บทที่ 699 เจ็บมือ
พอได้ฟังคำตอบหญิงสาว ลูกตาที่ลึกล้ำเหมือนหินออบซีเดียนของซือเยี่ยหานปรากฏคลื่นความร้อนเป็นชั้นๆ ในชั่วพริบตาก็ร้อนเร่าจนละลายคนได้
เยี่ยหวันหวั่นเห็นความต้องการที่พุ่งออกมาจากใต้ดวงตาเย็นชาของชายหนุ่มได้อย่างชัดเจน
เอ่อ…
แย่ละ…หนักกว่าเดิมอีก…
พริบตาที่จูบของซือเยี่ยหานประทับลงมา เยี่ยหวันหวั่นรีบซบศีรษะกับทรวงอกเขา กล่าวออดอ้อนว่า “เอ่อ ฉันยุ่งมาทั้งวันยังไม่ได้กินอะไรเลย หิวจัง…ฉันอยากกินบะหมี่…แต่เจ็บมือ…”
ซือเยี่ยหานมองเธอในระยะห่างที่ได้ยินลมหายใจของกันและกัน
ทำไมเขาจะไม่รู้ความคิดของเยี่ยหวันหวั่น…
ทุกครั้งก็ขวัญกล้าเทียมฟ้า ยั่วให้เขาโมโหขึ้นมา ยั่วเสร็จก็จากไป…
เขากัดริมฝีปากของหญิงสาวอย่างหนักหน่วง จากนั้นก็เดินไปยังตู้เย็น
“ผ้ากันเปื้อนอยู่ข้างตู้เย็น ฉันจะเอาให้เอง!”
เยี่ยหวันหวั่นวิ่งตึงๆ เข้าไปอย่างรู้งาน หยิบผ้ากันเปื้อนลายคิตตี้สีชมพูที่ได้ฟรีจากซูเปอร์มาร์เก็ตออกมา
ซือเยี่ยหานมองผ้ากันเปื้อนแวบหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าไม่ชอบใจนัก แต่พอมองเยี่ยหวันหวั่นที่ถือผ้ากันเปื้อนอยู่มีสีหน้ารอคอย สุดท้ายก็กางแขนออก
“เอ๊ะ รอเดี๋ยว คุณลวกเส้นเป็นด้วยเหรอ?” เยี่ยหวันหวั่นพลันนึกได้
ซือเยี่ยหานทำสีหน้าเย็นชาสูงส่งพลางเหลือบมองเธอ
เยี่ยหวันหวั่นรีบขอโทษ “อื้อ เอาละๆ ฉันผิดเอง คุณจะลวกเส้นไม่เป็นได้ยังไง!”
ซือเยี่ยหานเพิ่งเข้าครัวไปได้ไม่นาน โทรศัพท์ของเยี่ยหวันหวั่นก็ดังขึ้น
คนที่โทรมาคือสวี่อี้
เยี่ยหวันหวั่นรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล พ่อบ้านสวี่เหรอ”
เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งรับสาย ปลายสายก็มีเสียงที่กระวนกระวายดังมา “คุณหนูหวันหวั่น! ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ! ผมมาถึงด้านล่างคอนโดของคุณแล้ว! สืออีกับเฟิงเสวียนอี้อยู่ระหว่างทางมา! คุณต้องอดทนให้ได้นะครับ ใจเย็นๆ ก่อน อย่าใจร้อน!”
เยี่ยหวันหวั่นสับสน “หา? พูดอะไรเนี่ย เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ”
สวี่อี้งงงัน “เกิดอะไรขึ้น? นายท่านยังไปไม่ถึงเหรอครับ เหยียบรถออกไปสี่ร้อยชัดๆ ตอนนี้ต้องถึงแล้วแน่นอน…”
“เอ่อ…” เหยียบออกมาสี่ร้อย…
“คุณชายเห็นคลิปที่คุณได้รับบาดเจ็บเพราะกงซวี่ในงานแถลงข่าวเข้า ที่แย่ที่สุดคือตอนนั้นบนคลิปมีแต่ข้อความอะไรไม่รู้ บอกว่าคุณเหมาะกับกงซวี่ ผู้ชายสองคนจะเหมาะกันได้ยังไง ชาวเน็ตพวกนี้คิดอะไรอยู่…” สวี่อี้อธิบายสถานการณ์ในตอนนั้นด้วยความเร็วสูง น้ำเสียงตื่นตระหนก
“คือว่า พ่อบ้านสวี่คะ…”
“คุณหนูหวันหวั่น อีกเดี๋ยวถ้านายท่านเจอคุณ คุณจะต้องใจเย็นๆ ก่อนนะครับ พวกเราใกล้จะถึงแล้ว!” สวี่อี้ย้ำซ้ำๆ
เยี่ยหวันหวั่นกระแอม ก่อนจะตัดบท “พ่อบ้านสวี่ ใจเย็นๆ ก่อน ให้ฉันพูดสักประโยคโอเคไหม?”
เยี่ยหวันหวั่นพูดจบก็จิ้มจอโทรศัพท์ เปลี่ยนเป็นโหมดวิดีโอคอล จากนั้นหันกล้องไปทางห้องครัว
วินาทีถัดมา สวี่อี้ก็เห็นว่าเจ้านายของตัวเองสวมผ้ากันเปื้อนลายการ์ตูนสีชมพูไว้บนเอว ม้วนแขนเสื้อของเชิ้ตขาวขึ้น ถือตะหลิวไว้ในมือ กำลังลวกเส้นบะหมี่อยู่ในห้องครัว…
“เอ่อ…”
สีหน้าของสวี่อี้บนโทรศัพท์กลายเป็นสับสนในพริบตา
เยี่ยหวันหวั่นลุกขึ้น ถือโทรศัพท์เดินไปด้านหน้าซือเยี่ยหาน “ที่รัก ดูนี่สิ!”
ซือเยี่ยหานได้ยิน สายตาก็มองมาทางเยี่ยหวันหวั่น เห็นหญิงสาวถือโทรศัพท์หันมาทางเขา ในช่องเล็กๆ บนจอโทรศัพท์เหมือนจะเป็นสวี่อี้
เยี่ยหวันหวั่นเดินมาถึงด้านหน้าซือเยี่ยหาน ใช้กล้องหน้าถ่ายตัวเองกับเขา “รีบจูบฉันเร็ว พ่อบ้านคุณจะคลั่งแล้ว!”
———————————————–
บทที่ 700 เขาใจเย็นลงมากแล้วจริงๆ
เห็นได้ชัดว่าซือเยี่ยหานไม่สนใจรายละเอียดอย่างพ่อบ้านของเขาคลั่งไปแล้ว เพียงแต่ได้ยินคำขอว่า ‘รีบจูบฉันสิ’ ของเยี่ยหวันหวั่น
ชายหนุ่มวางบะหมี่ในมือลงไปในหม้อ โน้มตัวลงจูบแก้มของเยี่ยหวันหวั่นอย่างให้ความร่วมมือ ก่อนจะไปหั่นไส้กรอกต่อ
เยี่ยหวันหวั่นยิ้มมองโทรศัพท์ “ตอนนี้ใจเย็นลงนิดหน่อยแล้ว พ่อบ้านสวี่?”
สวี่อี้พูดไม่ออก
ใจเย็น…ใจเย็นเกินไปแล้ว…
เยี่ยหวันหวั่นถาม “ยังมีอะไรอีกไหม”
สวี่อี้ตอบ “ไม่ครับ…”
ขอโทษครับ รบกวนแล้ว คิดซะว่าผมไม่เคยมาแล้วกัน…
จอโทรศัพท์กลายเป็นสีดำ เขาปิดวิดีโอคอลด้วยจิตใจที่ชอกช้ำ
เพื่อให้สวี่อี้วางใจมากขึ้น เยี่ยหวันหวั่นจึงถ่ายรูปที่ซือเยี่ยหานกำลังลวกบะหมี่ไปให้เขาดูอย่างเอาใจใส่หลายภาพ สุดท้ายสวี่อี้ขอร้องทั้งน้ำตาว่าไม่ต้องส่งมาแล้ว เขาใจเย็นลงมากแล้วจริงๆ…
ผ่านไปนาน ในที่สุดซือเยี่ยหานก็ลวกเส้นเสร็จ
เยี่ยหวันหวั่นมองอาหารตรงหน้า เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย เวลาต้มเส้นกำลังดี ไม่ได้น้อยไป และก็ไม่ได้ครึ่งดิบครึ่งสุก ด้านบนวางไข่ลวกไว้ใบหนึ่งกับไส้กรอกหลายชิ้น ต้นหอมสีเขียวกับผักกวางตุ้งสดลอยอยู่บนน้ำ กระตุ้นความอยากอาหาร
สำหรับเยี่ยซือหานที่ไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดา ความคาดหวังที่เธอมีต่อเขามีแค่ต้มสุกก็พอแล้ว สุดท้ายคิดไม่ถึงว่าจะมีฝีมือทำอาหารไม่เลวเลย
ซือเยี่ยหานส่งตะเกียบคู่หนึ่งให้เธอ จากนั้นนั่งลงตรงข้ามโต๊ะโดยไม่พูดอะไร
“ดูท่าทางน่ากินจัง…คุณต้มเส้นได้ด้วยเหรอเนี่ย…ไปเรียนมาตอนไหนกัน” เยี่ยหวันหวั่นชิมคำหนึ่ง ตาเป็นประกาย “ว้าว! ทำไมอร่อย!”
เห็นได้ชัดว่าเยี่ยซือหานไม่ค่อยพอใจคำว่า ‘ทำไม’ ของเยี่ยหวันหวั่น “ต้องเรียนด้วย?”
เยี่ยหวันหวั่นก้มหน้าก้มตากินอย่างมีความสุข “ไม่จำเป็นๆ! ด้วยไอคิวของที่รัก เรื่องง่ายๆ แบบนี้ทำไมยังต้องเรียนอีก!”
พอได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าซือเยี่ยหานค่อยอ่อนโยนลง
ในขณะเดียวกันที่จิ่นหยวน
พ่อครัวส่วนตัวของจิ่นหยวนและคนใช้ในครัวหลายคนกำลังมองเตาไฟสีดำเกรียมและพื้นที่เละเทะ น้ำตานองหน้า พากันอธิฐานขออย่าให้คุณชายเก้าเข้าครัวอีก…
ระเบิดไปกี่ครั้งแล้ว…
ทำไมนายท่านอยู่ๆ ถึงมีงานอดิเรกที่น่ากลัวแบบนี้เพิ่มมา? เหนื่อยใจจริงๆ…
ตกดึก เยี่ยซือหานค้างอยู่ที่นี่เลย
เยี่ยหวันหวั่นเช็ดเครื่องสำอางและอาบน้ำ เปลี่ยนเป็นชุดนอนสบายๆ ตอนนี้ซือเยี่ยหานอาบน้ำเสร็จแล้ว กำลังนอนอยู่บนเตียง
เฮ้อ ความรู้สึกกินอิ่มแล้วมีคนหล่อนอนอยู่บนเตียงแบบนี้ทำไมถึงดีขนาดนี้…
พอเห็นเยี่ยหวันหวั่นเดินมา ซือเยี่ยหานวางหนังสือในมือลง “เอามือมาดู”
เยี่ยหวันหวั่นรีบทำตาม “เป็นแผลเล็กจริงๆ ตอนนี้สมานแล้ว เมื่อกี้ตอนอาบน้ำฉันใช้พลาสเตอร์ติดไว้ ไม่ได้โดนน้ำ…”
ซือเยี่ยหานตรวจดูอีกหลายครั้ง สีหน้าถึงอ่อนโยนลงมาก
เยี่ยหวันหวั่นมองใบหน้าด้านข้างที่จดจ่อของชายหนุ่ม “พรุ่งนี้คุณจะไปให้ผู้เฒ่าซุนตรวจใช่ไหม?”
ซือเยี่ยหานตอบ “อืม”
เยี่ยหวันหวั่นพึมพำ “ช่วงนี้ร่างกายคุณดีขึ้นมาก การนอนหลับแต่ละวันก็ไม่มีปัญหา คงไม่เป็นไรมากขนาดนั้น…”
แต่ว่าทำไมตอนเจอผู้เฒ่าซุนครั้งก่อน สีหน้าเขาถึงได้ดูประหลาดนัก?
ท่าทางเหมือนมีอะไรที่ยากจะเชื่อ ถามไปเขาก็ไม่บอก แค่พูดว่ารอตรวจครั้งหน้าเสร็จค่อยบอกพวกเธออย่างละเอียด หรือว่าร่างกายของซือเยี่ยหานจะมีปัญหาอะไรอื่น…
……………………………………….
