เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 650 พิงอยู่ในอ้อมแขนของเขา
โดยเฉพาะหน้าร้อน การเล่นน้ำเท้าเปล่า ยืนตะโกนอยู่ใต้น้ำตก เป็นความเพลิดเพลินที่หาได้ยาก
ดังนั้นวริศและเบญญาจึงเดินขึ้นไปเรื่อยๆ มักจะเจอคนหนุ่มสาวที่เข้าๆออกๆ แล้วยังมีครอบครัวสามคนสี่คน
ถึงแม้อยู่ในเขาลึก แต่ก็ไม่รู้สึกโดดเดี่ยว
มีบันไดหินเป็นชั้นๆ ด้านหนึ่งติดภูเขา อีกด้านหนึ่งเป็นแม่น้ำ หินขนาดใหญ่ที่มีรูปร่างแปลกๆอยู่กลางน้ำ มีคนขึ้นไปเหยียบบนนั้นเพื่อถ่ายรูป
ยิ่งเดินขึ้นไป ถนนบนเขาก็ยิ่งสูงชัน มีคนประคองราวบันได แล้วยังมีคนจับมือกัน
“จับมือผมดีกว่า” วริศพูด จากนั้นก็ยื่นมือให้เธอ
เบญญามองเขา แต่เธอก็ไม่ลังเล ยื่นมือเล็กๆออกไปจับมือเขา
ตอนที่พวกเขาสองคนจับมือกัน อุณหภูมิของฝ่ามือก็ส่งถึงกัน
ท่ามกลางลมเขาที่เย็นสบาย เบญญาเดินตามหลังวริศ ก้าวเดินบนก้อนหินสูงพวกนั้น มันชันเกินไป เธอไม่กล้ามองลงไปข้างล่าง
เสียงน้ำตกใกล้เข้ามาทุกที ยิ่งใกล้ยิ่งสวยงาม
ราวกับสัมผัสถึงละอองน้ำที่พ่นอยู่บนใบหน้า รู้สึกถึงความเย็น
“ระวังหน่อย บนบันไดหินเริ่มมีน้ำขังแล้ว เหยียบให้มั่น” วริศเตือนเธอ ตัวเองก้าวอย่างมั่นคง “คุณเหยียบตรงที่ผมเหยียบไว้ก็ได้”
เธอไม่พูดอะไร เพราะเธอกลัวความสูง
เธอไม่กล้ามองลงไปข้างล่าง มันชันเกินไป เธอกลัวจนเหงื่อออกฝ่ามือ
เสียงน้ำตกอยู่ใกล้แค่เอื้อม ยืนหยัดคือชัยชนะ
เงยหน้ามองก็เห็นน้ำที่ไหลลงมาจากยอดเขา เธอจับมือเขาแน่น ไม่อยากให้เขาดูถูกเธอ
ใต้น้ำตกคือบ่อน้ำขนาดใหญ่ น้ำที่ไหลลงมาจากบ่อน้ำกลายเป็นน้ำตกเล็กๆ รวมตัวกันเป็นบ่อน้ำเล็กๆ… จากนั้นก็ค่อยๆไหลลงไปก็กลายเป็นลำธาร
มีคนว่ายน้ำอยู่ในบ่อน้ำใต้น้ำตก บนฝั่งเป็นก้อนหินขนาดใหญ่ที่มีรูปร่างแปลกๆ ข้างบนมีคนนั่งถ่ายรูปอยู่
วริศจับมือเบญญาเหยียบก้อนหินใหญ่ก้อนสุดท้าย ในที่สุดพวกเขาก็ปีนขึ้นมาได้แล้ว
แต่เธอกลับหน้ามืด โน้มตัวไปข้างหน้า และล้มเข้าไปในอ้อมแขนของเขา
วริศตกใจ
เธอยื่นมือไปกอดเอวเขา “…” ขาอ่อนไปหมด
“คุณเป็นอะไร” วริศขมวดคิ้ว เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขน
“ฉันขอพักก่อน …” เบญญายังมีสติ เธอแค่เอนตัวพิงเขา พยายามทำให้ตัวเองได้สติกลับมา ได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเขา มันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย
วริศก็ไม่ได้เร่งเธอ เขายืนตรงราวกับต้นสนเพื่อเป็นที่ให้เธอพิง
ตั้งแต่พวกเขาสองคนรู้จักกัน นี่คือการใกล้ชิดกันที่สุดของพวกเขาใช่ไหม
สีหน้าของวริศแข็งทื่อ เขาไม่รู้จะทำยังไง หัวใจของเขาเต้นผิดปกติ เพราะนี่เป็นภาพที่เขาไม่เคยคาดคิด
ไม่ไกลนัก ช่างภาพคนหนึ่งถือกล้องถ่ายรูปกำลังถ่ายทิวทัศน์… เมื่อถ่ายเสร็จ เขาก็หันกล้องมาเจอวริศกับเบญญา
“เอ๊ะ?” ตอนเลือกรูป สายตาของเขาเป็นประกาย เขาหรี่ตามองไปข้างหน้า
คนสองคนที่กำลังกอดกันอยู่ช่างเข้ากับทิวทัศน์ที่สวยงามจริงๆ
จากนั้นเขาจึงเปลี่ยนมุมกล้องและถ่ายอีกสองรูป สองคนนี้หน้าตาดีจริงๆ แค่กดถ่ายก็สวยขนาดนี้
ไม่ได้ถ่ายภาพที่สวยขนาดนี้มานานมากแล้ว สมบูรณ์แบบจริงๆ
“คุณดีขึ้นรึยัง”วริศพยายามปล่อยมือเธอและจับไหล่เธอ “รู้สึกยังไง”
เบญญาเงยหน้ามองเขา เธอขมวดคิ้วแล้วเบะปาก “ฉันกลัวความสูง ขอโทษนะคะ” เธอพยายามไม่มองลงไปข้างล่าง
วริศมองตาเธอ เขาส่ายหน้าแล้วปลอบใจเธอ “ไม่ต้องขอโทษ ขึ้นมาแล้วคือชัยชนะ บางคนกลัวเลือด บางคนกลัวความสูง บางคนหน้ามืด มันเป็นเรื่องธรรมดา”
เสียงน้ำตกที่อยู่รอบหู เธอค่อยๆมองไปที่น้ำตกที่สวยงาม เธออยากเล่นน้ำ จึงเดินไปข้างหน้า
“อย่าลงไปเล่นน้ำ” ดูเหมือนวริศจะรู้ว่าเธอคิดอะไร เขาเตือน
“ทำไมล่ะ” เธอหันมามองเขา
วริศเดินตามไป “น้ำมันเย็น ถ้าร่างกายไม่แข็งแรง กลับไปอาจจะเป็นหวัดได้”
“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันร่างกายไม่แข็งแรง” เธอยิ้มแล้วถาม
เขาพูด “ระวังไว้ไง อยู่ในป่าแบบนี้ เป็นไข้ขึ้นมาจะทำยังไง โรงพยาบาลก็ไม่มี”
เห็นเขาบ่นราวกับคนแก่ เธอก็อดหัวเราะไม่ได้ “คุณเป็นห่วงฉันเหรอคะ” เธอยิ้มหวานด้วยสายตาที่สดใส
และช่างภาพที่อยู่ไม่ไกลดูเหมือนกำลังมองพวกเขาอยู่ ถ่ายรูปพวกเขาอีกสองสามรูป ที่จริงแล้วเขาไม่ได้มีเจตนาร้าย แต่พวกเขาสองคนหน้าตาดี ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะถ่าย
