เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่534 คุณนภาออกเงินช่วยอย่างใจกว้าง
“ไม่เป็นไร เธอถือว่าฉันเป็นเพื่อนก็ได้” น้ำเสียงของนภาลัยอ่อนโยนมาก “ฉันจะดูว่าฉันสามารถช่วยเธอได้หรือเปล่า?”
แต่นุชวราไม่สามารถเปิดปากของเธอได้ เพราะเรื่องยืมเงิน……มันยากที่จะพูดออกมา
นภาลัยมองเธออย่างจริงใจ รอคอยคำตอบของเธออย่างอดทน
นุชวรานึกถึงสถานการณ์ของแม่และสิ่งที่แม่รับปากกับพ่อทางโทรศัพท์เมื่อคืนนี้……
ท้ายที่สุดเธอก็กัดฟันแล้วพูดออกไปว่า “แม่ของฉันป่วยและต้องการเงินสองแสนสำหรับการผ่าตัด แต่ฉันไม่สามารถหาเงินขนาดนั้นได้ในเวลาสั้น ๆ”
นภาลัยถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยเงินเสียอีก” เธอยื่นมือไปหาหล่อนโดยไม่ต้องกังวลใจอีกต่อไป “เอาเลขบัญชีของเธอมา แล้วฉันจะโอนให้เธอทันที การผ่าตัดจะล่าช้าไม่ได้”
“……” นุชวรามองเธอด้วยความประหลาดใจ
นภาลัยชะงัก “เป็นอะไรไป?”
“คุณจะไม่ตรวจสอบหน่อยเหรอคะ?” นุชวราถามเธอว่า “ถ้าเกิดฉันโกหกล่ะ?”
นภาลัยแปลกใจที่เธอคิดเช่นนั้น
นภาลัยยืนขึ้นและจับไหล่ของเธอ “ถ้ามันเป็นเรื่องโกหก มันไม่ดีกว่าเหรอ? มันพิสูจน์ได้ว่าคุณป้ามีสุขภาพดีและยังมีชีวิตอยู่”
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ นุชวรารู้สึกไม่ดี
“รายงานเดี๋ยวค่อยไปส่ง” นภาลัยพูดกับเธอ “บอกเลขบัญชีมาก่อน” จากนั้นเธอก็เปิดแอพธนาคารบนมือถือและพร้อมที่จะโอนเงิน
นุชวราอยู่ในอาการงุนงง เธอเปิดโทรศัพท์มือถือ และอ่านเลขบัญชีของพ่อในโน้ตบันทึกของเธอให้หล่อน
นภาลัยถามเธอ “สองแสนพอไหม?”
“พอค่ะ ๆ”
ไม่กี่วินาทีต่อมา การโอนก็สำเร็จ “เรียบร้อย ขอให้คุณป้าฟื้นตัวโดยเร็วนะ ถ้าเธอต้องลากลับไป แค่แจ้งให้ฉันทราบล่วงหน้าก็พอแล้ว”
นุชวราไม่รู้ว่าควรพูดอะไรอยู่พักหนึ่ง เธอรู้สึกขอบคุณมาก! และเธอก็น้ำตาคลอเบ้า
คำนับเธออย่างสุดซึ้ง “ขอบคุณมากค่ะ คุณนภา!”
“ไม่เป็นไร เธอไปทำงานเถอะ ต้องเชื่อฝีมือแพทย์ปัจจุบัน หลาย ๆ โรครักษาได้ด้วยการผ่าตัด”
“ค่ะ”
นุชวราหันกลับไปเพื่อส่งรายงาน
นภาลัยกลับไปนั่งเก้าอี้ทำงานของตัวเอง เธอเข้าใจสถานการณ์ที่ครอบครัวธรรมดามีคนป่วยหนักแบบนี้ดี และพวกเขาไม่สามารถจ่ายค่ารักษาพยาบาลได้ แม้ว่าพวกเขาจะพยายามอย่างเต็มที่แล้วก็ตาม
เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหลายครั้งในหมู่บ้านซันไลต์
โลกนี้ไม่ยุติธรรมเลย คนธรรมดาที่ใจดีเหล่านั้นยากจนมาตลอดชีวิต เพราะพวกเขาทำงานหนักเกินไปตอนเด็กและป่วยด้วยโรคร้ายตอนแก่
บางคนยุ่งมาทั้งชีวิต เพื่อลูก ๆ ของตัวเองแล้ว ไม่เคยได้ใช้ชีวิตแบบสุขสบายเลยสักวัน
ความรู้สึกจนปัญญาแบบนั้น ทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้
เวลาเก้าโมงครึ่ง
นุชวรายุ่งกับงานของเธอในตอนเช้า และเธอพูดกับนภาลัยว่า “คุณนภา ฉันมีธุระต้องออกไปข้างนอก ฉันขอลาสักสองชั่วโมงได้ไหมคะ?”
“ได้สิ” นภาลัยอนุญาต และไม่ถามถึงเหตุผล
“ขอบคุณค่ะ” หลังจากนุชวราออกไป
เหลือเพียงเบญญาและนภาลัยในห้องทำงานของรองประธาน
“นภา เมื่อไหร่เธอจะรับฉันเป็นศิษย์สักที?” เบญญาหันมามองเธอ “ที่ฉันมาเป็นผู้ช่วยก็เพื่อเรื่องนี้แหละ”
“เธอสามารถไปขอกรินทร์เป็นอาจารย์ของเธอได้นะ หากเธอสนใจด้านเภสัชกรรมมาก”
กรินทร์？？
ทำไมเธอถึงนึกไม่ถึงล่ะ?!
เบญญาตาเป็นประกาย เธอลุกขึ้นและรีบไปที่โต๊ะทำงานของหล่อน และถามอย่างมีความหวังว่า “ถ้าอย่างนั้นเธอแนะนำเขาให้ฉันหน่อยได้ไหม? ฉันอยากรู้จักเขาจริง ๆ”
“พวกเธอไม่รู้จักกันเหรอ?” นภาลัยเลิกคิ้ว “ทำไมฉันจำได้ว่าเคยเจอกันที่หมู่บ้านซันไลต์แล้วนี่?”
“ไม่สนิทกันน่ะ เขาไม่แม้แต่จะมองมาที่ฉัน ในสายตาของเขามีแต่เธอ โอเคไหม?” เบญญาโพล่งออกมา
ในเวลานั้นเอง ภีมพลถือช่อลิลลี่แล้วเดินเข้ามา “ในสายตาของใครมีแต่นภาของผม?”
