เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่775 ขายสำเร็จไหม?
“ได้ค่ะ!พวกคุณอยู่ที่ไหน?” นุชวรารู้ว่านักสะสมรายใหญ่มีเงินมากมาย และเวลาก็ต้องมีค่า
อีกฝ่ายให้ที่อยู่กับเธอแล้วพูดซ้ำว่า “คุณรู้จักที่นี่ไหมครับ?”
“รู้จักค่ะ”
“ผมจะใส่หมวกแก๊ปไปรอคุณที่หน้าประตู โปรดมาตรงเวลา ถ้าเลยเวลาจะไม่รอนะครับ”
“ค่ะ”
จากนั้นอีกฝ่ายก็วางสาย นุชวราเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที หยิบแหวนและสร้อยข้อมือใส่กระเป๋าแล้วออกไปอย่างรวดเร็ว
เหลือเวลาให้เธอไม่มากแล้ว……
เธอต้องได้เจอนิรุปัทว์ แลกสองสิ่งนี้เป็นเงินแล้วออกจากเมืองไนร์ก้าในข้ามคืน เธอต้องการใช้เงินเพื่อเข้าสู่ชนชั้นสูงขึ้น!ซื้อรถหรูให้ตัวเอง แล้วไปทำความรู้จักกับหนุ่มหล่อฐานะดี!
นุชวรามีชีวิตแบบนี้มามากพอแล้ว เธอยังมีแผนการที่ชัดเจนสำหรับอนาคตของเธอ
รถขับไปยังสถานที่ที่นัดไว้ นุชวรายังคงตรวจสอบข้อมูลของนิรุปัทว์ในโทรศัพท์มือถือของเธอ โดยต้องการทราบถึงนิสัยใจคอของเขา เพื่อเพิ่มโอกาสในการสำเร็จ
ที่อยู่เป็นอาคารเก่าสมัยสาธารณรัฐจีน ปัจจุบันดัดแปลงเป็นโรงแรม หลาย ๆ อย่างในนั้นถูกอนุรักษ์ไว้ไม่ให้บุบสลาย ดังนั้น ใช่ว่ามีเงินก็อยู่ได้ ต้องดูชื่อเสียงและลักษณะของแขกด้วย
ที่ประตูใหญ่ ชายสวมหมวกแก๊ปสีดำปรากฏตัวตรงเวลา
เขามองดูหญิงสาวคนหนึ่งที่ลงจากรถแท็กซี่ แล้วตรงมาทางเขา
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเบญ” นุชวรายกริมฝีปากขึ้น และยืนอยู่ตรงหน้าชายคนนั้น “ผู้ขายที่โทรหาคุณเมื่อกี้นี้”
“โปรดตามผมมา”
เธอชื่ออะไรนั้น ชายคนนั้นไม่สนใจ หันหลังกลับและเดินเข้าไปในล็อบบี้
นุชวราเดินตามเขาพร้อมกระเป๋าของเธอ โทรศัพท์มือถือของเธอปิดเสียงไว้ เมื่อกี้เข็คบนอินเทอร์เน็ตแล้ว ปีที่แล้วนิรุปัทว์ซื้อมรกตเม็ดหนึ่ง เขาจ่ายในราคาสูงถึงสองร้อยล้าน
เพราะฉะนั้น แค่เขาชอบเครื่องประดับชิ้นนี้ นุชวราคิดว่าห้าล้านคงจะไม่เป็นปัญหาใช่ไหม?
เดี๋ยวเธอจะยืดหยุ่นไปตามสถานการณ์
บันไดวนนั้นเก่าและบอบบาง เพื่อให้คงสภาพเดิมไว้ ที่นี่จึงไม่มีลิฟต์ติดตั้ง ภายใต้แสงสีเหลืองอันอบอุ่น นุชวราเดินตามเขาขึ้นไปที่ชั้นสาม
เธอไม่พบสิ่งมีชีวิตใด ๆ ระหว่างทาง และอากาศค่อนข้างเย็น เธอรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล
ข้อมูลบนอินเทอร์เน็ตเชื่อถือได้ไหม?
นิรุปัทว์นั้น มีเพียงชื่อและไม่มีรูปถ่าย คงจะเป็นชายชราคนหนึ่งสินะ?
เธอเดินตามชายคนนั้นไปที่ทางเดิน และยืนอยู่หน้าประตูโบราณ ชายคนนั้นเคาะประตูแล้วค่อย ๆ ผลักเปิดออก “กรุณาตามผมเข้ามาครับ”
พื้นที่ภายในมีขนาดใหญ่และสว่างมาก
ขณะที่นุชวราก้าวไป เธอเห็นชายร่างสูงยืนเอามือไขว้หลังยืนอยู่หน้าหน้าต่างโค้ง แผ่นหลังของเขาสูงและตรง
“คุณนิรุปัทว์” ชายคนนั้นถอดหมวกออกแล้วรายงานเบา ๆ ว่า “พาคนมาแล้วครับ”
ชายตรงหน้าหันกลับมา นุชวราก็เห็นใบหน้าที่ดูสบายเป็นพิเศษ หนุ่มหล่อ อ่อนโยนและสง่างาม ไม่ใช่คนแก่!
“สวัสดีค่ะ คุณนิรุปัทว์” นุชวราทักทายอย่างสุภาพ
มุมริมฝีปากของนิรุปัทว์ยกขึ้นเล็กน้อย และเขาเดินไปที่โซฟา “เชิญนั่ง”
หญิงสาวตัวแข็งทื่อ และคนของเขาก็เตือนว่า “เชิญนั่งลงครับ แล้วเอาสินค้าของคุณให้คุณนิรุปัทว์ดู”
“ค่ะ” นุชวราไม่สามารถทำให้เขาเสียเวลาได้ ดังนั้น เธอจึงเดินมานั่งที่โซฟาตรงข้ามกับนิรุปัทว์ด้วยใจที่กระวนกระวายเล็กน้อย
นิรุปัทว์ไม่ได้พูดอะไรออกมา
นุชวราวางกระเป๋าลงบนโต๊ะกาแฟ รูดซิปแล้วหยิบกล่องเล็ก ๆ ออกมาจากข้างใน
ทั้งนุชวราและผู้ช่วยต่างจับจ้องไปที่กล่องใบเล็ก จากนั้นก็มองกันและกันด้วยท่าทางที่มีความหมาย แต่พวกเขาไม่ได้พูดอะไร
รอให้หญิงสาวหยิบเครื่องประดับออกมา
