บทที่ 69 ชั่วร้ายเกินไปแล้ว!
บทที่ 69 ชั่วร้ายเกินไปแล้ว!
“แม่งเอ๊ย!” หัวหน้ากลุ่มกรีดร้องแล้วกระโดดหนีอย่างขยะแขยง
“ฮ่า ๆๆ” คนในกลุ่มทนไม่ไหวอีกต่อไป และหัวเราะจนท้องแข็งกันหมด
“เว่ยจื่อเฉียง ตอนออกบ้านนายไม่ได้ดูปฏิทินหรือไง ทั้งที่ล้มท่าหมากินขี้แล้ว ยังมาถูกถ่มน้ำลายใส่หน้าอีก! ฮ่า ๆๆ”
“ปีชงหรือเปล่าเนี่ย อยู่ให้ห่างจากเขาไว้นะเพื่อน”
ไม่มีใครสังเกตเห็นว่ามุมปากของฟางชิวนั้นกำลังยกขึ้นอยู่
“แหวะ” หัวหน้ากลุ่มนามว่าเว่ยจื่อเฉียง พยายามอดทนต่อความรังเกียจน้ำลายบนหน้าแล้วเอ่ยถามอย่างโกรธเคือง “ใครมีทิชชู่บ้าง ขอหน่อย!”
ลูกน้องคนหนึ่งหัวเราะพลางหยิบทิชชู่ออกมาแล้วยื่นให้เว่ยจื่อเฉียง เจ้าตัวรีบเช็ดน้ำลายออกจากใบหน้าของเขาอย่างรวดเร็ว
ทิชชู่รอยเช็ดน้ำลายสัมผัสกับริมฝีปากโดยไม่ได้ตั้งใจ
คราวนี้หัวหน้าหนุ่มรู้สึกขยะแขยงจนอยากร้อง อี๋!
“แหวะ”
เว่ยจื่อเฉียงคิดว่าตนก็มีน้ำลายเหมือนกันจึงจ้องไปที่ชายหนุ่มผมสั้นแล้วถ่มน้ำลายออกมาสองสามครั้ง
และก็เป็นโชคดีของเว่ยจื่อเฉียงอีกครั้งที่ลมพัดมาพอดีตอนที่ถ่มน้ำลาย
แปะ!
น้ำลายของเว่ยจื่อเฉียงเลยกระเด็นโดนหน้าของชายหนุ่มผมสั้น
คนในกลุ่มต่างก็พากันเงียบไปชั่วครู่หนึ่ง
ทุกคนล้วนตกตะลึง
หัวหน้ากลุ่มอย่างเว่ยจื่อเฉียงก็ตกตะลึงเช่นกัน
ชายหนุ่มผมสั้นอาเจียนออกมาทั้งที่ยังไม่หายอึ้งดี
ทั้งตรอกพลันเงียบสงบ เหมือนว่าเวลาดูจะหยุดนิ่งไปดื้อ ๆ
“แกตั้งใจทำใช่ไหม?” เมื่อชายหนุ่มผมสั้นได้สติกลับมา เขาก็ถามหัวหน้ากลุ่มอย่างไม่พอใจ
“แกสิที่ตั้งใจทำ! ถุยมาฉันก็ถุยกลับ ไม่ยุติธรรมตรงไหน” หัวหน้ากลุ่มเถียงกลับ
“บัดซบ! ฉันไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกตั้งใจหรือเปล่า แต่ฉันเห็นว่าแกถุยน้ำลายใส่หน้าฉันเมื่อกี้!” ชายหนุ่มผมสั้นตอบด้วยใบหน้าดำคร่ำเครียด
“แม่งเอ๊ย! ตอนที่แกถุยน้ำลายใส่หน้าฉัน ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับแกเลยนะ แกยังมากล่าวหาฉันอีก! ตาแกบอดรึไง! แม่มันเถอะ! ใครบอกว่าฉันถุยน้ำลายใส่แก ฉันถุยน้ำลายลงบนพื้นต่างหาก แล้วถ้าเกิดฉันตั้งใจถุยใส่หน้าแกจริง ๆ แกจะทำไม?”
เมื่อชายหนุ่มผมสั้นเห็นท่าทางของหัวหน้ากลุ่มแล้ว ความโกรธของเขาก็ลุกเป็นไฟทันที
โดนคนถุยน้ำลายใส่หน้า แล้วยังโดนท้าทายอีก ข่มใจไม่อยู่แล้ว!
“แกมันตาบอด ทั้งครอบครัวของแกก็ด้วย แกจงใจถุยใส่หน้าฉัน!”
ชายหนุ่มผมสั้นพุ่งไปข้างหน้าด้วยความโกรธ เขากระแทกหน้าอกของหัวหน้ากลุ่มอันธพาลอย่างแรง
“อยากโดนดีใช่ไหม ก็เข้ามาดิ! ฉันรู้ว่าแกเห็นหน้าฉันแล้วรู้สึกขัดตา เพราะฉันเห็นหน้าแกแล้วก็รู้สึกขัดตาเหมือนกัน!” หัวหน้ากลุ่มก็กระแทกหน้าอกของเขากลับอย่างไม่เกรงกลัวใคร
“ใจเย็น ๆ ใจเย็น ๆ ทุกคนใจเย็น ๆ!” เมื่อเห็นแบบนี้ คนอื่น ๆ ก็เข้าไปแยกทั้งสองคนออกจากกัน
แต่การห้ามปรามกลับกลายเป็นการเอาน้ำมันราดกองไฟ ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ความโกรธของทั้งสองคนยิ่งปะทุขึ้นกว่าเดิม
ไม่มีใครยอมใคร!
และจะยอมตอนนี้ก็ไม่ได้!
เมื่อชนวนถูกจุดขึ้นแล้ว การทะเลาะวิวาทจึงเริ่มต้นขึ้นมาดื้อ ๆ
“แยกกันไปได้แล้ว อย่าลืมว่าพวกเรามาที่นี่เพื่ออะไร อยากให้คนแห่มาที่นี่หรือไง?” มีคนหนึ่งกระซิบบอกกับคนสองคนที่กำลังตะลุมบอน
ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างโกรธจัด จากนั้นก็หยุดทะเลาะวิวาทกันทันที
พวกเขามาเพื่อเล่นงานคน พูดออกมาแล้วมันก็น่าอาย
แต่อย่างไรก็ไม่สามารถปล่อยฟางชิวไปได้
วันนี้ต้องรีบจัดการหมอนี่ให้ได้!
ดังนั้น ทุกคนจึงหยุดทะเลาะชั่วคราว แล้วก็มองไปรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ จากนั้นก็ก้าวเดินต่อไป
แต่ยังไปไม่ถึงไหนก็เกิดเรื่องขึ้นอีกแล้ว!
“อั๊ก!” มีเสียงคนร้องดังขึ้นมา
เนื่องจากมีคนหนึ่งเหยียดขาไปด้านข้างโดยไม่ตั้งใจ ทำให้อีกคนที่เดินอยู่ข้าง ๆ ล้มลงไปกับพื้น
ต่อมา คนที่เดินเคียงคู่กับหัวหน้ากลุ่ม ก็เตะโดนหินขนาดเท่ากำปั้นอย่างไม่รู้ตัว แต่เพราะก้อนหินมันหนัก เขาเลยเตะหินไม่กระเด็น และก็ได้แต่ยกเท้าขึ้นร้องด้วยความเจ็บปวดและกระโดดหยองแหยงไปมา
“ชิบหายกันหมดแล้ว พวกแกเป็นอะไรกันอีก วันนี้ไม่สบายกันรึไง” หัวหน้ากลุ่มอดไม่ได้ที่จะถามอย่างข้องใจ
ความโกรธที่ถูกกดไว้เมื่อครู่นี้ได้ระเบิดออกมาอีกครั้ง
แต่แล้วเสียงร้องก็ดังขึ้นอีกรอบ!
“โอ๊ย!”
เสียงเจ็บขาดังขึ้นมาอีกแล้ว
สามคนที่เดินตามหลังฟางชิวมักจะสะดุดหรือไม่ก็ทำให้เพื่อนคนอื่นสะดุดล้มกันไปทีละคนสองคนอย่างไม่มีเหตุผล
สีหน้าของหัวหน้ากลุ่มก็เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา
นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ย?
ตรอกนี้เพิ่งเดินมาแค่สิบห้าหรือสิบหกเมตรเท่านั้น ยังไม่ถึงครึ่งทางด้วยซ้ำ!
แต่คนที่มาด้วยส่วนใหญ่ได้รับบาดเจ็บกันหมดแล้ว!
วันนี้แย่ชะมัด สงสัยเขาไม่ได้ดูปฏิทินก่อนออกจากบ้านจริง ๆ!
แถมยังมีคนกล้าหาเรื่องอีก!
ยิ่งคิดหัวหน้ากลุ่มก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ
กลุ่มของพวกเขาไปขู่ฟางชิวให้ตามมาด้วยก็เลยกลายเป็นแบบนี้ พวกเขามาที่นี่เพื่อสะสางเรื่องราว แต่กลับเหมือนมีมือที่สามที่มองไม่เห็นคอยจ้องเล่นงานพวกเขาอยู่ไม่มีผิด
“ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้”
หัวหน้ากลุ่มคำราม ขณะมองไปที่ฟางชิวอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “มาสะสางปัญหากันตรงนี้เถอะ! ไม่จำเป็นต้องไปที่เดิมหรอก!” หลังจากพูดจบ เขาก็เดินเข้าไปหาฟางชิว
ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อยแล้วกวาดสายตามองทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า จากนั้นก็เงยหน้ามองเสื้อผ้าที่ห้อยลงมาจากระเบียงข้างบน
วิ้ว!
จู่ ๆ ก็มีลมพัดมา ทำให้เสื้อผ้าที่ตากบนระเบียงของอาคารถูกลมพัดจนร่วงตกลงมาคลุมหัวของคนทั้งกลุ่ม
พวกเขาจึงรู้สึกเหมือนมีคนเอากระสอบมาคลุมหัว ดวงตาพลันพร่ามัว มองไม่เห็นอะไรเลย
“แม่ง!”
“เอาออกไปเดี๋ยวนี้!”
“เอาออกไปนะ อย่ามายุ่งกับฉัน!”
…
คนกลุ่มนั้นรีบดึงผ้าห่มออก แต่พอพวกเขาสลัดผ้าห่มออกแล้ว ก็ไม่พบร่องรอยของฟางชิวอีกต่อไป
“ฟางชิวล่ะ?” หัวหน้ากลุ่มถามอย่างตกตะลึง
“หนีไปแล้วมั้ง” อีกคนพูดอย่างไม่แน่ใจ
“บ้าเอ๊ย ในเวลาสั้น ๆ แบบนี้น่ะเหรอ” หัวหน้ากลุ่มกวาดตาดู ทว่าก็ไม่เจอใครแล้ว
พวกเขาใช้เวลาแค่ไม่กี่วินาทีในการออกจากกองผ้า แต่ฟางชิวก็หายตัวไปในเวลาอันสั้น จะเร็วเกินไปไหม?
“ไล่ตามไปดีไหม” อีกคนหนึ่งถาม
“แกจะไล่ตามอะไรล่ะ ไล่ตามออกไปตอนนี้ก็มีแต่คนพลุกพล่าน! เกาเฟยคงหัวเราะเยาะพวกเราแน่ ๆ!” หัวหน้ากลุ่มพูดอย่างหดหู่ใจ
วันนี้มันห่วยแตกมาก
พวกเขาคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้ดี เพราะไม่ว่าจะเป็นนักศึกษาของสถาบันกีฬาหรือนักศึกษาของมหาวิทยาลัยต่าง ๆ พวกเขาก็มักมีเรื่องที่จะขอความช่วยเหลือจากกันและกันเสมอ
วิธีนี้ก็จะทำให้สาวเรื่องราวไม่ถึงตัวเอง
การทุบใครสักคนเป็นเรื่องที่ง่ายมาก แต่ใครจะคิดว่าจะมีคนหนีรอดไปได้!
พวกเขาเกือบจะได้ต่อสู้แบบดุเดือดแล้ว!
แต่ทุกคนกลับบาดเจ็บ! ซวยชะมัด!
“วันนี้แปลกมาก ฉันกล้าถ่มน้ำลายใส่หน้าคนอื่นด้วย”
หัวหน้ากลุ่มเหลือบมองชายหนุ่มผมสั้นอย่างโมโหจัดแล้วพูดว่า “ดวงของเด็กคนนั้นดีจริง ๆ คราวนี้จะปล่อยให้หนีไปก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวพวกเราค่อยหาโอกาสเล่นงาน” ทุกคนในกลุ่มพยักหน้ากันอย่างเห็นด้วย
จากนั้นคนกลุ่มนี้ก็พากันจากไป
ที่บนระเบียงของชาวบ้านแถวนั้น ฟางชิวยืนอยู่บนนั้นพร้อมกับเอามือกอดอก “เป็นเกาเฟยสินะ…”
ในที่สุดเขาก็รู้ว่าใครมาหาเรื่องเขา
ฟางชิวยิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็กระโดดลงไปข้างล่าง และหายตัวไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินกลับไปที่มหาวิทยาลัยการแพทย์แผนจีนเจียงจิงเพียงลำพัง
เมื่อกลับมาถึงหอพักแล้ว เขาก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อ
หลังจากอ่านหนังสือเสร็จ เมื่อใกล้เวลาที่การให้บริการยืมหนังสือของห้องสมุดกำลังจะปิด เขาก็เอาหนังสือไปคืน
บรรณารักษ์คนเดิมก็ยังไม่กลับมา และยังคงเป็นคนอื่นที่มาทำหน้าที่แทน
ฟางชิวถามอีกครั้งว่าบรรณารักษ์คนเดิมจะกลับมาเมื่อไร แต่คำตอบที่ได้รับก็ยังไม่ชัดเจน
เขาจึงทำได้เพียงเอาหนังสือพื้นฐานเกี่ยวกับมะเร็งกระเพาะอาหารมาอ่านต่อที่หอพัก
ขณะที่ฟางชิวกำลังอ่านหนังสืออยู่ในหอพัก จู่ ๆ ก็มีป้ายประกาศติดไว้ที่หน้าอาคารเรียนของมหาวิทยาลัยการแพทย์แผนจีนเจียงจิง รวมถึงที่ทางเข้ามหาวิทยาลัยที่ติดกับถนนขนมด้วย
ทันทีที่ป้ายประกาศนี้ออกมา ก็ดึงดูดให้นักศึกษาจำนวนมากหยุดดูทันที
‘เมื่อเร็ว ๆ นี้ มีกลุ่มโจรออกอาละวาดมาที่ถนนขนม และนักศึกษาจำนวนมากถูกขโมยทรัพย์สิน
หลังจากที่มหาวิทยาลัยทราบเรื่องก็ได้โทรแจ้งตำรวจทันที หลังจากที่ตำรวจได้รับแจ้ง ทางสถานีตำรวจเซียนหลินก็พยายามจับกลุ่มโจรนี้กันอย่างต่อเนื่อง เพื่อกำจัดกลุ่มโจรให้หมดสิ้นไป
มีรายงานว่าโจรกลุ่มนี้อาละวาดอย่างมากในช่วงวันที่ผ่านมา ไม่เพียงแต่ขโมยและปลอมเป็นตำรวจเพื่อช่วยชีวิตผู้สมรู้ร่วมคิดเท่านั้น แต่ยังพยายามทำร้ายประชาชนคนอื่น โชคดีที่ไม่มีอันตรายร้ายแรงเกิดขึ้น ดังนั้น ในนามของอาจารย์ นักศึกษา และมหาวิทยาลัย ขอขอบคุณสถานีตำรวจเซียนหลินสำหรับการทำงานหนักของตำรวจ
ถึงแม้จะจับกลุ่มโจรได้ แต่อย่างไรก็ตาม การสัญจรของผู้คนบนถนนขนมนั้นมีความแออัด นักศึกษาในมหาวิทยาลัยต้องไม่ละเลยการเฝ้าระวัง และปกป้องความปลอดภัยกับทรัพย์สินของตนเอง
นอกจากนี้ เจ้าของทรัพย์สินที่ถูกขโมยไป สามารถไปที่สถานีตำรวจเซียนหลิน เพื่อหาทรัพย์สินที่สูญหายไปได้’
การประกาศนั้นมีเนื้อหาสั้น ๆ แต่ก็กระตุ้นความรู้สึกผู้คนได้ไม่เลวเลย
โดยเฉพาะโหย่วเสวียที่เห็นประกาศนั้น เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ถ่ายรูปป้ายประกาศทั้งหมด แล้วโพสต์ลงในเว็บบอร์ดของมหาวิทยาลัยอย่างรวดเร็ว
‘ข่าวดี ข่าวดี แก๊งโจรที่ถนนขนมโดนรวบแล้ว!’
โพสต์นี้ดึงดูดความสนใจจากผู้คนนับไม่ถ้วน ทำให้พวกเขาคลิกเปิดดูเว็บบอร์ดทันที
ประชาชนถือว่าอาหารเป็นสิ่งสำคัญเทียบเท่าฟ้า!
ยิ่งไปกว่านั้น ที่นี่ยังเป็นโลกของนักชิมอีกด้วย
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมถนนขนมถึงเป็นสถานที่ยอดนิยมสำหรับนักศึกษาในมหาวิทยาลัย แค่นักศึกษาสองสามคนวิ่งไปที่ถนนขนม พวกเขาก็จะถูกกระตุ้นด้วยกลิ่นหอม ๆ ของอาหารทันที ไม่ว่าจะเป็นปิ้งย่างหรือแม้แต่บะหมี่ก็ตาม
เพราะเหตุนี้เอง ปัญหาเรื่องความปลอดภัยของถนนขนมจึงเป็นเรื่องใหญ่
แต่ตอนนี้
ทันทีที่โพสต์นี้เผยแพร่ออกมาก็ดึงดูดความสนใจของนักศึกษาหลายคนในทันที และนักศึกษาเหล่านั้นก็โล่งใจกันเป็นอย่างมาก
[ฮ่า ๆ ตอนนี้พวกเราไปกินขนมได้อย่างมั่นใจแล้ว ไม่ต้องกลัวพวกโจรอีกต่อไป]
[ในที่สุดก็จับได้เสียที พวกมันทำร้ายผู้คนตั้งเยอะ จับได้ก็ดีแล้ว!]
[ถูกจับก็ดีแล้ว ฉันจำได้ว่าเพื่อนร่วมชั้นหลายคนตกเป็นเป้าหมายของกลุ่มโจรพวกนี้ เมื่อก่อนมีอยู่คนหนึ่ง ถูกขโมยค่าใช้จ่ายที่ต้องใช้ทั้งเทอมไป]
[มหาวิทยาลัยควรมอบโล่ให้ลุงตำรวจนะ!]
หลายคนแสดงความคิดเห็นที่ใต้โพสต์
ทุกคนดูตื่นเต้นมาก และมีคนมากมายที่ปรบมือดีใจกับข่าวนี้
แล้วมีนักศึกษาคนหนึ่งที่อยู่ในเหตุการณ์คืนที่กลุ่มโจรพวกนี้ถูกจับ เขาตกตะลึงทันทีที่เห็นเมื่อเห็นโพสต์นี้
[แม่งเอ๊ย ปลอมเป็นตำรวจเพื่อช่วยผู้สมรู้ร่วมคิดของตัวเอง ตำรวจในคืนที่ชายลึกลับปรากฏตัวเป็นตำรวจปลอมหรอกเหรอ]
เมื่อมีคำถามนี้ออกมา ทุกคนก็ตกตะลึง
คนในเหตุการณ์ออกมาเล่ากันอย่างคึกคัก
พวกเขาอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้น
โจรถูกตำรวจจับไปในวันนั้นจริง ๆ
แต่เจ้าหน้าที่ตำรวจเป็นตำรวจปลอมหรอกหรือ
แถมยังแสร้งตีเนียนต่อหน้าพวกเขาอีกต่างหาก!
