ตอนที่252 เต่าน้อยบนแขน (2)
ตอนที่252 เต่าน้อยบนแขน (2)
โม่ซวนได้แต่เหม่อมองด้วยความสงสัย พลางคิดกับตัวเองในใจ คุณหนูเซียตั้งใจจะทำอะไรกับมือนายท่านกันแน่? หรือกำลังจะเขียนข้อความสำคัญอะไรบางอย่างบนแขนนายท่านกัน? แต่หากเป็นแบบนั้น ไฉนถึงฝากบอกกับตัวเขามิได้ หรือจะเป็นความลับสุดยอด?
เมื่อเซียถงถอนพู่กันออกมาจากแขนของไป๋หลี่หาน โม่ซวนตกใจแทบร้องจ๊าก อุทานลั่นตกใจอย่างยิ่งว่า
“คะ-คุณ…คุณหนูเซีย นี่ท่านกำลังทำอะไรของท่าน?!”
เซียถงหาได้สนใจอีกฝ่ายไม่ และยังถกแขนเสื้ออีกข้างของไป๋หลี่หานขึ้นมา และเริ่มบรรจงพู่กันตวัดวาดต่อทันที
“คุณหนูเซีย นายท่านของข้าเองก็เคยช่วยเหลือท่านอยู่ตั้งหลายครั้ง แล้วไยถึงต้องกระทำเรื่องดูถูกกันปานนี้ด้วย?”
โม่ซวนสืบเท้าก้าวเข้าไปหยุดทันที แต่กลับถูกเซียถงตบฝ่ามือกระแทกใส่จนตัวปลิวกระเด็นออกไป
“คุณหนูเซีย อย่าทำเรื่องอับอายเช่นนี้กับนายท่านของข้าเลย…”
สีหน้าการแสดงออกของโม่ซวนชักจะบูดบึ้งไม่พอใจ กระชับจับกระบี่ข้างเอวกุมแน่น ว่างท่าจะเตรียมจู่โจม ถึงแม้เขาจะทราบดีว่า นายท่านของเขาจะค่อนข้างเอาใจใส่เซียถงมากเป็นพิเศษ แต่จะให้มาเห็น นายท่านของตนถูกสบประมาทเช่นนี้อยู่เฉยๆ เขาเองก็ไม่สามารถทนได้เช่นกัน
“เรียบร้อย!”
เซียถงยกมือขึ้นปัดฝุ่น ยืนขึ้นเชยชมผลงานของตนอย่างภาคภูมิ ชำเลืองมองกระบี่ยาวที่คาดเอวโม่ซวนเล็กน้อย ก่อนจะโยนพู่กันกับแท่นหมึกทิ้งลงทะเลสาบไป
ดูท่าทางนางจะชื่นชอบภาพวาดบนแขนของไป๋หลี่หานไม่น้อย พยักหน้าพึงพอใจกับตัวเองอย่างลับๆ ถึงไม่ได้แสดงฝีมือวาดรูปมาตั้งหลายปี แต่ก็ดูเหมือนว่าลวดลายฝีมือการวาดจะไม่ถดถอยลงเท่าไหร่ เซียถงหยิบเข็มเงินขนาดเล็กจิ๋วอีกเล่มจากใต้แขนเสื้อของตน หันคมไปทางไป๋หลี่หานทำท่าทำทางคล้ายกับว่า กำลังจะแทงเข็มใส่เขา พบเห็นภาพฉากสองแง่สองง่ามเช่นนี้ โม่ซวนรีบชักกระบี่ยาวสาดประกายสะท้อนวิบวับขึ้นในทันใด เปล่งน้ำเสียงเข้มขรึมดังว่า
“คุณหนูเซีย คิดจะลอบทำร้ายนายท่าน โปรดข้ามศพข้าไปก่อน!”
เซียถงเหลือบหางตาปรายมองอีกฝ่ายเล็กน้อย ขยับตัวต่อโดยหาได้นำพาคำกล่าวของอีกฝ่ายมาใส่ใจสักนิด เคลื่อนเข็มเงินเข้าใกล้ร่างของป็หลี่หาน และก่อนที่โม่ซวนจะตอบสนองเสียด้วยซ้ำ เซียถงก็แทงเข็มเงินปักใส่ร่างของไป๋หลี่หานเป็นที่เรียบร้อย เซียถงถอนคมเข็มกลับออกมาอย่างใจเย็น
“คุณหนูเซีย…”
โม่ซวนกัดฟันกรอด สีหน้าน้ำเสียงโกรธเกรี้ยวจัด ขณะที่กำลังจะแทงคมกระบี่โจมตีใส่เซียถง ก็แลเห็นคมเข็มเล่มหนึ่งพุ่งสวนเข้าใส่หน้า ด้วยความตื่นตระหนกชั่วขณะ เขารีบเบี่ยงทิศทางคมกระบี่ปัดคมเข็มทิ้ง และเมื่อเหลียวศีรษะหันมองอีกที ก็พบว่าเซียถงได้อันตรธานหายตัวไปจากสายตาเสียแล้ว
“โม่ซวน”
ไป๋หลี่หานยามนี้ได้สติลืมตาตื่นขึ้น สิ่งแรกที่เห็นคือ โม่ซวนที่กำลังยืนหยัดอยู่เคียงข้างพร้อมกระบี่ยาวในมือ เช่นนั้นจึงตะโกนเรียกอีกฝ่ายทันที โม่ซวนที่เห็นดังนั้นก็รีบเรียบอาวุธลง คุกเข่าข้างหนึ่งช่วยประลองร่างของนายท่านลุกขึ้น
พอพยุงตัวลุกขึ้นมาได้ ไป๋หลี่หานก็หันซ้ายทีขวาทีอยู่หลายรอบ ทว่ากลับไม่เห็นตัวเซียถงเสียแล้ว ดังนั้นจึงเอ่ยปากถามโม่ซวนขึ้นว่า
“แล้วนางล่ะ? ปลอดภัยดีใช่หรือไม่?”
“คุณหนูเซียหายตัวไปแล้ว นางปลอดภัยดีขอรับ”
โม่ซวนชำเลืองสายตามองไปที่แขนของไป๋หลี่หานเล็กน้อย สงสัยเหลือเกินว่า เขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อได้เห็นสิ่งที่เซียถงวาดลงไปบนแขน? แต่จะอย่างไร โม่ซวนไม่กล้าเอ่ยปากทักทาม ได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายสังเกตเห็นด้วยตัวเอง
ไป๋หลี่หานสังเกตเห็นโม่ซวนชำเลืองมองแขนเขาด้วยท่าทีแปลกๆ อยู่หลายรอบแล้ว เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยปนแววความสงสัย
ก่อนจะค่อยๆ ยกแท่นแขนข้างหนึ่งของตนเองขึ้นมาดู ทันทีทันใด คลื่นรัศมีความพิโรธพลันปะทุเดือดแผ่ซ่านออกมาจากร่างของเขา เงยหน้ามองโม่ซวน ก่นน้ำเสียงเย็นยะเยือกเปล่งขึ้นทีละคำว่า
“ใครเป็นคนทำ?!”
ใครกัน…ที่กล้าดีมาวาดรูปเต่าน้อยลงบนแขนของเขา!
โม่ซวนรีบยกมือขึ้นปาดเหงื่อเย็นบนหน้าผากทีหนึ่ง ใจหนึ่งก็รู้สึกกลัว อีกใจหนึ่งก็อดขำมิได้ เพราะรูปวาดเต่าน้อยตัวนี้ไม่เพียงจะมีคอยาวยืดออกมา แต่ยังมีตาหวานตาโตส่งประกายวิบวับ ดูไปดูมาช่างน่ารักน่าชังจริงๆ!
โม่ซวนแทบจะหดคอเข้ากระดองได้แล้วหากมี ต้องเผชิญกับนายท่านที่กำลังโกรธจัด ตัวเขาได้แต่ตอบน้ำเสียงอ่อนไปตามความเป็นจริงว่า
“ฝีมือคุณหนูเซียขอรับ”
โม่ซวนชำเลืองตามองอีกครั้ง และคราวนี้จับจ้องไปยังแขนอีกข้างของไป๋หลี่หาน ก็ได้พบกับรูปวาดเต่าน้อยอันบ๋องแบ๋วอีกตัว
เอ่อ… ไป๋หลี่หานถึงกับตาแข็งค้างไปชั่วขณะ พลิกแขนขวายกขึ้นมาดูเป็นคำรบสอง นางวาดรูปนี้เองเลยงั้นรึ? นี่ถือเป็นการแก้แค้นกันกระมัง?
“นายท่าน เอ่อ…ยังมีอีกตัวบนแขนซ้ายขอรับ”
โม่ซวนรวบรวมความกล้ากล่าวเตือนออกไปอย่างเป็นกังวล อย่างไรเสีย นายท่านก็กำลังเดือดดาลโมโหอยู่แล้ว เช่นนั้นก็รีบบอกทุกอย่างไปให้จบๆ มิฉะนั้นหากมารู้ทีหลัง เกรงว่าจะได้โกรธอีกรอบ
โม่ซวนก้มหน้าก้มศีรษะลง หลับตาปี๋ด้วยความกลัว รอให้ไป๋หลี่หานระเบิดความโกรธออกมา แต่ทว่าก็รออยู่เนิ่นนานก็ไม่ได้ยินนายท่านกล่าวระบายใดๆ ออกมาสักที และทันใดนั้นพลันได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้นมาแทน
“ฮ่าฮ่าๆๆ”
พอเงยหน้ามองขึ้นไปก็ถึงกับตาโตเบิดกว้าง ไป๋หลี่หานกลับดูสนอกสนใจกับภาพวาดเต่าน้อยบนแขนทั้งสองข้างเป็นอย่างมาก คลี่ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ปราศจากร่องรอยความโกรธเลยแม้แต่น้อย
นายท่านไม่หงุดหงิดโมโหเลยอย่างงั้นรึ? โม่ซวนเหม่อมองรอยยิ้มบนมุมปากของไป๋หลี่หาน ก็ได้แต่รู้สึกตกตะลึงอยู่ภายในใจ สิ่งนี้ยิ่งเป็นตัวยืนยันชั้นเยี่ยมเลยว่า ทัศนคติของนายท่านเขาที่มีต่อเซียถง มันแตกต่างไปจากคนอื่นจริงๆ
ไป๋หลี่หานยกมือซ้ายขึ้นแช่มมองภาพวาดเต่าน้อยตัวนั้น รอยยิ้มที่ประดับประดาทั่วใบหน้าเผยถึงความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ เขาหันไปยิ้มกล่าวกับโม่ซวนว่า
“เจ้าดูนี่สิ ฝีมือวาดรูปของนางไม่เลวเลย เจ้าเต่าน้อยสองตัวนี้น่ารักจริงๆ”
“น่ารักจริงๆ ขอรับ”
โม่ซวนลอบถอนหายใจโล่งอกกับตัวเองอย่างลับๆ มองดูเจ้าเต่าน้อยสองตัวบนแขนทั้งสองข้างของไป๋หลี่หาน ระบายยิ้มตอบกลับไป เอาเข้าจริงแล้ว หากเต่าน้อยสองตัวนี้มิได้อยู่บนแขนของนายท่าน ตัวเขาเองก็คงปรบมือชื่นชมฝีมือการวาดภาพของเซียถงไปนานแล้ว เพราะพวกมันน่ารักมาก!
