บทที่ 134 พวกนักศึกษาเป็นอะไรหรือเปล่า
บทที่ 134 พวกนักศึกษาเป็นอะไรหรือเปล่า
“บ้าเอ๊ย!”
ฟางชิวโกรธจนต้องสบถออกมา
เขาถอยออกมาหลายเมตร จากนั้นวางถังดับเพลิงลง ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วก็เหลือบไปเห็นหัวจ่ายน้ำดับเพลิงติดอยู่ที่ผนังไม่ไกลกัน
เขากระแทกตู้จ่ายน้ำดับเพลิงให้เปิดออก ก่อนจะหมุนวาล์วของหัวจ่ายน้ำอย่างรีบเร่ง
ปรากฏว่าไม่มีน้ำ!
“มีไว้ประดับเฉย ๆ หรือยังไง!” ฟางชิวโมโหถึงขีดสุด
ถังดับเพลิงก็ใช้ไม่ได้ หัวจ่ายน้ำก็ด้วย นี่มันบ้าอะไรกัน?
ชีวิตของนักศึกษาไม่ควรได้รับการปฏิบัติที่ไม่เหมาะสมแบบนี้!
แม้จะมีความเดือดดาลอยู่ไม่น้อย แต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาโกรธ เขาไม่มีทางอื่นแล้ว
ชายหนุ่มกลับไปที่เดิม ก่อนจะคว้าถังขยะใบใหญ่ทั้งสองใบขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นจึงกระโจนออกจากหน้าต่างชั้นหกและพุ่งไปที่ทะเลสาบ
เขาแบกน้ำอีกสองถังใหญ่มาราดลงบนกองไฟอีกครั้งภายในเวลาเพียงชั่วพริบตา
ผู้คนต่างตกตะลึงกับความเร็วอันน่าสะพรึงกลัวของฟางชิว นี่ย่อมไม่ใช่เรื่องที่คนปกติจะทำได้ ทุกคนล้วนจ้องมองไปที่ฟางชิวอย่างทึ่ง ๆ จนลืมแม้กระทั่งต้องดับไฟ
เขาทะยานไปมาอยู่สามครั้ง
ในที่สุด ไฟที่ลุกไหม้ในหอพักอยู่ดับลง
เมื่อเห็นว่าไฟดับสนิทแล้ว ฟางชิวที่ยืนอยู่บนระเบียงก็หอบหายใจพลางปาดเหงื่อบนหน้าผากทิ้ง
แม้ว่าห้องพักสองห้องที่อยู่ถัดไปและห้องพักอีกสองสามห้องที่อยู่ชั้นบนจะไม่ได้ถูกไฟไหม้ แต่ก็มีควันไฟอยู่มากเกินกว่าที่จะอาศัยอยู่ได้ อย่างไรก็โชคดีที่ไม่มีใครเป็นอะไร
ผู้คนที่เฝ้ามองสถานการณ์อยู่ต่างตกตะลึงเมื่อเห็นว่าฟางชิวไม่เพียงช่วยชีวิตคน แต่ยังดับไฟด้วยตัวเขาเองอีกต่างหาก
แปะ! แปะ! แปะ!
ทุกคนต่างปรบมือให้ฟางชิวอย่างไม่รู้ตัวด้วยความตื่นเต้น
ในที่สุดไฟดับก็ลงแล้ว
เมื่อมองไปยังร่างของชายลึกลับที่ยืนอยู่บนระเบียงด้านบน ดวงตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความเคารพและยำเกรง
หากไม่มีชายลึกลับ ก็ไม่อาจบอกได้ว่าไฟนี้จะลุกลามไปไกลถึงเพียงใดในค่ำคืนนี้
หากไม่มีชายลึกลับ นักศึกษาหญิงคนนั้นอาจต้องตาย
โชคดีที่มันจบลงแล้ว และผู้ที่ทำให้ทุกอย่างจบลงก็คือชายที่ร่างย้อมไปด้วยเงารัตติกาลคนนั้น
ไม่มีใครรู้ชื่อของเขา รู้เพียงฉายาที่เรียกขานกันว่าชายลึกลับ
ช่างโชคดีจริง ๆ ที่มีชายลึกลับอยู่ในมหาวิทยาลัย!
ในสายตาของพวกเขา ชายลึกลับเป็นฮีโร่ผู้มีความสามารถในทุกด้าน!
เป็นฮีโร่ที่สามารถเทียบได้กับซูเปอร์แมนเลยทีเดียว!
ท่ามกลางเสียงปรบมือกึกก้องของฝูงชน ฟางชิวก็ทะยานลงมาจากชั้นหกพร้อมถังขยะขนาดใหญ่สองใบในมือ หลังจากเหยียบถึงพื้น เขาก็นำถังขยะไปวางไว้ที่เดิม
ปัง!
ฟางชิวย่ำเท้าอย่างหนักแน่นหนึ่งครั้ง พริบตาเดียวปราณของเขาก็ทำงาน ส่งผลให้กองขยะขนาดใหญ่สองกองบนพื้นปลิวว่อนขึ้นโดยพลัน
ฟางชิววาดมือบนอากาศอย่างรวดเร็ว ราวกับมีลมกระโชกแรงจากการวาดมือของเขา กองขยะขนาดใหญ่สองกองที่ปลิวว่อนอยู่กลางอากาศถูกกวาดกลับเข้าไปในถังขยะเปียกทั้งสองใบในทันทีทันใด
บนพื้นไม่มีขยะหลงเหลืออยู่อีก เอาเข้าจริงสะอาดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
การกระทำนี้ส่งผลให้ทุกคนตกตะลึงอีกครั้ง
อะไรเนี่ย!
แบบนี้ก็ยอดเลย! หมดปัญหาเรื่องทำความสะอาดอีกหนึ่งต่อ
หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ฟางชิวก็ทำท่าจะจากไป
“อย่า! อย่าไป!”
“อย่าเพิ่งไป! เทพผู้ยิ่งใหญ่! พูดอะไรสักหน่อยสิ!”
“ชายลึกลับ รอฉันก่อน…”
เมื่อเห็นว่าชายลึกลับกำลังจะจากไป พวกเขาจึงตะโกนออกมาด้วยความเร่งรีบ อีกทั้งยังกรูไปห้อมล้อมฟางชิวเอาไว้
เห็นได้ชัดว่าในคืนนี้พวกเขาจะไม่ยอมปล่อยชายลึกลับไปเด็ดขาด
ทุกคนต่างปลาบปลื้มใจ ต้องการรู้ตัวตนจริงของชายลึกลับให้ได้
แม้ได้ยินเสียงตะโกนของฝูงชน แต่ฟางชิวกลับไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเดินแม้แต่น้อย เขาทะยานกายหายไปจากสายตาของทุกคนแล้วตรงสู่ความมืดมิดอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นดังนั้น กลุ่มคนที่ไล่ตามมาอย่างเร่งรีบจำต้องยอมแพ้
“เฮ้อ!”
เสียงทอดถอนหายใจดังขึ้นด้วยความหงุดหงิด
เกือบจะจับได้แล้วเชียว!
เป็นเรื่องยากไม่น้อยที่จะได้พบกับชายลึกลับอีก แต่กลับปล่อยให้หลุดมือไปอีกครั้งจนได้
ระหว่างที่ทุกคนกำลังรำพึงรำพันกันอย่างเสียดาย เสียงไซเรนก็ดังขึ้น
วี้หว่อ! วี้หว่อ!
รถดับเพลิงมาแล้ว
นักศึกษาที่เห็นว่าเกิดไฟไหม้ได้โทรแจ้งตำรวจตั้งแต่แรก ตอนนี้รถดับเพลิงจึงมาถึงหน้าหอพักในที่สุด
ส่วนฟางชิวนั้น หลังจากออกมาจากฝูงชน เขาก็กลับไปยังสถานที่ที่เขาซ่อนเสื้อผ้าไว้แล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนที่จะคว้าหนังสือ กลับไปยังที่เกิดเหตุอีกครั้งอย่างเงียบ ๆ
ในตอนที่ฟางชิวมาถึง รถดับเพลิงก็เพิ่งมาถึงด้านล่างของหอพักนักศึกษาหญิงแล้ว
แกร๊ก!
ประตูรถถูกเปิดออก ชายคนหนึ่งที่สวมชุดดับเพลิง อายุราวยี่สิบเจ็ดหรือยี่สิบแปดปี กระโดดลงมาจากที่นั่งผู้โดยสาร ก่อนจะจับนักศึกษาคนหนึ่งไว้พร้อมเอ่ยถามด้วยความร้อนใจ “ไฟไหม้ตรงไหน?”
นักดับเพลิงคนอื่น ๆ ก็ไม่รอช้า ลงจากรถก็ต่างรีบไปเตรียมอุปกรณ์ดับเพลิง
นักศึกษาที่ถูกจับไว้ได้แต่ยืนตัวแข็งค้าง เขาชี้ไปที่ชั้นหกของหอพักนักศึกษาหญิงแล้วเอ่ยว่า “หอพักชั้นนั้นถูกไฟไหม้จนเป็นสีดำไปแล้ว”
เจ้าหน้าที่ดับเพลิงเงยหน้าขึ้นทันที แล้วก็พบว่าไฟมอดดับลงแล้วจริง ๆ ตรงชั้นหกไม่มีประกายไฟใดหลงเหลืออยู่ มีเพียงคราบเขม่าสีดำก็เท่านั้น
“ไฟดับลงแล้วสินะ?”
เจ้าหน้าที่ดับเพลิงกล่าวด้วยความโล่งใจ แต่ถึงอย่างนั้น สายตาของเขายังคงจับจ้องไปยังหอพักที่ถูกไฟไหม้
“หืม?”
เดิมทีนักดับเพลิงคิดว่าไฟที่นักศึกษากลุ่มนี้ดับไปนั้นเป็นเพียงกองไฟเล็ก ๆ แต่เมื่อตรวจสอบอย่างละเอียดก็พบว่าหอพักทั้งหลังถูกเผาจนเป็นสีดำ แม้แต่ผนังด้านนอกเกินกว่าครึ่งก็กลายเป็นสีดำ ประตูหอพักถูกไฟไหม้ทั้งหมด มองผ่านระเบียงจึงเห็นว่าผ้าม่านและข้าวของอื่น ๆ ถูกไฟไหม้เช่นกัน อีกทั้งยังมีเขม่าขี้เถ้าสีดำติดอยู่ที่ระเบียงอีก
ในฐานะนักดับเพลิง แค่มองเพียงนิดเดียวเขาก็สามารถบอกได้ว่าเปลวไฟนั้นรุนแรงแค่ไหน ไหม้ขนาดนี้คงยากที่จะดับได้ง่าย
หากไม่มีอุปกรณ์ระดับมืออาชีพก็ไม่สามารถดับไฟได้
“ทำไมเพลิงไฟถึงดับแล้วล่ะ?”
เจ้าหน้าที่ดับเพลิงถามนักศึกษาที่อยู่ข้าง ๆ เขาด้วยน้ำเสียงตระหนก “พวกเธอมีอุปกรณ์ดับเพลิงในหอพักไหม ถ้าไม่มีอุปกรณ์ระดับมืออาชีพก็ไม่สามารถดับไฟไหม้ขนาดนี้ได้หรอกนะ”
ระหว่างที่ถาม นักศึกษาจำนวนไม่น้อยก็กรูกันเข้ามา
“เป็นชายลึกลับ!”
“ชายลึกลับเป็นคนดับไฟ!”
“ก่อนที่คุณจะมา ชายลึกลับโฉบไปมาตั้งหลายครั้งเพื่อดับไฟ”
เหล่านักศึกษาต่างพากันตะโกนพร้อมกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจเพื่อเล่าว่าชายลึกลับนั้นน่าเกรงขามแค่ไหน
ท่าทางที่แสดงออกมานั้นเต็มไปด้วยความคลั่งไคล้อย่างยิ่ง
“ชายลึกลับ?”
เจ้าหน้าที่ดับเพลิงตะลึงงันเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาเอ่ยถามด้วยความไม่เชื่อ “ชายลึกลับอะไรกัน แค่คนเดียวเหรอ จะเป็นไปได้ยังไง?”
“ใช่สิ! ใช่! เขาทำทุกอย่างคนเดียว!”
“พวกเราเห็นกับตาตอนเขาดับไฟเองคนเดียว”
“ก่อนจะดับไฟ ในหอพักยังมีคนอยู่ ชายลึกลับทะยานตัวขึ้นไปที่ชั้นหกตรง ๆ เลย เห็นแล้วยังอึ้งอยู่เลย!”
“ใช่ ชายลึกลับสุดยอดมาก ไม่เพียงแต่ช่วยคนเท่านั้น แต่เขาเอาถังขยะใบใหญ่สองใบนั้นไปตักน้ำจากทะเลสาบแล้วทะยานขึ้นไปที่ชั้นหกทั้งหมดสี่ครั้งเพื่อดับไฟ”
“ยังมีเรื่องที่สุดยอดนี้อีก ตรงนั้นมีขยะกองเต็มพื้น เขาทำแค่ย่ำเท้าหนึ่งครั้ง วาดมือในอากาศ ขยะทั้งหมด จู่ ๆ ก็ปลิวกลับเข้าไปในถังขยะ!”
“เท่สุด ๆ ไปเลย!”
เมื่อเอ่ยถึงชายลึกลับ นักศึกษาก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ทุกคนต่างพากันพูดถึงเขา
หลังจากฟังเรื่องที่กล่าวมา ชายลึกลับคงเป็นความภาคภูมิใจของพวกเขาไม่มีผิด
“หยุด!”
นักดับเพลิงที่ฟังเสียงพูดไม่หยุดของนักศึกษาตะโกนออกมา
เขารีบยกมือบอกว่าให้ทุกคนหยุดพูด จากนั้นก็มองกลุ่มนักศึกษาด้วยสายตาแปลก ๆ “พวกคุณหมายความว่ามีชายลึกลับในมหาวิทยาลัย ไม่เพียงแค่ทะยานข้ามกำแพงได้ แต่ยังทะยานไปที่ชั้นหกที่สูงกว่ายี่สิบเมตรได้โดยไม่มีตัวช่วย?”
“อื้ม!”
นักศึกษาที่อยู่รอบ ๆ พยักหน้าเป็นคำตอบอย่างพร้อมพรียงกัน พวกเขายังเกรงว่านักดับเพลิงจะไม่เชื่อจึงพยักหน้าอย่างแรง
“เขาขึ้นไปที่ชั้นหกเพื่อช่วยนักศึกษาคนหนึ่งออกมาจากกองเพลิง?”
นักดับเพลิงถามอีกครั้ง
“อื้ม!”
เป็นอีกครั้งที่นักศึกษาพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียงกันเป็นคำตอบ
“ชายลึกลับหยิบถังขยะสองใบนั้นไปที่ทะเลสาบเพื่อตักน้ำ แล้วยกถังน้ำกลับไปชั้นหกอีกครั้ง?”
เจ้าหน้าที่ดับเพลิงยังคงถามต่อไป
“อื้ม!”
ทุกคนต่างพยักหน้าอีกครั้ง
“กลับไปกลับมาอยู่สี่รอบเพื่อดับไฟ?”
พนักงานดับเพลิงยังคงไม่หมดคำถาม
“อื้ม!”
เป็นอีกครั้งที่นักศึกษาล้วนพยักหน้าเป็นคำตอบ
“สุดท้ายเขากระทืบเท้า วาดมือหนึ่งครั้ง ขยะทั้งหมดเลยปลิวกลับเข้าไปในถังขยะ?”
เจ้าหน้าที่ดับเพลิงถามเป็นคำถามสุดท้าย
ยิ่งเขาถามมากเท่าไร แววตาของเขาก็ยิ่งสับสนมากขึ้นเท่านั้น เสียงที่เปล่งออกมาก็เต็มไปด้วยความสับสนเช่นกัน
“อื้ม!”
“ถูกเผง”
“ผมก็ตกใจครับ”
“ใช่ ชายลึกลับเกือบจะเทียบได้กับซูเปอร์แมนเลย”
หลังจากนักศึกษาพยักหน้าเพื่อเป็นคำตอบ พวกเขาก็เริ่มพูดคุยกันด้วยความตื่นเต้นอีกครั้ง
“เดี๋ยวสิ…”
เจ้าหน้าที่ดับเพลิงมองไปยังนักศึกษาที่ดูจริงจังไม่น้อยพวกนี้ด้วยแววตาสับสนพร้อมรอยยิ้มเจื่อน ๆ “พวกเธอไม่ได้ล้อฉันเล่นใช่ไหม?”
พวกนักศึกษาตอบกลับพร้อมกับส่ายหน้า
“ไม่เลย! ไม่ได้โกหกสักคำ”
หนึ่งในนักศึกษาเหล่านั้นเอ่ยด้วยใบหน้าจริงจัง “สิ่งที่พวกเราพูดเป็นความจริง ไม่ได้โกหกนะ!”
“อย่าไม่เชื่อกันสิ พวกเราจะโกหกคุณไปเพื่ออะไร?”
“นั่นสิ ไม่งั้นกองเพลิงที่ใหญ่ขนาดนี้จะดับลงได้ยังไง?”
นักศึกษาจำนวนไม่น้อยเริ่มกังวล กลัวเจ้าหน้าที่ดับเพลิงจะคิดว่าพวกเขาแต่งเรื่อง
นักดับเพลิงต่างมองหน้ากัน ก่อนจะส่ายหัวแล้วยิ้มเจื่อน ๆ
พวกเขาจะเชื่อเรื่องเล่าไร้สาระนี้ของนักศึกษาเหล่านี้ได้อย่างไร
เด็กพวกนี้เล่าว่ามีบุคคลลึกลับในมหาวิทยาลัยที่สามารถทะยานไปรอบ ๆ เพื่อช่วยชีวิตคน ดับไฟ และนำขยะกลับลงถัง ก่อนจะจากไป
ฟังอย่างไรก็ไม่อาจคิดเป็นจริงได้!
นี่มันยิ่งกว่าในหนังเสียอีก!
เมื่อเห็นว่าพวกเขาดูไม่เชื่อ พวกนักศึกษาก็อยากจะอธิบายอีกครั้ง
ในตอนนั้นเอง กลุ่มผู้บริหารมหาวิทยาลัยนำโดยเฉินอินเซิงก็มาถึงด้วยความเร่งรีบ
“มีใครบาดเจ็บไหม?”
“สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง?”
ทันทีที่ผู้บริหารมหาวิทยาลัยมาถึง พวกเขาก็เอ่ยถามด้วยความห่วงใยในทันที
เมื่อได้รับการยืนยันว่าไม่มีใครได้รับบาดเจ็บจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เฉินอินเซิงเดินตรงไปด้านหน้าเพื่อจับมือหัวหน้าหน่วยดับเพลิงพร้อมกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณมากจริง ๆ ครับ ถ้าคุณมาไม่ทันเวลา ไฟคงลุกลามไปมากกว่านี้ ในนามของนักศึกษาและผู้บริหารมหาวิทยาลัย ผมจึงอยากขอขอบคุณพวกคุณ”
เมื่อเป็นดังนี้ หัวหน้าดับเพลิงคนนั้นก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
เขาจึงเอ่ยตอบอย่างรวดเร็ว “ในตอนที่เรามาถึง ไฟมอดดับไปแล้วครับ พวกเราไม่ได้เป็นคนดับไฟ”
เฉินอินเซิงชะงัก
แล้วในตอนนั้นเอง หัวหน้าหน่วยดับเพลิงก็เข้ามาหาพร้อมกระซิบถาม “พวกนักศึกษาในมหาวิทยาลัยของคุณหลอนอะไรหรือเปล่าครับ?”
เฉินอินเซิงยิ่งงุนงงมากขึ้น
ไม่เข้าใจว่าหมายความว่าอย่างไร
เกิดอะไรขึ้นกับนักศึกษาหรือ?
“อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะครับ”
หัวหน้าหน่วยดับเพลิงรีบอธิบาย “ตอนที่เรามาถึงที่เกิดเหตุเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น เราได้ยินนักศึกษาพวกนี้เล่าว่ามีชายลึกลับที่สามารถทะยานขึ้นไปช่วยคนบนชั้นหกได้ แถมยังแบกถังขยะที่เต็มไปด้วยน้ำไปดับไฟอีก”
