อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 261 ฝ่าบาทก็เรียนรู้นิสัยไม่ดีเช่นกัน
ในบ่ายวันนั้น ภายใต้การขับไล่อย่างเร่งรัดของไทเฮากู้……
โม่จงหรานถูกไล่ออกไปจากตำหนักสิงกงพร้อมกับห่อผ้า!
เกรงว่าผู้ที่กล้าทำเรื่องเช่นนี้ จะมีเพียงแค่ไทเฮากู้
ไทเฮากู้ปิดกั้นประตูอย่างไร้ความปรานี และสั่งให้คนปิดประตู “เจ้าไปจัดการความวุ่นวายในวังให้เรียบร้อยเสียก่อน แล้วค่อยมาพบข้า!”
“เสด็จแม่! ”
โม่จงหรานรีบโผเข้าไปด้วยความลำบากใจ “ให้ข้าได้เห็นหยวนเป่าอันเป็นที่รักอีกสักครั้ง! ”
หยุนหว่านหนิงอุ้มหยวนเป่ายืนและอยู่ข้างหลังไทเฮากู้ เมื่อได้เช่นนี้ นางก็วางหยวนเป่าลง
เขารีบวิ่งไปกอดคอของโม่จงหราน และหอมแก้มอย่างแรงอยู่หลายครั้ง
“เสด็จปู่ เดินทางปลอดภัย! รักษาพระวรกายด้วยพ่ะย่ะค่ะ! ”
เสียงอ้อมแอ้มนี้ ทำให้โม่จงหรานน่ารักไปเลย!
เขาอยากจะอยู่ต่อ และใช้เวลากับหยวนเป่านานๆ!
อย่างไรก็ตาม ไทเฮากู้ขับไล่เขาออกไปอย่างไร้ความปรานี……เมื่อคิดว่า “ตัวการหลัก” ที่ทำให้ไทเฮากู้ขับไล่เขาออกไปคือฮองเฮาจ้าว โม่จงหรานก็โกรธมาก!
หลังจากกลับไปที่วังแล้ว เขาจะไม่ละเว้นหญิงที่ทำลายเรื่องดีๆ ของเขาผู้นี้อย่างแน่นอน!
โม่จงหรานอุ้มหยวนเป่า และเกือบจะน้ำตาไหล
“เอาล่ะ เสด็จปู่สะสางงานเสร็จแล้ว จะมารับเจ้าด้วยตนเอง!”
เขากล่าวอย่างไม่เต็มใจว่า “หยวนเป่าอันเป็นที่รักจะต้องกินอิ่มนอนหลับ! หากไม่ชอบเรียนหนังสือ พวกเราก็ไม่เรียน! ”
หลานชายอันเป็นที่รักของโม่จงหราน แม้ว่าจะไม่ชอบเรียนหนังสือก็คงไม่มีใครกล้าว่าอะไร? !
ตั้งแต่เด็กจนโต เขาก็โปรดปรานโม่เยว่เช่นนี้!
ดังนั้นเต๋อเฟยจึงจำไว้เสมอว่า: เยว่เอ๋อร์ไม่ชอบเรียนหนังสือ
แต่อาจเป็นเพราะเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ ตอนเด็กๆ โม่เยว่จึงไม่ขยันหมั่นเพียร และตอนนี้ในบรรดาพี่น้อง เขาเป็นคนที่มีความสามารถที่สุด
“ต้องเล่นให้สนุก! แล้วอย่าลืมคิดถึงเสด็จปู่ด้วย!”
โม่จงหรานมีคำพูดมากมายที่จะบอกกับหยวนเป่า
ไทเฮากู้ยืนอยู่ข้างประตูด้วยท่าทางเฉยเมย “รีบไปเถอะ! หากยังไม่ไปท้องฟ้าก็จะมืดแล้ว! เจ้าคิดว่าหากท้องฟ้ามืดแล้ว ข้าก็จะไม่ไล่เจ้าไปใช่หรือไม่? ”
ช่างน่าอับอายที่ความคิดเล็กๆ น้อยๆ ของเขาถูกเปิดเผย
โม่จงหรานหัวเราะเหอะๆ “ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ จะไปเดี๋ยวนี้!”
เขายืนขึ้นและมองไปที่ไทเฮากู้ด้วยความไม่พอใจ “เสด็จแม่ ข้ามาที่ตำหนักสิงกง”
“ก็เพื่อมาพบหยวนเป่าอันเป็นที่รัก ไม่ได้มาเพื่อพบท่าน!”
ไทเฮากู้ “……”
ฮ่องเต้สุนัขมีหลานชายแล้วลืมพระมารดา!
“ปิดประตู! ”
ไทเฮากู้ก้าวถอยหลังและออกคำสั่ง
เมื่อเป็นเช่นนี้ ร่างของโม่จงหราน ซูปิ่งซ่าน และคนอื่นๆ ก็ถูกแยกออกไปนอกประตู……เสียงของหยุนหว่านหนิงดังมาจากหลังประตู “เสด็จพ่อ เดินทางปลอดภัยนะเพคะ! ”
“อย่าลืมข้อตกลงของเรา ปกป้องหยวนเป่า!”
ปกป้องหยวนเป่า จะให้ผู้ใดล่วงรู้ตัวตนของเขาไม่ได้
โดยเฉพาะเต๋อเฟย……
แน่นอนว่าโม่จงหรานรู้ตื้นลึกหนาบาง
เมื่อเห็นประตูวังของตำหนักสิงกงปิดลง เขาก็ถอนหายใจเงียบๆ
เขามองลึกลงไปยังร่างที่อยู่หลังรอยแยกของประตู และหันหลังขึ้นไปบนรถม้า “เร่งเดินทาง! เร่งเดินทางโดยเร็วที่สุด! ข้าต้องการถึงเมืองหลวงในวันพรุ่งนี้!”
รีบกลับเมืองหลวง รีบแก้ไขปัญหาเหล่านี้
จากนั้นก็จะได้มาอยู่เป็นเพื่อนหยวนเป่าต่อ!
เดิมทีวันนี้เขาต้องการพาหยุนหว่านหนิงกับหยวนเป่าสองแม่ลูกกลับเมืองหลวงด้วยกัน
ระหว่างทางจะได้มีหยวนเป่าอันเป็นที่รักอยู่เป็นเพื่อน
อย่างไรก็ตาม ร่างกายของไทเฮากู้ยังคงต้องได้รับการพักฟื้น หยุนหว่านหนิงจะต้องอยู่ปรุงยาให้นาง
ประการที่สอง หากพวกเขากลับไปที่เมืองหลวงพร้อมกัน ยากที่หลีกเลี่ยงความสนใจ
เมื่อถึงเวลานั้น หยวนเป่าอันเป็นที่รักจะต้องถูกค้นพบอย่างแน่นอน!
โม่จงหรานถอนหายใจเฮือกใหญ่ และสังเกตเห็นว่ารถม้าเคลื่อนตัวช้า……อันที่จริงก็เร็วมากอยู่แล้ว แต่ใจของเขาไปอยู่บ้านแล้ว และแทบอยากจะบินกลับไปเมืองหลวงในทันที
หลังจากจัดการเรื่องต่างๆ เรียบร้อยแล้ว เขาจะมารับหยวนเป่า
ดังนั้นจึงรู้สึกว่ารถม้าเคลื่อนตัวช้าเกินไป
“ทำไมช้าเช่นนี้? เร็วขึ้นอีก! ม้ากินไม่อิ่มหรือว่าข้าให้พวกเจ้ากินไม่อิ่ม?”
องครักษ์ที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถม้าไม่รู้อีโหน่อีเหน่ “ฝ่าบาท เร็วมากแล้วพ่ะย่ะค่ะ! ”
“ข้ารู้สึกว่ายังเร็วไม่พอ! เร่งความเร็วขึ้นอีก! ”
องครักษ์จนปัญญา ทำได้เพียงใช้แส้ม้า
ม้าตกใจและวิ่งเตลิด……ซูปิ่งซ่านที่นั่งข้างองครักษ์รีบคว้ารถม้าไว้แน่นในทันที และเกือบจะถูกเหวี่ยงออกไป!
ม้าวิ่งไปบนถนนที่ราบเรียบในป่าตามอำเภอใจ
ซูปิ่งซ่านรู้สึกได้เพียงว่าลมแรงพัดผ่านใบหน้าของเขาอย่างแรงจนหมวกที่อยู่บนหัวของเขาปลิวออกไป
ในขณะที่กุมหัวโล้น เขาก็จับรถม้าไว้แน่น
ในปากก็ยังเต็มไปด้วยลม เขาวุ่นวายท่ามกลางกระแสลม “วู้ๆๆ” ……
โม่จงหรานไม่พอใจ และตะโกนจากในรถม้าว่า “เร็วอีก! ”
องครักษ์ “……”
นี่เป็นความเร็วที่อันตราย ยังจะเร็วอีกหรือ? !
เช่นนั้นรถม้าก็คงต้องบินขึ้นมา? !
ฝ่าบาทนั่งอยู่ในรถม้า และไม่ได้รับรู้ถึงสถานการณ์ภายนอก ซูกงกงผู้น่าสงสารทรงตัวไม่อยู่แล้ว หากเร็วกว่านี้อีกก็คงจะบินออกไปจริงๆ!
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของฮ่องเต้ องครักษ์ใช้แส้ฟาดไปที่ก้นม้าอย่างโหดเหี้ยม
คราวนี้ย่ำแย่มาก ม้าส่งเสียงร้องและวิ่งเตลิด!
นกนับไม่ถ้วนในป่าตกใจ!
“ต้องความเร็วแค่นี้……”
โม่จงหรานยิ้มด้วยความพึงพอใจ ยังพูดไม่ทันจบ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกราวกับว่ารถม้ากำลังบินขึ้นไปในอากาศ!
ในวินาทีต่อมา คนและรถม้าก็ตกลงไปในซอกเขาเล็กๆ
โชคดีที่ซอกเขาไม่สูงชันเกินไป และคนที่ตกลงไปก็ไม่เป็นไร แต่รถม้าพัง
ซูกงกงยุ่งเหยิงจนแทบจำไม่ได้
ผมเปียที่ยุ่งเหยิงอยู่แล้วก็ยุ่งเหยิงเหมือนถูกใครรังแก
กล้ามเนื้อบนใบหน้ายังคงสั่นเล็กน้อย ฟันปลอมในปากก็กระเด็นออกไปและหาไม่เจอ แม้กระทั่งใบหน้าชราๆ ก็ยังมีรอยขีดข่วนจากกิ่งไม้
“ฝ่าบาท……”
ซูปิ่งซ่านร้องไห้เสียใจ “ฟันปลอมที่พระชายาหมิงมอบให้กับบ่าวหายไปแล้ว! ”
เขาอ้าปากและชี้ไปยังฟันที่ไม่เสมอกัน “ฟันปลอมนั้นเป็นชีวิตจิตใจของบ่าว! ”
“เจ้ายังมีชีวิตจิตใจ?”
โม่จงหรานปีนขึ้นมาจากคูน้ำอย่างเปียกโชก นั่งลงข้างๆ และบิดน้ำออกจากแขนเสื้อ “ชีวิตจิตใจของเจ้าหายไปตั้งแต่หลายสิบปีก่อนแล้วไม่ใช่หรือ?”
ฆ่ากันเสียยังดีกว่า ฆ่ากันเสียยังดีกว่า!
ซูปิ่งซ่านหันกลับไปด้วยความน้อยใจ เขาต้องการความสงบเงียบ
หากไม่สงบลง เขาคงไม่สามารถสนทนากับฝ่าบาทได้อย่างสบายใจ
“ก็แค่ฟันปลอมไม่ใช่หรือ? เจ้ากับข้าอายุไล่เลี่ยกัน ดูสิว่าฟันของข้าดีแค่ไหน? เจ้ากินลูกกวาดมากเกินไป ฟันก็เลยหายหมดแล้ว!”
โม่จงหรานยังจะมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น “ดูสิว่าต่อไปเจ้าจะกล้ากินลูกกวาดอีกหรือไม่”
ซูปิ่งซ่าน “……”
ทำไมฝ่าบาทถึงมามีคุณธรรมตอนนี้!
เห็นได้ชัดว่าเรียนรู้นิสัยไม่ดีจากพระชายาหมิง!
เมื่อเห็นว่าเขาน้อยใจและเงียบ คิดว่าเขาคงโกรธจริงๆ
โม่จงหรานหยิบก้อนหินเล็กๆ ข้างมือขึ้นมา และขว้างไปที่ด้านหลังหัวล้านของซูปิ่งซ่านเบาๆ “เสี่ยวซูจื่อ เจ้าโกรธจริง ๆ หรือ?”
เขาไม่ได้เรียกซูปิ่งซ่านว่า “เสี่ยวซูจื่อ” มาหลายปีแล้ว
ถึงอย่างไรตอนนี้ก็แก่แล้ว และซูปิ่งซ่านก็เป็นหัวหน้าขันที
ต่อหน้าคนหนุ่มสาวเหล่านั้น การเรียกเขาว่า “เสี่ยวซูจื่อ” ก็ไม่เข้าท่า แล้วซูปิ่งซ่านจะเอาหน้าไปไว้ไหน?
เมื่อเห็นว่าซูปิ่งซ่านโกรธและไม่สนใจเขา เขาก็แค่ลูบท้ายทอย
โม่จงหรานเตะเท้าของเขาเบาๆ และเกลี้ยกล่อมอย่างอารมณ์ดี “อย่าโกรธเลย! รอให้หว่านหนิงกลับมาที่วังก่อน ข้าจะให้นางทำฟันปลอมให้เจ้าใหม่”
แม้จะไม่รู้ว่าเจ้าเด็กคนนั้นได้ฟันปลอมแปลกๆ น่าขยะแขยง แต่มีประโยชน์นั่นมาจากไหนก็ตาม
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูปิ่งซ่านก็ยิ้มอย่างเบิกบาน “ฝ่าบาทจะทรงรักษาคำพูดหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”
“น่าขัน! ข้าเคยกลับคำตั้งแต่เมื่อใดกัน? ข้าจะรักษาคำพูด!”
โม่จงหรานยืนขึ้น “เดินทางต่อ! ”
เขาแทบรอไม่ไหวที่จะกลับวังไปจัดการพวกผีสางที่ก่อความวุ่นวายอย่างลับๆ!
