คืนนั้นฮัวเทียนหลันไม่กลับมาติดๆ ไม่ได้เจอมาเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์อันรันรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย ดวงตามีความอาย แต่เมื่อเธอสบตากับของฮัวเทียนหลัน เธอก็กลายเป็นคนรู้สึกผิดโดยธรรมชาติ หลังจากที่เขาขับรถออกไปด้วยใบหน้าบึ้งตึง เขาก็เห็นอันรันยืนอยู่ข้างๆอย่างโง่เขลาและรีบพูดอย่างไม่สบอารมณ์ : “ขึ้นรถ! ”
อันรันรีบเปิดประตูขึ้นไป ไม่พูดจาตลอดทาง ไม่นานก็ถึงบ้านเก่าของครอบครัวฮัว
ฮัวเทียนหลันลงรถก่อน เปิดประตูรถ ทำให้อันรันได้รับความโปรดปรานอย่างประหลาดใจ
พูดเบาๆว่า : “ขอบคุณ คุณผู้ชายฮัว! ”
“เธอเรียกฉันว่าอะไร? ” ฮัวเทียนหลันพูดอย่างเย็นชา
อันรันอึ้งไปพักนึง พูดเบาๆ : “เทียนหลัน! ”
ร่องรอยของความรังเกียจปรากฏขึ้นในดวงตาของฮัวเทียนหลัน ถูกอันรันจับได้อย่างแม่นยำ
เธอรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ ยังคงแสร้งทำเป็นไม่รู้ จับแขนของฮัวเทียนหลันแล้วเข้าไปในคฤหาสน์
การปรากฏตัวที่น่ารักของคู่บ่าวสาวคู่นี้ ทำให้ฮัวเส้าซู่ซึ่งถูกบังคับให้กลับมาร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำของครอบครัว ตกใจจนกรามหลุด
พี่ชายคนรองไม่ได้เกลียดสะใภ้คนนี้มากเท่าไรหรอ? แม้แต่งานแต่งงานก็ยังหนี
แต่ดูลักษณะตอนนี้ เหมือนรักกันมากอย่างเห็นได้ชัด!
เมื่อสังเกตเห็นสายตาแปลกๆ ของฮัวเส้าซู่ ฮัวเทียนหลันก็จ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า
ฮัวเส้าซู่รีบหลบสายตา ยิ้มและพูดว่า : “พี่ชาย พี่สะใภ้ พวกพี่มากันแล้วหรอ”
เข้าไปในห้องรับแขก หลี่รูยาเพิ่งถอดผ้ากันเปื้อนออก
บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหาร สายตาอันรันสดใส : “แม่ น่าอร่อยเยอะขนาดนี้ คือแม่ทำหมดเลยหรอคะ? มองแล้วหิวเลย! ”
ใบหน้าที่ดูเคร่งขรึมของหลี่รูยาเปลี่ยนจากโกรธเป็นดีใจทันที เธอกล่าวทักทาย : “ไม่ได้ทำนานมากแล้ว อาหารทุกคุ้นเคย อาหารเหล่านี้เป็นอาหารที่ฮัวเทียนหลันชอบกินฉันไม่รู้ว่าจะถูกปากของเธอไหม”
ถึงแม้ว่าเมือง Zจะติดทะเล แต่อันรันไม่ชอบกินอาหารทะเลมาตั้งแต่เด็ก หันหน้าไปทางอาหารทะเลจานใหญ่ อันรันไม่กระพริบตาและพยักหน้า : “แม่เป็นคนทำ คนโง่ที่ไหนไม่ชอบกิน! ” หลี่รูยาอดหัวเราะไม่ได้
ฮัวเส้าซู่ที่กำลังมองดูอาหารทะเลด้วยสายตาสิ้นหวัง ทันทีที่จ้องมองด้วยความขุ่นเคืองของเขา เขาบอกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เป็นที่พอใจ ยังด่าว่าเขาเป็นคนโง่!
พี่ชายคนที่สองไม่เพียงแต่ไม่ตอบสนองต่อสิ่งนี้ แต่ยังทักทายการจ้องมองอย่างพึงพอใจของแม่เขาและตักขาปูยักษ์นึ่งให้อันรัน!
รู้อยู่แล้วว่ามันคือการแสดง อันรันไม่สามารถช่วยให้หัวใจเต้นเร็วขึ้นได้ หูของเธอก็เริ่มเป็นสีแดง หลี่รูยาเห็นทั้งหมดนี้ด้วยสายตาของเธอ ยิ้มเล็กน้อย ทันใดนั้นเธอก็เชื่อคำพูดของอันรัน ฮัวเทียนหลันดีกับเธอมาก
ฮัวเส้าซู่สะกิดฮัวเทียนหลันด้วยตะเกียบของเขาอย่างเงียบๆ กินต่อไปและถามด้วยเสียงต่ำ : “พี่ชายคนที่สอง เรื่องมันเป็นยังไง? เป็นไปได้ไหมที่พี่ถูกผู้หญิงคนนั้นทำคุณไสย์”
ฮัวเทียนหลันดูเหมือนจะคีบผักและกุ้งอีกตัวใส่ชามแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม : “หุบปากแล้วกินข้าว”
ฮัวเส้าซู่แทบร้องไห้เมื่อมองไปที่ชามพี่ชายคนที่สอง รู้ว่าเขาเกลียดกุ้งมากที่สุด!
กินข้าวเสร็จ หลี่รูยาให้ลูกชายทั้งสองของเธอขึ้นไปชั้นบน เพื่อเป็นข้ออ้างในการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องระหว่างผู้หญิง
นั่งอยู่บนโซฟา เธอดึงมืออันรันถาม : “เทียนหลันแสดงว่าคบกับเธอหรือเปล่า?
เหตุผลที่หลี่รูยาพูดอย่างตรงไปตรงมาก็เพราะว่าเหตุการณ์ระหว่างเทียนหลันและมู่เหว่ยกำลังวุ่นวายทุกคนก็รู้ เธอรู้ว่าอันรันก็ต้องรู้เช่นกัน ดังนั้นเธอจึงไม่ปกปิดมันอีกต่อไป
อันรันปกปิดดวงตาของเธออย่างดีและพูดอย่างร่าเริงว่า: “ไม่ค่ะ เทียนหลันจะกลับมาหาฉันทุกวัน แม่ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ ตอนนี้แม่มีหน้าที่รับผิดชอบในการใช้ชีวิตอย่างสวยงาม” อันรันใช้น้ำเสียงอ้อนเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว หลังจากผ่านมาหลายวันเธอก็อดไม่ได้ที่จะมองหลี่รูยาเป็นเหมือนแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอ
หลี่รูยาตอบด้วยรอยยิ้มและสัมผัสใบหน้าของอันรันอย่างเป็นห่วง
ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้อะไรเลย คนรับใช้ที่จัดเตรียมไว้ก็ล้วนถูกฮัวเทียนหลันไล่ออก ฮัวเทียนหลันอาศัยอยู่กับมู่เหว่ยแม้ว่าจะแต่งงานแล้วและไม่เคยกลับบ้าน
แต่เรื่องนี้อันรันไม่เคยพูด ไม่ร้องไม่วุ่นวาย ไม่เห็นแก่ตัวเอง เข้าใจให้คนเป็นห่วง
นี้ทำให้ความเป็นสะใภ้ นับวันยิ่งพอใจ
หลี่รูยาคือคนที่เคยผ่านมาก่อน เข้าใจดีว่าสิ่งที่น่ากังวล สามารถต่อต้านได้และทั้งคู่จะต้องเข้ากันได้ีดี
ในขั้นตอนการเข้ากันได้ดี ฮัวเทียนหลันรู้สึกถึงว่าอันรันดี และปล่อยวางการแสดงนั้นโดยธรรมชาติ
แต่ว่า หลี่รูยาตัดสินใจที่จะเติมไฟให้กับทั้งคู่
“เทียนหลัน คืนนี้เธอกับอันรันไม่ต้องกลับหรอก นอนที่บ้านเถอะ! ”
