เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 702 พวกเขาอยู่ด้วยกันแล้วเหรอ
“…” ป้าจำปีเข้าใจเธอ
ความรักที่คุณหนูมีต่อคุณวริส เธอเห็นมาตลอด เธอชอบเขาจริงๆ ครึ่งปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยหยุดตามหาเขาเลย
ผ่านไปไม่นาน วริศก็ลงมาชั้นล่าง เขาเดินออกมาจากลิฟต์
เมื่อกี้เหลือบมองเข้าไปในห้องทำงานรองประธาน ไม่เห็นเงาของเบญญา เขารู้สึกผิดหวัง เธอบอกว่าจะกลับไปเอาเสื้อผ้ากับเขาตอนบ่ายม่ใช่เหรอ
เพราะเขาสารภาพรักเธอในลิฟต์ เลยทำให้เธอตกใจอย่างนั้นเหรอ
วริศรู้สึกเสียใจที่ตัวเองบุ่มบ่ามเกินไป และก็คิดไม่ว่าเธอหลบหน้าตัวเองเพราะเรื่องข่าววันนี้ แม้แต่เสื้อผ้าก็ไม่เอาแล้ว เมื่อเดินเข้ามาใกล้ๆ คิดไม่ถึงว่าเธอจะยืนอยู่หน้าประตูห้องโถงของบริษัท
“เบญญา” วริศเรียกเธอเบา ๆ
เบญญาที่กําลังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์เงยหน้าขึ้นมามองเขา “คุณเลิกงานแล้วเหรอ”
ความรู้สึกเสียใจของเขาจางหายไปไม่น้อย “ใช่ คุณรอผมอยู่เหรอ”
“คงใช่มั้ง” เบญญารู้สึกอึดอัด
“วันนี้ยังจะไปเอาเสื้อผ้าไหม”
“ไปสิ คุณสะดวกไหม”
“สะดวกอยู่แล้ว”
เธอพูด “ที่ชาร์จแบตของฉันยังอยู่ที่คุณ”
ในรถที่จอดอยู่ไม่ไกล จารวีมองดูวริศคุยกับผู้หญิงคนนั้นผ่านหน้าต่างรถ เธอนั่งไม่ติด เลือดในตัวของเธอเริ่มเดือดพล่าน! บรรยากาศรอบตัวก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความหึง
วริศพาเบญญาเดินไปที่รถมายบัคที่อยู่ไม่ไกล เขาเปิดประตูให้เธอ
ให้เธอเข้าไปนั่งในรถอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ปิดประตูให้เธอ
จารวีเห็นท่าทีแบบนั้น คิดว่าพวกเขาสนิทสนมกันมาก เธอไม่อยากมอง!
“คุณหนูคะ…” ป้าจำปีมองเธอด้วยความเอ็นดู “อย่าเสียใจไปเลยค่ะ บางที… อาจจะมีอะไรเข้าใจผิดก็ได้”
เห็นรถคันนั้นสตาร์ต
“ตามพวกเขาไป”
จารวีพูดเบาๆ ถึงแม้เธอจะนั่งนิ่ง แต่เธอกําหมัดแน่น ในใจก็เต็มไปด้วยความไม่สบายใจ
“ค่ะ”
รถสองคันสตาร์รถพร้อมกัน… และมุ่งหน้าไปทางหมู่บ้านฟ้าสาง
วริศสารภาพรักกับเบญญาในลิฟต์ ดังนั้นเมื่อพวกเขาอยู่ด้วยกันตามลำพัง บรรยากาศจึงเต็มไปด้วยความอึดอัด
เขาอยากถามคำตอบของเธอ แต่ก็กลัวว่าเธอยังไม่ได้คิด
บางครั้ง การไม่มีคำตอบคือการยอมรับ อย่างน้อยเขาก็ยังมีความหวัง
วริศใช้มือข้างหนึ่งจับพวงมาลัย และยื่นมืออีกข้างหนึ่งออกไปเปิดเพลง
“คงต้องโทษที่ผมคิดว่าความรักเป็นสิ่งสวยงาม ไม่เคยระวังตัว รักไปจนหมดใจ แต่สุดท้ายกลับมีแค่น้ำตา คงต้องโทษที่ผมรักคุณมากเกินไป มอบความรักทั้งหมดให้…”
ไอหยา เนื้อเพลงนี้ ทำให้เบญญายิ่งรู้สึกอึดอัด เธอจึงหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง
แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยภาพที่เกี่ยวกับวริศ ภาพนั้น เล่นซ้ำๆราวกับภาพยนตร์…
ในรถที่ขับตามมา
จารวีมองป้ายทะเบียนรถมายบัคอย่างไม่กะพริบตา เธอท่องตัวเลขไว้ในใจ
ม้วนผมสีเกาลัด ใส่ชุดเดรสแบรนด์เนมที่หรูหรา สร้อยคอที่ดูเรียบง่ายบนคอของจารวีมีมูลค่านับล้าน
ในฐานะลูกสาวคนเดียวของตระกูลสาระทาแห่งเมืองวาเรน เธอเกิดมาบนกองเงินกองทอง ถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก จึงทำให้เธอเป็นโรคเจ้าหญิง
วริศหนีออกจากบ้านเพื่อปฏิเสธการแต่งงานครั้งนี้ และจารวีที่ชอบเขากลับตามหาเขามาตลอด
ถ้าไม่ใช่เพราะภาพถ่ายของคุณลุงได้รับรางวัลใหญ่ เธอไม่เห็นภาพภาพนั้น จารวีคงไม่รู้ว่าวริศอยู่ที่เมืองไนร์ก้า
“คุณหนูคะ พวกเขาจะเข้านหมู่บ้านแล้วค่ะ จีพีเอสบอกว่าเป็นหมู่บ้านฟ้าสาง” ป้าจำปีชะลอรถ “หมูบ้านที่มีระดับปกติจะไม่ให้รถคนนอกเข้า เราจะทำยังไงคะ”
แต่จารวีกลับตระหนักขึ้นมาว่า “พวกเขาอยู่ด้วยกันแล้วเหรอ เป็นไปได้ยังไง”
ได้แต่มองดูรถมายบัคสีขาวแล่นเข้าไปข้างใน แต่รถของพวกเขาเข้าไปไม่ได้
จารวีรีบลงไปคุยกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย “นั่นคือรถของวริศ ฉันเป็นแฟนเขา พาคุณแม่มาหาเขา ให้เราเข้าไปเถอะนะคะ เรามาด้วยกัน”
รถของวริศ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรู้จัก
เห็นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าตัวเองแต่งตัวหรูหรา ท่าทีดูมีความรู้ ดูเหมาะสมกับวริศ เขาจึงยอมให้เธอเข้าไป
“ขอบคุณนะคะ” จารวียิ้ม จากนั้นก็รีบขึ้นรถ “เร็ว ตามไป!”
ป้าจำปีก็เหยียบคันเร่งตามเข้าไป
