายร้อยเมตร
ใจเธออยู่ดีก็ปวดรัดขึ้นมากะทันหัน และชัดเจนมาก และก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
หันมองไปนอกหน้าต่าง มองเห็นถนนฝั่งตรงข้ามแต่ละคันหยุดลง
คนขับรถพูด “เอ๋ เกิดอุบัติเหตุรถชน”
“รถชน?” เพลงเพิ่งเล่นจบ ทันนภาลัยได้ยินสองคำหลัง
คนขับถอนหายใจอีกครั้ง “ใช่แล้ว ผมเพิ่งมองผ่านกระจกหลังเห็นคนถูกชนกระเด็นสูง เดาว่าคงไม่รอด ข้ามถนนต้องระวัง ไม่ต้องรีบร้อนแค่ไม่กี่นาที”
“………” เธอไม่ได้พูดตอบ เพียงแต่ใจรู้สึกหนักอึ้ง
รถชนทำให้รถติดยาวเป็นหางว่าว
ตำรวจจราจรมาล้อมรอบได้ทันเวลา เจ้าหน้าที่การแพทย์อุ้มภีมพลที่เปื้อนเลือดด้วยความระมัดระวังขึ้นรถพยาบาล………จากนั้นก็ขับไปทางโรงพยาบาล!
เมืองไนร์ก้า โรงพยาบาล ห้องVIP
ทันใดนั้นญาณีที่กำลังนอนให้ยาอยู่บนเตียงสะดุ้งตื่นขึ้นมา เธอลืมตาขึ้น เห็นนุชวรานั่งอยู่หน้าเตียง จ้องเธอตาไม่กะพริบ
“ฝันร้ายหรอคะ?” นุชวราไม่เข้าใจ
เธอกลับมาจากภวังค์ ส่ายหน้า ดวงตาเผยความเศร้าโศก
