อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 259 ความหน้าเนื้อใจเสือของพี่น้องตระกูลโม่ เป็นสิ่งที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษ
โม่ฮั่นอี่ว์อ้อนวอนอย่างน่าเวทนา “เจ้าเจ็ด พี่รองสำนึกผิดแล้ว!”
“แต่ข้าก็ไม่ได้มุ่งเป้าไปที่เจ้า! ข้าเพียงแค่มุ่งเป้าไปที่เจ้าสามเท่านั้น! พวกเราพี่น้องมีความสัมพันธ์ที่ดีที่สุด เมื่อก่อนนี้ในวันเกิดของเจ้า ข้ายังเต้นรำเพื่อเพิ่มความสนุกสนานให้กับเจ้าเลย! ”
ดูเหมือนว่าเขาจะหาเหตุผลได้แล้ว
ดวงตาทั้งสองของโม่ฮั่นอี่ว์เป็นประกาย “เห็นแก่หว่านหนิงของบ้านเจ้าที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับหยิงหยิงของบ้านข้า และเห็นแก่ความสัมพันธ์ที่ดีของหยวนเป่ากับเถียนเถียน! ”
เขาไม่เพียงแต่หยิบยกความสัมพันธ์ที่ดีของโจวหยิงหยิงกับหยุนหว่านหนิง แต่ยังหยิบยกความสัมพันธ์ของโจวเถียนเถียนกับหยวนเป่าที่เพิ่งพบกันเพียงครั้งเดียวอีกด้วย
เมื่อได้ยินคำว่า “หยวนเป่า” โม่เยว่ก็ทำหน้าขรึมโดยไม่รู้ตัว และแววตาดุร้ายมาก
แต่โชคดีที่จนถึงตอนนี้แล้ว โม่ฮั่นอี่ว์ยังคงเชื่อว่าหยวนเป่าเป็นเพียงบุตรชายบุญธรรมของโม่เยว่
“แม้ว่าหยวนเป่าจะเป็นเพียงบุตรชายบุญธรรมของเจ้า แต่ก็ยังเป็นบุตรชาย! เจ้าปล่อยพี่รองไปสักครั้งได้หรือไม่?”
เนื่องจากพูดถึงหยุนหว่านหนิงและหยวนเป่า แม่ลูกคู่นี้คือจุดอ่อนของโม่เยว่……
“ข้าจะแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องนี้”
โม่เยว่ยื่นกระดาษให้หรูโม่ “ทำลายเสีย”
จากนั้นโม่ฮั่นอี่ว์ก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก “เจ้าเจ็ดข้าจะบอกเจ้าว่าเราสองคนโยนความผิดเรื่องนี้ให้เจ้าสาม! หากเสด็จพ่อทรงรู้ว่าเจ้าสามเป็นคนทำเรื่องนี้ จะต้องฆ่าคนชั่วช้าเช่นเขาอย่างแน่นอน!”
ความหน้าเนื้อใจเสือของพี่น้องตระกูลโม่ เป็นสิ่งที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ
ปกติเห็นว่าโม่ฮั่นอี่ว์เป็นแค่คนที่ซื่อๆ คนหนึ่ง ไม่คิดเลยว่าจะมีด้านเช่นนี้
“เจ้าเจ็ด เราสองคนร่วมมือกันเถอะ! เราสองพี่น้องร่วมมือกัน เจ้าดูแลค่ายเสินจี ข้าดูแลค่ายห้ากองพล เราจะต้องเก่งรอบด้านอย่างแน่นอน!”
เขากล่าวอย่างมั่นใจ
คนที่อย่างเขายังคิดจะชนะทุกอย่าง……
กินไปทุกอย่างพอสมควร
โม่เยว่กดเก็บรอยยิ้มในดวงตา “พี่รอง ข้ามีเรื่องหนึ่งที่ไม่เข้าใจ”
“ว่ามา! ”
“เหตุใดท่านถึงมุ่งเป้าไปที่สามมาโดยตลอด?”
ครั้งก่อนฎีการ้องทุกข์สำนึกผิดของโม่หุยเฟิงถูกเขาสับเปลี่ยน ครั้งนี้เรื่องค่ายห้ากองพลก็เป็นโม่ฮั่นอี่ว์ที่ทำอีกแล้ว
หากไม่ได้ฆ่าโม่หุยเฟิง เขาก็จะไม่ยอมแพ้!
ไม่รู้ว่าสองคนนี้มีความแค้นที่ฝังลึกอะไรกันแน่
โม่เยว่คิดอย่างละเอียดรอบคอบ ตั้งแต่เด็กจนโตโม่ฮั่นอี่ว์กับโม่หุยเฟิงมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาโดยตลอด
โม่หุยเหยียน โม่ฮั่นอี่ว์ และโม่หุยเฟิง ทั้งสามคนชอบกอดกันแน่นมาตั้งแต่เด็ก
โม่เหว่ยร่างกายอ่อนแอ และไม่อยู่ด้วยกันกับพวกเขา
โม่เยว่และเจ้าหกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด จนกระทั่งเจ้าหกจากไป……
“ข้าจำได้ว่าตอนเด็กๆ พวกเจ้าสนิทกันมาก”
“ใครสนิทกับเขา?!”
โม่ฮั่นอี่ว์ตะคอกอย่างเย็นชา “เจ้าเจ็ด เจ้าน่าจะรู้ว่าในสามคนมีเพียงคนเดียวที่มักจะถูกตำหนิ พี่ใหญ่กับเจ้าสามเป็นพี่น้องกันแท้ๆ แน่นอนว่าทั้งสองคนเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน”
โม่ฮั่นอี่ว์กับโม่หุยเหยียนอายุไล่เลี่ยกัน ทั้งสองเติบโตมาด้วยกัน จึงสนิทกันมากที่สุด
จนกระทั่งเกิดเรื่องขึ้นกับโม่หุยเฟิง
แน่นอนว่าโม่หุยเหยียนลำเอียงเข้าข้างน้องชายที่เกิดจากมารดาเดียวกันกับเขา!
“โม่หุยเหยียนมีพี่ใหญ่คอยหนุนหลัง และชอบแย่งของของข้ามาตั้งแต่เด็ก! แถมยังด่าว่าข้าไร้ความสามารถ บอกว่าข้าเอาแต่กิน ต่อไปเสด็จพ่อก็คงให้สมญานามข้า และต้องเรียกเขาว่าราชาพุงโตอย่างแน่นอน!”
“ไอ้คนชั่วช้า! ข้าชอบกินแล้วเกี่ยวอะไรกับเขาด้วย?”
โม่ฮั่นอี่ว์ด่าอย่างโกรธเกรี้ยว “เหตุใดต้องทำให้ข้าอับอายขายหน้าเช่นนี้?!”
“เขาไม่เพียงแต่แย่งของของข้าเท่านั้น แต่ยังทุบตีข้าอยู่เป็นประจำ! เจ้าดูข้าสิ”
เขาชี้ไปที่คอ “รอยแผลเป็นนี้ เขาเป็นคนทำ ในตอนนั้นข้าเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด”
“ความแค้นระหว่างข้ากับเขา เล่าสามวันสามคืนก็ไม่จบ! ชาตินี้หากข้าไม่ได้ฆ่าไอ้สุนัขโม่หุยเฟิง ข้าก็คงจะละอายใจไปตลอดชีวิต!”
เมื่อเห็นโม่ฮั่นอี่ว์กัดฟัน โม่เยว่ก็เงียบ
ความแค้นระหว่างเขากับโม่หุยเฟิงจบลงตั้งแต่เด็กแล้ว
ถูกโม่หุยเฟิงบีบบังคับจนมาถึงจุดนี้ โม่ฮั่นอี่ว์ก็ลำบากใจมากแล้ว……
“เจ้าเจ็ด ข้าเล่าความในใจกับเจ้ามานานขนาดนี้แล้ว เจ้าคงไม่บอกผู้อื่นใช่หรือไม่?”
โม่ฮั่นอี่ว์เหลือบมองเขาอย่างระมัดระวัง
“ไม่หรอก”
โม่เยว่ละสายตา และอ่านจดหมายในมืออีกครั้ง จากนั้นก็พับเก็บเข้าไปในอ้อมแขน “เรื่องนี้ข้าจะแสร้งทำเป็นว่าพี่สามเป็นคนทำ”
“เมื่อเสด็จพ่อกลับมา ข้าจะกราบทูลความจริง”
ขึ้นอยู่กับวิธีที่โม่จงหรานจัดการกับโม่หุยเฟิงแล้ว!
“ขอบใจนะเจ้าเจ็ด! ”
โม่ฮั่นอี่ว์รู้สึกขอบคุณ
เขามองดูโม่เยว่ยัดจดหมายไว้ในอ้อมแขน และเดิมทีต้องการจะไปแย่งชิงกลับมา……
เขาหดคอและทำได้เพียงแค่คิด แต่ไม่กล้าทำ
ประการแรกเขาสู้โม่เยว่ไม่ได้ และต้องพ่ายแพ้ในที่สุด
ประการที่สองแม้ว่าจะกินยาถอนพิษแล้ว แต่ในตอนนี้ก็ยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ หาดเจ้าเจ็ดพูดใส่เขาอีกสองสามคำจนทำให้เขาเป็นอัมพาตอีกครั้ง แล้วจะทำอย่างไร? !
โม่ฮั่นอี่ว์อยากร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตา
……
ในตำหนักสิงกง เสียงหัวเราะยังคงดำเนินต่อไป
ตำหนักสิงกงเงียบสงบมาหลายปี แต่ในช่วงสองสามวันมานี้เต็มไปด้วยความครึกครื้น
นับตั้งแต่โม่จงหรานมาที่ตำหนักสิงกง หยุนหว่านหนิงก็เข้าครัวด้วยตัวเอง และทำอาหารต่างๆ ให้พวกเขาสามมื้อต่อวัน
ไทเฮากู้ทั้งชราทั้งป่วยและอ่อนแอ โม่จงหรานเป็นผู้อาวุโส และหยวนเป่าเป็นเด็ก
อาหารวันละสามมื้อของพวกเขา หยุนหว่านหนิงจึงผสมผสานระหว่างเนื้อสัตว์และผักที่อุดมไปด้วยคุณค่าทางโภชนาการ
อีกทั้งยังไม่เหมือนกัน!
สิ่งที่ทำล้วนแต่เป็นอาหารรสเลิศในยุคปัจจุบัน โม่จงหรานและคนอื่นๆ ไม่เคยเห็น ไม่เคยได้ยิน และไม่เคยกินมาก่อน……แต่ในเวลาเพียงไม่กี่วัน พวกเขากลับมีน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นมาก
หลานชายอันเป็นที่รักอยู่เป็นเพื่อน โม่จงหรานก็รู้สึกผ่อนคลาย
ปราศจากความหม่นหมองในยามปกติ
ในเวลานี้เขาเป็นเพียงชายชราท่านหนึ่งที่ใจดีและอ่อนโยน
ไทเฮากู้นั่งคลายร้อนอยู่ที่ระเบียง มองดูหยวนเป่ากับโม่จงหรานเล่นกัน หยุนหว่านหนิงบดยาไปพลางหัวเราะอย่างร่าเริงไปพลาง
ในตอนนี้หยวนเป่ากำลังขี่ไหล่ของโม่จงหราน
“หยวนเป่าเป็นคนแรกที่กล้าขี่หัวของเสด็จพ่อ”
“และน่าจะเป็นคนเดียวแน่ๆ”
ไทเฮากู้ยิ้ม
“ใช่! ”
หยุนหว่านหนิงเก็บรวบรวมผงยา หยิบสมุนไพรมาหนึ่งกำมือ วางที่ปลายจมูกแล้วดมอย่างตั้งใจ “เสด็จย่า มื้อเย็นพระองค์อยากจะเสวยอะไรเพคะ?”
เมื่อพูดถึงมื้อเย็น……
ดวงตาทั้งสองของไทเฮากู้ก็เป็นประกาย “ข้าอยากกินหม้อไฟ!”
“มิได้เพคะ”
หยุนหว่านหนิงปฏิเสธอย่างไม่ลังเล “นั่นเป็นอาหารที่มีแคลอรีสูงเพคะ”
“ทำให้พระองค์เสวยได้เป็นครั้งคราวเท่านั้น ลองอะไรใหม่ๆ ให้พออิ่มท้อง พระองค์อายุมากแล้ว และพระวรกายยังไม่หายดี จึงเสวยบ่อยๆ ไม่ได้เพคะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไทเฮากู้ก็เม้มริมฝีปาก “เอาเถอะ”
ในเวลานี้โม่จงหรานเข้ามาพร้อมกับหยวนเป่าที่อยู่บนหัว ปู่หลานสองคนเหงื่อออกท่วม
เมื่อได้ยินว่าหม้อไฟ โม่จงหรานก็เห็นด้วยในทันที “ข้าก็อยากกินหม้อไฟเช่นกัน!”
“มิได้เพคะ”
หยุนหว่านหนิงปฏิเสธด้วยสีหน้านิ่งสงบ
โม่จงหราน “แล้วปิ้งย่างเล่า?”
“ก็มิได้เช่นกันเพคะ”
หยุนหว่านหนิงปฏิเสธอย่างไร้ความปรานี
โม่จงหรานกลอกตา “……นี่ก็มิได้นั่นก็มิได้ เช่นนั้นเจ้าถามพวกเราทำไม! มิสู้เจ้าทำเองเสียดีกว่า เจ้าทำอะไรพวกเรากินอย่างนั้น! ”
ชายชราผู้นี้ยิ่งอยู่ยิ่งติดดิน
“เช่นนั้นก็ข้าวต้มกับแตงกวาดองนะเพคะ”
หยุนหว่านหนิงจงใจแกล้งพวกเขา
“เจ้าเด็กผู้นี้ เจ้าทำเช่นนี้ไม่……”
โม่จงหรานยังพูดไม่ทันจบ ซูปิ่งซ่านก็วิ่งมาอย่างกระหืดกระหอบ “ฝ่าบาท ฝ่าบาทเพคะ เกิดเรื่องแล้วเพคะ!”
“เมื่อครู่มีข่าวมาจากในวังว่า……”
