บทที่ 265 ซูโย่วอี๋อยู่ที่ไหน?
บทที่ 265 ซูโย่วอี๋อยู่ที่ไหน?
ที่ร้านอาหาร ผู้คนที่โต๊ะกำลังกินดื่มอย่างสนุกสนานจนแทบไม่มีใครสังเกตว่าอวิ๋นเหมี่ยวหายตัวไป
ยกเว้นเสิ้งเซี่ยที่ให้ความสนใจกับเพื่อนสาวคนนี้มาก
“เหมี่ยวเหมี่ยว”
เสิ้งเซี่ยรั้งอวิ๋นเหมี่ยวที่เดินกลับมา “คืนของเธอไปหรือยัง?”
“… ฉันไม่เจอใครเลย”
อวิ๋นเหมี่ยวอ้างว่าซูโย่วอี๋ทำของตก จึงไล่ตามอีกฝ่ายออกไป
“งั้นเหรอ” เพราะเสิ้งเซี่ยดื่มไวน์มากเกินไป เธอจึงเฉื่อยชา
อีกฝ่ายถือขวดพึมพำ “พวกเขาจะดื่มกันอีกนานแค่ไหนนะ ฉันง่วงมาก อยากนอนแล้ว”
ผู้ช่วยและพนักงานจัดโต๊ะชั่วคราวห่างจากโต๊ะหลัก ทำให้เหมยเหมยที่มาคอยดูแล รู้สึกโล่งใจเมื่อรู้ว่าซูโย่วอี๋ไม่ดื่ม เธอจึงไปกินปิ้งย่างที่โต๊ะข้าง ๆ
ตอนนี้เธออิ่มกับอาหารและเครื่องดื่มแล้ว เธอจึงกลับมาและกวาดตามองดูผู้คนบนโต๊ะหลัก แต่กลับไม่พบศิลปินที่ตัวเองต้องดูแล
เห็นแค่ฮันเจ๋อหยางนอนหมดสติอยู่บนโต๊ะ
จู่ ๆ หัวใจของเหมยเหมยก็เกิดความกังวล เธอเดินไปหาพวกอวิ๋นเหมี่ยว “คุณอวิ๋น คุณซูไปไหนเหรอคะ?”
อวิ๋นเหมี่ยวยิ้ม “ดูเหมือนว่าจะกลับไปแล้วนะ ใช่ไหม เสิ้งเซี่ย?”
เสิ้งเซี่ยหลับตาลงครึ่งหนึ่ง “ใช่แล้ว ทำไมไม่โทรหา… อา ฉันปวดหัวมาก พูดไม่ไหวแล้ว…”
เหมยเหมยรีบไปที่ประตูและมองไปรอบ ๆ ไม่พบร่างของซูโย่วอี๋
แปลก…
มันไม่สมเหตุสมผลเลย…
เป็นไปไม่ได้ที่ซูโย่วอี๋ที่มีสติครบถ้วนจะกลับไปโดยไม่บอกกล่าว…
เว้นแต่ว่าเธอจะหมดสติ
เหมยเหมยหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและกำลังจะโทรหาซูโย่วอี๋ แต่พลันเปลี่ยนใจและโทรหาลู่เฉินโดยตรง
ถ้าเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด ซูโย่วอี๋คงตกอยู่ในมือคนร้ายแล้ว การโทรไปตอนนี้มีแต่จะทำให้งูตกใจตื่น
โทรศัพท์ดังอยู่ครู่หนึ่งก่อนปลายสายจะรับ
เหมยเหมยไม่กล้ารอช้าแม้แต่วินาทีเดียว “ประธานลู่ คุณซูอาจตกอยู่ในอันตรายค่ะ”
ลู่เฉินกำโทรศัพท์แน่น “[พูดให้ชัด]”
เหมยเหมยรายงานทุกรายละเอียดของงานเลี้ยงอาหารในคืนนี้ “อวิ๋นเหมี่ยวบอกว่าคุณซูออกไปคนเดียว ฉันไม่กล้าโทรหาเธอเพราะกลัวทำเรื่องยุ่ง”
“คุณซูอาจจะลืมบอกฉันจริง ๆ แต่ฉัน…”
ในตอนท้าย เสียงเหมยเหมยแทบจะขาด ๆ หาย ๆ
อวิ๋นเหมี่ยว?
ดวงตาของลู่เฉินหม่นลงเล็กน้อย “[ผมเข้าใจแล้ว]”
โทรศัพท์ถูกตัดไป
เขาติดต่อหัวหน้าตำรวจระดับสูงในกรุงปักกิ่งแทน และขอให้ตำรวจค้นหาโทรศัพท์มือถือของซูโย่วอี๋ทันที
สถานีตำรวจตอบกลับอย่างรวดเร็ว แต่โทรศัพท์มือถือของซูโย่วอี๋อยู่กับที่ ไม่ได้ถูกเคลื่อนย้ายตั้งแต่ต้น
ไม่ใช่ที่อื่นไกลแต่เป็นร้านปิ้งย่าง
โทรศัพท์มือถือของซูโย่วอี๋ไม่ได้อยู่กับเธอ!
ลู่เฉินมองดูชายวัยกลางคนในวัยสี่สิบของเขาในคอมพิวเตอร์ “เจ้าหน้าที่เหลียง ผมต้องการตำแหน่งที่แน่นอนของบุคคลนี้อย่างมากที่สุดหนึ่งชั่วโมง”
“คุณลู่ ผมจะไปที่ร้านปิ้งย่างเพื่อถามเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง การไขคดีโดยไม่ที่ไม่รู้สาเหตุแรงจูงใจเป็นเรื่องยาก หรือคุณมีผู้ต้องสงสัยหรือเปล่าครับ?”
ลู่เฉินขมวดคิ้ว ก่อนพูดอย่างลึกซึ้ง “อีกสิบนาทีผมจะไปพบคุณที่ร้านปิ้งย่าง”
เมื่อทุกคนในสถานีโทรทัศน์ถูกตำรวจล้อมก็สร่างเมาขึ้นมาทันที
ผู้อำนวยการที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก็รู้สึกไม่พอใจ “มาทำอะไรกัน?”
เจ้าหน้าที่เหลียงสังเกตท่าทางของผู้คนที่อยู่ ณ ที่นั้นอย่างใจเย็น ส่วนใหญ่เพิกเฉย ในขณะที่บางคนโกรธ มีเพียงหญิงสาวที่อยู่ตรงมุมห้องที่ดูกระวนกระวายใจเล็กน้อย
เจอแล้ว…
“ผู้อำนวยการ ผมขอโทษด้วยครับ พอดีมีเหตุจำเป็น คุณลู่จากเทียนฉีเอนเทอร์เทนเมนต์โทรหาผมเมื่อครู่นี้ เขาบอกว่าซูโย่วอี๋แฟนสาวของเขาหายตัวไปหลังจากกินอาหารเย็นกับคุณ เขาขอให้เราตามหาเธอ”
เมื่อได้ยินชื่อของลู่เฉิน ผู้อำนวยการก็เก็บความไม่พอใจของเขาลง “เจ้าหน้าที่เหลียง ผมรู้ว่าคุณซูหายไป แต่เธอหายตัวไปแค่ครึ่งชั่วโมงเองนะ มันไม่ใช่เวลาที่จะแจ้งความคนหายได้ด้วยซ้ำ”
เขาจะสื่อว่าเจ้าหน้าที่เหลียงใช้อำนาจในทางที่ผิด
“ผู้อำนวยการมีความคิดเห็นอะไรเหรอครับ?”
เสียงของลู่เฉินไม่แยแส เขาเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย
ส่วนผู้อำนวยการไม่กล้าอวดเบ่งแม้อายุมากแล้ว เขายืนขึ้น “คุณลู่ ผมก็เป็นห่วงความปลอดภัยของคุณซูเช่นกัน ถ้าต้องการความร่วมมือก็บอกมาได้เลยครับ เราจะช่วยแน่นอน”
เพียงลู่เฉินมองแค่ครั้งเดียว ความเย็นชาในดวงตาของเขาก็ราวกับจะทำให้ผู้คนหยุดนิ่ง
“ผู้อำนวยการ คุณคงต้องคิดใหม่ ถ้ามีคนหายตัวไปจริง ๆ คุณอยากจะหลีกหนีความผิดเหรอครับ”
ทุกคำเน้นย้ำ
จู่ ๆ ผู้อำนวยการเหงื่อท่วม “ใช่ ๆ เจ้าหน้าที่เหลียง บอกผมสิว่าคุณต้องการถามอะไร?”
เจ้าหน้าที่เหลียงตรงไปที่หญิงสาวตรงมุมห้อง “คุณชื่ออะไรครับ?”
อวิ๋นเหมี่ยวเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างลำบากใจ ไม่กล้ามองสายตากดดันของลู่เฉินด้วยซ้ำ
“ฉันชื่ออวิ๋นเหมี่ยว มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
น้ำเสียงของเจ้าหน้าที่เหลียงอ่อนโยน “คุณรู้อะไรบ้างไหม?”
แววตาของอวิ๋นเหมี่ยวสั่นคลอน “ฉัน… ไม่รู้ว่าคุณต้องการถามอะไร”
เหมยเหมยอดที่จะพูดไม่ได้ว่า “คุณไม่ได้นั่งถัดจากคุณซูเหรอคะ? ทำไมคุณถึงไม่รู้อะไรเลยล่ะ?”
ยิ่งเธอดูเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าอวิ๋นเหมี่ยวมีบางอย่างผิดปกติไป
เจ้าหน้าที่เหลียงหยิบโทรศัพท์บนที่นั่งของซูโย่วอี๋ขึ้นมา “คุณไม่สังเกตเห็นว่าเธอทำโทรศัพท์หล่นตรงนี้เหรอครับ?”
“ฉันรู้ หลังจากซูโย่วอี๋ออกไป ฉันก็ตามออกไปหาเธอแล้วเพราะอยากจะคืนโทรศัพท์ให้ แต่กลับไม่เจอน่ะค่ะ”
“คุณออกไปตามหานานแค่ไหน?”
อวิ๋นเหมี่ยวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง “แค่… ประมาณ 2-3 นาที”
เสิ้งเซี่ยเอียงศีรษะของเธอ “ไม่ เหมียวเหมี่ยว เธอออกไปนานกว่าสิบนาทีเลยนะ”
ในเวลาสิบนาที สามารถเดินจากร้านปิ้งย่างกลับไปที่สถานีทีวีได้
คนปกติจะเดินกลับมาหลังมองที่หน้าประตูไม่เจอ แล้วทำไมเธอถึงออกไปตามหาเป็นเวลานานขนาดนั้น?
ในใจเจ้าหน้าที่ตำรวจเหลียงได้ตัดสินแล้วว่าการหายตัวไปของซูโย่วอี๋นั้นต้องเกี่ยวข้องกับอวิ๋นเหมี่ยวแน่ ๆ
ลู่เฉินเองก็สงสัยอย่างนั้นเช่นกัน
“อวิ๋นเหมี่ยว ซูโย่วอี๋อยู่ที่ไหน?”
มือของอวิ๋นเหมี่ยวที่อยู่ใต้โต๊ะกำแน่นทันที “ประธานลู่ คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร? ฉันไม่เห็นใครเลยตอนฉันออกไปนะ”
“ถ้าฉันรู้ฉันคงบอกคุณแล้วค่ะ”
ในความเป็นจริง อวิ๋นเหมี่ยวไม่รู้จริง ๆ ว่าตอนนี้ซูโย่วอี๋อยู่ที่ไหน เธอมีหน้าที่เพียงส่งมอบเธอให้กับซวี่เฟิงเท่านั้น
เรื่องที่ซวี่เฟิงพาไปที่ไหน เธอจะรู้ได้อย่างไร?
เสียงของลู่เฉินเย็นชามาก “ผมจะถามอีกครั้งว่าซูโย่วอี๋อยู่ที่ไหน?”
“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับซูโย่วอี๋ ผมจะไม่ปล่อยคุณไปแน่!”
อวิ๋นเหมี่ยวน้ำตาไหล “คุณโทษฉันเรื่องอะไร? เธอหายตัวไปเองนะ บางทีเธออาจจะไปเที่ยวเล่นที่ไหนสักแห่งก็ได้ แต่คุณมาซักไซ้ฉันเหมือนนักโทษแบบนี้ มันใจร้ายเกินไปหรือเปล่า หรือที่คุณรังแกฉันแบบนี้เพียงเพราะคุณมีอำนาจที่จะทำ?”
“ลู่เฉิน คุณไม่เคยปฏิบัติกับฉันแบบนี้มาก่อน”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ทุกคนก็มองทั้งสองคนพลางซุบซิบ
สถานการณ์นี่มันคืออะไร?
สองคนนี้เคยคบกันมาก่อนงั้นเหรอ?
เหมยเหมยไม่อยากจะเชื่อ แต่เมื่อเธอลองนึกดู ทุกอย่างก็ลงตัว
เจ้าหน้าที่เหลียงหยุดสอบปากคำอวิ๋นเหมี่ยวแต่เรียกลู่เฉินมาคุย “ร้อยละ 80 ของเหตุการณ์นี้ มีแรงจูงใจมาจากเรื่องชู้สาว อวิ๋นเหมี่ยวเป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัยและเธอต้องมีผู้สมรู้ร่วมคิด”
การสอบสวนได้ผลสรุปออกมาแล้ว
“เราได้ติดต่อร้านปิ้งย่างและตรวจกล้องวงจรปิดโดยรอบแล้ว คุณซูออกจากร้านปิ้งย่างไปด้วยตัวเอง หลังจากเดินไป 200 เมตร ก็เป็นจุดบอดของกล้องวงจรปิด และไม่มีใครออกมาอีกเลยครับ”
“อวิ๋นเหมี่ยวบอกว่าคุณซูทำของตก แต่เมื่ออวิ๋นเหมี่ยวออกจากร้านปิ้งย่าง เธอไม่มีอะไรอยู่ในมือเลย หลังจากกลับมาที่ร้านอาหาร เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือของซูโย่วอี๋ออกมาจากกระเป๋าของเธอเอง”
“สิ่งที่สำคัญที่สุดคือในตอนแรก โทรศัพท์มือถือของซูโย่วอี๋ไม่ได้ตกอยู่ในร้านปิ้งย่าง”
เป็นไปได้มากว่าโทรศัพท์มือถือในมือของอวิ๋นเหมี่ยวถูกเอามาจากซูโย่วอี๋
ทีมสอบสวนบุคลากรในสถานที่ระบุว่า “ในบรรดาลูกค้าสิบแปดคนที่ร้านอาหาร มีเพียงอวิ๋นเหมี่ยวที่ออกจากร้านอาหารกลางคัน และคนอื่น ๆ ไม่มีเวลาไปก่อเหตุได้เลย”
หากเพิ่มขอบเขตผู้ต้องสงสัยขึ้น ใครก็ตามที่อยู่ในร้านปิ้งย่างรวมถึงผู้คนบนท้องถนนก็อาจตกเป็นผู้ต้องสงสัยได้
แต่ถ้าทำอย่างนั้นมันจะกว้างเกินไป
ลู่เฉินยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่พูดอะไร แต่แรงกดดันแผ่ออกมาจากร่างกายของเขาอย่างรุนแรง
“มีการตรวจสอบกล้องวงจรปิดถนนโดยรอบและถนนเล็กทุกสาย ส่วนรถที่จะเข้าออกในโรงแรมใกล้เคียงทุกคนทั้งชายและหญิงจะถูกตรวจสอบ”
ลู่เฉินหันกลับไปและลากอวิ๋นเหมี่ยวเข้าไปในห้องส่วนตัวตรงข้าม เขาโยนเธอลงบนพื้นและล็อคประตู
อวิ๋นเหมี่ยวถดตัวถอยด้วยความกลัว “ลู่… ลู่เฉิน คุณกำลังจะทำอะไร?”
“ซูโย่วอี๋อยู่ที่ไหน?”
“ฉันไม่รู้”
อวิ๋นเหมี่ยวพยุงตัวเองขึ้นอย่างรู้สึกผิด “อาเฉิน เห็นฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ? ฉันจะทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไร?”
มุมปากของลู่เฉินกระตุกขึ้นอย่างเย็นชา “ยังเล่นลิ้นอยู่อีก!”
“ดูเหมือนว่าถ้าคุณไม่เห็นโลงศพ ก็ไม่คงหลั่งน้ำตาสินะ”
เขาถอดเสื้อสูทออก ปลดกระดุมสองเม็ดบนปกเสื้อเชิ้ตสีขาว แล้วค่อย ๆ พับแขนเสื้อขึ้น
ดูสง่างามราวกับผู้ดีในยุคกลาง
ในใจของอวิ๋นเหมี่ยวนึกถึงภาพของลู่เฉินยามที่เห็นเธอนอนกับซวี่เฟิง เขาก็ดูสง่างามมากเหมือนกัน
แต่ในช่วงเวลาต่อมา ซวี่เฟิงก็ถูกทำร้ายจนปางตาย!
ยิ่งลู่เฉินโกรธ เขาก็ยิ่งดูสุขุม!
ตอนนี้อวิ๋นเหมี่ยวกลัวมาก เธอไม่นึกเลยว่าลู่เฉินจะกล้าทำอะไรเธอ
“อาเฉิน คุณไม่มีหลักฐาน คุณจะพิสูจน์ได้ยังไงว่าการหายตัวไปของซูโย่วอี๋เกี่ยวข้องกับฉัน? คุณแค่ต้องการระบายอารมณ์งั้นเหรอ”
ลู่เฉินเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ “ผมไม่ใช่ตำรวจ แล้วผมไม่ต้องการหลักฐาน”
หลังจากพูดจบ เขาก็ต่อยลงไป
อวิ๋นเหมี่ยวหยุดร้องและตะโกนว่า “ลู่เฉิน คุณมันไม่ใช่คน คุณกล้าตีผู้หญิงอย่างฉันได้ยังไง”
แต่แทนที่เขาจะทำร้ายเธอที่ใบหน้า แต่เขากลับใช้กำปั้นกระแทกที่พื้นแทน
จนเสียงดัง ‘ปัง’
แค่ได้ยินก็รู้แล้วว่าแรงที่ใช้นั้นมากแค่ไหน
ลู่เฉินโน้มตัวไปข้างหน้า มองเข้าไปในตาอวิ๋นเหมี่ยวด้วยความเกลียดชังและความโหดเหี้ยมอย่างชัดเจน
อวิ๋นเหมี่ยวยกยิ้ม “ให้ฉันบอกความจริงกับคุณไหมล่ะว่าตอนนี้ซูโย่วอี๋กำลังทำเรื่องอย่างว่าอยู่บนเตียงกับผู้ชายคนอื่น แล้วคุณรู้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?”
“ซวี่เฟิง!”
“เป็นไง? ตกใจหรือเปล่า?”
“ตอนเรียนมหาลัย เขานอนกับแฟนเก่าคุณ แล้วคืนนี้เขาจะนอนกับแฟนใหม่คุณอีก ไม่ว่าคุณจะสูงส่งแค่ไหน คุณก็เป็นคนขี้ขลาดที่ปกป้องแฟนคุณไม่ได้”
ในที่สุดลู่เฉินก็ต่อยเธอ
อวิ๋นเหมี่ยวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เธอล้มลงบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงและพ่นเลือดออกมาเต็มคำพร้อมกับฟันที่หักไปสองซี่
“ฉันจะไม่บอกคุณว่าเธออยู่ที่ไหน”
“ถ้ากล้าก็ฆ่าฉันสิ”
“ฮ่า ๆ ๆ คุณต้องการช่วยเธอเหรอ? มันสายไปแล้ว… อาเฉิน คุณมาช้าไปหนึ่งก้าว”
ในตอนนั้น ตอนที่เธอลังเลว่าจะขายร่างกายเพื่ออาชีพของเธอหรือไม่ อาเฉิน ทำไมคุณไม่มาช่วยฉันล่ะ?
บางทีเธออาจไม่ต้องเดินไปตามถนนเส้นนี้ก็ได้
ลู่เฉินยืนขึ้นและหมุนข้อมือของเขาเบา ๆ “คุณนี่เป็นผู้หญิงน่ารังเกียจจริง ๆ”
เขาออกไปและพูดกับเจ้าหน้าที่เหลียงว่า “คนที่พาตัวซูโย่วอี๋ไปมีชื่อว่าซวี่เฟิง เขาเป็นแฟนของอวิ๋นเหมี่ยว”
“ตกลง รอข้อความของเราได้เลยครับ”
ตำรวจหนุ่มสองคนเข้าไปในห้อง ใส่กุญแจมืออวิ๋นเหมี่ยว และควบคุมตัวเธอเข้าไปในรถตำรวจ
