เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก – บทที่ 620 อาจจะเกิดเรื่องแล้ว

เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 620 อาจจะเกิดเรื่องแล้ว

เบญญามองออกไปนอกรถ เธอพูดอย่างเสียดาย “ฤดูร้อนนี้ยังไม่ได้กินกุ้งผัดหม่าล่าเลย วันๆเอาแต่ทำโอที คงต้องทำไปตลอดกาลแล้วมั้ง”

ในรถเงียบกริบไปหลายวินาที

เบญญาพูดไปโดยไม่ได้คาดหวังอะไร เธอก็แค่อยากกินเท่านั้น

“งั้นก็ไปกินตอนนี้เลย” วริศคิดถึงภาพที่เธอเอาขนมเค้กมาให้ ในใจรู้สึกอบอุ่น ก็ถือว่าเป็นการตอบแทน

ทันใดนั้นหญิงสาวก็หันมองเขาด้วยความประหลาดใจ!

เห็นเพียงเขาที่มือจับพวงมาลัย สายตามองไปข้างหน้าอย่างเงียบสงบ ราวกับว่าเมื่อกี้ไม่ได้พูดอะไรเลย

แต่ว่าเธอนั้นได้ยินจริงๆ “ได้สิ！” เธอดีใจอย่างมาก และรอคอยมานานแล้ว

วริสที่ขับรถอยู่ มุมปากก็ปรากฏขึ้นด้วยรอยยิ้มบางๆ

มันเป็นค่ำคืนที่สงบและสวยงามอย่างไม่ต้องสงสัย

ไม่นานนัก เขาก็ได้มาจอดอยู่ปากทางแห่งหนึ่ง “ลงรถเถอะ ถึงแล้ว”

เบญญามองวิวที่อยู่นอกหน้าต่าง ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วลงจากรถ “คุณพาฉันมาที่นี่？ มากินร้านข้างทางเหรอ?”

“ที่นี่ไม่ใช่ร้านข้างทางธรรมดา มันเป็นถนนสายเก่าที่ค่อนข้างมีชื่อของเมืองไนร์ก้า” วริศล็อกประตูรถ พูดแนะนำกับเธอ “ไปเถอะ”

เขาว่า “ที่นี่สภาพแวดล้อมแล้วไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่ร้านอาหารในนี้ทุกร้านต่างมีจุดเด่นทั้งนั้น โดยเฉพาะกุ้ง ด้านในนี้มีห้าหกร้านที่ขาย ส่วนใหญ่ที่นั่งจะเต็มตลอด บางทีต้องเข้าแถวรอโต๊ะนะ”

“ทำไมคุณถึงรู้ดีจังเลย?” เบญญาสองมือล้วงอยู่ในกระเป๋าเสื้อ กำลังเดินตามเขาไป หันหน้ามองไปทางเขา “ดูเหมือนว่าคุณจะคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี”

“บางครั้งก็นัดลูกค้ามาคุยงานตรงนี้ เธอเชื่อมั้ย?” วริศยิ้มถาม

เธอส่ายหัว “ฉันไม่เชื่อ คุยงานกับลูกค้ามันต้องไปพวกคลับเฮาส์ระดับไฮเอนด์ไม่ใช่เหรอ? เหมือนให้ความเคารพพวกเขา”

“บางครั้งลูกค้าก็เรียกร้องที่จะมาที่นี่” วริศยิ้มๆ “จริงๆแล้วผมก็ไม่เชื่อ แต่มันคือความจริง”

ทั้งสองคนเดินเข้าไปในซอย

มันค่อนข้างเหมือนถนนสายเก่า มันให้ความรู้สึกของยุค90 มันก็คือตลาดกลางคืน แต่สภาพแวดล้อมยังคงสะอาด

ทางเข้าเป็นร้านบาร์บีคิว จากนั้นก็เป็นร้านขายผัดหมี่……

พวกเขาเดินเข้ามาข้างใน…….

พื้นที่เปิดโล่งขนาดสิบตารางเมตรด้านนอกของแต่ละร้านนั่งเต็มไปด้วยลูกค้า

เจ้าของร้านเดินกันเดินขวักไขว่ มันเทียบไม่มีที่นั่งเลย

เบญญาเป็นหญิงสาวที่ช่างสังเกต ขณะที่เธอกำลังเดิน ก็มองไปโดยรอบ ในที่สุดเธอก็ได้สรุปได้ว่า “ที่นี่คนพลุ่งพล่านจัง คนอะไรก็มีหมด”

“ใช่เลย แม้แต่ลูกสาวผู้ว่ายังมาเลย” วริศตอบ

เบญญาก็พูดแขวะเขา “แม้แต่ผู้ช่วยของประธานทีเอ็มกรุ๊ปก็มาด้วย”

วริศยิ้มๆ จากนั้นก็พูดกับเธอ “โดยส่วนใหญ่จะไม่ค่อยเห็นคนเมาแล้วอาละวาด ที่นี่ไม่ค่อยมีปัญหาอะไรเลย ทุกคนกินอิ่มก็กลับกันแล้ว”

เบญญาเห็นแขนท่อนบนของผู้ชายหลายคน มีรอยสักกะโหลกที่น่าขนลุก

ขณะที่เดิน เธอก็เห็นร้านขายกุ้งหลายร้าน “ร้านที่คุณพูดคือร้านนั้นป่ะ?” เธอยื่นมือชี้ออกไป

ไฟนีออนบนป้ายดูเหมือนร้านทำผมในยุค80 วริศกล่าวว่า “ใช่แล้ว พอดีเลย ลูกค้าโต๊ะนั้นกำลังจะไปแล้ว”

วริศพาเธอเดินไปข้างหน้า “นับว่าเราโชคดี รสชาติร้านนี้ไม่เลวเลยทีเดียว”

พวกเขามาถึงโต๊ะ เจ้าของร้านรูปร่างอวบอ้วนรีบใช้ผ้ามาเช็ดทำความสะอาดโต๊ะ แล้วพูดอย่างยิ้มแย้ม “เชิญนั่ง เชิญนั่ง โต๊ะว่างที่เพิ่งทำความสะอาดเสร็จ ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดีคะ?”

เบญญานั่งลงไปแล้ว ความเรียบง่ายของเธอที่อยู่ในสายตาของวริศมันคือความงามชนิดหนึ่ง ไม่มีความดัดจริตเลย

“ยืนอึ้งทำไมล่ะ?” เธอเงยหน้าขึ้น เร่งเขา “คุณก็นั่งสิ”

วริศนั่งลง เขาที่น้ำเสียงอ่อนโยน “แม่ค้า เอากุ้งผัดหม่าล่าจานใหญ่ เผ็ดน้อยนะ แล้วก็เอาเบียร์สองกระป๋อง ขอบคุณครับ”

“ได้เลย！ รอสักครู่！” เสียงของเจ้าของร้านกังวาน ลูกค้าเยอะ อารมณ์ก็ต้องดีเป็นธรรมดา

“ทำไมถึงสั่งเผ็ดน้อย?” เบญญาจ้องเขา ถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย คุณไม่ถามฉันก่อนเหรอว่าชอบรสอะไร? คุณเป็นคนพาฉันมากินนะ”

วริศมองตาเธอ อธิบาย “ผู้หญิงต้องรักสุขภาพของตัวเองด้วย เผ็ดน้อยมันไม่ทำลายกระเพาะ อีกอย่างรสชาติก็ใช้ได้ อยากทำให้ตัวเองต้องตายทั้งที่อายุยังน้อยเลย กินพริกมากไปยังเป็นสิวอีก”

“สิวนั้นเขาเรียกว่าสิวเสน่ห์” เบญญายิ้มบอกกับเขา รออย่างดีใจ

ไม่นาน กุ้งผัดหม่าล่าจานใหญ่ก็มาเสิร์ฟที่โต๊ะ กลิ่นหอมฉุย และสีสันก็น่ากินมาก

วริศรับรับเบียร์สองกระป๋องมา “ขอบคุณครับ” เปิดฝาแล้วยื่นให้เธอหนึ่งกระป๋อง

โต๊ะที่อยู่ไม่ไกล ไอ้อ้วนหันมาเห็นโดยไม่ด้ตั้งใจ เขาตื่นตระหนก นั่นมันเบญญากับไอ้ผู้ชายขี้เสือกคนนั้นนี่? ?