อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ ตอนที่ 93 ทำไมถึงเป็นสกุลหยุน ควรจะเป็นสกุลโม่
เพราะหิมะตก โม่เยว่ถึงไม่วางใจให้หยวนเป่าเดินด้วยตัวเอง จึงอุ้มไว้ในอ้อมแขน
หน้าตาทั้งเล็กทั้งใหญ่แทบจะเหมือนกันทุกส่วน สะท้อนสู่สายตาโม่เฟยเฟย ตะเกียบในมือนางร่วงลงพื้น มองหยวนเป่าในอ้อมแขนโม่เยว่จนตกตะลึงจนตาค้าง
รับผลประโยชน์จากผู้อื่น ก็ต้องทำตามที่เขาสั่ง
ตอนนี้นางวางแผนจะเกลี้ยกล่อมหยุนหว่านหนิงอย่างมุมานะ ให้นางยอมรับผิดกับโม่เยว่ให้ดี
เรื่องลูกนอกสมรส สุดท้ายก็ต้องแก้ไขปัญหา
แต่เมื่อเห็นหน้าตาของหยวนเป่า…
ลูกนอกสมรส？！
ใครมันไม่มีตาดู ถึงกล้าบอกว่าเป็นลูกนอกสมรส？！
เจ้าเจ้าก้อนแป้งที่นุ่มนิ่มนี่ เห็นชัดว่าเหมือนพี่เจ็ดทุกส่วน นางเห็นแล้วยังมองออกเลยว่าคือลูกชายของพี่เจ็ดชัด ๆ เลยนะ？！
ตามนิสัยของพี่เจ็ด…
หากเจ้าก้อนแป้ง เป็นลูกนอกสมรสจริง ๆ คงจะจัดการแต่แรกแล้ว
ใช้การไม่ได้ก็รีบขับไปให้ไกล เมื่อไม่เห็นก็ไม่กวนใจ
แต่การกอดในอ้อมแขนอย่างแนบแน่นเช่นนี้ ราวกับรักทะนุถนอมลูกตนเอง เป็นเรื่องที่เพ้อเจ้อจริง ๆ！
เห็นใบหน้าที่ตกใจของโม่เฟยเฟย ในใจหยุนหว่านหนิงก็เต้นระรัว
แย่แล้ว！
พวกนางกินเนื้อย่างนี้กันนานเกินไป ชั่วครู่หนึ่งลืมการมีตัวตนของหยวนเป่าไป เดิมนางไม่อยากให้เต๋อเฟยรู้เรื่องหยวนเป่า แต่ตอนนี้กลับถูกโม่เฟยเฟยเห็นเข้า…
เรื่องนี้ คงจะเก็บซ่อนไว้ไม่ได้แล้ว！
นางรีบหยัดกาย รับหยวนเป่าจากอ้อมแขนโม่เยว่
“พวกเจ้ากินอาหารเย็นกันหรือยัง”
หยุนหว่านหนิงทำท่าทางปกปิดใบหน้าของหยวนเป่า
แต่ก็ช้าไปแล้วก้าวหนึ่ง โม่เฟยเฟยแย่งหยวนเป่าไปจากอ้อมแขนของนาง อุ้มไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนา สองคนหลานอามองตากันปริบ ๆ
โม่เฟยเฟยมองหยวนเป่าด้วยความประหลาดใจ อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปหยิกใบหน้าอวบอ้วนของเขา
ว้าย！
ทั้งนุ่ม ทั้งละไม น่ารักมากเลย！
อาโม่เฟยเฟยมองดูหลานชาย ยิ่งมองยิ่งชอบ คำถามเป็นชุดโผล่ออกมาจากปาก “เจ้าก้อนแป้ง เจ้าชื่ออะไรหรือ ปีนี้อายุกี่ขวบแล้ว”
หยวนเป่าเด็กแต่ความคิกเยอะ
เขาหงุดหงิดเล็กน้อย มองนางแล้วกล่าวเสียงแบบเด็กน้อย “ปกติแล้ว ข้าไม่ชอบให้ผู้อื่นหยิกหน้าข้ามากที่สุด！”
“แต่เพราะเห็นแก่พี่สาวคนสวย ข้าจะยกโทษให้ท่าน！”
หยุนหว่านหนิง “…”
โม่เยว่ “…”
คำพูดเหล่านี้ ใครเป็นคนสอนเขากัน！
“ข้าชื่อหยุนเสี่ยวหยวน”
หยวนเป่าตอบอย่างเคร่งขรึมว่า “ปีนี้อายุสามขวบแล้ว”
“หยุนเสี่ยวหยวน？”
โม่เฟยเฟยทวนซ้ำ หันหน้ามองหยุนหว่านหนิงอย่างสงสัย “ทำไมเด็กคนนี้ถึงใช้สกุลตามเจ้า ควรจะเป็นสกุลโม่ไม่ใช่หรือไร”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ โม่เยว่ก็นั่งนิ่งไม่ได้
เขาก็ได้เห็นการดึงดูดใจของเนื้อย่างเป็นครั้งแรก
แล้วก็ไม่ได้รังเกียจ ที่จะหยิบชามและตะเกียบของหยุนหว่านหนิงขึ้นมาโดยตรง เพิ่งเอาเนื้อเข้าปาก ก็ได้ยินคำพูดของโม่เฟยเฟย เนื้อในปากแทบจะสำลักออกมา！
“ใครบอกเจ้าว่า ควรเป็นสกุลโม่กัน”
เขาช้อนตามองโม่เฟยเฟย
“ยังต้องให้ใครมาบอกกันอีกเล่า”
โม่เฟยเฟยส่ายหน้า “ท่านดูเจ้าก้อนแป้งโตมาเหมือนท่านอย่างกับแกะ ทั้งสองใกล้ชิดสนิทสนม…”
“พี่เจ็ดข้าไม่ได้หมายความว่า ตั้งแต่เล็กจนโตท่านกับข้าไม่ได้ใกล้ชิดสนิทสนมกัน！ แต่เพราะพวกเราเป็นพี่น้องกันแท้ ๆ ท่านมักจะปฏิเสธผู้คนให้ออกห่าง”
แต่เมื่อครู่กอดหยวนเป่าอย่างแนบแน่น…
หากบอกว่าหยุนเสี่ยวหยวนไม่ใช่ลูกชายของเขา ตีให้ตายโม่เฟยเฟยก็ไม่เชื่อ！
ยิ่งไปกว่านั้น คำนวณวันที่อย่างรอบคอบแล้ว
หยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่แต่งงานกันเมื่อสี่ปีที่แล้ว หากเป็นเข้าหอในคืนนั้นทำให้มีหยุนเสี่ยวหยวน จนถึงตอนนี้ก็สามปีกว่าแล้ว！
หลักฐานทั้งหมดนี้ ชี้ให้เห็นว่าหยุนเสี่ยวหยวนเป็นลูกชายของโม่เยว่!
แต่พี่เจ็ดผู้เลอะเลือนของนาง จนถึงตอนนี้ยังไม่รู้อีกหรือ！
ได้ยินสิ่งที่โม่เฟยเฟยพูด โม่เยว่ก็กลืนเนื้อด้วยความยากลำบาก มองหยุนหว่านหนิงด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน “เรื่องนี้ เจ้าจะอธิบายว่าอย่างไร”
ในใจเขามีความสงสัยแต่แรกแล้ว ว่าหยวนเป่าเป็นลูกชายของเขา
จะทำอย่างไรได้ยัยนางนี้หยุนหว่านหนิงผู้นี้ ตีให้ตายก็ไม่ยอมเปิดปาก และก็ไม่ยอมรับว่าเป็นลูกของเขา
ทำให้โม่เยว่โมโหเหลือเกิน อีกทั้งก็อับจนหนทาง
หากหยุนหว่านหนิงปฏิเสธที่จะยอมรับ เขาก็เป็นได้แค่พ่อที่ภรรยาท้องลูกกับผู้อื่น
ตัวตนของหยวนเป่า เกรงว่าจะมีเพียงหยุนหว่านหนิงผู้เดียวเท่านั้นที่รู้ความจริง!
“คือว่า…เฟยเฟย เจ้าก็กินอิ่มและดื่มมามากพอแล้ว ตอนนี้ฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว ประตูวังก็คงจะลงกลอนแล้วกระมั้ง”
นางรับหยวนเป่ามา เชิญแขกกลับไปอย่างอ้อมค้อม
“พี่สะใภ้ นี่เจ้ารีบไล่ข้ากลับรึ”
โม่เฟยเฟยทำหน้ามุ่ย เพียงรู้สึกว่าหยวนเป่าถูกอุ้มไป ในอ้อมแขนว่างเปล่า แล้วพูดอย่างไม่มีความสุขฉับพลัน “หรือว่าเจ้าไม่อยากรั้งข้าพักอยู่ในจวนอ๋องสักคืนหรือ”
“คือ…”
หยุนหว่านหนิงยังไม่ทันตอบ โม่เฟยเฟยก็หัวเราะอย่างกะทันหัน “แต่คืนนี้ข้าจะกลับไปก่อน”
“รอวันหน้าค่อยออกวังมาเยี่ยมพวกเจ้าละกัน！”
สีหน้าที่เปลี่ยนแปลงรวดเร็ว หยุนหว่านหนิงก็สู้ไม่ได้จริง ๆ
“เจ้าก้อนแป้ง วันหน้าข้าค่อยมาเล่นกับเจ้า！เอาของขวัญมาให้เจ้าด้วยดีหรือไม่”
โม่เฟยเฟยขยับเข้าใกล้ ยื่นนิ้วมือออกมาจิ้มแก้มอวบอ้วนของหยวนเป่า ยิ่งดู เจ้าก้อนแป้งยิ่งน่ารักจริง ๆ！
“ดีเลย！”
หยวนเป่าก็ยืนมือออกมา แตะแก้มของโม่เฟยเฟย ด้วยท่าทาง “ปฏิบัติต่อคนอื่นเหมือนที่คนอื่นปฏิบัติต่อตนเอง” “วันหน้าข้าก็จะเตรียมของขวัญให้ท่านด้วย！”
เมื่อเห็นดังนี้ หยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่ก็ลอบหัวเราะ
โม่เฟยเฟยชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วก็หัวเราะตาม
“ได้”
นางพยักหน้าอย่างเบิกบาน ไม่ต้องให้โม่เยว่กับหยุนหว่านหนิงไปส่ง เดินเอามือไพล่หลังจากไปอย่างมีความสุข
จนกระทั่งเงาร่างของนางหายไปในม่านราตรี คิ้วที่ขมวดกันแน่นของหยุนหว่านหนิงก็คลายลง
ตอนแรกนางวางแผน ไม่ให้เต๋อเฟยเจอหยวนเป่า ไม่ให้นางรู้ถึงตัวตนของหยวนป่า
แต่คืนนี้ นางเปลี่ยนใจแล้ว!
แม่สามีของนางผู้นี้ จนตอนนี้ถึงอย่างไรก็ดูนางแล้วไม่เจริญตา…
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางก็จะทำให้นางเป็นทุกข์ดั่งไฟสุมทรวง！
หยุนหว่านหนิงได้ตัดสินใจแล้ว พรุ่งนี้เช้าจะส่งหยวนเป่าไปพักอยู่ตระกูลกู้สองสามวัน แม้ว่าเต๋อเฟยจะมาตามฆ่าถึงจวนอ๋อง ก็ไม่อาจพบเจอหลานชายแสนดีของนางได้！
เสด็จแม่หนอเสด็จแม่ ท่านอย่าโทษที่สะใภ้ผู้นี้โหดเหี้ยมอำมหิต ใครให้ท่านชอบทำให้ข้าลำบากใจกันเล่า
หยุนหว่านหนิงยิ้มอย่างภาคภูมิ
ใครจะรู้ว่าเพิ่งหันกาย ก็เจอคำถามใหม่ตามมาอย่างไม่ขาดสาย
“หยุนหว่านหนิง ข้าให้โอกาสเจ้าตอบอีกเพียงครั้งเดียว หยวนเป่าเป็นลูกของใคร”
“ที่เฟยเฟยกล่าวนั้นไม่ผิด หยวนเป่าเป็นลูกของข้าใช่หรือไม่”
“เจ้าคิดจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับกับข้าไปอีกนานเท่าใด”
“สตรีใจจืดใจดำ！”
หยุนหว่านหนิง “…”
เห็นหยวนเป่าในอ้อมแขน มองพวกเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น นางส่งเขาให้หรูเยียน“ลูกชาย มันดึกแล้ว! พรุ่งนี้ต้องไปตระกูลตาทวด รีบไปพักผ่อนก่อน เดี๋ยวแม่จะมาตามเจ้าไปโดยเร็ว”
หยวนเป่าถอนหายใจดั่งผู้ใหญ่ตัวน้อย
“ข้ารู้นะ！พวกท่านสองคนจะทะเลาะกันลับหลังข้าอีกแล้ว”
เขายื่นมืออวบอ้วนออกไปหาหรูเยียนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “สามีภรรยาทะเลาะกันหัวเตียงดีกันปลายเตียง พวกท่านทะเลาะกันได้ แต่ไมทำสงครามเย็นนะรู้ไหม”
หยุนหว่านหนิง โม่เยว่ “…”
เจ้าเด็กดื้อนี่
หรูเยียนกลั้นยิ้มด้วยความยากลำบาก แล้วอุ้มหยวนเป่าออกไป
หยุนหว่านหนิงถึงหันกายมา มองโม่เยว่อย่างจริงจัง
เขาคิดว่า นางจะเผชิญหน้ากับคำถามของเขา ตอบคำถามแต่โดยดี
ใครจะรู้ว่าภายใต้แววตาที่ใคร่รู้ของเขา หยุนหว่านหนิงจะขยับมือเข้าไป…ล้วงเอาเอ้อร์โกโถวออกมาหนึ่งขวด “หากเจ้าดื่มสุรานี้แล้ว ข้าจะบอกเจ้าว่าหยวนเป่าเป็นลูกของใครกันแน่”
มุมปากนางยกขึ้นอย่างช้าๆ แล้วยื่นเอ้อร์โกโถวให้โม่เยว่ “ดื่ม！”
