อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 413 ไม้ตายของกูหน่ายนาย
กูหน่ายนายสั่งการมาแล้วว่า วันนี้เริ่มจากทำให้โม่หุยเหยียนอ่อนน้อมถ่อมตนไม่กล้าโอ้อวดอีก!
หลายวันก่อน การปรากฏตัวของล่ายซื่อ หยุนหว่านหนิงไม่ได้ทำอะไรมาก ทุกคนคิดว่า หยุนหว่านหนิงทนอัปยศ กล้ำกลืนความแค้นนี้ลงไป
มีเพียงมังกรตาเดียวเท่านั้นที่รู้ว่า กูหน่ายนายของเขาเคยต้องกล้ำกลืนความแค้นลงท้องเมื่อไหร่กัน?!
เห็นได้ชัดว่าเก็บไม้ตายเอาไว้!
นี่ไง วันนี้โม่หุยเหยียนได้ชดใช้กรรมแล้วกระมัง?
คำสั่งของกูหน่ายนายเขามีหรือจะกล้าไม่ทำตาม?
มังกรตาเดียวเลิกแขนเสื้อขึ้น “นี่ข้าพึ่งเคยเห็นท่านอ๋องที่ชอบหญิงคณิกาเป็นครั้งแรกนะเนี่ย! สตรีที่นอนกับชายนับพันถูกควบขี่โดยชายนับหมื่น ท่านอ๋องของเจ้ากลับชื่นชอบ?”
“อ๋องฉู่คงมิใช่มีโรคอะไรกระมัง?!”
ได้ยินคำพูดนี้ พ่อบ้านเหยาโกรธจนแทบกระอักเลือด!
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอคนที่ไม่กลัวตายเช่นนี้!
“เจ้า เจ้าอย่ามาพูดจาซี้ซั้ว!”
เขาเถียงอย่างขึ้งโกรธว่า “ล่ายอี๋เหนียงมิใช่หญิงคณิกา! หากเจ้ากล้าลบหลู่ล่ายอี๋เหนียงกับท่านอ๋องของเราอีก ข้า ข้าจะสั่งให้คนซ้อมเจ้าออกไป!”
“โบยสิ! มาดูสิว่าใครจะซ้อมใครกันแน่!”
มังกรตาเดียวราวกับหมาจรจัด นั่งกลับไปที่ขั้นบันไดอีกครั้ง
“ขอทุกคนเป็นพยาน!”
เขาทำท่าสบายๆเอนครึ่งตัวบนขั้นบันได “วันนี้ข้าจะอยู่ที่จวนอ๋องฉู่ไม่ไปไหนละ! อ๋องฉู่ให้คำอธิบายกับข้าเมื่อไหร่ เมื่อนั้นข้าถึงจะไป!”
“จวนอ๋องฉู่ของพวกเขาใช้อำนาจบาตรใหญ่รังแกคน ไม่จ่ายเงินยังจะซ้อมคนอีก!”
“ข้ารู้แล้วงานนี้! ต่างว่ากันว่าอ๋องฉู่อ่อนโยนดุจหยก ข่าวลือเป็นเท็จนี่! เห็นได้ชัดว่าอ๋องฉู่ใช้อำนาจข่มเหง!”
“เจ้า เจ้าอย่าพูดซี้ซั้ว!”
พ่อบ้านเหยาโกรธจนหนวดเครากระเพื่อม “เจ้าใส่ร้ายป้ายสี!”
“งั้นเจ้าเอาหลักฐานออกมาสิ! ล่ายซื่อนางนั้นข้าก็เคยนอนกับนาง ด้านหลังนางมีไฝดำหนึ่งเม็ด…เจ้ากล้าเรียกนางออกมาเปิดหลังพิสูจน์ความจริงไหมเล่า?”
มังกรตาเดียวเดิมก็เป็นโจรอยู่แล้ว
พูดคำนี้ออกมาต่อหน้าทุกคน อย่างหน้าไม่แดงไม่กระอักกระอ่วน
แต่พ่อบ้านเหยาตัวแข็งเกร็ง เกือบโกรธจนเป็นลมไป!
ไม่ว่าเมื่อก่อนล่ายซื่อเป็นยังไง บัดนี้ก็เป็นอี๋เหนียงของจวนอ๋องฉู่!
ในท้องยังมีเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านอ๋องของเขา!
“เจ้ารอข้าอยู่นี่เลย! ข้าจะเข้าไปรายงานท่านอ๋อง!”
พ่อบ้านเหยาไม่กล้าถกเถียงกับเขาอีก ป้องกันไม่ให้เขาพูดคำพูดน่าเกลียดอะไรออกมาอีก คนแก่คนเดียวอย่างตนจะรับมือไหวได้ยังไงกัน?!
เขารีบหนีเข้าจวนอ๋อง ประตูใหญ่ปิดอีกครั้ง
พ่อบ้านเหยาตะโกนไปพลางวิ่งไปทางเรือนหลัง
อาการบาดเจ็บของโม่หุยเหยียนดีขึ้นมากแล้ว สามารถลงจากเตียงมาเดินเหินได้แล้ว
เพียงแต่ยังสีหน้าไม่ดีนัก ดูท่าคงยากจะชิดใกล้สตรี
ประตูห้องนอนของหนานกงเยว่ปิดแน่น ฟังไม่ได้ยินว่าด้านในมีความเคลื่อนไหวอะไร
พ่อบ้านเหยาก็ไม่กล้าผลีผลามรบกวนนาง เขารีบวิ่งเข้าไปในห้องโม่หุยเหยียน “ท่านอ๋อง ด้านนอกมีมังกรตาเดียวคนหนึ่ง บอกว่าล่ายอี๋เหนียงเป็นคนของหอคณิกาของเขา”
“มารับคน!”
โม่หุยเหยียนสีหน้าเปลี่ยน “เจ้าว่าอะไรนะ?”
“มีมังกรตาเดียวคนหนึ่งบอกว่าเป็นคนของหอชุ่ยเซียน มารับคน!”
พ่อบ้านเหยาพูดออกมาอีกครั้ง
โม่หุยเหยียนถึงขยับขึ้นนั่ง “เป็นไปได้อย่างไรกัน? ล่ายซื่อมิใช่หญิงคณิกานะ!”
“นั่นสิท่านอ๋อง! แต่เจ้ามังกรตาเดียวนั่นยืนกรานว่าล่ายอี๋เหนียงเป็นคนของหอชุ่ยเซียน ยังบอกถึงลักษณะพิเศษที่หลบเร้นมากๆของล่ายอี๋เหนียงอีก”
พ่อบ้านเหยาหน้าแดง
โม่หุยเหยียนขมวดคิ้วบอก “ข้าจะไปดูด้วยตัวเอง!”
“ท่านอ๋อง ไม่ได้เด็ดขาดนะ!”
พ่อบ้านเหยารีบห้าม “เจ้านั่นแค่มองดูก็รู้ว่าเป็นคนที่รับมือยาก และยังดื้อด้าน! หากท่านอ๋องออกไป จะมิโดนผู้คนขบขันรึ?”
ตอนนี้ด้านนอกจวนอ๋องเต็มไปด้วยฝูงชนห้อมล้อม!”
“หรือว่าข้าจะปล่อยไว้เช่นนี้?”
โม่หุยเหยียนแค่นเสียงเย็น “หน้าตาข้าไม่ต้องการแล้วรึ?”
กล้าบอกว่าเขาหลับนอนกับหญิงคณิกา?!
น่าขันนัก!
อ๋องฉู่เช่นเขาขาดสตรีรึ?!
เดิมล่ายซื่อนั่นเป็นคนที่เขาหามาเพื่อส่งให้โม่เยว่ ใครจะรู้ว่าหยุนหว่านหนิงอดทนมาตั้งนาน อ้อมไปเสียนาน สุดท้ายล่ายซื่อถูกส่งเข้าจวนอ๋องของเขาแทน?!
คืนนั้นที่ให้ล่ายซื่อปรนนิบัติ เขายังมึนๆงงๆ
แต่ล่ายซื่อกลายเป็นคนของเขาแล้ว ก็ไม่อาจไล่นางไป
บัดนี้นางยังตั้งครรภ์ลูกของเขา!
ดังนั้นเขาจึงให้ฐานะล่ายซื่อเป็นอี๋เหนียงแก่นาง…..
“ท่านอ๋อง เมื่อครู่ข้าน้อยสังเกตเจ้าขี้โกงนั่นตั้งใจมาเอาเงิน! งั้นให้เงินเขาสักกี่ตำลึงจากนั้นขับไล่ไปก็พอ ท่านอ๋องเหตุใดต้องออกหน้าเองด้วย?”
พ่อบ้านเหยาเสนอ
โม่หุยเหยียนได้ยินดังนั้น พยักหน้าอย่างเห็นด้วย “เช่นนั้นเรื่องนี้เจ้าไปจัดการ ขับไล่คนไร้ยางอายผู้นั้นออกไป”
พูดจบ สายตาเปลี่ยน น้ำเสียงพลันเย็นชาขึ้น “ตามติดเจ้าขี้โกงนั่น”
“ดูสิว่าเป็นหนูสกปรกอะไรกันแน่! ถ้ามีคนบงการ ก็มารายงานข้า”
“หากใร้คนบงการ… ฆ่ามันทิ้งซะ!”
กล้ามาก่อกวนที่จวนอ๋องฉู่ของเขา คิดว่าคนอย่างเขาโม่หุยเหยียนเป็นไอ้ไก่อ่อนรึ?!
“ขอรับ ท่านอ๋องเฉลียวฉลาดนัก!”
พ่อบ้านเหยาก้มหน้าออกไป
โม่หุยเหยียนเข้าใจว่า ขอเพียงเขาให้เงินนิดหน่อยก็จะขับไล่มังกรตาเดียวไปได้ ไม่คิดเลยว่า มังกรตาเดียวมีเป้าหมายอื่น มีหรือจะยอมจากไปเพียงเพราะเงินแค่สิบตำลึง?
ถ้าเขาโดนไล่ง่ายเพียงนี้ ยังจะเรียกมังกรตาเดียวได้อีกรึ?!
พ่อบ้านเหยารีบออกมา และโยนเงินสิบตำลึงใส่มังกรตาเดียวอย่างรังเกียจ
“เงินที่เจ้าต้องการ! เอาไปแล้วรีบไสหัวไปซะ!”
คราวนี้ทำมังกรตาเดียวโกรธจัด
มองดูเงินที่โยนใส่เท้าเขา “จวนอ๋องฉู่ของพวกเจ้าทำอย่างนี้หมายความว่าอะไร? ยอมรับว่าล่ายซื่อเป็นคนของหอชุ่ยเซียนข้าแล้วรึ?!”
พ่อบ้านเหยาสีหน้าค้าง
เขาลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไรกัน!
ต่อให้ต้องให้เงิน ก็ต้องรักษาหน้าท่านอ๋องด้วยสิ!
เอาเงินฟาดหัว มิเท่ากับยอมรับแล้วรึ?!
“เวลาพวกเจ้าให้เงินใช้โยนเอารึ?”
มังกรตาเดียวเองก็ไม่คิดจะเก็บเงินขึ้นมา
แต่พ่อบ้านเหยารู้สึกผิดสังเกต รีบก้มลงเก็บเงินขึ้นมา “ข้าเตือนเจ้าไว้เลยนะ! อย่าใส่ร้ายป้ายสี! ล่ายอี๋เหนียงของเรามิใช่หญิงคณิกา!”
“ในเมื่อมิใช่หญิงคณิกา แล้วให้เงินข้าทำไม?”
มังกรตาเดียวยิ้มดีใจ “คิดจะไล่ข้าไป แต่ก็อยากปิดปาก ยังกล้าพูดจาโอหังอย่างนี้…”
“คนอย่างข้ามังกรตาเดียวมิใช่จะไล่กันได้ง่ายๆดอก! เดิมข้าคิดว่าได้เงินแล้วก็จะไป แต่ท่าทีจวนอ๋องฉู่ของพวกเจ้า ทำให้ข้าไม่พอใจมาก!”
พ่อบ้านเหยาโกรธจนกระทืบเท้า “เจ้าเจ้าขี้โกงนี่ เจ้ายังต้องการอะไรอีก?!”
“นอกจากว่าเจ้าจะบอกกับทุกคนที่นี่ว่า ท่านอ๋องเจ้าหลับนอนกับหญิงคณิกา และยังเห็นเด็กในท้องนางล้ำค่าราวแก้วตา ข้าถึงจะเอาเงินแล้วจากไป”
มังกรตาเดียวพูดหน้าตาเฉย
“เจ้า…อย่าหวังเลย!”
นี่มันเงื่อนไขบ้าอะไรกัน!
ให้ตายพ่อบ้านเหยาก็ไม่ยอม “เจ้าอย่ามาอวดดี! เชื่อไหมว่าข้าจะให้คน…”
พูดยังไม่ทันจบ มังกรตาเดียวก็แหกปากอีก และนั่งลงกับพื้นอย่างกับหมาจรจัด “ไอ้หยา! จวนอ๋องฉู่ใช้อำนาจบาตรใหญ่รังแกคน! จะซ้อมคนจนตายแล้ว!”
ท่ามกลางสายตาประชาชี พ่อบ้านเหยามีสีหน้าร้อนรนขึ้นมาทันที!
จวนอ๋องฉู่ของพวกเขาทำกรรมอะไรไว้กันแน่ ต้องมาเจอเจ้าเจ้าขี้โกง หน้าหนา ไร้ยางอาย กัดไม่ปล่อยเช่นนี้!
ดวงตาพ่อบ้านเหยากวาดตามองไปยังฝูงชน
ทันใดนั้น สายตาเขาพุ่งจับจ้องไปที่ตัวหยุนหว่านหนิงที่ยืนกอดอกมองดูละครสนุกๆอยู่ข้างหลังฝูงชน!
