เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 512 นายรังเกียจฉันเหรอ?
สีหน้าวริศสงบนิ่ง แต่ภายในใจกำลังใคร่ครวญ “จะทำอะไร?”
“ก็ไม่ทำอะไร” หญิงสาวนั่งยืดตัว แล้วกะพริบตา “เขาแค่กินยาของเขาครั้งเดียวไข้ก็ลดเลย นายไม่คิดว่ามันมหัศจรรย์มากเหรอ?”
“เขาเป็นเภสัชกรอัจฉริยะ”
“ใช่ ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเภสัชกรอัจฉริยะไง!” ในดวงตาเธอเต็มไปด้วยความเลื่อมใส “ฉันจำได้ว่าเขาหน้าตาไม่เลวด้วย ทั้งประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อยทั้งหล่อ นี่คงเป็นคำบรรยายของเขาแหละ!”
วริศพอจะเข้าใจ เธอถูกใจกรินทร์?
วริศไม่ตอบ ขมวดคิ้วเล็กน้อย มองเธอด้วยความแปลกประหลาด “เธอสองคนไม่เหมาะกัน”
“เหมาะไม่เหมาะอะไร? แค่อยากเป็นเพื่อนเฉยๆ” เธอไม่ได้คิดลึกซึ้ง “นายบอกมา นายยอมแนะนำให้? หรือไม่ยอมแนะนำให้?”
“ไม่ยอม” วริศตอบโดยไม่คิดเลย
นี่มันเกินความคาดหมายของเบญญา เธอละทิ้งความกระอักกระอ่วนอย่างรวดเร็ว “ไม่เป็นไร ฉันให้ภีมพลแนะนำก็ได้”
วริศหลุบตาลง แล้วอ่านหนังสือต่อ
เหลือบมองเขา จู่ๆ เบญญาก็รู้สึกเขาคนนี้ช่างน่าเบื่อ จึงถามขึ้น “เฮ้ นายมีแฟนไหม?”
“เธอรู้จักคำว่าเคารพไหมว่าคืออะไร?” วริศไม่ได้ละสายตาขึ้นมา สายตายังคงวนเวียนบนหน้าหนังสือ เขาพูดขึ้น “บางครั้งการไม่สืบหาเรื่องส่วนตัวของคนอื่น ก็เป็นการเคารพอย่างหนึ่ง”
“……” นี่ทำให้เบญญาไร้ซึ่งคำพูดคัดค้าน
“ฉันไม่ใช่อยากสืบหาเรื่องส่วนตัวนายนะ นายห้ามเข้าใจผิดเด็ดขาด! อีกอย่าง ทำไมฉันต้องสืบหาด้วย?” เธออธิบายด้วยความรีบร้อน “ฉันก็แค่……ก็แค่รู้สึกสงสัยไง! ผู้ชายแบบนาย ฉันอยากรู้ว่าจะมีผู้หญิงคนไหนทนได้?”
วริศละสายตาขึ้นมามองเธออีกครั้ง “ฉันทำไม? ผู้ชายแบบไหน?”
“เกลียดความสกปรก รักความสะอาดเกินไป!” เธอตรงไปตรงมา “บ้านที่มีผู้หญิงอยู่ก็มีเส้นผมกันทั้งนั้น มันเป็นกฎเกณฑ์ธรรมชาติ นายไม่เคยอยู่กับแม่เหรอ?”
สายตาทั้งคู่ประสานกัน วริศจ้องมองเธอสองสามวินาที แล้วยกปากขึ้นเรียบๆ “ก็ต้องดูว่าเป็นผมใคร”
คำพูดนี้ทำให้เบญญาลำบากใจเล็กน้อย “นายรังเกียจฉันเหรอ?”
“ไม่งั้นล่ะ?” เขาถาม
“……”
หญิงสาวสงบสติอารมณ์ แต่มุมปากวริศยกขึ้นเบาๆ มอบรอยยิ้มสุภาพให้เธอ “มีคำถามอีกไหม?”
เป็นการพูดคุยที่น่าอึดอัด!
สองมือเธอตบโต๊ะเบาๆ แล้วยืมแรงยืนขึ้นมา “ไม่แล้ว” จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป
นิสัยแบบนี้คล้ายภีมพลมากเลย อยู่ใกล้คนแบบไหนก็จะติดนิสัยแบบนั้นมาจริงๆ ด้วย ลักษณะท่าทางไม่แยแสเหินห่างและหยิ่งยโส
หลังจากเบญญาเดินไปสักพัก วริศก็ไม่มีอารมณ์อ่านหนังสือแล้ว เขาปิดหน้าหนังสือลง
เดินมานั่งพิงโซฟาที่ห้องรับแขก สองมือวางท้ายทอยแล้วหลับตาพักผ่อนร่างกาย
เขาแทบไม่มีความปั่นป่วนทางด้านอารมณ์เลย สีหน้าสงบนิ่งเหมือนดอกไม้งามสง่าในขวดด้านหลัง จำไม่ได้แล้วว่าไม่ได้ติดต่อคนในครอบครัวมานานแค่ไหน
เขาก็คิดถึงแม่เขามากเหมือนกัน
เบญญาล็อกประตูห้องนอนแล้ว ฟุบตัวลงบนเตียงเข้าสู่สภาพวะความคิด
นภาบอกว่าพากย์เสียงเสร็จแล้ว ถ้างั้นก็เป็นไปได้สูงว่าเธอจะต้องไปทำงานที่ทีเอ็ม กรุ๊ป
ดังนั้นเบญญาอย่างเธอก็ต้องไปทำงานเช่นกัน ไปฝึกงานที่บริษัทภีมพลสักหน่อยก่อนเรียนจบ แบบนี้ยอดเยี่ยมมาก
เช้าวันต่อมา
ตอนวริศตื่นขึ้นมา ก็พบว่าร่างกายมีผ้าห่มคลุมอยู่ เขาอึ้งเล็กน้อย มีผ้าห่มผืนเดียวไม่ใช่เหรอ? แล้วเธอห่มอะไร?
ลุกขึ้นจากโซฟาเดินมายังหน้าห้องนอน
เขากำลังลังเลว่าจะเคาะประตูไหม จะรบกวนการนอนหลับของเธอหรือเปล่า แต่ประตูห้องกลับเปิดขึ้นในเวลานี้
เบญญาสวมชุดที่ซื้อมาใหม่ หวีผมเรียบร้อยแล้ว ปรากฏตัวตรงหน้าเขาด้วยใบหน้าสด “วันนี้ฉันต้องไปโรงเรียนเลยตื่นเช้า”
วริศมองไปที่โซฟา “ผ้าห่มนั่น……”
“ผ้าห่มนั่นฉันช่วยนายซื้อมาแบบเดียวกัน ใหม่ทั้งหมด นายใช้แบบสบายใจได้” มอบรอยยิ้มให้กับเขา หญิงสาวยกเท้าขึ้นเดินออกมา “วันนี้ไม่ลำบากนายต้มบะหมี่ให้ฉันแล้ว”
