เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 750 อย่าทำอะไรตามอำเภอใจแบบนี้ได้ไหม
“ยินดีกับคุณวริศและคุณเบญญาด้วยครับ ขอให้พวกคุณมีความสุข” บรรดานักข่าวอวยพรพวกเขาอีกครั้ง พวกเขาเป็นกลาง เพราะเป็นหุ้นส่วนของทีเอ็ม กรุ๊ปวริศก็ขอบคุณพวกเขาอีกครั้ง “ลำบากทุกคนแล้ว พวกคุณไปทำงานกันเถอะ”
ตามหลักแล้วพวกเขาต้องเข้าไปทักทายผู้ใหญ่ตระกูลแตงมณี ทุกคนรู้ดี พวกเขาจึงพากันขอตัวออกไป
เบญญามีโอกาสมองดูรอบๆ มองในมุมที่ไม่เหมือนตอนยืนดูอยู่ชั้นบน อยู่ตรงนี้เธอรู้สึกมีความสุขมากกว่า
ในลานบ้านมีลูกน้องของภีมพลสองคน พวกเขาเป็นเพื่อนของวริศ พวกเขาไปหยิบใบชาราคาแพงสองกล่องออกมาจากรถ
วริศยื่นมือไปรับ “ขอบคุณนะ” จากนั้นก็หันไปมองหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่หน้าประตู เขาเตรียมพร้อมทุกอย่างแล้ว
สบตากับเบญญา วริศจับเธอเดินไปที่ห้องนั่งเล่น
คุณิตากลับมาที่โซฟา เธอนั่งลงและยกถ้วยชาขึ้นมาจิบด้วยสีหน้าที่ไม่สะทกสะท้าน
เบญญาเดินเข้ามาแล้วยื่นดอกกุหลาบช่อใหญ่ในอ้อมแขนให้พี่เหมยที่อยู่ข้างๆ พี่เหมยยิ้มแล้วรับมา ถึงแม้การสารภาพรักจะเรียบง่าย แต่มันกลับโรแมนติก
เห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน พี่เหมยก็ดีใจ เธอมองคนไม่ผิด ผู้ช่วยวริสคนนี้พึ่งพาได้
“คุณแม่คะ” เบญญาพูดเบาๆ
วริศยืนอยู่ข้างโต๊ะ เขายื่นใบชาสองกล่องในมือให้พี่เหมย จากนั้นก็มองผู้หญิงที่นั่งอยู่บนโซฟา “คุณป้าครับ แค่คำพูดมันไม่น่าเชื่อ ผมจะพิสูจน์ด้วยการกระทำ ผมรักเบญญาครับ”
คุณิตาวางถ้วยชาลง เธอยิ้มมุมปากแล้วมองความอ่อนโยนในสายตาของเขา “ได้ ฉันกับลุงเมธีของนายจะคอยดู”
วริศยังคงจับมือเบญญาแน่น
เมื่อเบญญารู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก และไม่รู้ว่าจะพูดอะไร คุณิตาก็สะบัดมือแล้วพูดว่า “พวกเธอออกไปกันเถอะ ไปใช้ชีวิตวัยรุ่นของพวกเธอ วันนี้คบกันอย่างเป็นทางการแล้วก็ควรออกไปกินข้าวด้วยกันไม่ใช่เหรอ”
วริศตกใจและดีใจมาก “ครับ!”
“แต่ต้องไปร้านที่หรูกว่าเมื่อวาน” คุณิตามองนาฬิกาที่แขวนบนผนัง “กลับมาส่งเธอก่อนสองทุ่ม ยังไม่แต่งงานจะอยู่ด้วยกันไม่ได้”
เบญญากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอหน้าแดง
“ครับ!” วริศดีใจ “ผมจะจำคำสอนของคุณป้า อย่างนั้นเราขอตัวก่อนนะครับ” วริศปล่อยมือแล้วโอบไหล่เธอ จากนั้นก็กระซิบข้างหูเธอเบาๆ “เบญญา เราไปกันเถอะ”
ถูกเขาลากออกมาข้างนอก เบญญาเดินออกมาพร้อมกับหันไปมอง “บ๊ายบ่ายคะคูณแม่”
คุณิตายิ้มให้เธอ
รอยยิ้มของเธอมีความเคารพ ความเข้าใจ กำลังใจ และคำอวยพร
ตอนนี้เบญญาสบายใจแล้ว เธอเดินตามวริศมาที่ลาน เขาเปิดประตูรถให้เธอ แต่กลับไม่ยอมปล่อยมือเธอ
เขามองเธออยู่แบบนั้น อยากจูบหน้าผากเธอเบาๆ แต่กลับถูกเบญญาผลักออก “อย่านะคะ!”
“ทำไมล่ะ” วริศตกใจ “คุณเปลี่ยนใจแล้วเหรอ”
เบญญามองหน้าเขา ทำไมถึงโง่แบบนี้
เธอเข้าไปนั่งบนรถ จากนั้นก็ปิดประตูรถเอง
วริศไม่เคยมีแฟน เขากลับไปที่เบาะคนขับด้วยความสงสัย เขารู้สึกไม่สบายใจ “ผมแค่จะจูบหน้าผาก คุณก็รังเกียจเหรอ”
“ไม่ได้รังเกียจ” เธอหันไปมองเขาแล้วพูดว่า “อย่าทำอะไรตามอำเภอใจแบบนี้ได้ไหม วันนี้ควรเป็นวันพิเศษ จะจูบหน้าผากนอกรถแบบนั้นได้ยังไงคะ”
เธอไม่ได้ไม่อนุญาต?
วริศโล่งใจ เขาสตาร์ทรถแล้วถามด้วยความดีใจ “คุณอยากกินอะไร”
“ไปเดินเล่นริมแม่น้ำกันดีกว่า วันนี้อากาศดี” เบญญามองออกไปนอกหน้าต่าง “แค่อาการศดี อารมณ์ก็ดีไปด้วย”
“ได้ ตามใจคุณ”
วริศขับรถไปริมแม่น้ำ “ แขนของคุณดีขึ้นรึยัง ขายังเจ็บอยู่ไหม คุณจะเดินได้ไหม”
“ยาของหมอกรินทร์ดีมากเลย” เธอยิ้มแล้วหันกลับมา “ไม่เจ็บแล้วค่ะ จริงๆนะคะ”
โชคดีที่มีกรินทร์ วริศรู้สึกขอบคุณเขา
แต่เมื่อนึกถึงกรินทร์ วริศก็รู้สึกไม่สบายใจ เขาครุ่นคิด จากนั้นก็ลองถามเธอ “แล้วตอนนี้คุณยังชอบเขาอยู่ไหม”
