เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 797 เธอ! มันคือเธอ!!
เมืองไนร์ก้า ในเดอะยัง คลับที่มีสไตล์ ทำเลที่นี่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ แต่ในร้านกลับมีลูกค้าจำนวนมาก คนที่มาส่วนใหญ่ก็เป็นคนรู้จักกัน
ที่นี่ไม่เปิดเพลงสนุกๆ มีแต่เพลงเก่าคลาสสิกสองสามเพลงวนไปมา
ภายใต้แสงไฟสีเหลือง ทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ริมชายหาด
เถ้าแก่ของที่นี่คือทิพานันที่อายุห้าสิบกว่า แต่กลับมีใบหน้าอ่อนเยาว์ที่อายุสามสิบห้าสามสิบหก เธอแต่งตัวทันสมัยและทาแป้งหนาๆ
มีชัยเดชค่อยเลี้ยงดู บวกกับรายได้จากผับ เธอมีชีวิตที่สุขสบาย และมีผู้ชายเข้ามาจีบเธอทุกวัน
ถ้าเธอว่างเธอก็จะอยู่ที่ผับ เพลิดเพลินไปกับความรู้สึกที่ถูกล้อมรอบ
เพิ่งจะไล่ผู้ชายกลุ่มหนึ่งออกไป ก็มีผู้ชายใส่หมวกแก๊ปเดินเข้ามา เห็นเขาเอามือสอดกระเป๋ากางเกงและเดินมองไปรอบๆ
ทิพานันดูออกว่าเขามาที่นี่ครั้งแรก ไม่ใช่แค่ไม่คุ้นหน้า แค่ท่าทีก็มองออก
เธอหวาดระแวง และมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า
เขาเห็นเธอ จึงเดินมาหาเธอ
เดินมานั่งตรงบาร์ วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะและถามว่า “มีค็อกเทลไหมครับ?”
“มีค่ะ” เธอยิ้ม ”คุณผู้ชายมาดื่มเหรอคะ?”
เขายิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย “ไม่ใช่ มาหาคนสวย” เขามองเธอชงเหล้าอย่างไม่ละสายตา
ใบหน้านี้ เหมือนในรูปอย่างกับแกะ
รับค็อกเทลมาจากมือของเธอ เขาก็สังเกตเห็นว่านิ้วก้อยขวาของเธอหายไป
จากนั้นก็มองไปรอบๆ และชมว่า “ผับของพวกคุณมีสไตล์ดี เงียบสงบท่ามกลางความวุ่นวาย ผมชอบ”
ทิพานันยิ้มแต่ไม่พูดอะไร เธอขี้เกียจพูดกับเขา
“คุณเป็นเถ้าแก่ของที่นี่เหรอครับ?” ที่จริงแล้วเขารู้ แต่เขาจงใจถาม อยากให้เธอพูดอะไรบ้าง
ทิพานันยังหวาดระแวง “ใช่หรือไม่ใช่ มันก็ไม่ต่างอะไร ตอนนี้คุณนั่งตรงข้ามฉัน และกำลังดื่มเหล้าที่ฉันเป็นคนชงให้คุณ”
เขายิ้ม “ใช่แล้ว” จากนั้นก็ไม่พูดและไม่ถามอะไรอีก
เขาดื่มเหล้าเสร็จ จ่ายเงินแล้วก็เดินออกไป
มันทำให้ทิพานันรู้สึกแปลกใจ
ในไม่ช้า ในห้องทำงานรองประธานของR-Alan กรุ๊ป ญาณีนั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอรับสายโทรศัพท์
คนที่อยู่ปลายสายเล่าให้เธอฟัง
“คุณญาณีครับ มือขวาของเธอไม่มีนิ้วก้อยจริงๆ ผมส่งบันทึกเสียงให้คุณในlineแล้ว คุณลองฟังดูว่าใช่คนที่คุณตามหารึเปล่า”
ญาณีรีบวางสาย สายตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว มือขวาไม่มีนิ้วก้อย แล้วยังชื่อทิพานัน มันจะบังเอิญขนาดนี้เลยเหรอ?
เธอกลั้นหายใจและเปิดlineอย่างรวดเร็ว เธอรู้สึกหูอื้อ
ในไม่ช้า ก็มีเสียงที่ชีวิตนี้เธอไม่เคยลืมดังขึ้นมา
“คุณผู้ชายมาดื่มเหรอคะ?”
“ใช่หรือไม่ใช่ มันก็ไม่ต่างอะไร ตอนนี้คุณนั่งตรงข้ามฉัน และกำลังดื่มเหล้าที่ฉันเป็นคนชงให้คุณ”
ประโยคสั้นๆแค่ไม่กี่คำ ทำให้ญาณีสั่นไปทั้งตัว
เธอ!
มันคือเธอ!!
เธอถือโทรศัพท์แน่น พูดไม่ออก ญาณีนึกถึงคืนวันนั้นอีกครั้ง
ทิพานันพาผู้ชายสองคนกลับมาบ้าน ต่อรองราคาต่อหน้าเธอ จากนั้นผู้ชายสองคนนั้นก็พุ่งเข้ามาหาเธอ
“อย่า! ขอร้องพวกคุณปล่อยฉันไปเถอะ อย่านะ”
“แม่ ช่วยหนูด้วย ขอร้องล่ะ! อย่าทำแบบนี้ หนูจะออกไปทำงานหาเงินให้ อย่าทำแบบนี้…”
“ปล่อยนะ… ปล่อย…”
ในความสิ้นหวังนั้น ญาณีที่อายุยังน้อยถูกกัดกินจนสะอาดสะอ้าน
จนกระทั่งผู้ชายสองคนนั้นหมดแรง และออกไปจากตัวเธอด้วยความพอใจ เธอเห็นแม่ตัวเองนั่งนับเงินอยู่หน้าโต๊ะ… เห็นรอยยิ้มที่มีความโลภมากบนใบหน้าของแม่ตัวเอง
ญาณีพยายามลุกขึ้นด้วยความเจ็บปวด และเดินไปหาแม่ตัวเองทีละก้าว เดิมทีอยากถามเธอว่าทำไมถึงทำแบบนี้
แต่เธอก็นึกขึ้นมาได้ว่า ถามไปก็ไม่มีประโยชน์
เธอบังเอิญเห็นมีดผลไม้ที่อยู่ตรงมุมห้อง ความเกลียดชังกำลังห่อหุ่มตัวเธอ เธอหยิบมีดขึ้นมาแทง！
