ทะลุมิติไปเป็นพระชายาโหดแห่งวังหลวง – ตอนที่ 286 หวนสู่หุบเขาซีเยว่ (2)

ตอนที่286 หวนสู่หุบเขาซีเยว่ (2)

ตอนที่286 หวนสู่หุบเขาซีเยว่ (2)

จากทีท่าการแสดงออกของจี๋จี๋ สันนิษฐานได้ว่า มันกำลังจะพานางไปยังสักที่หนึ่งบนหุบเขาซีเยว่ และสถานที่ดังกล่าวจะต้องมีของดีรออยู่แน่นอน คิดได้ดังนั้น นางก็รีบสาวเท้าเดินตามไปที่มันชี้ไปโดยไว

คล้อยหลังเดินทางสักระยะใหญ่ จี๋จี๋ยังมิได้ส่งสัญญาณบอกให้นางหยุด ทว่ายามนี้เซียถงกลับรู้สึกเหนื่อยเกินกว่าจะไปต่อแล้ว บาดแผลทั่วร่างกายเริ่มมีอาการเจ็บปวดออกมาให้เห็น จนสุดท้ายนางต้องล้มตัวลงนอนบนพื้นสักพัก กางแขนกางขาไปพร้อมๆ กับจี๋จี๋ที่อยู่ในท่าเดียวกัน และหลับตาพักผ่อน

เพิ่งแผ่กายนอนไปได้ไม่นานนัก นางก็สะดุ้งลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินสุ้มเสียงฝีเท้าคนเดินเตร่มาจากทิศทางไม่ใกล้ไม่ไกล ดังนั้นนางจึงรีบวิ่งไปซ่อนตัวอยู่หลังลำต้นพฤกษาแห่งหนึ่ง โผล่ศีรษะชะโงกสังเกต การที่นางแอบขึ้นหุบเขาซีเยว่มาโดยมิได้รับอนุญาต และหากถูกใครจับได้ก็ตาม เกรงว่าจะไม่เป็นการดี

เสียงฝีเท้าย่างตรงเข้าใกล้ ปรากฏร่างทั้งสองท่ามกลางป่าพฤกษาเขียวขจี และนั่นก็มิใช่ใครอื่นนอกเสียจาก อวี๋เอ๋อร์และชิงเยวี่ยที่เผยสู่สายตาของเซียถง

“นายท่านชิงเยวี่ย ท่านกำลังขึ้นมาเก็บสมุนไพรเหล่านี้เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของคุณหนูเซียอยู่กระมัง?”

อวี๋เอ๋อร์ปาดเหงื่อขึ้นทีหนึ่งบนหน้าผาก หันไปเอ่ยถามผู้รอบรู้ที่อยู่ข้างกาย ในมือถือตะกร้าไม้ไผ่สานใบเล็กที่เต็มไปด้วยสมุนไพร

ชิงเยวี่ยเดินตรงไปทางขวามือ ทิศทางที่เซียถงกำลังซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้อยู่ ในมือของเขาเองก็มีตะกล้าไม้ไผ่สานอยู่ใบหนึ่งเช่นกัน ส่วนอีกมือถือจอบขุดสมุนไพร กวาดสายตาหันไปเห็นต้นเห็ดสีเหลืองอำพันคล้ายอัญมณีที่เติบโตแถวรากไม้บริเวณนั้นก็รีบนั่งยองๆ ใช้มือซ้ายจับประคองต้นเห็ดสีเหลืองอำพัน พร้อมใช้มือขวาค่อยๆ ขุดโดยจอบที่นำมา

ชิงเยวี่ยนำต้นเห็ดที่ขุดได้เก็บใส่ลงตะกร้าอย่างระมัดระวัง และกล่าวว่า

“เปล่า โดยส่วนใหญ่เป็นของท่านอาจารย์ข้า”

“จะว่าไป โอสถของท่านปรมาจารย์ไป๋เมื่อใดจะหลอมกลั่นเสร็จสิ้น ฟังว่าท่านเก็บตัวหลอมกลั่นมานานกว่าสิบปีแล้ว จวบจนตอนนี้ก็ยังไม่ออกมาจากห้องหลอมกลั่น”

อวี๋เอ๋อร์หยิบดอกไม้สีขาวน้ำนมต้นหนึ่ง เด็ดขึ้นจากพื้นดินและหยิบคาบมาไว้บนริมฝีปากสีแดงชุ่มฉ่ำของนาง

อวี๋เอ๋อร์ในชุดแพรพรรณลายดอกพร้อมดอกไม้ต้นน้อยที่คาบปาก นางดูมีเสน่ห์น่าดึงดูงเหลือเกิน ทั้งยังน่ารักมากอีกด้วย

“เจ้าคิดว่า โอสถวัฏจักรคืนชีพระดับเก้ามันหลอมกลั่นกันง่ายนักกระมัง? นี่เป็นโอสถชั้นสูงสุดที่มีแค่จักรพรรดิโอสถเท่านั้นที่หลอมกลั่นได้ และท่านอาจารย์ของข้ายังเป็นเพียงเซียนโอสถเท่านั้น”

ชิงเยวี่ยส่งยิ้มบางให้นาง แลเห็นเม็ดเหงื่อสีใสรินไหลออกมาผ่านพวงแก้มน้อยๆ ของเด็กสาว เขาก็หยิบผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งขึ้นมาซับให้เบาๆ

ทุกอากัปกิริยาของเขาช่างเป็นธรรมชาติเหลือเกิน อวี๋เอ๋อร์จับจ้องใบหน้าของอีกฝ่ายตาไม่กะพริบ เผลอส่งยิ้มหวานออกไปโดยมิทันรู้ตัว

ชั่วขณะนางตกใจอย่างมากที่เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของชิงเยวี่ยขยับเข้ามาชิดใกล้ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ปล่อยให้อีกฝ่ายซับเหงื่อบนแก้มไปเช่นนั้น ใบหน้าของนางแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉับพลัน

เด็กสาวน่ารักจิ้มลิ้มหน้าแดงก่ำ พวงแก้มทั้งสองข้างเห่อร้อนรุ่มเป็นสีแดงประหนึ่งลูกผิงกั่วสุก ผิวพรรณยังดูนุ่มนิ้มละเอียดลออน่าหยกเสียสักทีสองที เมื่อชิงเยวี่ยเหลือบไปเห็นความน่ารักน่าชังของเด็กสาว เขาก็อดยกนิ้วขึ้นหยิกแก้มนุ่มๆ ตรงหน้ามิได้ และกล่าวขึ้นว่า

“อวี๋เอ๋อร์ นับวันเจ้ายิ่งสวยขึ้นเรื่อยๆ!”

อวี๋เอ๋อร์คลี่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข กล่าวตอบไปว่า

“นายท่านชิงเยวี่ยช่างเป็นคนที่มีจิตใจอ่อนโยน ใครได้เป็นภรรยาคู่กายของท่านในอนาคต นับเป็นพรอันประเสริฐสูงสุด”

“หุหุ กระทั่งข้าเองก็ยังไม่ทราบ ใครกันจะเป็นภรรยาของข้าในอนาคต ตอนนี้นางอยู่ที่ไหนหรือทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้”

ชิงเยวี่ยเก็บผ้าเช็ดหน้าในมือลง และกำลังจะพาอวี๋เอ๋อร์เดินทางขึ้นหุบเขาต่อไป แต่อวี๋เอ๋อร์กลับคว้าผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นรั้งเอาไว้

“นายท่านชิงเยวี่ย ขอผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นให้บ่าวด้วย”

ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นเป็นลายปักลวดลายลูกพลัมสีแดงสดนาง มองปราดไปที่มันหนึ่งคราและกล่าวขึ้นกับชิงเยวี่ย

“หากเจ้าชอบ เดี๋ยวข้ากลับไปเอาอันใหม่มาให้ แล้วไยถึงต้องการผืนเก่าของข้าล่ะ?”

ชิงเยวี่ยยิ้มถามไปคำหนึ่ง หากอวี๋เอ๋อร์ชื่นชอบลายปักนี้ เช่นนั้นหลังจากกลับไปค่อยเอาผืนใหม่ให้ดีกว่า จะมานั่งใช้ของเก่าที่เปื้อนเหงื่อของตนทำไม

อวี๋เอ๋อร์ส่ายหัวอาน ปฏิเสธข้อเสนอของเขาชัดเจน ก่อนจะค่อยๆ ก้มศีรษะดมผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นในมืออีกฝ่า ก่อนระบายยิ้มแสนอ่อนโยน กล่าวขึ้นว่า

“บ่าวไม่ต้องการผืนใหม่ แต่ข้าอยากได้ผืนนี้ เพราะมันมีกลิ่นเฉพาะที่บ่าวชอบ ได้หรือไม่ท่าน? กลิ่นนี้มันหอมมากเลย!”

“หากเช่นนั้นก็เอาไปเถอะ”

ชิงเยวี่ยยิ้มกล่าวและปล่อยมือให้ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นแก่อีกฝ่ายไป เดินสำรวจต่อไปสักพักก็ได้ยินคำถามไล่หลังมาจากอวี๋เอ๋อร์ตัวน้อยดังว่า

“นายท่านชิงเยวี่ยชอบคุณหนูเซียกระมัง?”

กอดผ้าเช็ดหน้าในอ้อมกอดแน่นดูมีความสุข อวี๋เอ๋อร์เอ่ยถามออกไปตามตรง

ชิงเยวี่ยถึงกับเสียศูนย์แทบเซล้ม เช่นเดียวกับเซียถงที่แอบดักฟังอยู่หลังต้นไม้ที่สะดุ้งเฮือกตกใจไม่ต่าง ยืนตัวแข็งทื่ออยู่หลังต้นไม้

“นายท่านชิงเยวี่ยชอบคุณหนูเซียงจริงๆ กระมัง? เพราะทุกครั้งที่เจอกัน ท่านมักจะปฏิบัติต่อคุณหนูเซียเป็นอย่างดี”

อวี๋เอ๋อร์จ้องมองแผ่นหลังของชิงเยวี่ยที่อยู่เบื้องหน้าต่อไปไม่คลายอ่อนลง

“อวี๋เอ๋อร์ อย่าพูดไร้สาระเช่นนั้น ข้าใจดีต่ออิสตรีทุกคนบนผืนพิภพอยู่แล้ว”

ชิงเยวี่ยเหลียวศีรษะหันกลับมา คู่คิ้วขมวดถักแน่น เป็นเรื่องยากนักที่จะมีโอกาสได้เห็นสีหน้าของเขาเวลาโมโห

“ขอโทษเจ้าค่ะ!”

พบเห็นสีหน้าไม่พอใจของอีกฝ่าย อวี๋เอ๋อร์รีบก้มหน้าก้มตาเอ่ยปากขอโทษในทันที มีแลบลิ้นออกมาเล็กน้อยเผยถึงความไร้แก่นสารของนาง

คู่คิ้วของชิงเยวี่ยคลายตัวออกห่างจากกัน ร่วนหัวเราะคิกคัก เขายิ้มกล่าวว่า

“กลับกันเถอะ สมุนไพรก็ได้ครบตามต้องการแล้ว”

อวี๋เอ๋อร์พยักหน้าตอบ หมุนตัวก้าวย่างออกไปสองสามก้าวเตรียมตัวลงจากหุบเขา ทั้งสองเดินเคียงกันอยู่มุ่งหน้ากลับเข้าโรงเตี้ยมโดยทันที แลเห็นร่างของทั้งคู่ที่กำลังเดินจากหายไป เซียถงก็เดินผละออกมาจากต้นไม้ที่ซ่อนตัว

แต่ทันทีทันใด จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงอวี๋เอ๋อร์กรีดร้องดังลั่น เซียถงรีบหันศีรษะขวับก็บังเอิญไปเห็น ภาพฉากที่อวี๋เอ๋อร์กำลังผลักร่างของชิงเยวี่ยจะกระเด็นออกไปข้างทาง ร่างของเด็กสาวลอยลิ่วอยู่กลางอากาศโดยมีอสรพิษาสีเขียวตัวใหญ่กำลังฉีกปากกว้างดุจบ่อโลหิตคาว จ้องเข้าเขมือบกินทั้งตัวในคราเดียว

อวี๋เอ๋อร์กำลังถูกส่งเข้าปากของอรสพิษตนนั้นแล้ว!

แลเห็นดังนั้น ชิงเยวี่ยถึงกับหน้าซีดเผือดถอดสี รีบยกจอบขุดสมุนไพรในมือเข้าแทงใส่ปากที่ฉีกกว้างของมัน แต่กลับถูกเรียวหางลำยาวใหญ่ของอสรพิษตบกระเด็นปลิวละลิ่วออกไปโดยตรง จอบขุดสมุนไพรหักครึ่งคามือชิงเยวี่ยเป็นสองเสี่ยง

อวี๋เอ๋อร์ตกใจสุดขีด ร่างกายอ่อนยวบปราศจากเรี่ยวแรงใดๆ เหลือ ขณะที่อสรพิษฉีกปากกว้างเคลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ นางก็หวาดกลัวเสียขวัญแทบคลั่ง ทำได้เพียงข่มตาหลับไม่กล้ามองสิ่งใดอีกต่อไป