เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 581 มาหาถึงที่แต่เช้าตรู่
วริศส่ายหน้า ไม่กล้าคล้อยตามอย่างไร้เหตุผลจริงๆ เลื่อมใสจากใจ
แต่ในงานเลี้ยงวันเกิดเธออายุ 20 ปี งานที่ใหญ่โตมโหฬารแบบนั้น เธอรู้จักมีมารยาท ตอนนี้เหมือนสาวสังคมปลอมๆ
“ความจริงแล้ว บะหมี่ที่นายทำโคตรอร่อยเลย” เบญญาเรอออกมา วางตะเกียบแล้วยกชามขึ้น เธอเริ่มดื่มซุปอีกครั้ง
“ฉันทนไม่ไหวแล้ว เป็นหญิงสาวใจงามไม่ลง!” เธอวางชามเปล่าลง ใช้ผ้าเช็ดมุมปาก “นายไม่รู้ ฉันชอบกินบะหมี่ตั้งแต่เด็ก กินข้าวน้อยครั้งมาก ก็เลยกำยำล่ำสัน”
กำยำล่ำสันเหรอ?
วริศไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย
ทุกครั้งที่เขาต้มบะหมี่ให้เธอ เธอจะดื่มซุปจนหมด รายละเอียดนี้ทำให้วริศประทับใจมาก เพราะเขาก็ไม่ชอบคนที่กินทิ้งกินขว้าง
ตอนกลางคืน วริศเข้าห้องทำงานไป อ่านหนังสือก่อนนอนกลายเป็นความเคยชินของเขาไปแล้ว
แต่เบญญาเข้าไปในห้องนอนห้องเดียวของที่นี่ เธอคว่ำตัวติดตามละครในผ้าห่ม ติดตามละครที่ไวศิษฎ์และเขมินทราแสดงนำที่กำลังดังในช่วงนี้——《รักแห่งอ่าวอินทนิล》
เกิดเสียงหัวเราะคิกคักเป็นบางครั้ง เพราะเนื้อเรื่องบางตอนตลกมากเป็นพิเศษ ความสัมพันธ์ของพระเอกนางเอกก็เป็นชอบกันแบบศัตรูคู่แค้น เธอดูแล้วหัวใจคันยุบยิบ
เช้าตรู่วันต่อมา
มาเซราตีคันหนึ่งจอดด้านนอกโคโค่คลับอีกแล้ว
เขมินทราที่ยังอยู่ที่นั่งคนขับเห็นรถคุ้นเคยคันนั้นที่อยู่ไม่ไกล เธอก็อารมณ์ดีสุดขีด ไวศิษฎ์อยู่
เปิดประตูลงจากรถ วันนี้เธอสวมชุดกระโปรงยาวสีแดงสะดุดตาเป็นพิเศษ ถือบทละครสุดยอดค่อยๆ ปิดประตูรถ จากนั้นก็เปิดประตูใหญ่แล้วก้าวเข้าไปด้านใน
ภายในคลับ เหล่าสมาชิกเพิ่งตื่น ทุกคนกำลังทานอาหารเช้าในห้องอาหาร
บนโต๊ะยาว มีนมสิบกว่าแก้ว อาหารว่างและโจ๊กต่างๆ ปล่อยไอร้อนระอุออกมา
ไวศิษฎ์วางแผนอนาคตให้ทุกคน “สองเดือนหลังจากนี้จะมีการแข่งขันการเขียนโปรแกรมของนักศึกษามหาวิทยาลัยระดับโลก พวกนายสนใจไหม? รวมกลุ่มสมัครได้”
“แน่นอนสิ! ลูกพี่!” เทียนพูด “เราทั้งหมดสนใจการแข่งขันระดับโลก!”
“ฮ่าๆๆ ใช่แล้ว! ต่อไปสมัครแค่การแข่งระดับโลก!”
ความกระตือรือร้นของเหล่าเด็กน้อยทำให้ไวศิษฎ์เหมือนเห็นตัวเองตอนอายุสิบแปดสิบเก้า เขายิ้ม “งั้นได้ ฉันเข้าใจแล้ว การแข่งแรกหลังจากที่เรารวมกลุ่มกันอีกครั้งก็คืองานนี้แหละ เตรียมตัวกันให้พร้อม ฝึกฝนกันมากๆ!”
“ลูกพี่ ที่จริงวันที่แยกกันเราก็ซ้อมกันที่บ้านล่ะ”
“ใช่ ฉันก็เหมือนกัน ฉันสร้างอีกสองเกมด้วย กำลังอยู่ในช่วงโปรโมต ทำเงินได้ก้อนหนึ่ง”
“ไม่เลว” ไวศิษฎ์ชื่นชมอย่างมาก
ในเวลานี้เขมินทราปรากฏตัวตรงประตู ใบหน้าเธอยิ้มแย้ม ดูเป็นมิตรเป็นพิเศษ
เหมือนคราวก่อน ฟ่างเห็นเธอเป็นคนแรก “พี่เขม์อรุณสวัสดิ์!”
ทุกคนได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้นไปมอง แค่เห็นเขมินทราเดินมาทางนี้ “อรุณสวัสดิ์”
มีเพียงไวศิษฎ์ที่ทำสีหน้าเรียบเฉย เห็นเอกสารที่เธอถือในมือ ก็ไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรอีก
“ลูกพี่ ฉันกินเสร็จแล้ว!” ฟ่างลุกขึ้นเดินออกไป
“ลูกพี่ ฉันก็กินเสร็จแล้ว!” เทียนหยิบไข่มาหนึ่งลูกแล้ววิ่งไป
“พวกคุณคุยกันไปนะ! ฉันจะไปเล่นหมากรุก!” มีคนเดินออกไปอีกแล้ว
ทุกคนเหมือนปรึกษากันจบลงแบบนี้ แล้ววิ่งแจ้นหายวับไปกับตาอย่างรวดเร็ว
ภายในห้องอาหารเหลือเพียงไวศิษฎ์และเขมินทราสองคน
ไวศิษฎ์ละสายตากลับมา ทำเป็นไม่เห็นเธอ แต่ในดวงตาอมยิ้มของเธอมีเพียงเขา
ขณะที่เขมินทราถือบทละครเดินไปหาเขา กำลังจะเอ่ยปาก พี่กุ้งเดินออกมาจากห้องครัวพอดี ถามอย่างเป็นห่วง “สวัสดีค่ะคุณเขม์ คุณยังไม่ได้กินข้าวเช้าใช่ไหมคะ?”
“ฉันกินแล้วค่ะ” หญิงสาวยิ้มเล็กน้อยมองเธอ “อรุณสวัสดิ์ค่ะ!”
พี่กุ้งก็ดีใจเช่นกัน หญิงสาวคนนี้สวยจริง “อรุณสวัสดิ์ค่ะ” เธอเป็นดาราเบอร์หนึ่ง แต่ยังถ่อมตัวมีมารยาทแบบนี้
ที่สำคัญสุดคือ เธอเอาใจใส่คุณชายศิษฎ์แบบนี้ คุณชายศิษฎ์ก็โตไม่ใช่เด็กแล้ว
แค่สีหน้าคุณชายศิษฎ์ทำให้พี่กุ้งคิดไม่ออกเลย ทำไมเหมือนติดหนี้เขาหลายล้านนะ?
พี่กุ้งหันตัวถอยออกมาเงียบๆ อย่างรู้ว่าอะไรควรไม่ควร ทะเลาะกันเหรอ?
ไม่นานนัก ภายในห้องอาหารก็เหลือเพียงพวกเขาสองคนอีกครั้ง
เขมินทราเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว ยืนนิ่งตรงหน้าเขา วางบทละครเบาๆ ตรงหน้าเขา “บทละครอันนี้เป็นของผู้กำกับพสธรเหมือนกัน เป็นบทละครยอดเยี่ยมที่หาได้ยากในสิบปี นายลองดูหน่อยไหม?”
