เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 518 นำคำเท็จมาพูด
วริศก็พูดกับนภาลัยว่า “ถ้ามีอะไรไม่แน่ใจ ก็ถามผมได้นะครับ” พูดจบ เขาก็อธิบายด้วยเสียงอ่อนโยน “ผมกลัวว่าอีเมลที่ผมส่งไปให้คุณ จะอธิบายงานได้ไม่ชัดเจน”
“ไม่เลย” สีหน้านภาลัยมีรอยยิ้มอยู่เสมอ “อีเมลพวกนั้นที่นายส่งมาฉันอ่านละเอียดแล้ว นายเขียนได้ละเอียดรอบคอบมาก ฉันอ่านเข้าใจ วริศ ขอบคุณนายมาก”
วริศวางใจแล้ว มุมปากเขาก็วาดโค้งอันดูดี ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขาคือแขนซ้ายคุณภีม เธอคือแขนขวาของคุณภีม
“สวัสดีค่ะคุณนภา!” เบญญาเดินออกมา โน้มเอวทำความเคารพอย่างจริงจัง ยินดีกับเธอด้วยใจจริง
นภาลัยมองเธอ มุมปากยกขึ้น ลูบผมของเธอที่เป็นตัวของตัวเอง “สู้ๆ”
จากนั้นเธอก็เดินมาด้านหน้าโต๊ะทำงาน แล้วนั่งลงบนเก้าอี้
เบญญายืนอยู่ไม่ขยับ พบว่าวริศกำลังจ้องมองเธอ ใช้สายตาพิจารณามองเธอ
แจ็กเกตยีนขาด รองเท้าสีทูโทน ถักเปียเดร็ดล็อคส์ ทำให้เขาขมวดคิ้วขึ้นมา
“ทำไม?” เบญญาจ้องมองเขา “มีปัญหาเหรอ? ทำสีหน้ารังเกียจ?”
“ในฐานะคนทำงานให้รองประธาน แต่งตัวสวมชุดแบบนี้ไม่เหมาะเลย” วริศมองเธอเป็นเด็ก ไม่ได้เข้มงวดมากนัก และสอนด้วยความอดทน “เธอคิดว่าไง?”
เบญญากะพริบตา หันไปมองนภาลัย
นภาลัยทำสีหน้าสงบนิ่ง มองพวกเขาสองคน และไม่ได้พูดอะไร
“คุณนภาไม่ได้ว่าฉัน แต่คุณว่าฉันว่าไม่เหมาะสมเนี่ยนะ?” เบญญาต่อว่าเขา “ฉันโชว์แขนโชว์ขาเหรอ?”
วริศพูดขึ้น “ยังไงก็เถอะพรุ่งนี้ห้ามใส่ชุดแบบนี้แล้ว เธอเพิ่งเข้ารับตำแหน่ง เป็นจุดสนใจให้วิพากษ์วิจารณ์มากมายอยู่แล้ว เธออยู่ข้างหล่อนก็ทำตัวถ่อมตัวหน่อย จะดีสำหรับหล่อน”
“วิสัยทัศน์ฉันก็แบบนี้แหละ” เบญญาน้อยใจ และยอมประนีประนอม “งั้นเลิกงานนายไปช่วยฉันซื้อหน่อยสิ? ฉันไม่ตรงตามมาตรฐานความงามของนาย ไม่รู้ว่าอะไรได้มาตรฐาน ยังไงฉันก็ใส่แบบตั้งแต่เด็กจนโต”
นั่นก็จริง ทุกครั้งก็เห็นเธอสวมใส่อย่างประหลาดและพิลึก
ริมฝีปากวริศวาดโค้งสง่างาม แต่แฝงไปด้วยความเย็นชา เขาไม่ตอบ และหันหลังเดินจากไป
เบญญาเหลือบมองแผ่นหลังนั้น ตำหนิเขาหมื่นครั้ง ตอนเช้าไม่ตะโกนปลุกเธอ อยากให้เธอมาสายชัดๆ!
ช่วยตรวจสอบแบบฟอร์มรายงานไปแล้วสองฉบับ เบญญาที่อยู่เอกเศรษฐศาสตร์ชี้ปัญหาออกมาได้สองข้อ เรื่องรอบคอบในการทำงานทำให้นุชวรารู้สึกว่าเธอฉลาดมาก
เพิ่งอายุ 20 คงไม่ใช่แฟนของผู้ช่วยวริศหรอกมั้ง?
ผู้ช่วยวริศเป็นผู้ใหญ่และสุขุม คงไม่ชอบคนประเภทเธอหรอก
ไม่นานก็มีคนส่งป้ายชื่อทำงานที่ทำเสร็จใหม่มาให้ ตำแหน่งของนภาลัยคือรองประธานบริษัท เบญญาคือผู้ช่วยรองประธาน ทุกคนติดป้ายชื่อไว้ที่หน้าอก นี่คือกฎของบริษัท
เบญญาทำงานเสร็จสักระยะหนึ่ง เธอลุกขึ้นพูดกับนภาลัยว่า “คุณนภา ฉันขอลงไปแป๊บหนึ่ง แป๊บเดียวเดี๋ยวมา”
“อืม” นภาลัยไม่ใช่คนที่ยุ่งเรื่องชาวบ้าน จึงไม่ได้ถามรายละเอียด
เบญญาออกมาเข้าลิฟต์ลงไปชั้นล่าง เธอมาถึงชั้นชั้นหนึ่ง จนกระทั่งเจอแผนกการเงินแล้ว มองปราดเดียวก็เห็นหญิงสาวสองคนนั้นที่บังเอิญเจอในลิฟต์เมื่อเช้านี้
เจอเป้าหมายแล้วเดินไปหาพวกเธอ พบว่าตำแหน่งพวกเธอสองคนนั่งติดกัน แถมยังวิพากษ์วิจารณ์อะไรบางอย่างเสียงเบา แค่เห็นก็รู้แล้วว่าไม่ได้พูดเรื่องดีอะไร
เบญญายืนนิ่ง ยื่นมือไปเคาะโต๊ะ สองพนักงานละสายตาขึ้นมา “เธอเป็นใครอ่ะ?”
เธอส่องไฟที่ป้ายบนหน้าอก “คุณภีมให้เธอสองคนขึ้นไปหาหน่อย”
“คุณภีม?” พนักงานสองคนมองหน้ากัน รู้สึกดีใจแต่ก็สับสน “เขาตามหาเราทำไม?”
“แล้วฉันจะรู้ได้ไงล่ะ?” เบญญาพูด “ฉันแค่ลงมาบอกเท่านั้น”
พวกเธอสองคนจัดระเบียบโต๊ะด้วยความสงสัย บางทีอาจจะเลื่อนตำแหน่งล่ะมั้ง?
ขณะที่พวกเธอลุกขึ้นเตรียมเดินออกมา เบญญาก็เอ่ยเตือน “บางทีเขาอาจจะรู้เรื่องที่พวกเธอนินทารองประธานคนใหม่ที่บริษัทวันนี้ล่ะมั้ง?”
