อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 321 โม่เยว่ ท่านรักษาหน้าหน่อย
นางเป็นผู้หญิงยุคใหญ่ที่มาจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด คิดไม่ถึงว่ายังเปิดกว้างไม่เท่าโม่เยว่ที่เป็น “คนโบราณ” คนนี้? !
หยุนหว่านหนิงไม่ยอมแพ้
สองมือของนางกอดเอวของเขาเอาไว้ พลิกตัวสลับตำแหน่งกับเขา กดเขาเอาไว้บนกำแพงด้วยลักษณะท่าทางที่เต็มไปด้วยอำนาจควบคุม เขย่งเท้าจูบเข้าไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ!
มองดูท่าทาง “เร็วโหดแม่นยำ” ของนาง โม่เยว่ประหลาดใจอย่างมาก!
นอกจากความประหลาดใจแล้ว เขายังเต็มไปด้วยความตื่นเต้นอย่างมาก
เร้าใจพอตัว!
แต่ว่า ความตื่นเต้นนี้กินเวลาไปไม่ถึงสองวินาที หยุนหว่านหนิงก็ปล่อยมือเขาแล้ว
“วันหน้าแล้วกัน”
“หืม?”
โม่เยว่ไม่พอใจ “เหตุใดต้องวันหน้าด้วย? เจ้ากับข้าแต่งงานกันมาสี่ปีกว่า หยวนเป่าก็โตขนาดนี้แล้ว! เจ้ากับข้ากลับไม่เคยร่วมเรียงเคียงหมอนกันมาสี่ปีแล้ว”
“ไม่กี่วันก่อนหน้านี้เสด็จพ่อยังบอกว่า หยวนเป่าโตขนาดนี้แล้ว เราสามารถวางแผนมีลูกคนที่สองได้แล้ว”
หยุนหว่านหนิง: “……”
เร่งให้มีลูกเร็วขนาดนี้เลย? !
รู้อย่างนี้ นางก็ควรให้หยวนเป่าซ่อนตัวอีกสักระยะหนึ่ง ให้โม่จงหรานและคนอื่นๆร้อนใจสักพัก!
“แทนที่จะเลือกวันดีไม่สู้ทำวันนี้ดีกว่า ข้าคิดว่าวันนี้……”
เห็นสายตาของโม่เยว่อันตรายมากขึ้นเรื่อยๆ หยุนหว่านหนิงยื่นมือออกไป ปิดปากของเขาเอาไว้ทันที “โม่เยว่ ท่านรักษาหน้าหน่อย! กลางวันแสกๆ ลดทอนความน่าเกรงขามของอ๋องหมิง!”
นางขยิบตาไปทางขวา
โม่เยว่หันหน้าไปมอง——
เจ้าตัวดี!”
ศีรษะที่ยื่นยาวมากมาย ปิดกั้นปากทางเอาไว้อย่างแน่นหนา
ราวกับก่อขึ้นมาเป็นที่กำบังหนึ่งชั้น!
เมื่อครู่นี้เดิมทีเขากับหยุนหว่านหนิงก็เดินมาถึงปากซอยแล้ว เมื่อครู่นี้เขา “เปลี่ยนเป็นสัตว์ร้าย” ดังนั้นจึงดันนางเข้าไปในซอยที่อยู่ด้านหลัง
แต่ว่า ซอยเล็กๆนี้ตื้นมาก แล้วก็เป็นถนนที่พลุกพล่านที่สุดอย่างถนนฉางอันพอดี
พวกเขาสองคนจู๋จี๋กันราวกับไม่มีใครเช่นนี้ ดึงดูดผู้คนที่เดินผ่านไปมาให้เข้ามาดูความครึกครื้นกันไม่น้อย
มนุษย์เรา ไม่ว่าจะเป็นโบราณหรือปัจจุบัน ไม่ว่าผู้ชายหรือผู้หญิง ไม่ว่าจะแก่ชราหรือคนหนุ่มสาว
มักมีข้อบกพร่องร่วมกัน: ชอบดูความครึกครื้น
มีคนยืนชมการแสดงคนแรก ก็จะมีคนที่สอง คนที่สาม……ต่อเนื่องไม่ขาดสาย พัฒนาไปจนถึงสถานการณ์ในตอนนี้ ศีรษะซ้อนกันเป็นสองชั้นอย่างหนาแน่น
ถึงแม้ว่าโม่เยว่จะหน้าด้านแค่ไหน เวลานี้ก็รู้สึกอายเล็กน้อยแล้ว
เขาไร้ยางอายไม่เป็นไร
อย่างไรเสียเขาก็เป็นอ๋องหมิง ใครจะกล้าวิพากษ์วิจารณ์เขาลับหลัง? !
แต่หยุนหว่านหนิงยังต้องรักษาหน้าอยู่!
เพื่อไม่ให้นางต้องอับอาย โม่เยว่กดใบหน้าของนางเอาไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง กอดนางเอาไว้แล้วกระโดดตัวขึ้นมา……
กระโดดข้ามกำแพงสูงไปโดยตรง หายลับไปจากสายตาของทุกคน
ผู้ชมหมายเลขหนึ่ง: “หากข้ามองไม่ผิด ผู้ชายคนเมื่อครู่นี้คืออ๋องหมิงใช่ไหม?”
“เจ้าดูไม่ผิดหรอก”
ผู้ชมหมายเลขสองทำหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิด “ในเมืองหลวง อ๋องหมิงก็คือพญายมเดินดิน! เมื่อครู่นี้เราเห็นอะไรกัน? เป็นเพราะเราอายุยืนเกินไปจริงๆใช่ไหม?”
สามารถเห็นอ๋องหมิงผู้สง่างาม “บังคับจูบ” หญิงสาวอ่อนแอกลางถนน……
เป็นละครชุดที่ “อยู่นานพอที่จะได้เห็น” จริงๆด้วย!
ผู้ชมหมายเลขสาม “แต่ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน?”
พวกเขาได้ยินมาว่า ความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาของอ๋องหมิงกับพระชายาหมิงไม่ลงรอยกัน
เช่นนั้นผู้หญิงที่อ๋องหมิงจูบอย่างเร่าร้อนกลางถนน แถมยังปกป้องความเป็นส่วนตัวอย่างใส่ใจ เป็นใครกันแน่?
“ผู้หญิงที่โชคดีคนนั้นเป็นใครกันแน่? ข้าอิจฉาจะแย่อยู่แล้ว!”
ผู้ชมหมายเลขสี่ คือหญิงวัยกลางคนนางหนึ่ง นางกำมือทั้งสองข้างเอาไว้แน่น วางเอาไว้บนหน้าอก “ถ้าหากเป็นข้า ข้าตายก็ไม่เสียดาย!”
ทุกคนดูถูก: “ชิ……”
แต่ว่า ทุกคนต่างก็คิดในใจ: อ๋องหมิงพัวพันไม่ชัดเจนกับผู้หญิงอื่น ไม่รู้ว่าพระชายาหมิงรู้เรื่องนี้หรือไม่?
ตอนนี้ใครไม่รู้ ความเก่งกาจของพระชายาหมิง?
ก็ไม่น่าแปลกใจที่อ๋องหมิงไม่กล้าพาผู้หญิงคนนั้นกลับจวนอ๋อง กล้าแค่แอบทำลับๆล่อๆอยู่ข้างนอก……
ผู้ชมแบ่งออกเป็นสองฝ่าย
ฝ่ายหนึ่งเห็นอกเห็นใจโม่เยว่ คิดว่าเขาถูกแม่เสืออย่างพระชายาหมิงกดขี่มานานเกินไป
ดังนั้นจึงกล้าแค่พาผู้หญิง สนิทสนมแนบชิดข้างนอกเท่านั้น ไม่กล้าให้พระชายาหมิงรู้เรื่องนี้
อีกฝ่ายเห็นอกเห็นใจหยุนหว่านหนิง
รู้สึกว่าโม่เยว่มีพระชายาแล้ว ยังทำเจ้าชู้หว่านเสน่ห์ข้างนอกไปทั่ว ช่างผิดต่อพระชายาหมิงจริงๆ!
เพราะเรื่องนี้ ทั้งสองฝ่ายโต้เถียงกันไม่รู้จบ
ตอนเย็นวันนั้นก็มี “ผู้ชมที่กระตือรือร้น” มาขอพบหยุนหว่านหนิงถึงที่ บอกว่าวันนี้เห็นโม่เยว่สนิทสนมแนบชิดกับผู้หญิงที่ฐานะไม่ชัดเจนกลางถนนฉางอัน……
หยุนหว่านหนิงเต็มไปด้วยความกระดากอาย
นี่เป็นเรื่องราวในภายหลัง ยังไม่เอ่ยถึงมันก่อน
หลังจากที่โม่เยว่กระโดดข้ามกำแพงจากไปแล้ว ใบหน้าของหยุนหว่านหนิงก็ร้อนรุ่มและแดงระเรื่อแล้ว
“กลับจวนอ๋องหรือ?”
โม่เยว่ชายปากหมาแนบอยู่ข้างหูของนาง กล่าวถามเสียงแหบแห้ง
เวลานี้กลับไปที่จวนอ๋องกับเขา จะต้องถูกเขากินจนสะอาดหมดจดแน่!
เสียงแหบแห้งของเขา เพียงพอที่จะอธิบายทุกอย่าง……นางไม่ได้โง่เสียหน่อย!
หยุนหว่านหนิงปฏิเสธทันที “ไม่เอา! ข้าจะเข้าวังไปพบเสด็จพ่อ ข้ายังมีเรื่องสำคัญจะหารือกับเสด็จพ่อ หากท่านมีธุระก็กลับไปก่อนเถอะ”
“เจ้าไม่กลับไป ข้าก็ไม่กลับไปเช่นกัน”
โม่เยว่ส่ายหน้า “ข้าจะตามเจ้าเข้าวังไปด้วย”
ไม่ง่ายกว่าที่จะก้าวออกมาก้าวใหญ่ ร่นระยะห่างระหว่างทั้งสองคนเข้ามาอย่างในวันนี้
หากเขาพยายามต่อไปอย่างไม่หยุดหย่อน……
เรื่องของลูกคนที่สอง ก็ใกล้แค่เอื้อม!
โม่เยว่ไม่อยากละทิ้งโอกาสดีๆเช่นนี้ไป
หยุนหว่านหนิงปวดหัว “เจ้าจะตามข้าไปทำไม? เจ้าเป็นถึงอ๋องหมิง หรือว่าไม่มีอะไรให้ทำ? ค่ายเสินจีไม่ต้องดูแลจัดการ? อาวุธที่ใช้ดินปืนสร้างเสร็จแล้วหรือ?”
“ทางด้านโม่หุยเฟิงมีแนวโน้มที่ผุดขึ้นมาอย่างฉับพลัน เจ้าไม่คิดจะขจัดให้สิ้นซาก?”
“หากว่าเจ้าไม่มีอะไรทำจริงๆ ก็กลับไปนับมดที่จวนอ๋องเถอะ”
นางไม่อยากให้เขาติดตามไปด้วย!
“หนิงเอ๋อร์ นี่เจ้าเห็นว่าข้าน่ารำคาญหรือ?”
โม่เยว่เต็มไปด้วยความคับแค้นใจ
ท่าทางนั่น เหมือนกับหญิงสาวแต่งงานใหม่ที่ถูกละเลยยืนอยู่ตรงหน้าเลย
หยุนหว่านหนิงกลัวเขาแล้วจริงๆ!
“ไม่ใช่ เจ้าตามข้าเข้าวังมันไม่น่าสนใจ เรื่องที่ข้าจะหารือกับเสด็จพ่อเจ้าไม่สนใจหรอก……หากเจ้าจะติดตามข้าเข้าวังจริงๆ เจ้าก็ไปที่ตำหนักหย่งโซ่วเถอะ”
หยุนหว่านหนิงเปลี่ยนท่าที
วันนี้ทำให้โม่เยว่จากไปไม่ได้ นางได้แต่คิดหาวิธีแยกเขาออกไปก่อน!
ตำหนักหย่งโซ่ว?
โม่เยว่ตอบโดยไม่ต้องคิด “เจ้าจะให้ข้าไปพบเสด็จแม่?”
“ถูกต้อง!”
หยุนหว่านหนิงไม่ได้ปฏิเสธ “วันนี้ข้ายั่วยุเสด็จแม่อีกแล้ว กลัวแต่ว่าเสด็จแม่จะก่อเรื่องอะไรอีก”
“เจ้าไปพบเสด็จแม่เต๋อเฟยที่ตำหนักหย่งโซ่วก่อน อธิบายเรื่องราวในวันนี้ให้ชัดเจน! ให้เสด็จแม่เต๋อเฟยรู้ว่าต้องทำอย่างไร ถึงเวลาเสด็จแม่จงใจทำให้ลำบากใจ เราจะได้ไม่ถึงกับถูกกระทำมากเกินไป”
กลัวแต่ว่าถึงเวลานี้น ฮองเฮาจ้าวกับเต๋อเฟยจะโจมตีพร้อมกันจากซ้ายและขวา
ถึงเวลานั้น หยุนหว่านหนิงจะตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“ข้าเข้าใจแล้ว”
โม่เยว่เข้าใจความหมายของนางแล้ว
เขาพยักหน้า สายตาสื่อความหมายลึกซึ้ง “เช่นนั้นเจ้าต้องรีบทำธุระให้เสร็จโดยเร็ว”
“ข้าทำธุระเสร็จแล้ว จะมารับเจ้าที่ห้องทรงพระอักษรแล้วกลับจวนอ๋องไปพร้อมกัน คืนนี้ยังสามารถให้หยวนเป่าพักที่ตระกูลกู้อีกหนึ่งคืน เราสองคน……”
เขาทำเหมือนกับกลัวว่าหยุนหว่านหนิงจะไม่เข้าใจ ว่าเวลานี้ในใจของเขากำลังคิดเรื่องสกปรกโสมมอะไรอยู่
ใบหน้าของหยุนหว่านหนิงยังคงร้อนรุ่มต่อไป “ข้ารู้แล้ว”
เสียงของนางเบาราวกับยุง “เจ้าไปก่อนเถอะ”
“ข้า ข้าจะรอเจ้าที่ห้องทรงพระอักษร
ได้ยินคำตอบยืนยันของนาง โม่เยว่ถึงได้โล่งอกอย่างสิ้นเชิง
“อีกสักครู่ข้ามารับเจ้า!”
สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ฝีเท้าราวกับล่องลอย จากไปโดยไม่หันกลับมามองเลย
มองดูท่าทางที่พลิ้วไหวดุจนกนางแอ่นนั่น……
ไม่ว่าใครก็สามารถดูออกว่า เวลานี้อ๋องหมิงอารมณ์ดีอย่างมาก!
หรูโม่กับหรูอวี้เอามือเท้าคางเอาไว้ “ดูท่าคืนนี้ความฝันของนายท่านจะกลายเป็นจริงแล้ว! จะผ่านค่ำคืนที่สวยงามและน่าจดจำ เราควรจะช่วยเหลืออะไรหน่อยใช่ไหม?”
หยุนหว่านหนิงเตะเข้าไป “ไปให้พ้นเลย!”
นางสะบัดหน้า เดินเข้าไปในห้องทรงพระอักษรอย่างหยิ่งทะนง
เวลานี้ โม่จงหรานเพิ่งจะหารือกิจการบ้านเมืองกับบรรดาขุนนางเสร็จ
เห็นหยุนหว่านหนิงเข้ามา เปลือกตาข้างขวาของเขากระตุกขึ้นมา ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีปะทุขึ้นมา “เจ้ามาทำอะไรอีกแล้ว?”
“เสด็จพ่ออย่าประหม่าไปสิ”
หยุนหว่านหนิงโค้งคำนับให้เขาอย่างยิ้มระรื่น “ลูกสะใภ้เข้าวังมา เพื่อจะหารือเรื่องบางอย่างกับเสด็จพ่อ!”
โม่จงหรานรักษาการระมัดระวังตัว “เรื่องอะไร?”
