เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 692 ต่อไปเราคงต้องห่างกันสักพัก
ธามเมธีรีบวางตะเกียบลงและจับไหล่ภรรยาตัวเอง เขาเกลี้ยกล่อมเธอ “ตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าจะคุยกันดีๆ ทำไมถึงโมโหขนาดนี้”
เบญญาก้มหน้าลงกินข้าวต่อ ทำอย่างกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
คุณิตามองลูกสาวตัวเองด้วยความโมโห ผ่านไปพักหนึ่งถึงได้สงบสติอารมณ์ลง
หลังกินข้าวเย็นเสร็จ เบญญาลุกขึ้นและพูดว่า “คุณพ่อ คุณแม่คะ หนูอายุยี่สิบแล้ว หนูคงไม่อยู่ที่บ้านไปตลอด หนูไม่ไปอยู่บ้านของวริศก็ได้ แต่หนูจะไปอยู่ในโรงเรียน หรือเช่าอพาร์ทเมนต์อยู่เอง”
พูดจบ เธอก็หันหลังเดินออกไป
“หมายความว่าอะไร” คุณิตายืนขึ้นด้วยความโมโห “พ่อกับแม่ทำเพื่อลูก วริศมีคู่หมั้นอยู่แล้วลูกรู้ไหม”
“เขามีคู่หมั้นมันเกี่ยวอะไรกับหนู” เบญญาหยุดเดินอยู่หน้าประตูแล้วหันมามอง
คุณิตาเบิกตากว้าง “เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงใช่ไหม”
“เรื่องจริงอะไรคะ” เธอเองก็งง “หนูโตแล้ว ให้หนูได้มีพื้นที่ส่วนตัวหน่อยได้ไหม สิทธิ์ในการเลือกเพื่อนของหนูก็ไม่มีเลยเหรอคะ”
พูดจบ เธอก็เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นและขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว
คุณิตาโมโหจนหายใจไม่ออก “คุณคะ คุณดูสิ เธอไม่ยอมรับ อยู่บ้านเดียวกันขนาดนั้นแล้วไม่ยอมรับ”
“เอาน่าๆ” ธามเมธีจับไหล่เธอ “คุณอารมณ์ร้อนแบบนี้ รู้อย่างนี้ผมไปคุยกับลูกเองดีกว่า บางทีลูกอาจจะพูดอะไรกับผมบ้าง”
“……”
หลังจากขึ้นมาชั้นบน เบญญาเห็นว่าห้องนอนตัวเองทำความสะอาดไว้แล้ว ปูผ้าปูที่นอนอย่างเรียบร้อย ผ้าห่มก็พับอย่างเรียบร้อย
พรมสีขาวเหยียบแล้วรู้สึกสบายเท้า พี่เหมยกำจัดไรให้เธอแล้ว
ในตู้กระจกเต็มไปด้วยขนมที่เธอชอบกิน วางไว้อย่างเป็นระเบียบ รายละเอียดเล็กๆน้อยๆพวกนี้ทำให้เธอตกใจ
“คุณหนูคะ”
เบญญาหันมามอง เห็นพี่เหมยยืนอยู่หน้าประตูด้วยท่าทีลังเล “คุณหนู คุณนายเตรียมไว้ให้คุณหนูโดยเฉพาะ เธอรักคุณหนูมากจริงๆนะคะ”
“รบกวนพี่เหมยไปบอกคุณแม่ให้หนูด้วย” น้ำเสียงของเธออ่อนโยนลง “หนูจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ว่าหนูกับวริศเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ ถ้าคุณแม่ไม่เชื่อ หนูก็ช่วยไม่ได้”
“ค่ะ คุณหนูรีบพักผ่อนเถอะค่ะ พี่จะไปบอกคุณนายให้”
หลังจากพี่เหมยออกไป เบญญาก็ล็อกประตูห้อง เธอรู้สึกหัวใจว่างเปล่า
ถอดรองเท้าแล้วนั่งกอดเข่าบนโซฟาหน้าหน้าต่าง มองดูท้องฟ้ายามค่ำคืนนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย
ที่หมุ่บ้านฟ้าสาง
วริศที่กลับมาถึงบ้านแล้วต้มบะหมี่ให้ตัวเองชามหนึ่ง จากนั้นก็นั่งกินคนเดียวในห้องอาหาร
รอบตัวเงียบสงัด ไม่มีเสียงเจี๊ยวจ๊าวของเบญญา เขายังไม่ค่อยชิน แม้แต่ข้าวก็กินน้อยลง บรรยากาศเต็มไปด้วยความโดดเดี่ยว
หลังจากกินบะหมี่เสร็จ วริศก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอน
ที่นี่ไม่มีเงาของเธออีกแล้ว
ท่ามกลางแสงไฟที่สว่างไสว เดินมายืนอยู่หน้าเตียง ยื่นมือไปถอดสายชาร์จที่เสียบอยู่ตรงหัวเตียงออก เขาคิดในใจ ทำไมเด็กคนนี้ถึงไม่นึกถึงความปลอดภัยเลยสักนิด
อีกด้านหนึ่งของสายไฟ ถ้าเด็กถือเข้าปาก มันอาจจะช็อตตายได้
เห็นเส้นผมที่นอนนิ่งอยู่บนหมอนสีขาว เขายืนมอง ผ่านไปพักหนึ่งถึงได้ยื่นมือออกไปหยิกเส้นผมขึ้นมา และหยิบไปทิ้งในถังขยะอย่างไม่รังเกียจ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา วริศหยิบออกมาดู มันคือเบอร์ของเบญญา สายตาของเขาเป็นประกายและรีบรับสาย “เบญญา” อารมณ์ดีขึ้นมาทันที
“ฉันลืมถอดสายชาร์จ คุณช่วยถอดให้ฉันหน่อยนะคะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่กลับดูอารมณ์ไม่ค่อยดี
“คุณเป็นอะไรรึเปล่า” วริศสัมผัสได้ “คุณอยู่ที่ไหน”
“ฉันอยู่ที่บ้าน” เบญญาถอนหายใจเบาๆ “แม่ของฉันเข้าใจผิดเรื่องของเรา ตั้งแต่วันนี้เราสองคนคงต้องห่างกันสักพัก เธอไม่พอใจมาก คิดว่าฉันแอบมีแฟนแล้วไม่บอกเธอ”
“…” ห่างกันสักพัก? หมายความว่าอะไร?
สายตาของวริศมืดมนลง “ผมรู้แล้ว”
“แม่ของฉันยังใส่ร้ายคุณ บอกว่าคุณมีคู่หมั้นอยู่แล้ว” เบญญาบ่น “ถ้าเราสองคนยังสนิทกันขนาดนี้ นิสัยของแม่ฉัน ไม่รู้ว่าเธอจะใส่ร้ายอะไรคุณอีก”
คู่หมั้น?
สายตาของวริศเปลี่ยนไป แม่ของเธอสืบเรื่องของเขาอย่างนั้นเหรอ
เบญญาพูดอีกว่า “แต่ต้องขอบคุณที่คุณให้ฉันอยู่ด้วย ช่วยเก็บของให้ฉันหน่อยนะคะ ถ้าฉันว่างฉันจะเข้าไปเอา!”
“…ได้”
และวริศกำลังจะพูดอะไรต่อ เบญญาก็วางสายไป
เสียงตืดๆๆ ดังออกมาจากปลายสาย วริศจึงวางโทรศัพท์ลงและเดินไปที่ตู้เก็บไวน์…
