Game of the World Tree

ลูกเมี้ยวเค็มเดินเข้ามาหยุดที่บริเวณด้านหลังของผู้เล่นใหม่นามว่า สายลม เธอหายใจเข้าครั้งหนึ่ง แล้วจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ตัวเองคิดว่าเป็นมิตรที่สุด

“พวกนี้คือชื่อของผู้เล่นที่ช่วยกันสร้างเมืองเริ่มต้นค่ะ”

มือของสายลมหยุดลงเมื่อได้ยินเสียงจากด้านหลัง หญิงสาวหันมาช้า ๆ เพื่อมองหาเจ้าของเสียง

นัยน์ตาสีมรกตจับจ้องมาที่ใบหน้าของลูกเมี้ยวเค็ม

สายตาของสายลมให้ความรู้สึกที่สงบนิ่งและบริสุทธิ์ แตกต่างไปจากท่าทางของเหล่าผู้เล่นที่เพิ่งเข้าเกมครั้งแรกโดยสิ้นเชิง

เป็นดวงตาที่แฝงไปด้วยประกายแสงที่ดูลึกลับ ทำให้รู้สึกราวกับเธอเป็นสตรีผู้สูงศักดิ์

แววตาแบบนี้… เป็นสิ่งที่ลูกเมี้ยวเค็มเคยพบเจอมาจากชีวิตจริง

มีเพียงผู้ที่ดำรงตำแหน่งระดับสูงมานานนับปีเท่านั้น ที่จะมีดวงเนตรอันเปล่งประกายและเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจเช่นนี้

เมื่อประกอบกับอากัปกิริยาที่สง่างามและสูงส่ง ยิ่งทำให้ลูกเมี้ยวเค็มรู้สึกมั่นใจในสถานะของอีกฝ่าย…

ผู้เล่นเบื้องหน้าต้องเป็นบุคคลที่เพียบพร้อมด้วยอำนาจและทรัพย์สินอย่างแน่นอน

ลูกเมี้ยวเค็มพลันรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย

สายลมทอดสายตามองลูกเมี้ยวเค็ม พลางยิ้มเล็กน้อย

“ขอบคุณค่ะ”

น้ำเสียงของหญิงสาวไพเราะเป็นอย่างยิ่ง อีกทั้งยังแฝงไปด้วยเสน่ห์เย้ายวนที่ทำให้ผู้ฟังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกลุ่มหลง

สิ่งเหล่านี้ตรงข้ามกับความรู้สึกที่ทำให้คนรอบข้างไม่กล้าเข้าหา แต่มันกลับผสมกลมกลืนกันได้โดยไม่มีความขัดแย้งแม้แต่น้อย

รอยยิ้มของเธอเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น เคล้าคลอไปด้วยความเป็นธรรมชาติ จากกลิ่นอายคล้ายสายลมในฤดูใบไม้ผลิ

นี่มัน.. ออร่าของชนชั้นสูง?

ความคิดเหล่านี้ผุดขึ้นมาในใจของลูกเมี้ยวเค็มโดยไม่ทันตั้งตัว

ลูกเมี้ยวเค็มอึกอักอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเผลอกล่าวด้วยความรวดเร็วราวกับไม่ใช่ตัวเธอเอง

“…ขอโทษค่ะ คุณคุ้นเคยกับโลกใบนี้หรือยังคะ? อ่า… ต้องการให้หนูช่วยเกี่ยวกับภารกิจในเกมไหมคะ?”

ลูกเมี้ยวเค็มเผลอใช้ภาษาสุภาพขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว นัยน์ตาสีมรกตฉายแววประหลาดใจขึ้นมาเล็กน้อย

หญิงสาวคลี่ยิ้มบาง …เป็นรอยยิ้มที่งดงามและให้ความรู้สึกราวฤดูใบไม้ผลิได้มาเยือนโลกทั้งใบ

“เอาสิคะ”

ลูกเมี้ยวเค็มรู้สึกเหมือนหัวใจของตนกำลังหลอมละลายด้วยความสุข

แต่แล้วเธอก็ตระหนักถึงความผิดปกติ

เอ๋?

ได้ไง… ทำไมถึงรู้สึกดีใจเหมือนโดนผู้ใหญ่ชมเลยอ่ะ?

…

บนถนนสายหนึ่งในเมืองเริ่มต้น ลูกเมี้ยวเค็มและสายลมกำลังเดินเคียงข้างกัน

ประธานกรรมการจากคณะกรรมการโมเอะโมเอะ หนึ่งในสามกิลด์ใหญ่แห่ง The Kingdom of Elves รู้สึกเหมือนตนกำลังรับการตรวจประเมินโดยผู้ที่ดำรงตำแหน่งสูงกว่า…

ระหว่างที่กำลังเดิน ลูกเมี้ยวเค็มชี้ไปทางสิ่งปลูกสร้างสไตล์ต่าง ๆ ตลอดทั้งสองฝั่งถนน พลางอธิบายด้วยความภาคภูมิใจระคนเขินอาย

“นี่คือเมืองเอลฟ์ของพวกเรา ที่สร้างขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของเหล่าผู้ทดสอบในรอบที่หนึ่งค่ะ แน่นอนว่ากำลังหลักในการสร้างเมืองคือทีมก่อสร้างจากกิลด์ของเรา ส่วนผู้เล่นท่านอื่น ๆ ล้วนมีส่วนร่วมเพียงแค่ด้านการจัดหาวัสดุค่ะ…”

“การจัดหาวัสดุเป็นภารกิจของผู้เล่นมือใหม่น่ะค่ะ”

“อันที่จริง ภารกิจมือใหม่ควรจะเป็นงานด้านการก่อสร้าง แต่ถ้าพิจารณาเรื่องการขาดประสบการณ์ และการขยายตัวของทีมก่อสร้างจากกิลด์พวกเรา จึงเป็นการดีที่จะให้เหล่าผู้เล่นใหม่ได้ทำหน้าที่รวบรวมวัสดุแทนค่ะ…”

“ในอนาคต ผู้เล่นหน้าใหม่ก็สามารถเป็นเจ้าของสิ่งปลูกสร้างหลังใหม่ ๆ ได้ พวกเขาสามารถจ่ายแต้มผลงานเพื่อจ้างทีมก่อสร้างของพวกเราให้ช่วยตกแต่งที่อยู่อาศัย …ถ้ามีแต้มมากพอ กระทั่งทำบ้านให้เป็นปราสาทก็ย่อมได้ค่ะ ”

“ตกแต่งบ้านด้วยแต้มผลงานเหรอคะ?”

เป็นครั้งแรกที่น้ำเสียงของสายลมแฝงไปด้วยความประหลาดใจเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว

ดูเหมือนว่าประเด็นนี้จะอยู่นอกเหนือการคาดคะเนของเธอ

สีหน้าของสายลมดูงฉงนเล็กน้อย เช่นเดียวกับคำพูดที่มีนัยยะเป็นเชิงอุทาน

“กิลด์ของคุณสุดยอดจริง ๆ!”

เมื่อได้รับคำชม ดวงตาใสแจ๋วของลูกเมี้ยวเค็มหรี่ลงเป็นดวงจันทร์เสี้ยวด้วยความสุข เธอยกมือขึ้นวางบนหน้าอกของตนด้วยความภาคภูมิใจ

“ใช่ค่ะ! กิลด์ของพวกเราเต็มไปด้วยผู้มีความสามารถมากมาย! ไม่ว่าจะเป็นผู้ที่กำลังศึกษาด้านวิศวะโยธา การจัดสวน สถาปัตยกรรม มีทุกสาขาเลยค่ะ!”

“สวนเหล่านี้ กับสิ่งปลูกสร้างสไตล์ยุโรปและจีนทั้งหลาย ได้รับการออกแบบและสร้างโดยยอดฝีมือประจำกิลด์! แถมพวกเขายังมีทีมก่อสร้างในเกมไมน์คราฟด้วย!”

“จะว่าไป สนใจเข้ากิลด์คณะกรรมการโมเอะโมเอะไหมคะ? สไตล์การเล่นของพวกเรามุ่งเน้นในด้านการใช้ชีวิต พวกเรายินดีต้อนรับนะคะ!”

ลูกเมี้ยวเค็มแนะนำกิลด์ของตนพร้อมจ้องมองสายลมด้วยแววตาที่เปล่งประกาย

สายลมเพียงเผยรอยยิ้มโดยที่ไม่ได้ตอบสิ่งใดกลับมา

ลูกเมี้ยวเค็มรู้สึกใจแป้วด้วยความผิดหวังเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตอบรับ

แต่เธอปรับอารมณ์อย่างรวดเร็วก่อนจะคลี่ยิ้มหวาน

“อ่า– อาจจะเร็วเกินไปนิด ต้องมีเลเวล 5 ถึงจะเข้ากิลด์ได้ค่ะ”

“งั้น… ไปทำภารกิจมือใหม่กันดีไหมคะ?”

ลูกเมี้ยวเค็มถามขึ้นมาอีกครั้ง

“ภารกิจมือใหม่เหรอคะ?”

สายลมทวนคำถามพร้อมเลิกคิ้วเล็กน้อย

“ถ้าสนใจ เดี๋ยวเราจะไปวิหารแห่งธรรมชาติเพื่อเข้าพบ อลิซ กันค่ะ”

“อลิซคือนักบุญแห่งธรรมชาติประจำเกม เป็น NPC ที่อ่อนโยนมากค่ะ จะว่าไปพวก NPC ในเกมนี้เหมือนจริงมาก! สามารถสื่อสารกับพวกเขาได้เหมือนกับคนจริง ๆ เลยค่ะ!”

ลูกเมี้ยวเค็มอธิบาย

“อลิซ?…”

รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของสายลม

เธอสายศีรษะอย่างแผ่วเบาและกล่าว

“ไม่เป็นไรค่ะ เราอยากเดินเล่นนิดหน่อยน่ะ”

ลูกเมี้ยวเค็มพลันเข้าใจบางสิ่งเมื่อได้ยินคำพูดของสายลม

“หรือว่า… คุณจะเป็นนักชมวิวเหรอคะ?”

“นักชมวิว?”

สายลมหยุดชะงักลงชั่วขณะ พร้อมกับน้ำเสียงที่แปลกไปเล็กน้อย

ลูกเมี้ยวเค็มรีบอธิบายทันควัน

“คือ… ในความหมายของเกมนี้ คือกลุ่มผู้เล่นที่ไม่สนใจด้านการต่อสู้หรืออัพเลเวล แต่เลือกที่จะถ่ายภาพวิวทิวทัศน์ในเกมแทนน่ะค่ะ”

รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าของสายลมเมื่อได้ยินคำอธิบายนั้น

“เข้าใจแล้วค่ะ”

สิ้นเสียงดังกล่าว สายลมหันไปมองร้านแห่งหนึ่งที่จำหน่ายผลไม้หลากหลายสายพันธุ์ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงความคลุมเครือ

“เพราะมีเวลาออนไลน์ไม่มาก ก็… น่าจะเป็นนักชมวิวล่ะมั้งคะ”

“น่าจะเป็น? คือยังไงนะคะ?”

ลูกเมี้ยวเค็มพึมพำอย่างแผ่วเบา

มีเวลาออนไลน์ไม่มาก…

ทันใดนั้น ลูกเมี้ยวเค็มก็คาดเดาบางสิ่งเกี่ยวกับตัวตนของอีกฝ่ายได้มากขึ้น

ถ้าเป็นคนตำแหน่งใหญ่โต ก็คงจะไม่มีเวลาเล่นเกมมากเท่าไร ถูกไหม?

ชีวิตจริงพี่เขาน่าจะยุ่งมากแน่เลย…

เกมคงเป็นสถานที่สำหรับผ่อนคลายและความเพลิดเพลินสำหรับเธอ

เผลอ ๆ อาจจะเป็นผู้บริหารระดับสูงอันเป็นที่รักของทุก ๆ คน และบริหารงานให้กับลูกน้องมากมาย…

อาจจะทำงานในบริษัทขนาดใหญ่ หรือแม้แต่ในรัฐบาล!

เป็นไปได้ไหมว่าคนระดับนั้น จะเริ่มมีความสนใจในเกมที่น่าทึ่งขนาดนี้?

หลังจากคิดเรื่องเหล่านี้ออกมาได้ ลูกเมี้ยวเค็มพลันรู้สึกว่าตนเหมาะที่จะเป็นนักสืบ!

และเมื่อหันไปเห็นสายลมที่กำลังยืนอยู่ในบริเวณร้านค้า พร้อมด้วยสายตาที่เป็นประกายระยิบระยับขณะจับจ้องไปยังเหล่าผลไม้ แววตาของลูกเมี้ยวเค็มเปล่งประกายขึ้นมาอีกครั้งทันที

เธอหยิบผลไม้ขึ้นมาและแนะนำด้วยความกระตือรือร้น

“ผลไม้พวกนี้ดูน่าอร่อยใช่ไหมคะ?”

“ที่จริงแล้ว มันอร่อยมากค่ะ! หนูคิดว่ามันอร่อยกว่าผลไม้ในชีวิตจริงสุด ๆ เลย! ไม่รู้ว่าคนออกแบบเกมทำได้ไง…”

“แถมในเกมนี้ เราต้องรับประทานอาหารด้วยนะคะ และผลไม้ก็เป็นทางเลือกที่ดีค่ะ ร้านค้าเหล่านี้เป็นของผู้เล่นด้วยกัน และผลไม้พวกนี้ก็เก็บมาจากป่า คุณสามารถซื้อพวกมันได้ด้วยแต้มผลงานค่ะ”

“อ่า… แต้มผลงานเรียกได้ว่าเป็นสกุลเงินของเกมนี้ จะเปิดใช้งานตอนเลเวล 11 ค่ะ ซึ่งก่อนหน้านั้นผู้เล่นใหม่จะไปเก็บผลไม้ในป่าด้วยตัวเอง แต่เพราะป่านี้มีความอุดมสมบูรณ์เป็นอย่างมาก ผลไม้จึงมีอยู่ทั่วไปค่ะ!”

“แน่นอนว่าถ้าไปหาอลิซและทำภารกิจ ก็จะได้รับอาหารเช่นเดียวกันค่ะ!”

ลูกเมี้ยวเค็มตะโกนเข้าไปในร้านหลังจากกล่าวจบ

“มีใครอยู่มั้ยคะ—?”

ไม่มีเสียงตอบรับ

ลูกเมี้ยวเค็มยกมือขึ้นเคาะศีรษะของตนเบา ๆ

“อุ่ย หนูลืมไปว่าทุกคนไปทำเควสกับผู้เล่นใหม่กันทั้งนั้น”

เธอคว้าเอาผลไม้สีม่วงสองผลจากตะกร้าใบหนึ่ง ก่อนจะยื่นให้กับสายลมหนึ่งผล

“นี่ค่ะ ชิมอันนี้ดู! เจ้าของร้านเป็นคนจากกิลด์ของหนูเองค่ะ เดี๋ยวหนูค่อยไปจ่ายให้ทีหลัง ผลไม้พวกนี้ถูกร่ายเวทติดตามไว้แล้วค่ะ”

สายลมรับผลไม้มาด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะลองกัดอย่างแผ่วเบา

มันเป็นผลไม้ฉ่ำน้ำที่อบอวลไปด้วยกลิ่นหอม

ดวงตาของสายลมเปล่งประกายขึ้นมาทันที

ท่าทางของเธอดูราวกับคนที่ไม่ได้กินอะไรอร่อย ๆ มาเป็นเวลานาน