เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 595 ปิดประตูจะสร้างได้รถไม่ดี
สำหรับข้อเสนอนี้ นภาลัยคิดว่ามันไม่เลวเลย “ได้สิ เธอมีที่ไหนดีๆ ไหม?”
ไม่คิดว่าเธอจะเห็นด้วยเร็วขนาดนี้ คนที่เสนอถามเมื่อครู่นี้ตกใจอย่างเห็นได้ชัด
ความจริงแล้ว ทุกคนตกใจกันหมด
นภาลัยยิ้มขณะมองพวกเธอ “พวกเธอคิดได้เลยว่าจะไปที่ไหน เรื่องนี้ฉันจะไปตรวจสอบอนุมัติกับคุณภีม บริษัทจะออกทุกค่าใช้จ่าย หนึ่งสัปดาห์เพียงพอไหม? ไม่พอก็สองสัปดาห์ ยังไงคอลเลคชั่นรักแท้ก็ต้องนำเสนอผลงานที่ดีที่สุด ต้องพึ่งพาทุกคนแล้ว”
ไม่คิดว่าเธอมีความคิดก้าวหน้าแบบนี้!
ยอมให้ออกไป?
ทุกคนยังไม่ได้สติกลับมาสักพักหนึ่ง แต่นภาลัยก็ไม่เหมือนกำลังล้อเล่นสักนิด
ในสายตาเธอเผยความสุขุม “แต่เรื่องนี้ต้องเก็บเป็นความลับนะ ทางด้านR-Alanกำลังจับตามองเราทุกฝีก้าว พวกเธอเข้าใจใช่ไหม?”
“เข้าใจค่ะ”
นภาลัยมองทุกคน “งั้นพวกเธอไปทำงานก่อน ฉันจะขึ้นไปคุยกับคุณภีม” จากนั้นก็หันตัวเดินจากไป
ภายในห้องออกแบบเงียบไม่กี่วินาที นักออกแบบชั้นนำหลายสิบคนก็กรีดร้องขึ้นมาฉับพลัน——
“พระเจ้า! ไม่คิดว่าจะออกไปได้จริง!”
“นี่มันสุดยอดเกินไปแล้วไหม?”
“ยังไม่ได้ตรวจสอบอนุมัติเลย พวกเธอตื่นเต้นอะไร? ยังไม่ถึงตอนสุดท้าย ทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงได้หมด”
“ไม่มีทาง!” มีคนพูดอย่างมั่นใจ “คุณนภาลัยเป็นภรรยาคุณภีม แค่คำขอเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ เขาจะไม่ตอบตกลงเหรอ? เขาหลงภรรยาจะตาย”
ในเวลานี้ นภาลัยก็ขึ้นลิฟต์ไปชั้นบน เธอเดินตรงเข้าไปในห้องทำงานประธาน
ตอนนี้วริศไม่อยู่
ภายในพื้นที่กว้างใหญ่มีเพียงภีมพลคนเดียว เขานั่งหน้าโต๊ะทำงาน นิ้วเรียวสวยเคาะแป้นพิมพ์อยู่
ได้ยินเสียงฝีเท้าก็ยกสายตาขึ้น สายตาลุ่มลึกเต็มไปด้วยความนุ่มนวล
“ฉันเพิ่งมาจากแผนกออกแบบ จู่ๆ ก็เกิดความคิดดีๆ” นภาลัยยืนนิ่งข้างๆ โต๊ะเขา มองเขาด้วยสายตาหวานละมุน
“เธอพูดให้ฟังสิ” เขาหยุดการกระทำที่มือ คำพูดมีความนุ่มนวล
“ปิดประตูจะสร้างได้รถไม่ดี” เธอพูด “ฉันเลยมาขอพาพวกเธอออกไปหาแรงบันดาลใจ”
“ได้” ภีมพลแทบจะไม่คิด “ทีมของเธอ เธอตัดสินใจ”
“แล้วค่าใช้จ่ายล่ะ?”
“บริษัทเบิกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด ส่งรปภ.ให้พวกเธอด้วย ต้องการอะไรก็ขอได้เสมอ”
นภาลัยยิ้มสดใส “นายดีจังเลย!”
ภีมพลยื่นมือไปโอบเอวเธอ “เป็นคำขอที่สมเหตุสมผล แน่นอนว่าขอได้อยู่แล้ว แล้วเธอจะไปด้วยไหม?”
“อยู่แล้วสิ ฉันก็เป็นสมาชิกหนึ่งในทีมออกแบบนะ? สวัสดิการแบบนี้ฉันก็ต้องเพลิดเพลินกับมันสิ!”
เขาจับมือเธอ โอบเอวเธอ ถามอย่างอาลัยอาวรณ์ “แล้วถ้าฉันคิดถึงเธอล่ะจะทำยังไง?”
เธอตกใจเล็กน้อย นี่ก็คิดด้วยเหรอ?
แต่ดวงตาเขาตกตะกอนไปด้วยความจริงจัง โน้มเอวไปจูบเบาๆ ที่หน้าผากเขา “อยู่ห้องทำงานนะ ทำแบบนี้ไม่ดีเลย” จากนั้นก็ถอยหลังหนึ่งก้าว แล้วถอนนิ้วออกมาจากฝ่ามือเขา
“เธอยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ” ภีมพลมองเธอ
“ฉันไม่รบกวนนายแล้ว” เธอกลับโบกมือให้เขา ยิ้มจางๆ แล้วพูดขึ้น “บ๊ายบายนะ!”
หลบหนีชัดๆ! ภีมพลมองส่งเธอออกไปด้วยความลึกซึ้ง
ชินแล้วที่มีเธอทั้งวันทั้งคืน ถ้าเธอต้องอยู่ห่างกันนานเกินไป เขาจะต้องคิดถึงแน่นอน
ช่วงเวลาพลบค่ำ
นุชวราเก็บของบนโต๊ะเรียบร้อย “คุณนภาลัย ฉันทำงานเสร็จแล้ว วันนี้ยังมีงานอะไรอีกไหมคะ?”
“เธอเลิกงานก่อนได้เลย” นภาลัยยกสายตาขึ้น “ช่วงนี้พวกเธอไม่ต้องทำโอทีแล้ว ฉันทำเองก็พอ”
“อืมๆ” นุชวราเหลือบมองเบญญา แล้วหยิบกระเป๋าเดินออกไป
เธอรู้ เบญญาจะต้องรอผู้ช่วยวริศสินะ งานเธอก็ไม่ได้เยอะนี่หน่า
