บทที่ 266 น่าขยะแขยง
บทที่ 266 น่าขยะแขยง
ซูโย่วอี๋ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยน้ำเย็น
เธอลืมตาขึ้นมาก็มองเห็นฝักบัวแขวนอยู่บนกำแพงสูง ฝักบัวกำลังพ่นละอองน้ำออกมา เธอได้ยินเสียงน้ำไหลที่ข้างหู
แสงสีแดงสลัวปกคลุมโดยรอบ
“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงผู้ชายดังขึ้น
ซูโย่วอี๋ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับตัว ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงหันศีรษะไปมอง ใบหน้าของชายคนนั้นแดงก่ำเหมือนคนป่วย เสื้อของเขาหายไปแล้ว เหลือไว้เพียงกางเกงชั้นในสีดำรัดรูป
ร่างกายของเขาหย่อนยาน
จนซูโย่วอี๋รู้สึกขยะแขยง
“ซวี่เฟิง?”
ชายคนนั้นย่อตัวลงต่อหน้าเธออย่างโรคจิต “ดูปากเล็ก ๆ ที่อวบอิ่มนี่สิ มันน่าดึงดูดมาก ตอนที่เธอเรียกชื่อฉัน ช่างไพเราะจริง ๆ”
“เรียกฉันอีก 2-3 ครั้งสิ”
นิ้วของซวี่เฟิงลูบริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา ซูโย่วอี๋หันศีรษะหนีอย่างรังเกียจ แต่ถูกมือของซวี่เฟิงรั้งไว้
“คนสวย เธอต้องเชื่อฟังฉันสิ ไม่อย่างนั้นเธอจะเจ็บตัวนะ เพราะยังไงวันนี้เธอก็ไม่รอดจากเงื้อมมือของฉันไปได้หรอก”
“น่าเสียดายที่เธอเป็นแฟนของลู่เฉิน ไม่อย่างนั้นเราคงได้เล่นกันอีก 2-3 วัน”
ซูโย่วอี๋สังเกตเห็นว่ามือของเธอถูกล่ามไว้ด้วยโซ่เหล็กสองเส้น แค่มีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย โซ่ก็จะส่งเสียงดัง
เธอทำอะไรไม่ถูก “คุณต้องการอะไร?”
ซวี่เฟิงเข้าประชิดตัวเธออย่างตื่นเต้นและถูใบหน้าของเขากับซูโย่วอี๋ “ต้องการ… เธอไง… ที่รัก มีอะไรหรือเปล่า ลู่เฉินฝึกคุณไม่ดีเหรอ?”
ซูโย่วอี๋รู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายของซวี่เฟิงร้อนมาก “คุณเสพยาหรือเปล่า?”
ซวี่เฟิงมาถึงขีดจำกัด เขาไม่ชอบให้คนที่อยู่ใต้เขานิ่งเหมือนปลาตาย ดังนั้นเขาจึงรอมานาน
ในขณะนี้ ยาเพิ่งเริ่มออกฤทธิ์ ความปรารถนาในร่างกายของเขาก็ม้วนตัวราวกับคลื่นสึนามิ ทำให้เขาตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
“อา…” ซวี่เฟิงถอนหายใจอย่างพึงพอใจ “มาสนุกกันเถอะคนสวย เธอจะลองด้วยก็ได้นะ”
หลังจากพูด ซวี่เฟิงก็เดินออกจากห้องน้ำไป
ซูโย่วอี๋จึงใช้โอกาสนี้เข้าไปในระบบเพื่อขอความช่วยเหลือจากเจ้าจิ้งจอกเน่า แต่กลับพบว่าเธอไม่สามารถเข้าไปได้
[ขออภัย ซู่จู่ ผู้ดูแลระบบกำลังอัปเกรดและปรับปรุง คุณจึงไม่สามารถใช้ฟังก์ชันทั้งหมดของระบบได้ในขณะนี้]
หลังจากพยายามหลายครั้งติดต่อกัน ก็มีเสียงเครื่องจักรเย็น ๆ ดังขึ้นเสมอ
โธ่เว้ย!
ซูโย่วอี๋อยากจะด่าใครสักคน อัปเกรดก่อนหรือหลังจากนี้หน่อยไม่ได้หรือไง ทำไมต้องมาอัปเกรดในเวลานี้ด้วย
ฤทธิ์ของยายังไม่หายไป ตอนนี้ซูโย่วอี๋อ่อนแอมากจนเธอแทบจะลุกขึ้นจากพื้นไม่ได้ ขณะที่พิงกำแพง เธอยื่นมือออกไปเพื่อดึงโซ่เหล็ก
แต่มันกลับไม่เคลื่อนไหวเลย
โธ่เว้ย!
บ้าไปแล้ว
ซวี่เฟิงนั่นเป็นคนโรคจิตแบบไหนกัน!
ในชั่วพริบตา ซวี่เฟิงก็กลับมาพร้อมถือขวดยาไว้ในมือพร้อมกับรอยยิ้มน่าขนลุกบนใบหน้าของเขา
ขณะเดียวกันเขาก็ค่อย ๆ คลายเกลียวฝาออก
ซูโย่วอี๋จ้องเขม็งไปที่อีกฝ่าย “ซวี่เฟิง คุณเป็นแฟนของอวิ๋นเหมี่ยวไม่ใช่เหรอ คุณไม่กลัวว่าเธอจะจับได้เหรอ?”
ซวี่เฟิงหยุดชะงักไป “อวิ๋นเหมี่ยว? ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ใช้แล้วทิ้ง เธออย่าคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปเพราะยัยนั่นเลย”
“อย่าถ่วงเวลาเลย ไม่อย่างนั้นก็เธอมีแต่จะต้องเจ็บตัว!”
ซวี่เฟิงเทยาทั้งขวด แล้วโยนขวดเปล่าลงบนพื้นอย่างไม่สนใจ
และใช้อีกมือหนึ่งกดศีรษะของซูโย่วอี๋เพื่อป้อนยาให้เธอ
แต่ซูโย่วอี๋ปิดปากแน่น ถ้ากินยามากขนาดนั้น เธอตายได้เลยนะ!
ซวี่เฟิงใช้มือบีบปากของเธอให้เปิดออก “กินเข้าไป มัวมาทำเสแสร้งเป็นผู้หญิงบริสุทธิ์ทำไม ไม่ใช่ว่าไม่เคยโดนผู้ชายเอามาก่อนซะหน่อย”
ซูโย่วอี๋ถ่มน้ำลายใส่หน้าเขา “น่ารังเกียจ ไอ้สวะเอ้ย พ่อแม่ไม่สั่งสอนแกเลยหรือไง!”
ซวี่เฟิงชะงักค้างก่อนจะระเบิดอารมณ์ออกมา “เอาใจยากจริง ๆ เลยนะเธอนี่? คิดว่าตัวเองเป็นดาราดังหรือไง? ได้ วันนี้ฉันจะทำลายชื่อเสียงของเธอเอง”
“ดูนั่นสิ”
ซวี่เฟิงบังคับศีรษะของเธอให้หันมองไปทางด้านซ้าย ที่ตรงนั้นมีกล้องวิดีโอขนาดเล็กอยู่บนโต๊ะ มีจุดสีแดงสว่างขึ้น
“กล้องจะบันทึกไว้ว่าฉันเอาเธอยังไง บอกฉันทีสิว่าจะมีคนที่อยากเห็นสภาพนี้ของเธอเท่าไหร่?”
ว่าแล้วก็ฝืนเปิดปากซูโย่วอี๋ออกและกรอกยาลงไป
ซูโย่วอี๋พยายามที่จะพ่นมันออกมา แต่ซวี่เฟิงปิดปากของเธอไว้
แล้วพูดด้วยเสียงเอาแต่ใจ “กินเข้าไป กินให้หมด!”
เม็ดยาติดอยู่ในลำคอของเธอ น้ำตาของซูโย่วอี๋แทบจะไหลออกมา
เมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมกลืน ซวี่เฟิงจึงคว้าฝักบัวเหนือหัวของเขาแล้วฉีดน้ำกรอกลงในปากของเธอ
“แค่ก…”
ความแรงของน้ำทำให้เม็ดยาหลุดเข้าไปในลำคออย่างต่อเนื่อง เป็นแบบนั้นอยู่สักพัก ในที่สุดซวี่เฟิงก็ปล่อยมือของเขาอย่างพึงพอใจ
ซูโย่วอี๋คายเม็ดยาสีขาวออกมาเพียงไม่กี่เม็ด…
“เอาล่ะ คนสวย ถึงเวลาขอร้องให้ฉันเอาเธอแล้ว”
ซูโย่วอี๋พิงกำแพงอย่างอ่อนแรง ดวงตาของเธอดูโกรธแค้น
ซวี่เฟิงค่อย ๆ เดินไปที่กล้องและเล่นกับมันราวกับว่าเขากำลังปรับตำแหน่ง
ก่อนจะกระซิบพูดกับตัวเองว่า “ฉันต้องซื้ออีกสองอัน ไว้ถ่ายคนละมุม”
ยาออกฤทธิ์เร็วมาก
ความร้อนพุ่งขึ้นจากช่องท้องน้อยและกระจายไปทั่วร่างกาย
ความต้องการที่ควบคุมไม่อยู่ก็ปะทุขึ้นราวกับระเบิด
ซูโย่วอี๋กัดริมฝีปากของเธอแน่นจนเลือดซิบ ใบหน้าที่งดงามของเธอเปลี่ยนเป็นเห่อแดง
เหงื่อไหลทั่วร่าง
เสียงครวญครางดังเล็ดลอดออกมา
เลือดไหลออกมาจากมุมปากของเธอ
หากความปรารถนาไม่ได้รับการปลดปล่อย ซูโย่วอี๋คงขาดใจตายแน่ ๆ
ซวี่เฟิงรีบลุกขึ้นเหมือนหมาป่าที่หิวโหยและดันซูโย่วอี๋เข้ากับผนัง
เขาฉีกเสื้อแจ็กเก็ตของเธอออกแล้วฉีกชุดเอี๊ยมด้านในออกเป็นชิ้น ๆ
เนินอกที่ขาวราวกับหิมะถูกเปิดเผย ซึ่งชุดชั้นในสีพีชไม่สามารถซ่อนรูปร่างที่น่าดึงดูดไว้ได้
ซวี่เฟิงรีบจูบมันอย่างหิวกระหาย
สติที่เหลืออยู่ของซูโย่วอี๋ทำให้เธอพูดออกมาอย่างอ่อนแรง “ลู่เฉิน ช่วยฉันด้วย…”
เมื่อเจ้าจิ้งจอกเน่าตื่นขึ้นมา มันเห็นซูโย่วอี๋ถูกใส่กุญแจมือตรึงไว้กับผนัง ความสุขจากการอัปเกรดก็พลันหายไปทันที
หลังจากดูเพียงวินาทีเดียว ระบบก็ทำการบล็อกหน้าจอเนื่องจากละเมิดความเป็นส่วนตัวของซู่จู่
เจ้าจิ้งจอกเน่าตวาดว่า [ระบบบ้าอะไรเนี่ย! ซูโย่วอี๋กำลังถูกข่มขืนนะ!]
[ปล่อยฉันเร็วเข้า!]
[ขออภัย ผู้ดูแลระบบไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปรบกวนชีวิตซู่จู่ในขณะนี้]
เจ้าจิ้งจอกเน่าวิ่งไปรอบ ๆ อย่างร้อนรน มันจะทำอะไรได้อีก?
[ผงเลิศรส?]
ผงเลิศรสมีผลในการบรรเทาอาการปวดตามร่างกาย บางทีมันอาจจะสามารถบรรเทาฤทธิ์ยาในร่างกายของซูโย่วอี๋ได้?
มันเปิดคลังส่วนตัวทันที
[โปรดยืนยันว่าจะใช้ผงเลิศรสหรือไม่?]
จิ้งจอกเหม็นกดใช้ทันที
[ขออภัย คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ผงเลิศรส]
เจ้าจิ้งจอกเน่าเตะเก้าอี้และตะโกนอย่างกระวนกระวาย [เธอกำลังตกอยู่ในอันตรายนะ ฉันต้องออกไป!]
[ขออภัย ผู้ดูแลระบบไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปรบกวนชีวิตซู่จู่ในขณะนี้]
น้ำตาจากดวงตาสีฟ้าของเจ้าจิ้งจอกเน่าไหลพราก [ปล่อยฉันออกไปเถอะ]
[นายท่าน!]
มันคุกเข่าลงกับพื้นและขอร้องสุดเสียง
…
อีกด้านหนึ่ง การค้นหาตำแหน่งของซวี่เฟิงและซูโย่วอี๋นั้นหยุดชะงัก
เพราะโทรศัพท์มือถือของซวี่เฟิงปิดอยู่และไม่สามารถระบุตำแหน่งได้…
การสืบสวนตามท้องถนนก็ไม่พบรถของซวี่เฟิง…
จากการสอบถามก็ไม่มีใครในโรงแรมที่ตรงกับคำอธิบาย…
ความอดทนของลู่เฉินมาถึงขีดสุด และความวิตกกังวลของเขาก็รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ “เจ้าหน้าที่เหลียง เขาอยู่ที่ไหน?”
เจ้าหน้าที่เหลียงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ผู้ต้องสงสัยระแวดระวังมากและมีความเข้าใจการสอดแนมเป็นอย่างดี เขาจงใจหลีกเลี่ยงที่ที่มีกล้องในระหว่างที่พาคุณซูไป และไม่ได้อยู่ในโรงแรม เขาจะต้องจับตัวเธอไปที่ที่พักส่วนตัว”
ลู่เฉินขมวดคิ้ว “อย่ามาพูดไร้สาระกับผม”
เมื่อสถานการณ์มาถึงทางตัน ซึ่งเจ้าหน้าที่เหลียงดูเสียใจเล็กน้อย ในความคิดของเขา หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมงอย่างนี้สิ่งที่ควรจะเกิดขึ้นก็น่าจะเกิดขึ้นไปแล้ว
คุณซูคงหนีไม่พ้นเงื้อมมือของชายคนนั้นแล้ว
“เจ้าหน้าที่เหลียง เราพบบางอย่างแล้วครับ!”
“แม้ว่าเราจะไม่สามารถหาตำแหน่งของคนร้ายได้ แต่จากการฟังโทรศัพท์ของเพื่อนของคนร้าย พวกเขาพูดถึงสถานที่หนึ่งครับ”
“เขตย่านหย่าเหริน ซวี่เฟิงมักพาผู้หญิงกลับมาที่นี่”
เจ้าหน้าที่เหลียงตัดสินใจอย่างรวดเร็ว “ไปเปรียบเทียบข้อมูลครัวเรือนทันที แล้วค้นหาเลขที่บ้าน จากนั้นส่งเข้ามือถือของฉัน”
“ประธานลู่…”
เมื่อเจ้าหน้าที่เหลียงหันศีรษะไปก็พบลู่เฉินที่อยู่ด้านหลังเขา
ลู่เฉินไม่ได้ขับรถของตัวเอง แต่ไปที่รถตำรวจ แล้วเปิดประตูเข้าไปในนั้น
ซึ่งเจ้าหน้าที่ตำรวจไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้ “คุณลู่ นี่…”
ลู่เฉินเปิดไฟกระพริบสีแดงและสีน้ำเงินบนหลังคาแล้วเหยียบคันเร่งและพุ่งออกไปทันที
เจ้าหน้าที่เหลียงไล่ตามเขาออกไป ส่วนเจ้าหน้าที่หนุ่มยังยืนอยู่ตรงนั้นอย่างช่วยไม่ได้ “เจ้าหน้าที่เหลียงครับ”
เจ้าหน้าที่เหลียงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรไปที่ศูนย์ควบคุมจราจรของสถานีตำรวจ “เปลี่ยนไฟจราจรบนถนนสุ่ยจิ่ง เหมยไค และจินเซินให้เป็นสีแดงทั้งหมด และห้ามรถทุกคันผ่าน ให้ปล่อยหลังจากรถตำรวจ 5328 ผ่านไป”
“[รับทราบ]”
รถบนถนนทั้งสามคันหยุดเคลื่อนที่
มีเพียงรถตำรวจของลู่เฉินเท่านั้นที่วิ่งไปบนถนน
“เฮ้ เกิดอะไรขึ้น?”
“ช่วงนี้มีคดีใหญ่เกิดขึ้นเหรอ?”
“ฉันไม่เห็นได้ยินข่าวเลย”
“เขาขับเหมือนบินได้แน่ะ”
“ล้อลุกเป็นไฟแล้ว ฮ่า ๆ ๆ”
“รีบปล่อยเร็ว ๆ เข้า แฟนฉันยังรอฉันฉลองวันเกิดอยู่ พระเจ้า ถ้าไปไม่ทัน ได้เลิกกันแน่ ๆ”
“ใจเย็น ๆ สิพวก”
แสงนีออนส่องสว่างบนใบหน้าของลู่เฉิน
เขาไม่กล้าที่จะจินตนาการและคิดถึงสิ่งที่อาจเกิดขึ้น แค่คิดเพียงนิดเดียวก็ทำให้สติของเขาแทบพังทลาย
เสียงอินเตอร์คอมในรถดังขึ้น เสียงของเจ้าหน้าที่เหลียงนั่นเอง
[คุณลู่ เธออยู่ที่ชั้น 18 ของอาคาร 3 ห้อง 2 เราได้ติดต่อผู้ดูแลไว้แล้ว และให้เขาพาคนขึ้นไปก่อนแล้วด้วยครับ]
[เรากำลังไป ไม่ว่าคุณจะเห็นอะไร คุณ… อย่าหุนหันพลันแล่นนะครับ]
ไม่มีใครตอบกลับ
มีเพียงเสียงเผาไหม้ของเครื่องยนต์รถตำรวจเท่านั้น
เขตย่านหย่าเหริน
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนั่งอยู่ในห้องปฏิบัติหน้าที่อย่างง่วงงุน
ทันใดนั้นก็มีรถตำรวจพุ่งทะลุรั้วเข้ามา ทำให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตัวสั่นด้วยความตกใจก่อนจะลุกขึ้นและไล่ตามเขาไป
รถหยุดที่ประตูอาคาร 3 และลู่เฉินรีบลงจากรถและเข้าไปในอาคารทันที
เขตย่านหย่าเหรินถือเป็นที่อยู่อาศัยระดับไฮเอนด์ มีสองครัวเรือนด้วยลิฟต์เพียงตัวเดียว
ลู่เฉินเข้าไปและกดชั้นที่ 18 ขณะที่ชั้นเลื่อนขึ้นไปเรื่อย ๆ ดวงตาของลู่เฉินก็มืดมนลงเรื่อย ๆ เช่นกัน
ประตูห้องที่ 2 แง้มอยู่ และในขณะที่ลู่เฉินผลักประตูเปิดออก เขาก็ได้ยินเสียงตะโกนของชายที่อยู่ข้างใน
“แกกำลังบุกเข้ามาในบ้านส่วนตัว ฉันจะฟ้องแก!”
“แกเป็นใคร ฉันเคยเจอแกมาก่อนใช่ไหม? เดี๋ยวฉันจะจ่ายให้!”
จากนั้นมีเสียงตะโกนดังออกมาอย่างต่อเนื่อง
ดูเหมือนเจ้าของเสียงจะโกรธมาก
จนกระทั่งซวี่เฟิงได้เห็นชายที่เคยทุบตีเขาจนเกือบตายเดินเข้ามาที่ด้านหลัง หัวใจของเขาก็เต้นไม่เป็นจังหวะ “ละ… ลู่เฉิน? นายหาที่นี่เจอได้ยังไง?”
ผู้ดูแลเห็นมีคนมาก็ถามขึ้น “คุณคือคุณลู่ที่เจ้าหน้าที่เหลียงพูดถึงหรือเปล่าครับ?”
“เธอล่ะ?”
เสียงที่เย็นชานั้นราวกับผุดมาจากนรก
ผู้ดูแลทั้งสองมองหน้ากันด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “คุณลู่ ตอนที่เรามา…”
“เธออยู่ที่ไหน?”
ผู้ดูแลชี้ไปทางห้องน้ำ “อยู่ด้านในครับ”
