ตอนที่54 การหลอมกลั่นโอสถ
เมื่อเห็นเย่หลีเทียนมองตนด้วยสายตาเกลียดชังในวันนี้ เซียถงก็ยิ่งบังเกิดข้อสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆ เพียงว่าคนอย่างเย่หลีเทียน กลับไม่กล้าเผชิญหน้ากับชายสวมหน้ากากคลื่นลายเมฆาอีกคนอย่างเปิดเผย ทั้งนี้ยังเลือกที่จะลงมือสังหารอีกฝ่ายภายใต้เงามืดโดยไม่มีสุ้มเสียงใดๆ มีข้อเท็จจริงหนึ่งอย่างแล้วที่ปรากฏออกมาคือ ตัวตนของชายสวมหน้ากากลายคลื่นเมฆาที่ว่าหาใช่คนธรรมดาทั่วไปแน่นอน แต่ทั้งนี้เอง นางก็ไม่ทราบเช่นกันว่า ตัวตนของชายคนนั้นเป็นมาอย่างไร
เดินกลับถึงเรือนพักขณะครุ่นคิดกับตัวเอง เซียถงหยิบสมุนไพรพิษที่เพิ่งซื้อมา ขอให้อิ๋งเอ๋อร์ไปหาเตาหลอมโอสถขนาดย่อยมาให้สักอัน จากนั้นก็ปิดประตูแน่นหนา เริ่มปรุงยาพิษด้วยตนเองทันที ส่วนผสมอย่างสมุนไพรพิษพวกนี้ นางซื้อเก็บไว้ตั้งแต่ครั้งแรกสุด แต่กลับค่อนข้างยุ่ง ทั้งเรื่องงานชุมนุมลมปราณก็ดี เรื่องวุ่นวายต่างๆ นาๆ ในจวนก็ดี ทำให้นางไม่มีเวลาปรุงมันเลย แถมวันนี้ฝ่าบาทยังมารบกวนเวลานางถึงที่ แต่ยังโชคดีอยู่บ้าง ทุกอย่างสามารถคลี่คลายลงโดยง่าย ดังนั้นพอมีเวลาว่าง นางจึงเริ่มกระบวนการปรุงยาพิษทันที
ผ่านไปได้ครึ่งทาง สุ้มเสียงฟังดูน่าประหลาดใจของเสี่ยวฮั่วก็ดังขึ้นในห้วงความคิดของนาง
“นายท่าน กำลังปรุงยาพิษอยู่กระมัง?”
“ใช่แล้ว ข้าต้องมียาพิษเหล่านี้ติดตัวไว้ป้องกันภัยบ้างแล้ว หากเผชิญพบกับยอดฝีมือระดับราชันย์ม่วงอีก ข้าไม่มีปัญญาสัประยุทธ์ประมือกับพวกมันได้เลย”
เซียถงก้มศีรษะมองดูของเหลวสีดำที่เริ่มจับตัวกันข้นคลั่กในเตาหลอม
หลังจากเคี่ยวมันจนแห้ง ของเหลวสีดำเหล่านั้นก็ก่อตัวขึ้นเป็นยาเม็ดสีดำขลับสองลูก กลิ่นอายที่พรั่งพรูออกมาล้วนแต่เป็นพิษร้ายแรง หากผู้ใดกลืนมันลงไป ผิวพรรณทั่วร่างกายจะแปรเปลี่ยนเป็นสีดำ และจะก่อให้เกิดอาการปวดท้องบิดเกลียวขั้นรุนแรงตลอดทั้งวันทั้งคืนติดต่อกัน และหากไม่ได้รับยาแก้พิษภายในระยะเวลาที่กำหนด ถึงไม่ขาดใจตายไปเองเพราะความเจ็บปวดทรมาน พิษเหล่านี่ก็จะเข้ากร่อนตับไตจนเน่าเละและสิ้นใจในสภาพน่าสังเวช เซียถงขอตั้งชื่อมันว่า ยาพิษกร่อนเครื่องใน
“ท่านไม่ต้องห่วงไป อาศัยวรยุทธขั้นเหลืองที่บรรลุ ต่อหน้าเผชิญหน้ากับยอดฝีมือราชันย์ม่วงโดยตรง สิ่งนี้สามารถช่วยให้ท่านหลบหนีออกมาได้”
เสี่ยวฮั่วชะงักหยุดชั่วขณะ แล้วกล่าวต่อว่า
“นายท่าน พรุ่งนื้ท่านออกไปซื้อสมุนไพรจำนวนหนึ่งมาดู แล้วข้าจะสอนท่านหลอมกลั่นโอสถ…”
“นี่เจ้ารู้เรื่องหลอมกลั่นโอสถด้วยรึ?”
พอได้ยินประโยคนี้ ถึงคราวที่เซียถงต้องประหลาดใจ อาชีพนักหลอมโอสถหาได้ยากยิ่งในทวีปเทียนหลางแห่งนี้!
ถึงคำว่า ‘ปรุงยา’ กับ ‘หลอมกลั่นโอสถ’ จะมีความหมายใกล้เคียงกันมาก แต่หากมองลึกลงไปกว่านั้น จะทราบทันทีว่า ระดับความยากและซับซ้อนกลับแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว!
“แน่นอน! ข้าเก่งกว่าที่ท่านคิดเยอะ!”
เสี่ยวฮั่วขานตอบทันที สีหน้าท่าทางดูภาคภูมิใจยิ่งยวด
“จากที่ดู…เจ้าคงเป็นนักโอสถสามัญกระมัง? อยู่ในชั้นใดล่ะ ชั้นต้นหรือกลาง?”
สีหน้ายิ้มแย้มดูมีความสุข เซียถงเอ่ยปากถามออกไปด้วยความตื่นเต้น ในเมื่อเสี่ยวฮั่วเป็นถึงนักหลอมโอสถ เช่นนี้นางก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องโอสถอีกต่อไป!
“ชั้นต้น…เซียนโอสถชั้นต้น!”
น้ำเสียงคำตอบของเสี่ยวฮั่วฟังดูกระแทกกระทั้งคล้ายว่าไม่ค่อยพอใจเท่าใด ที่เซียถงกล่าวดูถูกตนเองถึงปานนี้
พอได้ยินเช่นนั้น เซียถงตื่นตะลึงสุดขีดแทบเป็นลมหมดสติไปทั้งแบบนั้น!
เซียนโอสถ! เซียนโอสถงเลยงั้นรึ?!
แค่นักโอสถสามัญหลอมกลั่นโอสถได้สักเม็ด หากนำไปขายทอดตลาด ราคายังสูงลิบลิ่วเกินจินตนาการ แต่ในตอนนี้เสี่ยวฮั่วเป็นถึงเซียนโอสถ หากนำโอสถที่มันหลอมกลั่นได้ไปขาย นางมิได้กลายมาเป็นเศรษฐินีเลยงั้นรึ?
ในสายตาของเซียถง เสี่ยวฮั่วในตอนนี้หาใช่จิตวิญญาณของมณีม่วงอีกต่อไป แต่เป็นต้นไม้นำโชค! ต้นเงินต้นทองของแม๊!
โอสถสามัญทั่วไปมีสรรพคุณขยายขนาดของจุดตันเถียนของผู้บำเพ็ญตบะได้ ดังนั้นจึงกล่าวได้ว่า สามารถเพิ่มเสริมความแข็งแกร่งได้ แต่มีพอได้ชื่อว่าโอสถ ก็มีเพียงนักหลอมโอสถเท่านั้นที่จะสามารถหลอมกลั่น สร้างสรรค์ขึ้นมาได้เช่นกัน ไม่ว่าจะมีเงินทองมากมายเพียงใด แต่ไม่มีทางหาซื้อกันได้ ที่กล่าวถึงเป็นเพียงโอสถทั่วไปที่นักโอสถสามัญซึ่งอยู่ในระดับชั้นต่ำสุดเป็นคนรังสรรค์ขึ้นมา แล้วถ้าหากเป็นระดับชั้นเซียนโอสถหลอมกลั่นโอสถขึ้นสักเม็ดล่ะ? นี่ไม่ต้องพูดถึงราคาเลย เพราะสิ่งนี้หาใช่สิ่งที่หน่วยเงินจะสามารถตีมูลค่าได้ พอคิดมาถึงจุดนี้ เซียถงยิ่งรู้สึกตื่นเต้นเข้าไปใหญ่ แล้วหากนางกลืนโอสถระดับชั้นนั้นลงไป ขุมพลังความแข็งกร้าวของนางจะยิ่งเพิ่มทีอีกกี่ระดับชั้นกัน?!
“อย่าเพิ่งฝันหวานไปเสียดีกว่านายท่าน ตัวข้าไม่มีกายเนื้อ ไม่สามารถหลอมกลั่นโอสถได้ จึงจำต้องสอนท่านหลอมกลั่นโอสถแทน หากตัวข้าหลอมกลั่นโอสถได้ ลงให้ท่านนำไปขายหาเงินนานแล้วเช่นกัน”
เสมือนว่าเสี่ยวฮั่วรู้ดีว่า นายของมันกำลังคิดอะไรอยู่ จึงรีบกล่าวดับฝันแทรกขึ้นมาทันใด
ฟังดูแล้วถึงจะมีผิดหวังบ้างก็ตามที แต่ โดยรวมเซียถงก็ยังคงรู้สึกมีความสุขอยู่ดี อย่างน้อยนางก็มีคนสอนหลอมกลั่นโอสถ ถึงแม้จะบรรลุแค่นักโอสถสามัญที่ไม่ค่อยมีความเชี่ยวชาญอะไรนัก แต่ศักดิ์สถานะดังกล่าวก็ถือเป็นที่เคารพนับถืออย่างยิ่งแล้วในจักรวรรดิแห่งนี้
เซียถงยกฝ่ามือตบเตาหลอมโอสถสีทองแดงไปทีหนึ่ง เสียงลั่นกังวลดังก้อง ยาพิษทั้งสองเม็ดดีดกระเด็นขึ้นมา นางยื่นมือออกไปคว้าดังหมับ สีหน้าท่าทางเปี่ยมล้นความปีติยินดี
จากนั้นก็ปรุงผงยาพิษเพิ่มขึ้นมาอีกหลายชนิด บรรจุเก็บใส่ในขวดขนาดจิ๋ว
ชนิดแรกเรียกว่า ผงคัน เมื่อศัตรูเข้าสัมผัสกับผงเหล่านี้จะเกิดอาการคันรุนแรง เสมือนถูกฝูงมดแดงรุมกัดทั่วร่างกาย สร้างความปวดแสบทรมานอย่างหาที่ใดเปรียบ
ส่วนอีกหนึ่งอย่างคือ ผงนิทรา เป็นผงแป้งหอมดูธรรมดาทั่วไป แต่เพียงได้สูดดมเล็กน้อย ก็จะหมดสติล้มพับไปในทันที
ที่เหลือต่างก็เป็นผงยาพิษที่มีหน้าที่และคุณสมบัติแตกต่างกันออกไป
เก็บยาพิษเม็ดดำขลับทั้งสองและผงพิษอีกนานาจิตตัง ซ่อนเก็บอยู่ทั่วทั้งร่างกาย ค่ำคืนรัติกาลผ่านพ้น หลังจากออกจวนหายไปนาน เซียถงก็กลับมาพร้อมสมุนไพรจำนวนหนึ่งตามที่เสี่ยวฮั่วสั่ง ปริมาณแค่นี้กลับใช้ไปถึงห้าเหรียญทองเชียว สมุนไพรแต่ละชนิดมีราคาสูงมาก กระเป๋าเงินที่นำติดตัวไปถึงกับหมดเกลี้ยง ดูเหมือนว่าการจะเป็นนักหลอมโอสถ ไม่เพียงแค่จะต้องมีพรสวรรค์ แต่ยังต้องมีทุนทรัพย์หนาพอตัวด้วย
กลับเข้าเรือนปิดประตูหน้าต่างแน่นหนา ภายใต้คำแนะนำของเสี่ยวฮั่วชนิดขั้นตอนต่อขั้นตอนในระหว่างกระบวนการหลอมกลั่น พอได้ฟังคำอธิบายเบื้องต้น เซียถงก็เข้าใจแล้วว่า โอสถเองก็มีระดับชั้นเช่นกัน และสามารถแบ่งได้ห้าขอบเขตเช่นกัน
เริ่มจากระดับคุณภาพต่ำสุดไล่ไปยังสูงสุดได้แก่ โอสถสามัญ โอสถปราณ โอสถทองคำ โอสถวิญญาณฟ้า และโอสถศักดิ์สิทธิ์ และทั้งห้าขอบเขตที่ว่ามา ยังแบ่งได้อีกสามระดับย่อยได้แก่ ระดับต้น กลางและสูง
เซียถงเพิ่งเริ่มก้าวเข้าสู้เส้นทางนักหลอมโอสถ นางต้องเริ่มต้นจากการหลอมกลั่นโอสถสามัญญระดับต้น ซึ่งเป็นอะไรที่ง่ายที่สุดแล้ว นางถึงกับไม่หลับไม่นอนตลอดหนึ่งวันเต็ม พอถึงเช้ารุ่งสางของอีกวัน เซียถงถึงกับขมวดคิ้วแน่น จ้องมองก้อนโอสถที่ไหม้เกรียมเป็นตอตะโกในมือ นี่นางเพิ่งเสียเงินเป็นจำนวนสูงถึงห้าเหรียญทอง เพื่อเศษซากโอสถไหม้ๆ สองก้อนนี่น่ะรึ?!
“ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่า เหตุใดโอสถถึงมีราคาแพงนักที่โลกมนุษย์ ปรากฏว่า นักหลอมโอสถแต่ละคนต้องใช้จิตสมาธิฝึกปรือเลือดตาแทบกระเด็น แค่หลอมกลั่นโอสถครั้งแรก ท่านก็สูญเงินทองไปมากมายยิ่งแล้ว นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไม นักหลอมโอสถจึงมีจำนวนน้อยเท่าหยิบมือ”
เสี่ยวฮั่วกล่าวกับนาง
เงินทอง!?
เซียถงเริ่มตระหนักได้ถึงปัญหาต่อไปนี้ได้ในทันใด หากนางยังจะฝึกหลอมกลั่นโอสถต่อไป ต่อให้ฝ่าบาทจะมอบทรัพย์สินเงินทองแก่นางอีกมากเท่าไหร่ เกรงว่าคงไม่เพียงพอ และที่สำคัญ ของกำนัลเหล่านี้โรงจำนำก็ยังไม่กล้ารับแลกเปลี่ยนเป็นเงินอีก เนื่องจากติดตราประทับราชวงศ์ เหรียญทองที่เหลือก็แทบจะไม่มีแล้ว โดยส่วนใหญ่จะเป็นตัวสินสอดทองหมั้นของท่านแม่ก่อนออกเรือนเสียมากกว่า แล้วต่อจากนี้นางจะไปหาเงินมาจากไหน เพื่อส่งตัวเองเรียนการหลอมกลั่นโอสถต่อไปล่ะ?
“มีวิธีที่ประหยัดกว่านั้นนายท่าน เกรงว่าถึงเวลาที่ต้องออกไปขุดหาสมุนไพรมาเองแล้ว”
เสี่ยวฮั่วเหมือนรู้ดีว่า เซียถงกำลังเป็นกังวลเรื่องอะไร จึงเอ่ยปากเสนอขี้นอีกครั้ง
