เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 233 ศิษฎ์…ฉันขอร้อง
“ออกไป” กรินทร์พูดอย่างสงบ โดยไม่เห็นเธอเป็นอาจารย์ “สภาพแบบนี้คุณเข้าร่วมการรักษาไม่ได้หรอก คุณไม่ใช่เทพ ต่อให้มองเขากี่ร้อยครั้งก็ไม่มีประโยชน์”
เมื่อพูดอย่างนั้น กรินทร์ก็อุ้มเธอแล้วก้าวออกไป
“ปล่อยฉันนะ ขอฉันได้เจอเขาหน่อย ปล่อย กรินทร์ นายมันบ้าไปแล้ว” เธอทุบหลังเขาอย่างสิ้นหวัง
“คุณมันบ้า” กรินทร์เน้นย้ำ “ดูสภาพคุณตอนนี้สิ”
“ปล่อยฉัน ปล่อย ฉันอยากเจอเขา! ภีมพล…”
ตอนนั้นเอง ไวศิษฎ์เดินกลับเข้าไปในวอร์ดพร้อมกับผลตรวจ แต่เขาไม่เห็นร่างของนภาลัย
นี่มันเกิดอะไรขึ้น
รองเท้ายังวางอยู่หน้าเตียง แต่ผ้าห่มบางส่วนกองอยู่ที่พื้น
“นภาลัย?” เขารีบวิ่งไปห้องน้ำ แต่ไม่มีใครอยู่ในนั้นเลย
เขาคิดว่าเธอตั้งใจที่จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว เขาเหลือบมอง เห็นกระเป๋าที่เธอพยายามจะปกป้องนั้นยังวางอยู่ที่เดิม
หากต้องการจะออกจากโรงพยาบาลจริง ไม่ต้องถึงขั้นไม่ใส่รองเท้าหรอก
ไวศิษฎ์มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี เขารีบออกจากวอร์ด “นภาลัย” เขาตะโกนพลางวิ่งตาหา “นภาลัย”
นภาลัยซึ่งถูกไล่ออกจากห้องฉุกเฉินร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง และร่างกายของเธอเย็นเยียบราวกับตกลงไปในหลุมน้ำแข็ง
“ภีมพล…ฮือ…ไม่…”
กรินทร์หยุดเธอ มองทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอย่างสงบและถามว่า “ในคลังเลือดมีเลือดไม่พอ จำเป็นต้องใช้กรุ๊ปเลือด RH ลบ มีใครมีเลือดกรุ๊ปนั้นบ้างครับ?”
ใบหน้าของคะนึงนิตย์ซีดเผือดด้วยความตกใจ ทั้งครอบครัวมีเพียงพ่อของภีมพลเท่านั้นที่มีกรุ๊ปเลือดนี้
ขาดเลือด… เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย และข่าวนี้ทำให้มันแย่ลงไปอีก
ผู้ติดตามหลายคนส่ายหัวอย่างเสียใจ “ผมไม่มีครับ”
“ผมก็ด้วย”
“ผมหวังอยากให้ตัวเองมี…”
“……ผมก็เหมือนกัน”
ทุกคนรู้ว่าเลือดกรุ๊ปนี้หายากมากแค่ไหน ถ้าถามคนเป็นล้านอาจมีสิทธิ์หาเจอ
“คุณนายนิตย์ แล้วคุณล่ะ?” กรินทร์มองคนที่มีแนวโน้มมากที่สุด “คุณเป็นแม่ของคุณภีม คุณกรุ๊ปเลือดอะไร?”
“ฉันก็ไม่มีเลือดกรุ๊ปนั้น” เธอตอบอย่างใจสลาย
ทันใดนั้นนภาลัยสงบลง และเธอนึกถึงคนคนหนึ่ง
ในเวลานี้ ไวศิษฎ์บังเอิญเดินผ่านมาที่มุมนี้พอดี และในชั่วพริบตา เขาเห็นเธอเดินเท้าเปล่าและผมยุ่งเหยิงกำลังจะวิ่งไปหาเขา
ทั้งสองมองหน้ากัน ไวศิษฎ์ขมวดคิ้วและก้าวเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้าที่เย็นชา
นภาลัยวิ่งไปหาเขาราวกับเห็นรุ่งอรุณ “ศิษฎ์ คุณมีกรุ๊ปเลือด RH ลบหรือเปล่า?”
เธอรีบวิ่งไปคว้าแขนของเขาและถามอย่างตื่นเต้น “ใช่ไหม?”
ไวศิษฎ์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นทุกข์เมื่อเห็นสภาพเท้าเปล่าของเธอ แถมยังแก้มแดงและบวม มีน้ำตาไหลอาบใบหน้าของเธอ
“คุณมาที่นี่ทำไม?” เขาอดไม่ได้ที่จะดุ “คุณควรจะนอนพักผ่อนหลังการผ่าตัดไม่ใช่หรือไง ทำไมจู่ๆ ถึงถามอะไรแปลกๆ ร่างกายเป็นของพ่อกับแม่ ผมไม่เคยบริจาคเลือดให้ใคร”
เขาเหลือบมองที่คะนึงนิตย์ แต่เขาไม่รู้จักเธอ เขาเคยเห็นตอนสวมหน้ากาก แต่ไม่เคยเห็นอีกเลยหลังจากที่หายดีแล้ว
แต่คะนึงนิตย์จำไวศิษฎ์ได้อย่างรวดเร็ว เธอตรวจสอบเขามาหลายปีแล้ว มีภาพของเขามากมายนับไม่ถ้วน
ในสายตาของคะนึงนิตย์ เธอเห็นไวศิษฎ์เป็นคนร้าย
เธอหายใจอย่างอึดอัด ใบหน้าของเธอน่าเกลียด ไวศิษฎ์กับนภาลัยกำลังคบกัน? พวกเขาเข้าใกล้ภีมพล ด้วยแรงจูงใจซ่อนเร้นบางอย่างใช่ไหม
“คุณมีกรุ๊ปเลือด RH ลบหรือเปล่า?” นภาลัยโกรธ “ตอบฉันสิ”
“ใช่”
“ได้โปรด ช่วยภีมพลด้วยได้ไหม?” เธอขอร้องด้วยสีหน้าซีด “เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ อุบัติเหตุที่ร้ายแรง เขากำลังนอนอยู่ในนั้น เขาตามหาฉัน เขาทำสิ่งนี้เพื่อฉัน เขากำลังจะทนไม่ไหวแล้ว ธนาคารเลือดไม่มีเลือดเหลือแล้ว… เขาเลือดออกเยอะมาก ศิษฎ์ ฉันขอร้องนะ”
ไวศิษฎ์ขมวดคิ้วอย่างเย็นชา เขามองไปที่ประตูห้องฉุกเฉินที่กรินทร์และทุกคนยืนอยู่ และในที่สุดก็จับตามองคะนึงนิตย์
