เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 558 เธอไม่เชื่อเขาจริงๆ เหรอ？
หลังจากเบญญาจากไป ภีมพลก็ก้าวฝีเท้าไปหานภาลัย ในตอนนี้ เธอก้มหน้าก้มตาจัดการกับฟอร์มรายงาน เธอได้ยินเสียงฝีเท้า แต่ตั้งใจไม่เอ่ยคำพูด
“นายหญิงน้อย……”
“คุณเองก็ออกไปด้วย” นภาลัยขัดเสียงเบา “ตอนนี้ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น ที่หมายถึงคือเรื่องที่ไม่เกี่ยวอะไรกับงาน”
“หล่อนชื่อเอมิ……”
“หล่อนชื่ออะไรฉันก็ไม่สนใจทั้งนั้น”นภาลัยเงยสายตาที่เจือความจริงจังขึ้นมอง “ตอนนี้เป็นเวลาทำงาน ไม่ทราบว่าคุณภีมมีเรื่องงานจะคุยกับฉันไหมคะ？”
ภีมพลสบสายตากับเธอ เห็นไม่บ่อยนักที่จะเห็นเธอเฉยเมยและห่างเหินดั่งเช่นในตอนนี้
เธอโกรธมากจริงๆ และเธอก็ใส่ใจ
นี่หมายความว่าเธอรักเขา ภีมพลรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา “ผมขอโทษ”
“ออกไป”เธอลุกขึ้นยืน “ที่ฉันพูดไปเมื่อสักครู่นี้ คุณไม่เข้าใจหรือไง？”
ตอนนี้เธอไม่อยากพูดคุยอะไร ปวดหัว！
ภีมพลมีเรื่องมากมายที่อยากกล่าวกับเธอ แต่กลับเอ่ยออกมาเพียงประโยคเดียวว่า “ระหว่างผมกับเธอ เราไม่มีอะไรกันทั้งนั้น”
นภาลัยกลับปิดคอมพิวเตอร์ แล้วเดินอ้อมโต๊ะเพื่อเดินออกไปข้างนอก ได้ คุณไม่ไป งั้นฉันไปเอง！
ภีมพลจับแขนของเธออีกครั้งอย่างกระวนกระวายใจ และหยุดฝีเท้าของเธอเอาไว้ “ก็ได้ ผมไปเอง” เขามองเธอ “ผมไปเอง คุณอย่าโกรธเลยนะ” เอ่ยพลางหันหลังจากไป ทั้งที่ในความเป็นจริงรู้สึกแย่ไปหมด
จะอธิบายอย่างไรกันดี？
หากบอกเธอตามความจริงว่าตนแอบสืบเรื่องหยกชิ้นนั้น มันจะเสียมารยาทมากเลยหรือเปล่า？
ไปถูกจุดที่อ่อนไหวที่สุดภายในใจของเธอ เธอจะยิ่งเสียใจไปกว่านี้ไหม？เธอจะคิดอย่างไร？
บาดแผลเก่าเรื่องครอบครัวนั้นเจ็บปวดมาก ภีมพลเข้าใจอย่างลึกซึ้ง ไม่เช่นนั้นเขาก็คงจะไม่ตรวจสอบเรื่องนี้อย่างเงียบ ๆ หรอก
หลังจากที่ภีมพลจากไปแล้ว นภาลัยมองไปที่ประตูอันว่างเปล่า เธอเม้มริมฝีปาก จากนั้นความเศร้าใจก็ถาโถมเข้าใส่เธอ
เธอกลับไปนั่งที่เดิม แล้วสูบลมหายใจลึกๆ ความรู้สึกของเธอก็จมลงสู่ก้นเหวลึก
เวลาพลบค่ำ
ภีมพลกลับมาที่ห้องทำงานท่านรองประธานอีกครั้ง ทว่าด้านในกลับเหลือเพียงเบญญาคนเดียว
“นายหญิงน้อยล่ะ？”เขาถาม
เบญญาเงยสายตาขึ้นมอง “เลิกงานไปแล้วค่ะ”
มีบางอย่างแวบเข้ามาในแววตาของภีมพล แล้วหันกลับออกไปอย่างรวดเร็ว！
หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงเคาะประตูห้องทำงานที่เปิดแง้มไว้อยู่ เบญเงยสายตาขึ้นมองอีกครั้ง ก็พบว่าวริศกำลังยืนอยู่ปากประตู “เลิกงานเแล้วหรอ？”
เมื่อเห็นท่าทีของเขาที่เตรียมตัวกำลังจะเลิกงานแล้ว
ดังนั้นเธอจึงเริ่มปิดคอมพิวเตอร์ หยิบแจ็กเกตยีนส์ขาดๆ และกระเป๋า แล้วลุกขึ้นเดินออกไป
“พวกเราไปทานข้าวที่ไหนกันดี？”เบญญาถามเขา “ฉันเลี้ยงเอง ถือว่าขอบคุณคุณที่ดูแลฉันมานานขนาดนี้”
“ไม่ออกไปทานที่ด้านนอกนะ” วริศกล่าว “ผมไม่อยากแย่งพาดหัวข่าวคุณภีม” ในแง่ของความสัมพันธ์ วริศอาจจะไม่มีเรื่องอื้อฉาว แต่เขาก็ถูกสื่อเหล่านั้นถ่ายภาพไว้แล้ว ไม่รู้ว่าจะโดนเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่าอย่างไร
เบญญานั่งถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีกอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ “ผู้ชายคนนี้นี่ สันดานเปลี่ยนยากจริงๆ มีแต่ที่แขวนกับกำแพงเท่านั้นที่ซื่อสัตย์”
“เธอไม่เชื่อเขาจริงๆ เหรอ？”วริศเอ่ยถาม ความจริงแล้วเขาเชื่อ
เด็กสาวเล่นเกมบนโทรศัพท์มือถือพลางเอ่ยถาม “คุณจะให้ฉันเชื่อได้ยังไงกันล่ะ？ไปแคนาดาโดยอ้างว่าไปทำธุระ เพื่อไปหาผู้หญิงคนหนึ่งถึงห้องนอน แถมยังนั่งอยู่บนเตียงหล่อนอีก สบสายตากันลึกซึ้ง นี่เหมือนแอบเอาสาวมาซ่อนไว้พลอดรักกันเลย”
“จะพูดอย่างนี้ก็ถูก แต่ผมก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี” วริศหนักแน่นในความคิดภายในใจของตัวเอง “ผมรู้จักเขาดี”
“พอเถอะ ขนาดตัวเขาเองยังไม่รู้จักตัวเองเลยด้วยซ้ำ”เบญญาดูถูก “ทุกวันนี้ดาราทั้งหลายก็ตั้งตนว่าประเสริฐมาก รักเมีย บุคลิกอ่อนโยน เป็นพ่อที่ดี แต่สุดท้ายแล้วเป็นยังไงล่ะ？ก็แค่ผู้ชายหลายใจ”
วริศหันมาเหลือบมองเธอ “เด็กดื้ออย่างเธอรู้มากขนาดนี้ได้ยังไง？ผู้ชายหลายใจอะไร？”
