เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 675 สะกดรอยตาม
“ขอโทษนะครับ ในมือของเธอคือขวดสุดท้ายแล้วครับ” วริศเอากล่องเปล่าให้เธอดู “หมดแล้วครับ”
นุชวราผิดหวัง แต่เธอไม่แสดงออก เธอยังยิ้มแย้ม “ขอโทษนะคะ รบกวนคุณแล้ว” จากนั้นก็หันหลังเดินออกไปข้างนอก
เธอกำลังเดาว่า ถ้ามันมีอยู่ วริศคงจะให้เธอใช่ไหม
ให้ เขาต้องให้แน่นอน
ดังนั้นนุชวราจึงคิดว่า ในความสัมพันธ์ครั้งนี้ เธอต้องเป็นคนเริ่มก่อน
ช่วงหัวค่ำ
วริศลุกขึ้นเดินมาหน้าประตูห้องทำงานรองประธาน เขาเคาะประตู “เลิกงานแล้ว เบญญา” ช่วงเวลานี้ เขารอมาทั้งวัน
เบญญาที่คาบอมยิ้มอยู่ในปากมองออกมาที่ประตู “โอเค รอฉันแป๊บหนึ่งนะคะ” จากนั้นก็รีบเก็บโต๊ะและลุกขึ้นเดินออกมา
พวกเขาจะไปไหนกัน เบญญาวิ่งไปหาวริศต่อหน้านุชวรา จากนั้นพวกเขาสองคนก็พูดคุยหัวเราะกันเดินไปทางลิฟต์
นุชวราโยนปากกาในมือทิ้ง เธอทำสีหน้าไม่พอใจ
“คุณแน่ใจเหรอว่าคุณทำอาหารเป็น” ในลิฟต์ เบญญาถามด้วยสีหน้าที่รอคอย
วริศยืนมือล้วงกระเป๋า เขาพูดด้วยสีหน้าที่พูดว่าทำเป็นหมดทุกอย่าง “ลองดูเดี๋ยวก็รู้”
“รอคอยฝีมือของเชฟวริศ! ช่างเป็นเกียรติของฉันจริงๆ”
วริศอดหัวเราะไม่ได้
และในตอนนี้เอง หน้าประตูใหญ่อาคารทีเอ็ม กรุ๊ป
คุณิตานั่งอยู่ในรถที่ดูธรรมดา เธอใส่แว่นกันแดดแล้วมองไปที่ประตูบริษัทผ่านทางหน้าต่างรถ รอให้ลูกสาวตัวเองเดินออกมา
ทันใดนั้น ก็มีเงาของผู้ชายหนึ่งคนและผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมา
คนคนนั้นคือผู้ชายที่ลงมาจากรถด้วยกันตอนเช้า
คุณิตาถอดแว่นกันแดดออก เธอไม่กล้าแม้แต่จะกะพริบตา!
ได้แต่มองดูลูกสาวตัวเองเดินตามชายคนนั้นขึ้นไปบนรถมายบัคสีขาวคันนั้น วริศเปิดประตูรถให้เธอ พฤติกรรมนี้ ราวกับคนเป็นแฟนกัน
จากนั้นรถมายบัคก็สตาร์ทรถและขับมาทางนี้ คุณิตารีบหลบ จากนั้นก็กระซิบบอกคนขับอย่างรวดเร็ว “ตามรถคันนี้ไป อย่าให้พลาด แล้วอย่าให้เขารู้ตัว”
“ครับคุณนาย” คนขับรถสตาร์ทรถ
มายบัคสีขาวขับรถออกมาจากบริษัท คุณคุณิตาตามไปอย่างเงียบๆ
คุณิตาใส่แว่นกันแดด เธอหายใจอย่างระมัดระวัง จ้องรถคันข้างหน้าด้วยความสับสน
พวกเขาจะไปไหนกัน
ไปเดทกันก่อนทำงาน เลิกงานแล้วยังจะไปเดทกันอย่างนั้นเหรอ?
บอกว่าพักอยู่ที่เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่าไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงไม่เห็นมีอะไรเกี่ยวข้องกับเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่าเลยแม้แต่น้อย ไม่ได้ไปทางเดียวกันซะหน่อย
ในรถมายบัคที่ขับตามปกติข้างหน้า วริศไม่รู้ว่ามีรถขับตามมา
“วันนี้เป็นคืนสุดท้ายที่คุณนอนบ้านผมใช่ไหม” เขาถามเพื่อความแน่ใจ แต่กลับไม่รู้ว่าแน่ใจอะไร
“ไม่แน่นะคะ” เธอตอบกลับส่งๆ “อยู่ที่บ้านมันน่าเบื่อ วัยรุ่นสมัยนี้ไม่ค่อยอยากใกล้ชิดกับพ่อแม่มากเกินไป ฉันคิดว่าฉันคงจะออกมาอยู่ข้างนอก”
“อย่างนั้นผมไปซื้อเตียงเพิ่มดีกว่า ทำความสะอาดห้องนอนอีกห้องหนึ่งให้คุณ” วริศมีความคิดนี้ตั้งนานแล้ว แต่เขาแค่ไม่เคยพูดออกมา
เธอหันไปมองเขาด้วยความแปลกใจ “… คุณหมายความว่า คุณยอมให้ฉันอยู่ด้วยเหรอคะ”
“ดีกว่าอยู่ในโรงเรียนไม่ใช่เหรอ” วริศขับรถ “เด็กผู้หญิงออกไปเช่าบ้านคนเดียวมันไม่สะดวก ซื้อบ้านก็อยู่คนเดียว ยังไงก็ไม่ปลอดภัย”
เบญญาพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “ดีจังเลย ฉันคิดว่าคุณไม่เลวเลยทีเดียว เป็นเพื่อนชายคนสนิทที่ฉันไว้ใจได้ ผู้หญิงชอบเรื่องมาก ฉันเลยชอบคบผู้ชายมากกว่า”
เพื่อนชายคนสนิท?
เธอเห็นเขาเป็นแค่เพื่อนชายคนสนิทอย่างนั้นเหรอ
คำจำกัดความนี้ทำให้วริศไม่พอใจ
“เอ่อใช่ แล้วเย็นนี้คุณอยากกินอะไร” วริศเปลี่ยนเรื่อง “ไปตลาดสดหรือซูเปอร์มาร์เก็ต”
เธอครุ่นคิด “คุณทำซุปเป็นไหม ฉันอยากกินเห็ด แล้วยังมีกุ้งมังกรด้วย”
“ทำไม่เป็นก็ฝึกได้ ในTikTokมีคลิปตั้งเยอะแยะ แค่คุณอยากกิน เย็นนี้ผมจะทำให้คุณเอง”
“ไม่เลวเลย” เธอหัวเราะ “ฉันยังอิจฉาตัวเอง”
ในรถที่กำลังขับตามหลังมา คุณิตาเป็นกังวล ทำไมยังไม่หยุด พวกเขาจะไปไหนกันแน่??
จนกระทั่งเห็นรถมายบัคหยุดอยู่หน้าประตูซุปเปอร์มาร์เก็ต คนขับรถก็เหยียบเบรกเบาๆ
เห็นประตูรถสองบานเปิดออกพร้อมกัน มองดูวริศพาลูกสาวตัวเองลงจากรถ ในหัวของคุณิตามีความคิดผุดขึ้นมาเป็นหมื่น
พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแล้วเหรอ
