บทที่ 811 ใครกล้าเปลี่ยนคนของฉัน
เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งจะลุกขึ้น ก็พลันรู้สึกชาที่ขา ขมวดคิ้วเล็กน้อยทันที
เฮ้อ ทำไมทุกครั้งที่ดื่มเสร็จจะต้องชาเนื้อชาตัวทุกที ครั้งนี้แม้แต่ขาก็ชาไปด้วย…
เธอไปทำอะไรมากันแน่?
“พี่เยี่ย เป็นอะไรรึเปล่าครับ?” ลั่วเฉินถามอย่างร้อนรน
เยี่ยหวันหวั่นกล่าวอย่างไม่สนใจ “ไม่เป็นไร คงจะลุกเร็วเกินไป ขาก็เลยเป็นตะคริว”
“พี่เยี่ย นั่งลงก่อนครับ”
ลั่วเฉินทางหนึ่งพูดทางหนึ่งประคองเยี่ยหวันหวั่นนั่งลง จากนั้นก็ม้วนแขนเสื้อชุดสูทราคาแพงบนตัวขึ้นหลายทบ ก่อนจะนั่งลงตรงหน้าเยี่ยหวันหวั่น ช่วยนวดขาให้เธออย่างระมัดระวัง
เห็นลั่วเฉินช่วยนวดขาให้ เยี่ยหวันหวั่นก็รีบพูด “ลั่วเฉิน ฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องทำหรอก!”
ลั่วเฉินในตอนนี้แตกต่างจากในอดีต โด่งดังถล่มทลาย เป็นดารายอดนิยมที่ฮอตจนลวกมือได้ ไปที่ไหนผู้คนก็ปฏิบัติกับเขาด้วยความระวัง
แต่ไม่ว่าเขาจะอยู่ในตำแหน่งไหน ท่าทีที่มีต่อเธอก็ไม่เคยเปลี่ยนไป กลับนับถือมากขึ้นเรื่อยๆ
ลั่วเฉินสีหน้าเคร่งเครียดอย่างหาได้ยาก “พี่เยี่ยนั่งไปก่อนครับ อย่าขยับ”
เยี่ยหวันหวั่นจนปัญญา ได้แต่นั่งลงไป
มือของลั่วฉินคล้ายกับมือโปร ไม่ทันไรเยี่ยหวันหวั่นก็รู้สึกได้ว่ากล้ามเนื้อคลายไปไม่น้อย
กงซวี่ที่อยู่ด้านข้างเห็นดังนั้นก็โกรธจนร้องโวยวาย “เฮ้ย…เจ้าบ้าๆ! ลั่วเฉินไอ้คนขี้ประจบนี่! น่ารังเกียจจริงๆ! ทำไมชอบแย่งความรักกับฉันนัก! พี่เยี่ยไม่หลงไปกับป่าหี่เล็กๆ แบบนี้หรอกเว้ย! ฉันน่ะคนที่พี่เยี่ยรักที่สุดตลอดกาล!”
กงซวี่โรคกำเริบอีกแล้ว เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูด
ขณะกงซวี่กำลังโวยวาย เสียงแจ้งเตือนของแอปวีแชทในโทรศัพท์ก็ดังขึ้น กงซวี่กดเปิดดู จากนั้นก็ทำหน้าตื่นเต้น “ว้าว พี่เยี่ย ผมได้เลื่อนขั้นแล้ว!”
เยี่ยหวันหวั่นเพ่งตามองเบาๆ “เลื่อนขั้น?”
กงซวี่บอกอย่างตื่นเต้น “ใช่แล้วๆ เจ้าเด็กถังซิงหั่วได้ข่าววงในมา บอกว่ารองประธานคนเดิมมีการเปลี่ยนตำแหน่ง พี่จะได้เลื่อนเป็นรองประธานของกวงเย่าแล้ว แถมยังบอกว่าจะออกคำสั่งย้ายทันทีด้วย!”
เยี่ยหวันหวั่นได้ยินข่าวเลื่อนขั้น สีหน้าก็เคร่งขรึม
การปรับตำแหน่งบุคลากรที่ใหญ่แบบนี้ อีกทั้งยังออกคำสั่งย้ายในทันที เธอกลับไม่ได้รับการแจ้งเตือนก่อนเลย จู่ๆ ก็โดนปรับตำแหน่งแบบนี้?
ลั่วเฉินที่อยู่ด้านข้างได้ยินก็ถามว่า “ในเมื่อพี่เยี่ยเลื่อนเป็นรองประธานแล้ว งั้นตำแหน่งผอ.ฝ่ายผู้ดูแลนักแสดงในตอนนี้ของพี่เยี่ยจะเปลี่ยนเป็นของใคร”
“ขอถามแป๊บ…” กงซวี่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาถังซิงหั่ว ครู่ต่อมาก็ได้รับข้อความตอบกลับ “ได้ข่าวมาแล้ว ไช่หย่งเซิ่งผู้จัดการของโกลบอลเอ็นเตอร์เทนเมนต์ หลานแท้ๆ ของจูหงกวง อะไรวะ ทำไมถึงเป็นเจ้าคนชอบใช้เส้นน่ารังเกียจนั่นได้”
สีหน้าผู้ช่วยผู้จัดการข้างๆ กงซวี่ค่อนข้างหน่ายใจ คิดในใจว่านายเป็นคนที่ชอบใช้เส้นที่สุดไม่ใช่เหรอ?
แต่ตอนนี้กงซวี่ทะเลาะกับที่บ้าน พึ่งพาความสัมพันธ์ในครอบครัวไม่ได้อีกแล้ว ยังดีที่ตอนนี้เขามีชื่อเสียงมาก ขอแค่ไม่ก่อเรื่องใหญ่ก็ยังไม่มีปัญหาอะไรตอนนี้
เยี่ยหวันหวั่นพึมพำเหมือนนึกอะไร “ไช่หย่งเซิ่ง…”
เป็นเขาจริงๆ ด้วย มาเร็วกว่าที่เธอคิดไว้เสียอีก…
เฮอะ พูดให้ดูดีหน่อยคือเลื่อนขั้นนั่นแหละ แต่ถ้าพูดให้แย่ นั่นก็คือภายนอกเลื่อนขั้นแต่ลดตำแหน่งลับๆ แย่งอำนาจในมือของเธอไป ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าจิ้งจอกเฒ่าฉู่หงกวงวางแผนอะไรอยู่ คงไม่ใช่แค่คิดเขี่ยเธอไปเท่านั้น
‘การเลื่อนขั้น’ เกรงว่าจะเป็นแค่จุดเริ่มต้น…
แววตาลั่วเฉินเคร่งเครียด “เป็นแค่การปรับตำแหน่งจริงๆ เหรอ ตัวแทนผู้จัดการของพวกเราจะเปลี่ยนไหม?”
กงซวี่ได้ยิน สีหน้าก็พลันชะงักค้าง แย้งทันทีว่า “เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว! ผู้จัดการที่ฉันเลือก ใครมันบังอาจมาเปลี่ยนให้ฉัน!”
———————————————————–
บทที่ 812 แย่งความสำเร็จ
ตอนนี้เอง เสี่ยวอันผู้ช่วยของเยียหวันหวั่นเคาะประตูและเดินเข้ามา “พี่เยี่ยคะ ผู้อำนวยการหยางแจ้งให้พี่ไปประชุม ประธานฉู่ก็มาถึงแล้วเหมือนกัน”
เยี่ยหวันหวั่นตาเป็นประกายเล็กน้อย “รับทราบแล้ว จะไปทันที”
พูดจบก็หันไปกำชับลั่วเฉินกับกงซวี่ “พวกนายจัดการเรื่องของตัวเองให้เรียบร้อยพอ เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมากังวล”
กงซวี่บอก “พี่เยี่ยวางใจได้เลย ไม่ว่าใครจะมาผมก็เข้าข้างพี่”
เยี่ยหวันหวั่นจนปัญญา “พอแล้ว นายไม่หาเรื่องให้ฉันฉันก็ขอบคุณฟ้าดินแล้ว”
ลั่วเฉินไม่ได้พูดอะไร มองด้านหลังของเยี่ยหวันหวั่นที่ออกห่างไป ในดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล
ด้านในห้องทำงาน
เหล่าผู้บริหารระดับสูงนั่งอยู่ ฉู่หงกวงมาประกาศเรื่องเลื่อนตำแหน่งของเยี่ยหวั่นหวั่นต่อหน้าทุกคนด้วยตัวเอง
“ยินดีด้วยๆ! ยินดีกับผู้อำนวยการเยี่ยด้วย! เอ้อ ไม่ใช่สิ ตอนนี้เป็นรองประธานเยี่ยแล้ว!”
“ยินดีกับรองประธานเยี่ยด้วย!”
ทุกคนพากันแสดงความยินดี แต่สายตากลับแฝงความนัยลึกล้ำไว้
“คนคนนี้คือไช่หย่งเซิ่ง เป็นหลานของฉันเอง อายุน้อยอ่อนประสบการณ์ ฝากทุกท่านช่วยดูแลให้มากๆ”
“ฮ่าๆ ประธานฉู่เกรงใจแล้ว ยินดีครับๆ!”
“ยินดีกับผู้อำนวยการไช่ที่ได้รับตำแหน่ง!”
…
ฉู่หงกวงทางมองเยี่ยไป๋ “เยี่ยไป๋ ช่วงนี้ลำบากแล้ว ตอนนี้มีหย่งเซิ่งมา เธอผ่อนคลายได้หน่อยแล้วนะ ถ้าคิดจะไปเที่ยววันหยุดที่ไหนก็บอกพวกเราได้ตลอดเวลา”
ไช่หย่งเซิ่งรีบพูด “ใช่ครับ ทางบริษัทเดี๋ยวผมจัดการให้เอง!”
เยี่ยหวันหวั่นยิ้มเรียบๆ ไม่ได้พูดอะไร “ขอบคุณครับประธานฉู่”
ภายใต้ความนึกคิดต่างๆ นานาของแต่ละคน ในที่สุดงานประชุมก็จบลง
ฉู่หงกวงให้เยี่ยหวันหวั่นอยู่ต่อเพื่อคุยกับเธอตามลำพัง เนื้อหาก็เป็นแค่การแสดงพระเดชพระคุณ เตือนเธอให้เธอเชื่อฟัง
ชั้นล่าง ห้องทำงานของเยี่ยหวันหวั่น
ไช่หย่งเซิ่งเดินส่ายอาดๆ เข้ามาในห้องทำงานของเยี่ยหวันหวั่นโดยมีผู้ช่วยติดตามอยู่ด้านหลัง เป็นคนใหม่ที่หน้าตาสะสวย จากนั้นเขานั่งลงบนที่นั่งหน้าโต๊ะห้องทำงาน “ตารางงานของวันนี้ล่ะ เอามาให้ฉันสิ!”
ผู้ช่วยของเยี่ยหวันหวั่นเห็นดังนั้นก็มีสีหน้าลำบากใจ “คือว่า…ผู้อำนวยการไช่ งานแรกในวันนี้ของคุณไม่ใช่ว่าต้องรอรับจากผู้อำนวยการเยี่ยแล้วค่อย…”
ไช่หย่งเซิ่งได้ยิน แววตาก็ดุดันทันที “ตกลงแล้วฉันเป็นผู้อำนวยการหรือเธอเป็นผู้อำนวยการ ฉันจะทำอะไรต้องให้เธอมาสั่งสอนเหรอ”
ผู้ช่วยถูกตะคอกจนหดคอ ได้แต่กล่าวอย่างจนปัญญาว่า “วันนี้ผู้อำนวยการเยี่ยมีนัดกับหัวหน้าบ.ก.เหลียงของนิตรสารซิ่วเซ่อตอนเที่ยงค่ะ อีกเดี๋ยวเขาน่าจะมาถึงแล้ว”
ขณะพูดอยู่ มีเสียงเคาะประตูดังมา
พอเห็นคนมา ไช่หย่งเซิ่งก็ลุกขึ้นยืน เดินเร็วๆ ไปตรงหน้าเหลียงฉง “อ้อ คุณคือเหลียงฉงบรรณาธิการใหญ่ของนิตยสารซิวเซ่อเหรอครับ นับถือมานานๆ!”
เหลียงฉงมองไช่หย่งเซิ่งอย่างสงสัย “คุณคือ?”
ไช่ซ่งเซิ่งใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม “ผมไช่หย่งเซิ่งผู้อำนวยการฝ่ายผู้ดูแลนักแสดงของก่วงเย่ามีเดียครับ!”
เหลียงฉงมองทางผู้ช่วยผู้จัดการตามสัญชาตญาณ “ผู้อำนวยการฝ่ายผู้ดูแลนักแสดงไม่ใช่…”
ไช่หย่งเซิ่งหัวเราะเสียงดัง “เยี่ยไป๋หรือผู้อำนวยการเยี่ยได้เลื่อนตำแหน่งครับ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เรื่องสัญญาทุกอย่างที่เกี่ยวกับนักแสดง ผมจะเป็นคนจัดการ ประธานเหลียงติดต่อกับผมได้เลยครับ!”
ไช่หย่งเซิ่งทางหนึ่งพูดทางหนึ่งกำชับผู้ช่วยคนใหม่ที่ตัวเองพามา “เสี่ยวเฉิน ยังไม่รีบไปจองร้านอาหารอีก”
“ค่ะ ผู้อำนวยการไช่”
“บ.ก.เหลียง เชิญทางนี้ครับ! พวกเรากินไปคุยไปดีกว่า!”
ตั้งแต่ต้นจนจบ ไช่หย่งเซิ่งไม่ให้โอกาสผู้ช่วยของเยี่ยหวันหวั่นพูดแม้แต่น้อย พาเหลียงฉงไปอย่างแทบอดใจไม่ไหวแล้ว…
…………………………….
