เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 571 รับเด็กๆ ไปอีกแล้ว
“เขารับเด็กๆ ไปทำไม？”คะนึงนิตย์เป็นกังวลใจ “เขาทำไมต้องไปรับเด็กๆ ด้วย？เขาจะพาเด็กๆ ไปที่ไหน？”
เขาต้องมีเจตนาที่ไม่ดีแน่ๆ ！
ก่อนที่พวกเขาจะได้ตอบ เสียงเครื่องยนต์ของรถก็ดังเข้ามา พวกเขาทั้งสามคนก็เงยหน้าขึ้นเห็นรถวอลโว่สีดำขับมาทางด้านนี้ และไม่นานก็จอดหยุดอยู่ที่ลานบ้าน
ครั้นเห็นไวศิษฎ์ออกมาจากห้องคนขับ เเล้วหันหลังกลับมาเปิดประตูด้านหลัง เขาอุ้มเด็กสองคนไว้ในอ้อมแขน แล้วค่อยๆ ก้มลงปิดประตู
“คุณอา！วันหลังผมจะไปที่บ้านของคุณอาอีก！”แชมป์ฉลาดเป็นกรด
ขวัญข้าวกะพริบดวงตาแวววับ “หนูก็จะไปด้วย！หนูชอบเล่นเกมอันนั้น！”
“วันนี้ในเมื่อเราเสมอกัน ก็หมายความว่าเราอยู่ระดับเดียวกันนะ！”แชมป์ดีใจอย่างมาก เขาลูบหูของไวศิษฎ์ “แถมคุณอายังมีขวัญข้าวเป็นลูกกระจ๊อกด้วย”
“พี่พูดว่าใครเป็นลูกกระจ๊อก？”ขวัญข้าวค้าน
พวกเขาคุยกันอย่างมีความสุข พลางเดินไปทางด้านนี้พร้อมกับเด็กสองคนในอ้อมแขน
สายตาของคะนึงนิตย์จ้องมองไปที่พวกเขา เมื่อเห็นเด็ก ๆ ใกล้ชิดกับเขามาก ในใจของเธอก็รู้สึกยากที่จะอธิบาย
เมื่อไวศิษฎ์และเด็กๆ มองเห็นคะนึงนิตย์ รอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขาก็จางหายไป！
ไวศิษฎ์หยุดฝีเท้า และวางเด็กๆ ลงไม่ไกล
“คุณย่า！”
เด็กทั้งสองรีบพุ่งเข้ามาหาและโผเข้ากอดเธอ
“คุณย่ามาแล้ว！”
คะนึงนิตย์ก้มเอวลงกอดเด็กๆ แต่สายตาไปสบประสานกับไวศิษฎ์
บรรยากาศสงบนิ่งเป็นอย่างมาก
ไวศิษฎ์เม้มริมฝีปากเบาๆ “สวัสดีครับ” แม้ว่าเขาจะไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่เขาก็เริ่มที่จะพูดออกไปก่อน และไม่มีท่าทีไม่เป็นมิตรอยู่ในสายตาของเขา
คะนึงนิตย์เองก็ยิ้มให้เขา และถึงแม้ว่ารอยยิ้มนั้นจะกระอักกระอ่วนอยู่บ้าง แต่ภายในใจก็เป็นไปด้วยความรู้สึกที่ดี
“คุณอาไปก่อนนะ”ไวศิษฎ์โบกมือให้เด็กๆ “แชมป์แชมป์ ขวัญข้าว บ๊ายบาย！”
“บ๊ายบาย คุณอา！”เด็กๆ รู้สึกดีใจเป็นพิเศษ “ขอบคุณนะครับที่พาพวกเราไปเล่น！”
ไวศิษฎ์ยิ้มพลางก้าวถอยหลัง หลังจากนั้นก็หันไปขึ้นรถ ไม่นานก็ขับรถออกไป
คะนึงนิตย์ย่อตัวลงเอ่ยถามเด็กๆ “อยู่ที่นั่นกับคุณย่าช่วงหนึ่ง พวกหนูจะยอมไปไหม？”
“ไปค่ะ/ครับ！”
เด็กทั้งสองคนตอบพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
หลังจากนั้นคะนึงนิตย์ก็ลุกขึ้นยืนและกล่าวกับพ่อบ้านปวิธว่า“ปวิธ นายไปเก็บของเถอะ”
“ครับ คุณนายนิตย์”
ทุกคนเข้ามาในห้องรับแขก เด็กๆ ยังนำของเล่นบางอย่างที่ไวศิษฎ์ซื้อมาก่อนหน้านี้ยัดเข้าไปในกระเป๋าเดินทางด้วย
“เจอกันใหม่นะ！” กล่าวลากับเหล่าคนรับใช้แห่งเอเมอรัลด์ เบย์
คนรับใช้พาพวกเขามาส่งที่ลานและขึ้นรถ
ระหว่างทางกลับรีพัลส์เบย์ วิลล่า
แชมป์และขวัญข้าวนั่งขนาบข้างคะนึงนิตย์ จับมือของเธอพลางฟังเธอเล่าเรื่อง เด็กหญิงกับลูกหมูสามตัว และจะเอ่ยถามคำถามเป็นครั้งคราว ภายในรถมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะดังขึ้นอยู่เนืองๆ
“หนูชอบฟังคุณย่าเล่านิทาน！”
“หนูก็ด้วย”
เมื่อกลับมาถึงรีพัลส์เบย์ วิลล่า ผ้าไหมพร้อมด้วยเหล่าคนรับใช้ก็ออกมารับพวกเขาอย่างขะมักเขม้น
“ยินดีต้อนรับการกลับมาของคุณชายแชมป์และคุณหนูขวัญข้าวค่ะ/ครับ！”
ทันทีที่เด็กๆ เข้ามาในบ้าน เมื่อเห็นของเล่นกองโตราวกับภูเขาในห้องรับแขก ทุกคนต่างก็ตะลึง！
“ว้าว！ตุ๊กตาบาร์บี้ช่างสวยงามจริงๆ เลย！” นั่นต้องสูงกว่าสองเมตรแน่ๆ
เลโก้เองก็มีขนาดใหญ่ยักษ์และยังมีบันไดเล็ก ๆ ด้วย นี่จะสร้างปราสาทจริงๆ เลยเหรอ？
เมื่อเห็นท่าทีของเด็กๆ ที่มีความสุข ในใจของคะนึงนิตย์ก็มีความสุขราวกับดอกไม้บานเช่นกัน “ชอบมั้ย？”
“ขอบคุณครับ/ค่ะ คุณย่า！”
“คุณย่า！ผม/หนูรักคุณย่า！”
“คุณย่าเป็นคุณย่าที่เจ๋งที่สุดในโลกเลย！”
คะนึงนิตย์ลูบศีรษะเล็กๆ ของเด็กๆ ด้วยความรักใคร่ และพูดอย่างเมตตาว่า “บอกย่ามาว่าเย็นนี้อยากทานอะไร ย่าจะให้คนไปทำให้”
“หนูอยากทานกุ้งผัดกระเทียม！”ขวัญข้าวกล่าวโพล่งออกมา
“ได้ๆๆ！”คะนึงนิตย์รีบหันไปสั่งกับพ่อครัว “กุ้งผัดกระเทียม ได้ยินแล้วใช่ไหม？”
“ได้ยินแล้วครับ คุณนายนิตย์” พ่อครัวยิ้มร่า ไม่ต้องเอ่ยซ้ำก็รับทราบเป็นที่เรียบร้อย
……
ยามอาทิตย์ตก ณ รีพัลส์เบย์ วิลล่า มีภาพอันสวยงามเปี่ยมสุขอันกลมกลืน
