Chapter 116: ตาย
โรแลนด์นั้นยังคงศึกษาแบบจําลองเวทย์ของหุ่นเชิดเวทย์ในห้องวิจัยของเขา
แสงสว่างสองเส้นส่องมาจากทางหน้าต่างและเหลือทิ้งไว้เพียงจุดแสงสองจุดบนกําแพงหินสี่เท่า
หลังจากนั้น จุดหนึ่งเริ่มหมุนตามเข็มนาฬิกาในขณะที่อีกจุดหนึ่งเริ่มหมุนทวนเข็มนาฬิกา
โรแลนด์ยืนขึ้นเมื่อเห็นจุดแสงทั้งสอง
นี่เป็นสัญญาณที่เขาตกลงไว้กับฮอร์ก นั่นหมายความว่าฆาตกรเคลื่อนไหวแล้ว
ในที่สุดกว่าสองเดือนที่รอคอย ฆาตกรก็อดทนไม่ไหวเสียที
โรแลนด์รีบลงไปตรงบันไดและพบเข้ากับวิเวียนซึ่งกําลังพาเด็กทั้งสองขึ้นบันไดเพื่อชมพื้นที่โดยรอบ
“รองประธานท่านก็จะออกไปข้างนอกเหมือนกันอย่างนั้นเหรอ?”
วิเวียนพบว่ามันแปลกเล็กน้อย ทําไมคนส่วนใหญ่ถึงเลือกจะออกไปข้างนอกวันนี้กัน? เกือบตลอดเวลานักเวทย์นั้นมักจะเก็บตัว พวกเขานั้นมักจะอยู่ในหอคอยเวทย์เพื่อศึกษาเวทมนตร์
มันยากที่จะมีถึงสามคนออกไปข้างนอกพร้อมกันภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมง
นักเวทย์มักจะบ่นออกมาตลอดเวลาว่าไม่มีเวลา พวกเขานั้นมักจะโหยหาการให้มี 240 ชั่วโมงต่อวัน
“ใช่ฉันจะออกไปเดินสักหน่อย สมองของฉันเกือบจะละลายไปเพราะการทดลองเวทย์ในทุกๆวันแล้ว”
วิเวียนต้องการจะไปกับเขาด้วย ทว่าเธอก็ทิ้งความคิดนี้ไปเมื่อเธอมองไปยังเด็กสองคนที่อยู่ข้างเธอ
เมื่อโรแลนด์มอบหมายงานให้เธอแล้ว เธอก็ไม่สามารถละทิ้งหน้าที่พร้อมออกไปกับเขาได้ ไม่อย่างนั้นไม่เพียงแต่เธอจะอดไปซื้อของกับเขาเธอนั้นจะถูกมองว่าขาดความรับผิดชอบได้
“ขอให้สนุกนะคะท่านรอง”
โรแลนด์ยิ้มและโบกมือให้วิเวียนก่อนจะออกจากหอคอยเวทย์ไป
จากนั้นท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นจริงจังทันที มีกระทั่งจิตสังหารออกมาเล็กน้อย
เขานั้นรีบไปยังจุดเกิดเหตุซึ่งมีขอทานสองคนรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อพวกเขาเห็นโรแลนด์ พวกเขานั้นก้มหัวลงพร้อมกล่าวว่า “ท่านหัวหน้าของพวกเราสั่งให้พวกข้านําทางท่าน”
โรแลนด์พยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาตามขอทานทั้งสองออกไปยังนอกเมืองและตรงไปยังป่าใกล้ๆทางเหนือของเมือง เพื่อหลีกเลี่ยงความสนใจ ฆาตกรนั้นเปลี่ยนจุดฆาตกรรม
หลังจากเข้าไปยังปาที่หนาแน่น พวกเขาเดินเข้าไปอีกร้อยเมตร
ในป่ามืด โรแลนด์เห็นฮอร์กและลิงค์ยืนอยู่ไม่ไกล นอกจากนี้ยังมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าพวกเขา คลาอัส
นอกจากนี้ยังมีเด็กสาวชาวไร่ที่สวมเสื้อผ้าที่ดูฉีกขาดอยู่ เธอยืนตัวสั่นอยู่ด้านข้างด้วยความหวาดกลัว
เมื่อได้ยินเสียงดังมาจากทางด้านหลัง ฮอร์กและลิงค์ก็หันกลับไปมอง เมื่อพวกเขาพบกับโรแลนด์ พวกเขาก็ยิ้มพร้อมกล่าวว่า “ต่อไปจะเป็นเรื่องภายในหอคอยเวทย์ของนาย พวกเราจะไม่ยุ่ง”
โรแลนด์พยักหน้า
จากนั้นฮอร์กและลิ้งค์ก็จากไปพร้อมกับเด็กสาว
เหลือเพลียงโรแลนด์และคลาอัสในปาเงียบสงัด
คลาอัสก้มหัวของเขาลงต่ําและไม่กล้ามองไปที่โรแลนด์
โรแลนด์ก็ถอนหายใจออกมาพร้อมถามว่า “ทําไม?”
โรแลนด์นั้นคิดอยู่เสมอว่าทันทีที่เขาพบฆาตกร เขานั้นจะฆ่าทิ้งโดยทันทีอย่างไม่ลังเลและไม่ปล่อยโอกาสให้เขาได้พูดอะไร เพราะถึงยังไงคนร้ายก็ไม่ควรได้รับการไว้ชีวิต
ไม่ใช่ว่าเขานั้นวางแผนจะปล่อยตัวฆาตกรไป เขานั้นแค่สงสัยว่าทําไมคลาอัสถึงทําแบบนี้
ในตอนนั้นเองคลาอัสก็เงยหน้าขึ้นมาและมองไปที่โรแลนด์อย่างละอายใจ “ข้าขอโทษท่านรองประธาน ข้านั้นไม่ได้อยากทําแบบนี้ มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงๆ”
“ทําไมนายถึงต้องทําร้ายและฆ่าเด็กสาวสามัญชนพวกนั้นด้วย? นั่นมันมากเกินไป”
คลาอัสยืนขึ้นในตอนนั้นเองโรแลนด์ก็เห็นว่าแขนของเขานั้นหายไป หน้าของเขาเต็มไปด้วย เหงื่อพร้อมทั้งใบหน้าของเขาที่ซีดเผือด
“ข้านั้นเป็นขุนนาง ทําไมข้าจะทํากับพวกผู้หญิงสกปรกแบบนั้นไม่ได้!” ใบหน้าที่หล่อเหลาของคลาอัสนั้นบิดเบี้ยว
“แล้วนายฆ่าพวกเธอทําไม? ฉันเชื่อว่าด้วยสถานะและหน้าตาของนาย มันไม่ยากเลยที่นายจะหาคนรักดีๆได้” โรแลนด์กล่าวอย่างใจเย็น
คลาอัสตอบกลับใจเย็น “ข้านั้นเป็นขุนนาง”
โรแลนด์นั้นเข้าใจได้ในทันที
บางคนนั้นจะดูถูกสิ่งอื่นๆที่ต่ําต้อยกว่า
ยามว่างของโรแลนด์ เขาได้ยินมาจากวิเวียนว่าคลาอัสนั้นเคยเป็นสมาชิกของตระกูลขุนนางที่ล่มสลาย เป็นธรรมดาที่เขาจะไม่กล่าวถึงมัน ทว่าคนที่มีความมั่นใจในตัวเองสูงและอ่อนไหว เขานั้นกลัวว่าคนอื่นจะมองเขาว่าต่ําต้อย
ทุกสิ่งนั้นถูกเก็บซ่อนไว้ภายในใจของเขา
โรแลนด์นั้นไม่เข้าใจคนที่มีจิตใจเช่นนี้และไม่คิดจะเข้าใจมัน เขามองไปที่คลาอัสพร้อมพูดอย่างใจเย็นว่า “นายมีสิ่งสุดท้ายที่อยากจะพูดไหม?”
ใบหน้าของคลาอัสซีดมากขึ้นกว่าเดิม “ท่านรองท่านล้อข้าเล่นใช่ไหม?”
“นายคิดว่าคนอย่างฉันจะชอบเล่นมุกตลกไปเรื่อย?” โรแลนด์มองไปที่เขาด้วยท่าทีที่เคร่งขึม
“มันก็แค่ผู้หญิงราคาถูก…ข้าสามารถจ่ายได้”
โรแลนด์มองไปที่เขาอย่างเงียบๆ
“ท่านรอง ท่านอย่าโหดร้ายอย่างงี้สิ พวกผู้หญิงพวกนั้นก็แค่คนชั้นต่ํา ข้าไม่เคยทําอะไรกับกับพวกขุนนางมาก่อนเลยด้วยซ้ํา”
โรแลนด์ก็ยังคงมองเขาอย่างเงียบๆ
ใบหน้าของคลาอัสนั้นซีดเผือกยิ่งกว่าเดิม
เขานั้นรู้ดีว่าสถานการจะเลวร้ายขนาดไหนหากคนที่ใจเย็นอย่างโรแลนด์นั้นเลือกที่จะเงียบ
เท้าของคลาอัสอ่อนแรงเขาล้มและคุกเข่าลง “ท่านรอง ลองนึกถึงทุกสิ่งที่ข้าเคยทําให้ท่านสิ”
ทันใดนั้นแขนเวทย์ขนาดยักษ์ก็ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าโรแลนด์และฟาดเขาจนเกิดลมกระโชกแรง
มันเป็นรูปแบบเวทย์ที่พัฒนาแล้วของแขนเวทย์ซึ่งโรแลนด์เป็นคนสอน คลาอัสนั้นเริ่มชํานาญมันแล้ว
โขคร้ายที่มีแขนเวทย์ขนาดใหญ่ป้องกันหมัดนั้นไว้
มันเป็นเพียงแค่การโจมตีหลอกๆเท่านั้น เขาไม่คิดอยู่แล้วว่าเขานั้นจะสามารถสู้โรแลนด์ได้
การโจมตีนั้นก็เพื่อเป็นการเปิดโอกาสให้เขาหนีก็เท่านั้น
เมื่อเห็นแขนเวทย์ทั้งสองปะทะกัน คลาอัสก็ดีดตัวขึ้นพร้อมวิ่งลึกเข้าไปในป่า
ทว่าฝีเท้าของเขาก็ช้าลงเรื่อยๆ
ภายในเวลาไม่ถึงสองวิ เขาก็ยืนอยู่กับที่
ในตอนนั้นเองเขามองลงไปที่พื้นและพบว่าพทันบริเวณที่เขายืนอยู่นั้นถูกปกคลุม ไปด้วยชั้นน้ําแข็งหนา
ขาของเขานั้นถูกแช่แข็ง
วงแหวนเยือกแข็ง!
คลาอัสมองไปที่ขาของตัวเองด้วยอาการตกตะลึง น้ําแข็งเริ่มเกาะขาของเขาด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ
ภายในเวลาอันสั้นเขานั้นไม่ได้รับความรู้สึกจากขาของเขาอีกต่อไป เขานั้นพยายามบิดร่างกายส่วนบนของตัวเองอย่างยากลําบากเพื่อจ้องมองไปที่โรแลนด์ เขานั้นต้องการที่จะพูดบางสิ่งออกมา ทว่าความอบอุ่นในร่างกายของเขาเริ่มหายไป เขาไม่สามารถควบคุมกล้ามเนื้อของเขาได้อีกต่อไป
สองวินาทีต่อมา น้ําแข็งก็ขึ้นมาถึงตรงหน้าเขา ครึ่งวินาทีให้หลังคลาอัสก็กลายเป็นรูปปั้นหิมะสีขาว
โรแลนด์นั้นเดินเข้าไปหาคลาอัสพร้อมถอนหายใจออกมา
การฆ่าใครสักคน…เขานั้นไม่ได้รู้สึกเหมือนว่าตัวเองนั้นได้ฆ่าใครไป เขานั้นรู้สึกเหมือนเขาขยี้แมลงตัวเล็กๆจนตาย แม้จะรู้สึกไม่ดีนักทว่าเขาก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดในหัวใจแต่อย่างใด
หรือว่าในที่สุดเขาก็คิดได้ว่านี่เป็นเกมเสียที?
หรือเขานั้นเกิดมาพร้อมกับความเลือดเย็น
โรแลนด์นั้นสับสนเป็นอย่างมาก
