เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 656 เป็นอีกวันที่หึง
เขายกเท้าเดินออกไปข้างนอก
“นายดีจัง!” มองแผ่นหลังนั้น มุมปากหญิงสาวยกขึ้น ใบหน้าผุดรอยยิ้มออกมา พูดขึ้นด้วยความดีใจ “ในอนาคตถ้าใครได้แต่งงานกับนาย จะต้องมีความสุขตายเลย!”
หัวใจวริศสั่นไหวเบาๆ เขาไม่ได้หันไป ไม่มีใครรู้ความคิดภายในใจเขาในตอนนี้ แค่ชะงักฝีเท้า จากนั้นก็เดินออกไป
เบญญามองแผ่นหลังเขาหายไปจากสายตา
เธอเบ้ปาก จากนั้นก็ยิ้ม ได้เป็นเพื่อนกับคนอย่างเขา ก็ถือเป็นบุญวาสนาแล้ว
เธอมีเพื่อนเยอะมาก แต่ที่เจริญตาจริงๆ มีไม่เยอะ
นภาลัยหนึ่ง ภีมพลหนึ่ง วริศก็อีกหนึ่ง
วริศกลับมาถึงห้องทำงาน เขานั่งลงหน้าโต๊ะทำงาน เดิมทีจะต้องตอบกลับอีเมล แต่พอจับเมาส์กลับเหม่อลอยทีละนิด
สิ่งที่ระลึกอยู่ในหัวสมองไม่มีวันลืมคือใบหน้าบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของเบญญา
ยาของกรินทร์มีประสิทธิภาพมาก เบญญาที่โดนงูกัดเป็นแผลถึงแม้จะเลือดไหลไปไม่น้อย แต่ตอนนี้ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด ราวกับคนที่ไม่เป็นอะไร
เธอนั่งพิงอ่านหนังสือสักพัก จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาติดตามละคร อารมณ์ก็ค่อยๆ ดีขึ้นทีละนิด
ขณะที่ใบหน้าหล่อนักเลงของไวศิษฎ์เข้าสู่ม่านตา มักทำให้รู้สึกเพลิดเพลินในสายตาเสมอ มุมปากเธอก็ยกขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ
สำหรับสาวน้อยอย่างเธอ คนประเภทไวศิษฎ์เป็นที่นิยมชมชอบมาก เรียกติดปากว่าหนุ่มน้อย ไอดอลวัยรุ่น
ยามราตรีใกล้เข้ามา……
วริศออกมาจากห้องทำงาน เขายืนนิ่งตรงนอกห้องนอนหลัก ยกมือขึ้นกำลังจะเคาะประตู แต่ก็กลัวเธอหลับไปแล้ว
ประตูห้องแง้มอยู่ ไม่ได้ปิดสนิท ในใจเขารู้ดี
บริเวณรอบๆ เงียบสงัด……
ในใจวริศลังเลครู่หนึ่ง ขณะที่เขากำลังจะหันไปพักผ่อนที่โซฟา ในห้องนอนหลักก็มีเสียงคิกคักของหญิงสาวลอยออกมา
เขาขมวดคิ้ว หยุดฝีเท้า ยังไม่นอนเหรอ?
เที่ยงคืนแล้วนะ
จับลูกบิดประตูผลักออกเบาๆ ไม่คิดว่าเธอกำลังติดตามละคร!
เสียงเปิดประตูรบกวนหญิงสาวที่กำลังอินกับบทละคร เบญญายกสายตาขึ้นมาทันที รอยยิ้มบนหน้าชะงักทันที “ทำไมนายยังไม่นอน?”
“ทำไมเธอไม่นอน?” เสียงวริศเย็นยะเยือก “กี่โมงแล้ว? ไม่อยากพักผ่อนเหรอ?” ในน้ำเสียงเจือไปด้วยความไม่พอใจรุนแรง
เบญญาหลุบตามองแถบความเร็วในวิดีโอ ตอนนี้เหลืออีกสิบนาทีก็ดูจบแล้ว “เดี๋ยวฉันนอนแล้ว”
วริศจ้องเธอด้วยความไม่พอใจ ไม่เดินไปข้างหน้า และไม่ถอยหลัง
“……” หญิงสาวโดนเขาจ้องจนในใจขนลุก เธอกลืนน้ำลาย แล้วพูดขึ้นอย่างเอาใจ “ก็ได้ๆ ฉันจะนอนเดี๋ยวนี้” จากนั้นก็วางโทรศัพท์ลง
วริศเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว หยิบโทรศัพท์จากโต๊ะหัวเตียงมาดู แม้แต่หน้าวิดีโอก็ไม่กดออก
จะหลอกใคร?
เห็นความเย็นชาเต็มหน้าเขา เสียงเบญญาก็อ่อนแรง “ไม่งั้น……นายเอาโทรศัพท์ฉันไปสิ?” ทำท่าทางเหมือนทำอะไรผิด
วริศไม่เกรงใจ ถือโทรศัพท์หันหลังเดินออกไป และปิดไฟปิดประตู
เขานั่งโซฟาห้องรับแขก กดออกวิดีโอ พบว่าวอลล์เปเปอร์โทรศัพท์เธอเป็นรูปภาพไวศิษฎ์!
ใบหน้าเย็นชาดุจพระเจ้าของวริศฉายแววเย็นยะเยือกเล็กน้อย
จ้องสีหน้านักเลงของไวศิษฎ์ และท่าทางยโสโอหัง สวมแจ็กเกตยีนขาดๆ ปลดกระดุมออกทั้งหมด เผยกล้ามท้องอันงดงามนั้น
ในภาพเขาเคลื่อนไหวด้วยท่าทางสบายๆ นิ้วสวมแหวนสี่วงลูบคาง รอยสักน่าตื่นเต้นเร้าใจบนหน้าอกช่างสะดุดตา
วริศทำหน้าหมองคล้ำ เขาเปลี่ยนวอลล์เปเปอร์โดยไม่พูดสักคำ แล้วลบรูปไวศิษฎ์ทั้งหมดในอัลบั้มออก
และไม่ได้เปิดดูเรื่องส่วนตัวอื่นๆ ของเธอ
วางโทรศัพท์ลง วริศนอนบนโซฟา พลิกผ้าห่มมาคลุมร่าง สองมือหนุนท้ายทอยมองเพดาน เป็นเวลานานมากกว่าจะผล็อยหลับไป
วันต่อมา
เบญญาตื่นนอนอย่างเอ้อระเหย เอื้อมมือไปคลำหาโทรศัพท์เพื่อดูเวลาด้วยความเคยชิน แต่คลำเจอความว่างเปล่า
ทันใดนั้นเธอก็ได้สติ นึกขึ้นได้ว่าโทรศัพท์ถูกวริศเอาไปเมื่อวาน
เขาคงไม่ได้เอาไปบริษัทหรอกนะ? ไม่เอากลับมาวางให้เธอ?
รีบพลิกผ้าห่มลุกขึ้นจากเตียง ถึงแม้เขาจะไม่เจ็บแล้ว แต่ได้รับบาดเจ็บ เธอยกเท้าที่ได้รับบาดเจ็บขึ้น กระโดดขาเดียวไปหน้าประตูห้องนอนหลักแล้วเปิดประตู กลิ่นหอมของบะหมี่โชยมา ในห้องครัวมีเสียงลอยมา
เขายังไม่ไป?
