เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 640 ผิวหนังลอก
“หนึ่งวันก่อนพวกเขากลับมา” เขาคิดมาแล้ว “เราไปกันตั้งแต่เช้า จะได้ไปดูน้ำตกตอนดวงอาทิตย์กำลังตกดิน วันที่สองเดี๋ยวพากินบาร์บีคิว ที่นั่นมีอุปกรณ์ครบครัน”
“ทำไมจู่ๆใจดีอย่างนี้ล่ะ?” เธอดีใจมาก
“ผมก็ใจดีมาตลอดนั่นแหละ” วริศยิ้มร่า “คุณไม่เห็นเอง”
เบญญายิ้ม เธอดีใจมากๆ “ในที่สุดก็จะได้พักที่บังกะโลสักที ว่าแต่นุชวราไปด้วยไหม?”
“เธอจะไปทำไม?” วริศกลอกตา “ผมไม่ได้จะพาเธอไปด้วยสักหน่อย นี่ไม่ใช่สวัสดิการของบริษัทนะ ผมแค่จะพาคุณไปเที่ยวเฉยๆ”
“ก็ได้” เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ในใจของเธอก็รู้สึกอบอุ่นแปลกๆ จากนั้นก็ก้มหน้าดูซีรีส์ต่อ
ในตอนที่รถขับมาถึงหมู่บ้านฟ้าสาง วริศก็เอ่ยพูดกับเธอว่า “คุณกลับคนเดียวก่อน ผมจะออกไปทำธุระนิดหน่อย เดี๋ยวกลับมา”
“ธุระอะไร?” เธอเอ่ยถามในทันที
เขากล่าว “เรื่องงานนี่แหละ”
“อ่อ โอเค”
เมื่อมาส่งเธอใต้ตึก เขาก็มองตามเธอเดินขึ้นตึกจากนั้นถึงได้ขับรถออกไป
เมื่อมาถึงคอนโด เบญญาที่กลัวความสูงมาตลอดไม่กล้าเดินไปดูรถอีกฝ่ายที่ริมหน้าต่าง
เธอเดินเข้ามาในห้องนอน ก็เห็นเสื้อที่เขาถอดไว้บนโซฟา เขาลืมเอาเข้าเครื่องซักผ้าเหรอ?
เพราะเห็นแก่ที่เขากำลังบาดเจ็บ เธอจึงหยิบเสื้อไปวางที่เครื่องซักผ้าให้
เธอกลับด้านเสื้อ จากนั้นก็วางเสื้อผ้าลงในเครื่อง ใส่ผงซักฟอกตามลงไป แล้วกดปุ่มให้เครื่องทำงาน ทว่าเครื่องซักผ้ากลับไม่ขยับเลยสักนิด แม้แต่น้ำก็ยังไม่เข้า?
“พังแล้วเหรอ?” เธอสงสัย พร้อมกับดูรอบๆเครื่องซักผ้าอย่างไม่ค่อยชำนาญนัก จากนั้นก็ลองกดปุ่มทำงานอีกครั้ง แต่เครื่องซักผ้าก็ยังนิ่งสนิทเหมือนเดิม
เบญญาคิดอะไรอยู่สักพัก ก็ไปหยิบกะละมังมาอันหนึ่ง แล้วหยิบเสื้อที่โยนลงไปในเครื่องขึ้นมา จากนั้นก็เติมน้ำในกะละมัง แล้วใช้มือซักเสื้อผ้าให้เขา
เบญญาทำมันอย่างเงอะงะ เพราะที่บ้านมีป้าแม่บ้านคอยดูแลเรื่องเสื้อผ้าให้ ขนาดตากผ้าเธอยังไม่เคยตากเองเลย
เธอใส่ผงซักฟอกเพิ่มลงไปอีก จนตอนนี้ในกะละมังเต็มไปด้วยฟอง
พอซักเสร็จเธอต้องใช้น้ำเปล่าล้างตั้งหลายรอบ…..เพราะมือแช่อยู่ในน้ำนานเกินไป ผิวหนังบริเวณนิ้วมือของเธอจึงเริ่มเหี่ยว
บิดผ้าเสร็จ ก็ใช้ไม้แขวนเสื้อมาตาก
ขณะนั้นเองวริศก็กลับมาพอดี
เบญญาเริ่มรู้สึกเจ็บนิ้วมือ จึงหลุบตามอง “ไอ้หยา หนังลอก!”
“เป็นอะไร?” เขาเดินเข้ามาหาเธอ เมื่อเห็นมือของเธอแดงเถือก ก็เข้าไปประชิดจึงเห็นว่ามือของเธอมีผิวหนังลอกออกมา
เมื่อก้มมองเสื้อผ้าที่มีน้ำหยดติ๋งๆบนราวตากผ้า เขาก็จับข้อมือเธอเดินไปนั่งที่โซฟา
เบญญาเห็นเขาถือกล่องปฐมพยาบาลเข้ามา แล้วทำการติดพลาสเตอร์ให้เธออย่างรวดเร็ว
เธอทอดสายตามองมาที่เขา แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่ก็รู้สึกได้ว่าเขากำลังเครียด
เธอมองเขาช่วยติดพลาสเตอร์ให้อย่างเหม่อลอย มือของเขาสวยจัง ข้อนิ้วแยกกันชัดเจน แถมทั้งขาวทั้งเรียวยาว สัมผัสนุ่มๆจากมือเขาจี้เข้าที่หัวใจ จนในอกร้อนวาบไปหมด
“เจ็บไหม?” หลังจากวริศติดพลาสเตอร์เสร็จก็เงยหน้ามาถาม “คุณใช้มือซัก?”
“ก็เครื่องซักผ้ามันพัง……” เมื่อเธอเห็นเขาขมวดคิ้ว ก็เม้มปากแน่น
“แล้วซักไปกี่รอบหนังถึงได้ลอกออกมาแบบนี้?” วริศเอ่ยถามอย่างสงสัย
“สิบ….สิบรอบมั้ง?” เธอดึงมือกลับมา แล้วถอนหายใจ “ใส่ผงซักฟอกเยอะไปหน่อย ก็เลยมีแต่ฟอง ฉันเองก็เพิ่งเคยซักครั้งแรกด้วย”
วริศทั้งขำทั้งสงสาร เห็นแบบนี้แล้วก็ดุไม่ลง
เขาหยิบไม้ตากมา แล้วหยิบเสื้อที่เพิ่งตากมาสะบัด ทำแบบนี้พอผ้าแห้งจะได้ไม่เป็นรอยยับ
เบญญารู้สึกว่าตัวเองสู้เขาไม่ได้ แค่ตากผ้าเธอยังตากไม่เป็นเลย
จากนั้นวริศก็เดินเข้าไปในห้องหนังสือ เข้าไปนานไม่ยอมออกมาสักที เธอคิดว่าเขาน่าจะกำลังทำงานอยู่
เธอจึงมานั่งบนโซฟา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูซีรีส์ต่อ คราวนี้ไม่ได้ใส่หูฟัง
วริศที่อยู่ในห้องทำงานได้ยินเสียงแว่วๆ เขาจึงขมวดคิ้ว ลุกขึ้นเดินออกไปดูข้างนอก นี่ดูซีรีส์อีกแล้วเหรอ?
เขาล่ะไม่อยากเห็นเธอยิ้มเคลิ้มๆให้ไวศิษฏ์อะไรนั่นเลย!
