เผยเชียนนิ่งไปชั่วครู่ “เลขาซิน คุณนี่ช่างใส่ใจที่สุดเลย! ผมลืมเรื่องนี้ไปเลยนะเนี่ย!”
ว่ากันตามทฤษฎีแล้ว เสื้อผ้าไม่น่าจะเป็นเรื่องสำคัญสำหรับอุตสาหกรรมเกม
ส่วนอุตสาหกรรมธุรกิจการเงินและธุรกิจดั้งเดิมอื่นๆ เสื้อผ้าเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดเวลามีการประชุมธุรกิจ
ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหรือนาฬิกาที่ใส่ ไปจนกระทั่งรถที่ขับ ทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องสำคัญมาก
บางคนเสียเงินไปเป็นหมื่นเพื่อตัดสูทตัวเดียวเพราะเป็นเรื่องจำเป็น
ถ้าไม่แต่งตัวให้ดูดี อาจจะเจรจาธุรกิจไม่สำเร็จเนื่องจากไม่สามารถสร้างภาพลักษณ์ที่ดีตอนพบกันครั้งแรกได้
เช่นเดียวกัน เสื้อผ้าที่เหมาะสมดูดีก็เป็นมารยาทพื้นฐานเวลาหางานในอุตสาหกรรมธุรกิจดั้งเดิมต่างๆ
แต่ทุกอย่างแตกต่างออกไปในยุคอินเทอร์เน็ต โดยเฉพาะในอุตสาหกรรมเกม
เจ้าของบริษัทเกมยักษ์ใหญ่หลายคนใส่แค่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นไปทำงาน
แม้แต่โปรแกรมเมอร์ที่มาสมัครงานยังใส่แค่เสื้อยืดธรรมดาๆ หรือเสื้อเชิ้ตลายตารางหมากรุก กางเกงยีน รองเท้าแตะ สะพายกระเป๋าเป้
ถึงอย่างไรในอุตสาหกรรมเกม ทักษะด้านเทคนิคก็สำคัญกว่าเสื้อผ้าที่ใส่ตอนสัมภาษณ์งาน
เพราะมีวัฒนธรรมแบบนี้ ผู้มาสัมภาษณ์งานส่วนใหญ่จึงไม่ได้แต่งตัวดูดีเป็นพิเศษสำหรับการสัมภาษณ์งาน เอาเข้าจริง คนที่สวมสูทผูกเนกไทมาอาจจะดูแปลกแยกกว่าด้วยซ้ำ
ด้วยเหตุผลนี้ เผยเชียนจึงไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้
แต่พอเลขาซินเตือน เผยเชียนก็เปลี่ยนความคิด เขาต้องการเสื้อผ้าจริงๆ
เหตุผลข้อแรกคือ ค่าใช้จ่ายนี้จะใช้บัญชีของบริษัท ทำให้เขาสามารถผลาญเงินได้เพิ่ม!
เหตุผลข้อสองคือ เสื้อผ้าจะช่วยให้เผยเชียนทำงานได้ดีขึ้น
ตอนนี้เผยเชียนเป็นนักศึกษา และยังไม่ทันจะถึงวันเกิดครบอายุสิบแปดเลย ถึงเขาจะมีความทรงจำสิบปีข้างหน้าอยู่ในหัว แต่ก็เป็นเรื่องยากที่จะสร้างภาพลักษณ์ความเป็นผู้ใหญ่ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากได้
อายุของเขาเป็นตัวจำกัดทำให้ไม่ว่าจะแต่งกายอย่างไรก็ไม่สามารถแสดงภาพลักษณ์นักธุรกิจมืออาชีพได้
ดังนั้นเสื้อผ้าจึงเป็นเรื่องสำคัญ
ตัวอย่างเช่น ในบางองค์กร หัวหน้าที่เป็นผู้ใหญ่สามารถเข้าหาคนอื่นได้อย่างไร้กังวล ส่วนหัวหน้าที่เป็นคนหนุ่มสาวต้องตีหน้าขรึมไปตลอด
ทำไมน่ะหรือ
เพราะถ้าไม่แสดงสีหน้าอย่างนั้นก็ดูไม่น่าจะโน้มน้าวใจใครได้ และคงเป็นเรื่องยากที่จะสั่งการเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชา
แล้วจะทำงานได้อย่างไรถ้าลูกน้องไม่นับถือ
เผยเชียนยังเป็นเด็กนักศึกษา ในขณะที่คนซึ่งจะมาสัมภาษณ์งานส่วนใหญ่น่าจะเป็นผู้ที่เข้าสู่โลกการทำงานมาสักพักแล้ว และอายุอาจจะมากกว่าเขาหกถึงเจ็ดปี
ถ้าเผยเชียนใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นราคาไม่กี่สิบหยวน ใครจะให้ความนับถือกันเล่า
ถึงใจจริงแล้ว เผยเชียนจะอยากสร้างเกมกากๆ ขึ้นมา แต่เขาก็ต้องสร้างอย่างพิถีพิถันอยู่ดี!
อย่างน้อยตัวเกมก็ต้องผ่านกระบวนการประเมินและอัปโหลดขึ้นไปบนแพลตฟอร์มให้สำเร็จ ไม่อย่างนั้นระบบจะถือว่าเป็นการทำผิดกฎ
เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนั้น เผยเชียนจะต้องควบคุมพนักงานให้เชื่อฟังตนเองให้ได้
หมายความว่าเขาจะต้องสร้างภาพลักษณ์ให้ตนเอง
ถึงจะสร้างภาพว่าเป็นนักออกแบบเกมหนุ่มผู้มากความสามารถไม่ได้ เขาก็ต้องสร้างภาพลักษณ์ทายาทลำดับสองของตระกูลร่ำรวยผู้รักษาคำพูดของตัวเองให้ได้
ดังนั้นจึงเป็นเรื่องจำเป็นที่ต้องหาเสื้อผ้าราคาแพง
เพราะอย่างไร ตามทฤษฎีแล้ว ทายาทลำดับสองของตระกูลร่ำรวยก็ไม่น่าจะใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นราคาไม่กี่สิบหยวนทุกวัน
ก็จริงที่อาจจะมีคนแปลกๆ แบบนี้อยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องปกติอยู่ดี
ซินไห่ลู่ยิ้มอย่างสุภาพ “ถ้าบอสคิดว่าจำเป็น ดิฉันจะพาบอสไปเลือกเสื้อผ้าที่ห้างใกล้ๆ ค่ะ”
นั่นคือสิ่งที่เผยเชียนต้องการที่สุด
…
…
รถปอร์เช่ คาเยนน์จอดอยู่ในชั้นใต้ดินของห้างที่ใหญ่ที่สุดในเมืองจิงโจว
เผยเชียนเปิดประตูลงจากรถ
“ทางนี้ค่ะ”
เลขาซินนำทางเผยเชียนที่กำลังเพลิดเพลินกับการถูกดูแลอย่างประธานบริษัท
ห้างนี้เป็นห้างที่ใหญ่และหรูที่สุดในเมืองจิงโจวซึ่งเผยเชียนไม่เคยมาเลยสักครั้ง
แต่เรื่องนี้ก็ไม่ได้สำคัญอะไร เขามาที่นี่เพื่อหาเสื้อผ้าเท่านั้น เลขาซินเลือกอะไรให้ก็ใส่อันนั้น
ผู้ชายกับผู้หญิงเวลาซื้อของนั้นแตกต่างกัน
การซื้อของสำหรับผู้หญิงคือเดินทุกชั้นแวะทุกที่ เพื่อดูว่ามีอะไรตรงใจตัวเอง พวกผู้หญิงจะสนุกสนานกับขั้นตอนการซื้อของ
แต่การซื้อของสำหรับผู้ชายคือเดินตรงไปซื้อของที่อยากได้แล้วกลับทันที ไม่แวะซื้ออะไรเพิ่มเติม พวกผู้ชายจะเพลิดเพลินใจกับสิ่งของที่ได้มา
เผยเชียนเป็นผู้ชายปกติทั่วไปจึงไม่ได้สนใจเรื่องการซื้อของ เขาอยากไปซื้อชุดให้เร็วที่สุดแล้วกลับออกไป
เลขาซินเข้าใจอีกฝ่ายดีจึงไม่ได้พาเดินทั่วห้าง แต่ตรงไปที่ร้านสูทสุดหรูทันที
“Jesse เป็นแบรนด์เสื้อผ้าชื่อดังจากอิตาลี ก่อตั้งมาแล้วมากกว่าหนึ่งร้อยปี ขึ้นชื่อเรื่องงานตัดเย็บที่เนี้ยบไร้ที่ติค่ะ”
“นี่เป็นช็อป Jesse ที่เดียวในฮั่นตง”
“ถ้าบอสไม่ชอบ เราไปดูสูทแพงๆ กว่านี้ก็ได้ค่ะ แต่จะใช้เวลาวัดตัวกับตัดเย็บนานกว่า”
ซินไห่ลู่อธิบายประวัติของร้านคร่าวๆ ให้เผยเชียนฟังก่อนจะเข้าไป
“ไม่เป็นไร เอาร้านนี้แหละ”
เผยเชียนตัดสินใจทันที
สำหรับเขาแล้ว สูทสั่งตัดก็เหมือนกันหมด
คนสัมภาษณ์งานสามารถแยกระหว่างสูทสั่งตัดกับสูททั่วไปได้ง่ายๆ สูทสั่งตัดจะพอดีตัวและดูมีระดับกว่า ส่วนสูททั่วไปจะดูไม่พอดีและราคาถูก
คนสวมสูทสั่งตัดจะดูเหมือนนักธุรกิจจากวอลล์สตรีต ส่วนคนสวมสูททั่วไปจะดูเหมือนพนักงานขายประกัน
แต่คงเป็นเรื่องยากที่จะแยกแยะระหว่างสูทสั่งตัดสองตัวได้
พูดง่ายๆ ก็คือ ถึงจะเสียเงินเพิ่มก็คงไม่ได้แตกต่างอะไรกันมาก
ดังนั้นสูทร้านนี้จึงตรงกับความต้องการของเผยเชียน ที่สำคัญเลยคือเรื่องเวลา เผยเชียนไม่ชอบรอ
ถึงจะสวมเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นราคาไม่กี่สิบหยวน แต่เผยเชียนกลับเดินยืดอกเข้าไปในร้าน ไม่รู้สึกขวยเขินแม้แต่น้อย
นั่นก็เพราะเหตุผลเดิม คือเขามีซินไห่ลู่อยู่ด้วย
“ถึงขนาดตัวบอสจะหาอะไรใส่ได้เยอะ แต่ดิฉันแนะนำสามชุดนี้ค่ะ”
ซินไห่ลู่ไม่ได้สนใจพนักงานร้านเพราะเธอคุ้นเคยกับร้านมากอยู่แล้ว
“สามชุดนี้ ชุดแรกจะเป็นทางการมากกว่า สามารถใส่ไปงานสำคัญต่างๆ เช่น งานประชุมธุรกิจกับประธานบริษัทท่านอื่นๆ หรืองานรับรางวัล อีกสองชุดจะดูสบายๆ เหมาะกับการใส่ในชีวิตประจำวันค่ะ”
พูดอีกอย่างก็คือ อีกสองชุดเหมาะกับการใส่ไปสัมภาษณ์งาน
เขาไม่ต้องใส่ชุดที่ดูเป็นทางการเกินไปเพื่อไปสัมภาษณ์ แต่ก็ต้องดูดีด้วย
รวมถึงการทำงานในทุกๆ วันด้วย เผยเชียนต้องทำให้พนักงานมองเขาเป็นทายาทลำดับสองของตระกูลร่ำรวยผู้รักษาคำพูดของตัวเอง ซึ่งเรื่องนี้จะช่วยเขาในการทำงานได้
ระบบไม่ได้เตือนอะไร
เผยเชียนพยักหน้า “เอาตามนี้”
ซินไห่ลู่หันไปหาพนักงาน “เอาอย่างละสองชุด ลายกับเครื่องประดับต้องต่างกัน วัดตัวได้เลยค่ะ เร่งมือหน่อยนะคะ”
อย่างละสองชุดหรือ
ทำดีมาก!
เผยเชียนเกือบจะโพล่งไปแบบนั้นแต่ต้องห้ามตัวเองไว้
ระบบไม่ได้แจ้งเตือนอะไร หมายความว่าไม่ได้ผิดกฎ!
พนักงานรีบวิ่งมาวัดตัวเผยเชียน
สูทที่นี่ไม่ได้สั่งตัดมือ ไม่อย่างนั้นแต่ละชุดคงใช้เวลาหลายสัปดาห์และเป็นเรื่องยุ่งยากไม่น้อย
สูทที่ร้านมีหลายขนาด พอวัดตัวลูกค้าเสร็จ ทางร้านก็จะเลือกตัวที่พอดีที่สุดมาให้
ทำแบบนี้ก็จะสามารถส่งของได้เร็ว
ระหว่างที่พนักงานกำลังวัดตัวอยู่ เผยเชียนไม่กล้าหมุนตัวไปมาจึงเหลือบไปมองป้ายราคาของเสื้อเชิ้ตตัวใกล้ๆ
หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า
ราคาอยู่ที่หลักหมื่น แถมเลขข้างหน้าไม่ใช่เลขหนึ่งด้วย
ถ้าซื้อชุดพวกนี้หกชุด…
โอ้โห…!
เผยเชียนรู้สึกว่าตัวเองคิดเลขช้าลง
ซินไห่ลู่ยิ้มออกมาเมื่อเผยเชียนวัดตัวเสร็จ “วันนี้บอสทำงานหนักแล้ว พักก่อนไหมคะ เดี๋ยวดิฉันซื้อเสื้อผ้าที่ใช้ใส่ในชีวิตประจำวันให้ บอสจะได้ไม่ต้องเลือกเอง”
ช่างเป็นความสัมพันธ์ที่ดีเหลือเกิน
ดูไว้ นี่คือความเป็นมืออาชีพ!
“เลขาซิน ผมฝากทุกอย่างด้วยนะ”
……………………………
