เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 668 รักและเอ็นดู
นุชวราก้มหน้าลง ได้ยินแบบนี้เธอก็เหม่อลอย
เพราะในสังคมที่มีความปรารถนาทางวัตถุแบบนี้ คนที่สามารถรักษาความตั้งใจเดิมไว้ได้มีไม่มากนัก
“นุชว์ คนเรามีแค่ชีวิตเดียว ถ้าไม่ได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก มันคงน่าเสียดาย ความเสียใจนี้จะอยู่กับเธอไปตลอดชีวิต” ญาณีพูดกับเธอ “ฉันเคยเสียใจมาก่อน ฉันไม่อยากให้เธอเสียใจ ความรู้สึกนั้นมันทรมาน เพราะฉันเห็นเธอเป็นเพื่อน”
นุชวราสับสน เธอถือแก้วกาแฟแต่ไม่พูดอะไร
ญาณีผลักบัตรเครดิตบนโต๊ะให้เธอและพูดเบาๆ “รับไปเถอะ เงินซื้อความรักได้”
ไม่รอให้นุชวราตอบกลับ ญาณีก็ยืนขึ้นแล้วพูดว่า “นุชว์ ฟังไว้นะ ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเบญญา ดังนั้นฉันจะช่วยเธอ ฉันจะทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน”
“พี่ญาณี…”
“เบญญาไม่เหมือนนภาลัย” เธอขัดจังหวะนุชวรา “เธอกับวริศไม่ได้มีลูกด้วยกัน ดังนั้นเธอมีโอกาสชนะ”
ก่อนออกไป ญาณีเหลือบมองบัตรเครดิตที่วางอยู่บนโต๊ะ หยิบกระเป๋าแล้วหันหลังเดินออกไปทันที
นุชวรามองแผ่นหลังของเธอหายไปที่ประตูด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
เธอก้มหน้าลงมองบัตรเครดิตบนโต๊ะช้าๆ…
นั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียวกว่าสิบนาทีราวกับหุ่นเชิด จากนั้นก็หยิบบัตรเครดิตแล้วเดินออกไปข้างนอก
ชีวิตคนรวยใครจะไม่อิจฉา?
มีผู้หญิงตั้งมากมายที่อยากมีชีวิตที่ดี ถึงกับหานายทุนที่อายุเยอะกว่าพ่อของตัวเอง ขายตัวและขายจิตวิญญาณของตัวเอง
มีผู้หญิงกี่คนที่หลงทางอยู่ในเมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยแสงสีเสียงแห่งนี้
นุชวราเดินออกไปข้างนอกอย่างสิ้นหวัง ถ้ารับบัตรเครดิตนี้ไว้ และทำตามคำแนะนําของญาณี ไม่ขายตัว ก็ต้องขายจิตวิญญาณ
กลับมาถึงบ้านเช่า เธอนอนลงบนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง มองเพดานอย่างเหม่อลอย เธอรู้สึกสับสนกับอนาคต ลังเลและตัดสินใจไม่ได้
ญาณีเพิ่งมาถึงนอกคอนโดตัวเอง กำลังจะลงจากรถและเดินไปออกมา แต่เธอกลับเห็นรถที่คุ้นเคยจอดอยู่ไม่ไกล
ผ่านไปไม่นาน ชัยเดชกอดผู้หญิงคนหนึ่งออกมาจากตึก พวกเขาสองคนตัวติดกันราวกับทากาวติดกันไว้ ตัวติดกันจนเธอไม่อยากมอง
ผู้หญิงคนนั้นเกิดปีงูเหรอ แทบจะรัดเอวเขาอยู่แล้ว
ญาณีไม่รู้สึกอะไร “…” แต่เธอกลับพูดไม่ออก ยังจะทำคอลเลคชั่นรักแท้ ถ้าถูกนักข่าวถ่ายภาพมันคงเละกันหมด
พวกเขาขึ้นรถ และขับออกไปต่อหน้าเธอ
ชัยเดชไม่เห็นญาณี
ตอนกลางคืน ญาณีกลับมาถึงบ้านด้วยความไม่พอใจ เธอกลืนไม่เข้าคายไม่ออก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอสงสัยว่าตัวเลือกของเธอมีปัญหา
คนอย่างชัยเดช ไม่ใช่เพื่อนร่วมงานที่ดี
กลางคืน
ในคอนโดหมู่บ้านฟ้าสาง
เปิดประตูบ้าน วริศถือถาดทุเรียนที่เพิ่งปอกเสร็จกลับมา
“ขอบคุณนะคะ!”
เบญญานั่งอยู่บนโซฟา เธอยื่นมือไปหาเขาด้วยความดีใจ
เธออยากกินทุเรียน แค่พูดออกไปส่งๆ ใครจะรู้ว่าวริศรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและลงไปซื้อมาให้เธอทันที
“ไม่เป็นไร กินเสร็จก็รีบนอน” วริศยื่นถุงให้เธอ “ผมโทรหาคุณหมอกรินทร์แล้ว เขาบอกว่าคุณกินทุเรียนได้ คุณกินให้สบายใจเถอะ”
ยังโทรไปถามคุณหมอด้วย? ใส่ใจขนาดนี้?
เธอมองเขาด้วยดวงตาที่สดใส “ขอบคุณนะคะ!” หัวใจเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง
วริศนั่งลงข้างเธอ เปิดหนังสือที่วางอยู่บนโซฟา เขามักจะอ่านหนังสือสองสามหน้าก่อนนอนทุกคืน
“คุณชิมหน่อยไหม” เบญญาถามอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็หยิบทุเรียนชิ้นเล็กๆ ยื่นไปที่ปากของเขา ไหล่ของพวกเขาสองคนขยับเข้าใกล้กัน
วริศพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน “ผมไม่ชอบกลิ่นนี้”
ไม่ชอบเหรอ? เธองง
แต่ตอนนี้ทั้งห้องเต็มไปด้วยกลิ่นนี้นะ
วินาทีต่อมา วริศทนไม่ไหวแล้ว เขาวางหนังสือลง ใส่รองเท้าแตะแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เบญญาเห็นเขาอ้วกใส่ชักโครก…
